Ρατσισμός και Προκαταλήψεις σε πρόσφυγες, μετανάστες και Εβραίους (Μια ιστορική Αναδρομή) – Μέρος Α΄

Έχουν λεχθεί και λέγονται πολλά για την άνοδο της ακροδεξιάς και τις δράσεις-επιθέσεις διαφόρων συμμοριών απέναντι σε μετανάστες, καταστήματα και σπίτια τους, καθώς και σε ο,τιδήποτε δεν τους είναι αρεστό. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που τέτοια φαινόμενα κάνουν αισθητή την εμφάνιση τους, είτε επειδή το σύστημα τα προωθεί είτε επειδή οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ευνοούν την ανάπτυξη τους. Όπως επίσης και η διαπίστωση, ότι η ακροδεξιά και ο ρατσισμός έχουν κοινά στοιχεία δεν σημαίνει ότι ο ρατσιστής είναι κατ’ ανάγκη ακροδεξιός (κάλλιστα μπορεί να δηλώνει και σοσιαλιστής αλλά να μην γουστάρει τους α ή τους β), το αντίθετο φυσικά ισχύει, ο ακροδεξιός να είναι και ρατσιστής (στον όρο ακροδεξιό συγκαταλέγουμε άτομα τα οποία αποδέχονται φασιστικές και ναζιστικές απόψεις και όχι άτομα που ναι μεν αποδέχονται έννοιες όπως «έθνος», «πατρίδα» αλλά δεν συνταυτίζονται με λογικές φυλετικής υπεροχής και προκατάληψης). Μετά τα τελευταία πογκρόμ ακροδεξιών σε καταστήματα μεταναστών, μάς ήρθαν στη θύμηση παρόμοια περιστατικά τα οποία συνέβησαν στο Τορόντο του Καναδά το 1918, στην Αθήνα του μεσοπολέμου και στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1912-1943. Γεγονότα που οι εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες των ανθρώπων εναλλάσσουν ρόλους και συμπεριφορές, αποδεικνύοντάς μας ότι θύτης και θύμα, αποτελούν πολλές φορές, όψεις του ίδιου νομίσματος όταν θεσμοί και εξουσία καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων.