Περί βασανιστηρίων

«Ζυ­γώ­νει η ε­πο­χή των ‘‘λευ­κών βα­σα­νι­στη­ρί­ων’’. Ό­χι πια ουρ­λια­χτά και αί­μα­τα και δυ­σώ­δη δε­σμω­τή­ρια με λά­σπη α­πό ού­ρα και πε­ριτ­τώ­μα­τα, αλ­λά ε­πεμ­βά­σεις ερ­γα­στη­ρί­ου, α­το­μι­κές ή ο­μα­δι­κές, ά­με­σες ή α­πό α­πό­στα­ση, για αλ­λα­γή ή προ­σαρ­μο­γή της συ­μπε­ρι­φο­ράς των πο­λι­τών –η τη­λε­ό­ρα­ση δρέ­πει τους πρώ­τους καρ­πούς– για την πει­θή­νια υ­πα­κο­ή σε ε­πι­τα­γές, για τη με­τα­βο­λή του ψυ­χι­σμού και τη διά­βρω­ση του πνεύ­μα­τος, για τη δο­λο­φο­νί­α των ι­δε­ών, το α­λυ­σό­δε­μα της σκέ­ψης και την κα­τά­λυ­ση της δια­φω­νί­ας και του α­ντι­λό­γου.

Στα πα­ρα­δο­σια­κά βα­σα­νι­στή­ρια το θύ­μα μπο­ρεί α­νά­λο­γα με την ψυ­χι­κή του καρ­τε­ρί­α, να νι­κή­σει τον δή­μιο του, να μη μι­λή­σει, να μην υ­πο­κύ­ψει. Αλ­λά με τα ψυ­χο­κτό­να μέ­σα της νέ­ας τε­χνο­λο­γί­ας η α­ντί­στα­ση του εκ­μη­δε­νί­ζε­ται, ε­πει­δή κα­ταρ­ρέ­ει και σβή­νει η προ­σω­πι­κό­τη­τα». (Κ. Σι­μόπου­λος, Βα­σα­νι­στή­ρια και Ε­ξου­σί­α)

Λι­θο­βο­λι­σμός, α­να­σκο­λο­πι­σμός, κα­τα­πο­ντι­σμός, α­παγ­χο­νι­σμός, πυ­ρά, καρ­μα­νιό­λα, α­πο­κε­φα­λι­σμός, πα­λού­κω­μα, τσι­γκέ­λι, φά­λαγ­γα… Η ι­στο­ρί­α της ε­πι­βο­λής, εί­ναι γραμ­μέ­νη με το αί­μα α­μέ­τρη­των αν­θρώ­πων. Α­πό την Βί­βλο και τις Δια­θή­κες, την αρ­χαί­α Ελ­λά­δα, τους Πέρ­σες, τη Ρω­μα­ϊ­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α, το Βυ­ζά­ντιο κ.α., πα­ντού, υ­πάρ­χουν κα­τα­γε­γραμ­μέ­νοι οι τρό­ποι με τους ο­ποί­ους η ε­ξου­σί­α βα­σα­νί­ζει.

Α­πό τους έ­ντε­κα «ε­πι­με­λη­τές των κα­κούρ­γων» της Α­θή­νας, (κλη­ρω­τοί άρ­χο­ντες, αρ­μό­διοι για ε­κτέ­λε­ση των ποι­νών, τους δι­κα­στές της Ρώ­μης, (μέ­σα στα δι­κα­στή­ρια των ο­ποί­ων κυ­λού­σαν ρυά­κια αί­μα­τος, μας ε­νη­με­ρώ­νει ο Λι­βά­νιος), μέ­χρι τα δι­κα­στή­ρια του Βυ­ζα­ντί­ου ό­που «κλα­βι­κου­λά­ριοι (φρου­ροί των κα­τα­δί­κων) με­τά ρα­βδού­χων σι­δη­ρέ­οις δε­σμοίς καί ποι­ναιών (τι­μω­ρη­τι­κών) ορ­γά­νων και πλή­κτρων (ρο­πά­λων, μα­στι­γί­ων κ.λπ.) ποι­κι­λί­α σα­λευό­ντων τώ φό­βω το δι­κα­στή­ριον», (σύμ­φω­να με τον Ιω­άν­νη Λυ­δό τον 6ο αιώ­να). Α­πό τον Με­σαί­ω­να και τον Α­να­κρι­τή, τον Βα­σα­νι­στή (executor) και τον Γραμ­μα­τι­κό (escribano – ο ο­ποί­ος κα­τέ­γρα­φε ό,τι­δή­πο­τε γί­νο­νταν ή λέ­γο­νταν, α­πό τις ε­ρω­τή­σεις του α­να­κρι­τή μέ­χρι τα λό­για/βο­γκη­τά του βα­σα­νι­ζό­με­νου), μέ­χρι τους ση­με­ρι­νούς α­να­κρι­τι­κούς υ­παλ­λή­λους, οι ο­ποί­οι παίρ­νουν την κα­τά­θε­ση με την «βο­ή­θεια» των δια­φό­ρων χη­μι­κών πα­ρα­σκευα­σμά­των και ψυ­χο­φαρ­μά­κων και με τα στό­μια των ό­πλων κολ­λη­μέ­να στους κρο­τά­φους ό­χι μό­νο κα­τη­γο­ρου­μέ­νων αλ­λά και … συ­νη­γό­ρων, πα­ντού και πά­ντα, ο βα­σα­νι­σμός των αν­θρώ­πων, με ό,τι πιο διε­στραμ­μέ­νο, α­πο­κρου­στι­κό αλ­λά και θα­να­τη­φό­ρο τρό­πο, γί­νε­ται.