«Μισώ τον άνδρα τον διπλούν πεφυκότα, χρηστόν λόγοισι, πολέμιον δε τοις τρόποις» (Mισώ τον διπρόσωπο που είναι αγαθός στα λόγια αλλά εχθρικός στις πράξεις). Φωκυλίδης, 5ος αιών ΠΧ, ποιητής από τη Μίλητο.
Κάθε μορφής εξουσία, με όποιο ιδεολογικό μανδύα, συντηρητικό ή προοδευτικό, αριστερό ή δεξιό, και αν εμφανίζεται, επιδιώκει την άνετη επιβολή της στον κοινωνικό χώρο. Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται είτε με την επίδειξη σκληρότητας και άτεγκτης στάσης σε κάθε είδος κοινωνικές αντιδράσεις είτε αντίθετα με την κατασκευή ενός φιλολαϊκού προσωπείου, με την ανάδειξη ενός υποτίθεται λαοπρόβλητου και δη νέου ηγέτη, και τέλος με την διεκδίκηση και τελικά την ανάληψη της εκπροσώπησης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για αντικρουόμενες εκδοχές, γεγονός που εκτός των άλλων γίνεται εύκολα αντιληπτό, καθώς πολλές φορές οι συγκεκριμένες ανάγκες διαχείρισης οδηγούν στην «ισορροπημένη» ενσωμάτωση της «μαλακής» και της «σκληρής» όψης της επιβολής.
Η ουσία, πλέον, στους «μνημονιακούς» καιρούς δεν βρίσκεται στην κατανόηση των λόγων της λεγόμενης κλασσικής εναλλαγής των εμφανιζόμενων ως αντιθετικών εκδοχών επιβολής, αλλά ουσιαστικά στους τρόπους διαχείρισης της «νέας» πολιτικής συναίνεσης.
Όπως είχε πει και ο Σαρλ ντε Γκωλ, προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Συνέχεια
Anarchy press gr 