Μήπως τελικά έχουμε γενοκτονία; (Μέρος β΄)

Έως εδώ, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις εξουσιαστικές εφαρμογές, που πάντοτε συμπορεύονται με τους ευρύτερους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, αλλά και τον ειδικότερο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται η υλοποίησή τους στον ελλαδικό χώρο.

Είναι πέραν αμφισβητήσεως πως ο σχεδιασμός –που αφορά την κατάσταση στην οποία θα περιέλθει ο ελλαδικός χώρος στο επόμενο διάστημα και που σχετίζεται με το κλείσιμο μιας σημαντικής περιόδου για την ενοποιημένη κυριαρχία στον ευρωπαϊκό χώρο– προβλέπει την «αξιοποίηση» του υπό-, επί– και υπέρ– χθόνιου πλούτου. Όπως, μάλιστα, δείχνουν τα δεδομένα από την δεκαετία του 1980, έχει καθοριστεί ως χώρος ανάπτυξης των υπηρεσιών, άντλησης των πηγών, αλλά και εγκατάστασης μονάδων παραγωγής, ενέργειας προς όφελος και περαιτέρω ενδυνάμωση της κυριαρχίας. Έχουν, δηλαδή, προσδιοριστεί συγκεκριμένες «αρμοδιότητες» μέσα στο πλαίσιο του καταμερισμού στις διάφορες (πρώην εθνοκρατικές) περιοχές της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη ευρύτερα.

Οι εντεταλμένοι υπάλληλοί της, στην προκειμένη περίπτωση όλος ο κοινοβουλευτικός, αλλά και ένας ευρύτερος κύκλος (που περιλαμβάνει ΜΜΕ, κάστες αριστερών και δημοκρατών διανοουμένων, ειδικών επιστημόνων, νεοεπιστημόνων, κ.λπ.), στην ουσία ένας συρφετός που διατρέφεται και υπάρχει στον κοινωνικό χώρο επ’ ωφελεία των κρατούντων, έχουν αναλάβει αυτό το τεράστιο έργο καταστροφής με το αζημίωτο (κάτι που μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να ρίξει μια ματιά μόνο στα δηλωμένα εισοδήματά τους, που συνεχώς αυξάνονται).