Η ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ ΤΟΝ «ΜΕΓΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟ»…

«Θα αγοράζεις κάτι και θα πληρώνεις με μια selfie!

Τους ρυθμούς, όχι μόνο της σύγχρονης τεχνολογίας, αλλά και της… μόδας αποφάσισε να ακολουθήσει ένας από τους παγκόσμιους κολοσσούς χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Η Visa ανακοίνωσε ότι οι επόμενες κάρτες της θα ενσωματώνουν μια σειρά από βιομετρικά συστήματα αναγνώρισης του κατόχου τους, σε μια προσπάθεια να διευκολύνεται η χρήση τους, αλλά και να αυξάνεται η ασφάλειά τους. Έτσι, όταν οι κάτοχοι των νέων καρτών της Visa θα πηγαίνουν στο ταμείο, αντί να πληκτρολογούν κωδικούς, θα στέλνουν στην υπηρεσία μια… selfie. Εκτός από τις φωτογραφίες τους θα μπορούν να στέλνουν και ένα ηχογραφημένο μήνυμα για να γίνεται αναγνώριση της φωνής τους, ενώ θα υπάρχει ακόμη και δυνατότητα αποστολής δακτυλικών αποτυπωμάτων. Όλα αυτά θα γίνονται μέσω ειδικής εφαρμογής, που θα διαθέτουν οι κάτοχοι στα κινητά τους τηλέφωνα. Η εταιρεία, μάλιστα, υποστηρίζει ότι η διαδικασία δεν θα είναι καθόλου χρονοβόρα. Για την ακρίβεια θα διαρκεί –από την αποστολή δεδομένων από τον κάτοχο της κάρτας ως την απαραίτητη έγκριση από την τράπεζα– μόλις λίγα δευτερόλεπτα». (Βήμα, Science, Προς το αύριο, 29-10-2017)

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ, Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ…

«Δεν υπάρχουν γεγονότα τόσο δυσάρεστα, που ένας επιτήδειος να μην μπορεί να βγάλει κάποιο όφελος από αυτά, ούτε τόσο ευνοϊκά, που ένας ανόητος να μην μπορεί να τα μετατρέψει σε ζημιά του». Λα Ροσφουκώ, 1613-1680, Γάλλος συγγραφέας

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι, που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά». Μαρκ Τουέην, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Όπως είναι γνωστόν και αναμφισβήτητο γεγονός, καθ’ ότι η ιστορία διδάσκει, ευκολότερο είναι να αναγνωριστεί ένας μέγας πολιτικός ανήρ μετά θάνατον παρά στις μέρες του. Το ποτήριον τούτο το πικρό έχουν δοκιμάσει ουκ ολίγοι φωστήρες της πολιτικής. Γιατί; Μα γιατί ο λαουτζίκος είναι αχάριστος, απαίδευτος, αμνήμων. Άγεται και σύρεται, ενθουσιάζεται εύκολα, παθιάζεται χάνοντας το μέτρο και ύστερα γεμίζει απαισιοδοξία και επιδεικνύει αγνωμοσύνη για όλους εκείνους που πριν λίγο ψήφιζε και επευφημούσε.

Όμως οι κανόνες φτιάχνονται για να σπάνε. Μέγιστη απόδειξη η νέα βράβευση του Γιωργάκη Παπανδρέου, του γίγαντα προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ και στα μνημόνια για να μπει καθαρός αέρας, επιτέλους, σ’ αυτό το κωλοχανείο του ελλαδικού χώρου.

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ» ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ (Μέρος Β΄)

Η αναρχική άποψη

Όπως ειπώθηκε και στην αρχή η τοξικοεξάρτηση είναι ένα από τα μέσα καταστολής, το οποίο χρησιμοποιείται από το κράτος ενάντια στην κοινωνία προκειμένου να την κρατά υποταγμένη και με αυτό τον τρόπο.

Το ερώτημα στο οποίο έχουμε κληθεί εξ αρχής να τοποθετηθούμε είναι η αποποινικοποίηση και η «ελεύθερη» διακίνηση των ναρκωτικών ουσιών.

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε πως είναι αρκετά τα ερωτήματα-διλλήματα που τίθενται κατά καιρούς και για τα οποία αναζητείται μια απάντηση. Όμως κάθε ερώτημα έχει μια αφετηρία. Κι αυτή η αφετηρία είναι που καθορίζει και την απάντηση που αναζητείται.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα η ερώτηση βασίζεται στη διερεύνηση των προβλημάτων που υποτίθεται πως προκαλούνται από την απαγορευτική πολιτική. Η διατύπωση «απαγορευτική πολιτική» είναι που προσδιορίζει ευθύς εξ αρχής την δυνατότητα μεταβολής αυτής της πολιτικής.

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ» ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ (Μέρος Α’)

Η πολυμέτωπη επίθεση των εξουσιαστών ενάντια στις ανθρώπινες κοινωνίες ενισχύεται με τη χρήση του πανίσχυρου όπλου της τοξικοεξάρτησης. Η παγκόσμια κυριαρχία επενδύει και κερδίζει αμύθητα ποσά από τη διακίνηση και εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

Αν, όμως, ο σκοπός της εξάπλωσης της νάρκωσης ήταν μόνο η κερδοφορία τα πράγματα θα ήταν κάπως πιο απλά. Όμως, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η εξάπλωση αποσκοπεί στην ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση της εξάρτησης και της αποδιοργάνωσης ατόμων και κοινωνικών συνόλων.

Η επικινδυνότητα αυτού του μέσου, που στα χέρια των εξουσιαστών έχει μετατραπεί σε ένα εργαλείο με πολλά αποτελέσματα, είναι αδιαμφισβήτητη.

Όσο το κράτος επιτυγχάνει το άπλωμα της αποξένωσης ανάμεσα στους ανθρώπους, αποστειρώνει τους χώρους επιβίωσης τους και αδρανοποιεί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά απέναντι στην καταστολή, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, τόσο περισσότερο προωθείται η υποκατάσταση των ανθρώπινων αναγκών. Η τοξικοεξάρτηση (και εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί πως αυτή δεν αφορά μόνο τους χρήστες ηρωίνης), σαν ένα ισχυρό μέσο υποκατάστασης έρχεται να συμπληρώσει ένα κύκλο τον οποίο η εξουσία προσπαθεί συνεχώς να διευρύνει μέσα στον κοινωνικό χώρο.

Η υποβάθμιση της καταδίκης του Ι. Διώτη για την «Λίστα Λαγκάρντ» και η δικαστική άφεση αμαρτιών στον Παπακωνσταντίνου

Ο πρώην εισαγγελέας Ι. Διώτης, αλλά και πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ καταδικάστηκε σε 10 έτη ποινή κάθειρξη με αναστολή, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι δεν προχώρησε στην αξιοποίηση των στοιχείων, που περιλαμβάνονταν στη λίστα των ελλήνων καταθετών στην τράπεζα HSBC, ενώ παράλληλα αναγνώρισε πως οι ενέργειες στις οποίες προέβη, έγιναν προκειμένου τα 2.059 πρόσωπα της λίστας να ωφεληθούν, δηλαδή για να μην ελεγχθούν.

Γ. Παπακωνσταντίνου και Ι. Διώτης

Μ’ άλλα λόγια το δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα την καταδίκη του πάλαι ποτέ αμείλικτου διώκτη της «τρομοκρατίας» (και συνυπεύθυνου για τον βασανισμό στον Ευαγγελισμό και την ανάκριση υπό την χορήγηση ψυχοφαρμάκων του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού) για το αδίκημα της απιστίας, που του είχε αποδοθεί, κάνοντας δεκτό ότι από τους χειρισμούς του σε ότι αφορά τη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ προέκυψε ζημιά για το δημόσιο και ότι εκ μέρους του υπήρχε δόλος.

Θα θυμίσουμε ότι ο Διώτης μαζί με τους εισαγγελείς πρωτοδικών Ντογιάκο, Αγγελή, Αγγελόπουλο, Κανελλόπουλο και Χρυσό, Ξένη Δημητρίου (ανηλίκων) υπό την εποπτεία του Σανιδά διεξήγαν την τεράστια προανάκριση των 514 συλληφθέντων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1995.

Περί βασανιστηρίων

«Ζυ­γώ­νει η ε­πο­χή των ‘‘λευ­κών βα­σα­νι­στη­ρί­ων’’. Ό­χι πια ουρ­λια­χτά και αί­μα­τα και δυ­σώ­δη δε­σμω­τή­ρια με λά­σπη α­πό ού­ρα και πε­ριτ­τώ­μα­τα, αλ­λά ε­πεμ­βά­σεις ερ­γα­στη­ρί­ου, α­το­μι­κές ή ο­μα­δι­κές, ά­με­σες ή α­πό α­πό­στα­ση, για αλ­λα­γή ή προ­σαρ­μο­γή της συ­μπε­ρι­φο­ράς των πο­λι­τών –η τη­λε­ό­ρα­ση δρέ­πει τους πρώ­τους καρ­πούς– για την πει­θή­νια υ­πα­κο­ή σε ε­πι­τα­γές, για τη με­τα­βο­λή του ψυ­χι­σμού και τη διά­βρω­ση του πνεύ­μα­τος, για τη δο­λο­φο­νί­α των ι­δε­ών, το α­λυ­σό­δε­μα της σκέ­ψης και την κα­τά­λυ­ση της δια­φω­νί­ας και του α­ντι­λό­γου.

Στα πα­ρα­δο­σια­κά βα­σα­νι­στή­ρια το θύ­μα μπο­ρεί α­νά­λο­γα με την ψυ­χι­κή του καρ­τε­ρί­α, να νι­κή­σει τον δή­μιο του, να μη μι­λή­σει, να μην υ­πο­κύ­ψει. Αλ­λά με τα ψυ­χο­κτό­να μέ­σα της νέ­ας τε­χνο­λο­γί­ας η α­ντί­στα­ση του εκ­μη­δε­νί­ζε­ται, ε­πει­δή κα­ταρ­ρέ­ει και σβή­νει η προ­σω­πι­κό­τη­τα». (Κ. Σι­μόπου­λος, Βα­σα­νι­στή­ρια και Ε­ξου­σί­α)

Λι­θο­βο­λι­σμός, α­να­σκο­λο­πι­σμός, κα­τα­πο­ντι­σμός, α­παγ­χο­νι­σμός, πυ­ρά, καρ­μα­νιό­λα, α­πο­κε­φα­λι­σμός, πα­λού­κω­μα, τσι­γκέ­λι, φά­λαγ­γα… Η ι­στο­ρί­α της ε­πι­βο­λής, εί­ναι γραμ­μέ­νη με το αί­μα α­μέ­τρη­των αν­θρώ­πων. Α­πό την Βί­βλο και τις Δια­θή­κες, την αρ­χαί­α Ελ­λά­δα, τους Πέρ­σες, τη Ρω­μα­ϊ­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α, το Βυ­ζά­ντιο κ.α., πα­ντού, υ­πάρ­χουν κα­τα­γε­γραμ­μέ­νοι οι τρό­ποι με τους ο­ποί­ους η ε­ξου­σί­α βα­σα­νί­ζει.

Α­πό τους έ­ντε­κα «ε­πι­με­λη­τές των κα­κούρ­γων» της Α­θή­νας, (κλη­ρω­τοί άρ­χο­ντες, αρ­μό­διοι για ε­κτέ­λε­ση των ποι­νών, τους δι­κα­στές της Ρώ­μης, (μέ­σα στα δι­κα­στή­ρια των ο­ποί­ων κυ­λού­σαν ρυά­κια αί­μα­τος, μας ε­νη­με­ρώ­νει ο Λι­βά­νιος), μέ­χρι τα δι­κα­στή­ρια του Βυ­ζα­ντί­ου ό­που «κλα­βι­κου­λά­ριοι (φρου­ροί των κα­τα­δί­κων) με­τά ρα­βδού­χων σι­δη­ρέ­οις δε­σμοίς καί ποι­ναιών (τι­μω­ρη­τι­κών) ορ­γά­νων και πλή­κτρων (ρο­πά­λων, μα­στι­γί­ων κ.λπ.) ποι­κι­λί­α σα­λευό­ντων τώ φό­βω το δι­κα­στή­ριον», (σύμ­φω­να με τον Ιω­άν­νη Λυ­δό τον 6ο αιώ­να). Α­πό τον Με­σαί­ω­να και τον Α­να­κρι­τή, τον Βα­σα­νι­στή (executor) και τον Γραμ­μα­τι­κό (escribano – ο ο­ποί­ος κα­τέ­γρα­φε ό,τι­δή­πο­τε γί­νο­νταν ή λέ­γο­νταν, α­πό τις ε­ρω­τή­σεις του α­να­κρι­τή μέ­χρι τα λό­για/βο­γκη­τά του βα­σα­νι­ζό­με­νου), μέ­χρι τους ση­με­ρι­νούς α­να­κρι­τι­κούς υ­παλ­λή­λους, οι ο­ποί­οι παίρ­νουν την κα­τά­θε­ση με την «βο­ή­θεια» των δια­φό­ρων χη­μι­κών πα­ρα­σκευα­σμά­των και ψυ­χο­φαρ­μά­κων και με τα στό­μια των ό­πλων κολ­λη­μέ­να στους κρο­τά­φους ό­χι μό­νο κα­τη­γο­ρου­μέ­νων αλ­λά και … συ­νη­γό­ρων, πα­ντού και πά­ντα, ο βα­σα­νι­σμός των αν­θρώ­πων, με ό,τι πιο διε­στραμ­μέ­νο, α­πο­κρου­στι­κό αλ­λά και θα­να­τη­φό­ρο τρό­πο, γί­νε­ται.

Από τις Μαύρες σελίδες του Αναρχισμού / Οι πολλές ζωές του Μαξ Τσερνιάκ

Μία από τις συναντήσεις της συντακτικής ομάδας Chernoe Znamia [Μαύρο πανώ]

Ο Μαξίμ Ματβέγιεβιτς Τσερνιάκ ανήκει στη γενιά των Ρώσων αναρχικών που συμμετείχαν στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917, που υπερασπίστηκαν τη νέα επαναστατική κοινωνία ενάντια στους αντιδραστικούς εχθρούς της και μετά συντρίφτηκαν από τους πάλαι ποτέ συμμάχους τους, τους Κομμουνιστές. Δεν είναι εύκολο να συνθέσουμε τα κομμάτια της ιστορίας της ζωής του, επειδή πέρασε πολλά χρόνια στην παρανομία. Στην περίπτωση του Τσερνιάκ είναι επιβαρυντικό το γεγονός ότι στην ιστορική λογοτεχνία μπερδεύεται συχνά με άτομα με παρόμοιο όνομα.

Γεννήθηκε το 1883 στο Γκρόντνο, μια πόλη που βρίσκεται στη Ρωσική εβραϊκή κοινότητα (Pale of Settlement)¹, σε μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια. Ο Τσερνιάκ εκπαιδεύτηκε σαν μπαρμπέρης, μια οικογενειακή απ’ ότι φαίνεται δουλειά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εξάσκησε αυτή τη δουλειά, όταν δεν «εργαζόταν» σαν τρομοκράτης, μυστικός πράκτορας, ή στρατιωτικός διοικητής.

Ο Τσερνιάκ έγινε αρχικά ενεργός στο αναρχικό κίνημα στην κοντινή πόλη του Μπιαλιστόκ το 1904-1905, συμμετέχοντας στη Chernoe Znamia [Μαύρο Πανό], ομάδα που εξαπέλυσε απρόκλητες τρομοκρατικές επιθέσεις στη μπουρζουαζία. Ο Τσερνιάκ είχε στενή συνεργασία με έναν από τους ηγέτες της ομάδας, τον Βλάντιμιρ Στρίγκα. Η ομάδα αποτελούνταν κυρίως από νέους ανθρώπους και απαριθμούσε εκατοντάδες μέλη. Ο χαρισματικός Στρίγκα κατά περίσταση έδινε ομιλίες σε πλήθη από 3.000 έως 5.000 άτομα. Οι αναρχικοί του Μπιαλιστόκ θεμελίωσαν στενές επαφές με παρόμοιες ομάδες στην Ουκρανία, ειδικά στην Οδησσό και το Γιεκατερίνοσλαβ. Στην επακόλουθη τσαρική καταστολή, οι πιο πολλοί μαχητές της ομάδας έγιναν «μάρτυρες». Ο Στρίγκα ξέφυγε στο Παρίσι, αλλά παραπάτησε κουβαλώντας μια αυτοσχέδια βόμβα και ανατινάχθηκε.

Αντιμνημονιακή ανταρσία και συνταγματική αναθεώρηση

Στη Ρώμη δόθηκε ο χρησμός,

έγιν’ εκεί η μοιρασιά. Κ. Καβάφης

Μας έχουν απασχολήσει επανειλημμένα οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί αγώνες και έχουμε προσπαθήσει να καταγράφουμε τακτικά, ύστερα από συζητήσεις που αφορούν τον κύκλο σύνταξης αλλά και ύστερα από εκδηλώσεις, σχετικές σκέψεις και απόψεις για το ζήτημα αυτό. Πιστεύουμε, μάλιστα, ότι παρά την ιδιαίτερη επιμονή, που έχουμε δείξει, υπάρχουν αρκετές ακόμα διαστάσεις, τις οποίες μπορούμε να αναδείξουμε, αλλά το βασικότερο να κατανοήσουμε. Η επιλογή μας αυτή έχει να κάνει με την πεποίθηση, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ιδιαίτερα επιτακτική η ανάγκη, όχι απλά να προσεγγίσουμε επιφανειακά την ουσία των πραγμάτων που συνεχίζουν να εξελίσσονται, αλλά να συμβάλλουμε ώστε να φωτιστούν ορισμένες «σκιές», ή αλλιώς κάποιες «λεπτομέρειες» που αφήνονται από τους τεχνικούς κάθε εξουσίας να παραμερίζονται από κάθε είδους μερικότητα.

Δεν έχουμε την εντύπωση ότι οι αναρχικοί είναι αλάνθαστοι, όμως θεωρούμε ότι έχουν μια απεριόριστη δυνατότητα να μαθαίνουν και να προχωρούν, εφ’ όσον οι ιδέες τους και οι πρακτικές τους παραμένουν έξω και ενάντια στην πολιτική, στην διαχείριση των αγώνων στους οποίους συμμετέχουν, και σε κάθε είδους αποτίμηση, κοινωνική, πολιτική ή οικονομική των αγωνιστικών τους δυνατοτήτων.

Να προχωρούν, θα ρωτήσει κάποιος, όμως σε ποιά κατεύθυνση; Σ’ αυτό το ερώτημα απαντούμε, εδώ και τώρα, κάθε φορά με τον τρόπο που προσεγγίζουμε κάθε ζήτημα, όταν εμπλουτίζουμε τις αναρχικές ιδέες ξεκαθαρίζοντας την στάση μας, την παρουσία μας ή την απουσία μας.

Βιολογικά προϊόντα, επισιτιστική κρίση και Οικο-κρατία

Ως μια αναπτυσσόμενη εκδοχή του καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται η λεγόμενη «πράσινη» ανάπτυξη, με πάρα πολλές εκδοχές και εκφάνσεις. Εναλλακτικά εμφανίζεται ως «βιώσιμη» και «αειφόρα» ενώ για επιμέρους χρήσεις της χρησιμοποιούνται οι όροι «βιοκλιματική αρχιτεκτονική», υβριδική ή απορρυπαντική τεχνολογία κ.ά. Για το υπάρχον οικονομικό σύστημα, η «ανάπτυξη» αποτελεί την κινητήρια δύναμη για όλο το καπιταλιστικό-εξουσιαστικό οικοδόμημα. Χωρίς «ανάπτυξη» απλούστατα δεν υπάρχει καμία μεγέθυνση κεφαλαίου και πλούτου που είναι απαραίτητα συστατικά και στόχοι κάθε γνήσιου εξουσιαστή και κεφαλαιοκράτη. Έτσι, λοιπόν, το σύστημα, όσο εύκολα κατασκευάζει «κρίσεις», τόσο και περισσότερο εύκολα κατασκευάζει –πάσης φύσεως– «ανάπτυξη».

Στον ελλαδικό χώρο, σε επίπεδο διαχείρισης της εξουσίας, τον ρόλο προώθησης του νέου φαντασιακού, τον έπαιξε ο Γ.Α. Παπανδρέου. Προεκλογικά είχε στηρίξει βασικό μέρος του οικονομικού του προγράμματος στην «πράσινη» ανάπτυξη, που μαζί με τον απαραίτητο λαϊκισμό, ότι οι θωρακισμένες λιμουζίνες των υπουργών θα αντικατασταθούν με υβριδικά, θύμιζε πλασιέ του «πράσινου καπιταλισμού».

Εννοείται πως δεν είναι ο μόνος στη διεθνή σκηνή που εφάρμοσε κάτι τέτοιο, αφού είχε προηγηθεί ο Ομπάμα στις ΗΠΑ και διαχρονικά οι Πράσινοι στη Γερμανία, κυρίως από την εποχή της συγκυβέρνησης με τους σοσιαλιστές του Σρέντερ. Ασφαλώς οι γερμανοί Πράσινοι χαρακτηρίζονται και από το γεγονός ότι κατάφεραν από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 να αποσπάσουν σημαντικό κομμάτι των αυτόνομων (Αutonomen), που η αρχική μετάλλαξή τους έφερε τη δεύτερη… μέχρις ότου να φθάσουν στο σημείο να διαχειριστούν την εξουσία.

«Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΓΚΕΤΤΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΑΒΑΤΟ» ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ…

«Το γκέττο αποτελεί μια μηχανή πολιτισμικής καύσης, που πετυχαίνει τη σύντηξη των διακρίσεων ανάμεσα στα μέλη της περιχαρακωμένης ομάδας και ανεφοδιάζει τη συλλογική υπερηφάνεια ακόμη και αν κατοχυρώνει το στιγματισμό, που περιίπταται πάνω της». Loic Wacquant (Απόβλητοι των Πόλεων)

«Οι αμαρτωλοί θα πάνε στο άσυλο, με τσεκούρια και με φωτιά θα σπάσουν και θα κάψουν τις πύλες του· και θα πάρουν τους δίκαιους και θα τους κάψουν στο κέντρο της πόλης». Σαβοναρόλα, Κήρυγμα του 1491

O N. Άσιμος έξω από την κατάληψη της οδού Βαλτετσίου

Η προέλευση του όρου «γκέττο» αναζητήθηκε εκτός των άλλων στην ονομασία μιας περιοχής στη συνοικία Cannaregio της Βενετίας, όπου κατά τον 16ο αιώνα, οι Βενετοί υποχρέωσαν τους Εβραίους να διαμείνουν. Μια περιοχή περιτοιχισμένη με πύλες τις οποίες, όταν νύχτωνε, έκλειναν οι φύλακες, που έλεγχαν την είσοδο και την έξοδο, για να μην κυκλοφορούν οι Εβραίοι ανάμεσα στους Βενετούς.

Σύμφωνα, πάντως, με τον καθηγητή κοινωνιολογίας Loic Wacquant ο όρος δηλώνει επίσης «ένα οριοθετημένο αστικό τμήμα, στο οποίο ισχύουν θεσμοί και ένα σύνολο αντιλήψεων και προτύπων, που αφορούν διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού».

Σε μια ενδιαφέρουσα διάλεξή του στην Σχολή Αρχιτεκτονικής του Yale στις 27 Μαρτίου 2009, ο Loic Wacquant μεταξύ άλλων τόνισε ότι «εδώ και τριάντα χρόνια, πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν ανακοινώσει ότι το ‘‘γκέττο’’ έχει φτάσει στη Γαλλία κι έχουν καταγγείλει, με τρομαχτικούς όρους, την υποτιθέμενη «αμερικανοποίηση» της πόλης. Στην πραγματικότητα, όμως οι κάτοικοι των banlieues παραμένουν βαθιά διχασμένοι ως προς την τάξη, την εθνικότητα, την εθνότητα (μέσα στην εθνικότητα), την ηλικία, και τη γενιά».

Ρατσισμός και Προκαταλήψεις σε πρόσφυγες, μετανάστες και Εβραίους (Μια ιστορική Αναδρομή) – Μέρος Β΄

Χρειάζεται να τονίσουμε τον ρόλο και τη στάση των μέσων ενημέρωσης, σε κάθε οργανωμένη εκδήλωση ρατσιστικής συμπεριφοράς, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά και διεθνώς. Η δημιουργία στερεοτύπων, η όξυνση καταστάσεων, η διαφθορά των πολιτικών και η οικονομική εξαθλίωση αποτελούν συχνά κοινά χαρακτηριστικά περιπτώσεων που είτε αφορούν την υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία στα τέλη του 19ου αι. είτε αφορούν τη στάση ομάδων πληθυσμού απέναντι στους εβραίους της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τα αρχικά γεγονότα της υπόθεσης Ντρέιφους, ενός εβραϊκής καταγωγής λοχαγού του γαλλικού στρατού που κατηγορήθηκε για κατασκοπεία. Το 1889 η εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο της διάνοιξης της διώρυγας του Παναμά χρεωκόπησε ενώ είχε προλάβει να πάρει χρήματα από μισό εκατομμύριο μικροεπενδυτές. Στη δίκη που ακολούθησε αποκαλύφθηκε ότι «είχαν δωροδοκηθεί για να συγκαλύψουν την κακοδιαχείρηση δώδεκα βουλευτές και γερουσιαστές, πέντε τέως υπουργοί και αναρίθμητοι δημοσιογράφοι» (John Weiss, Συντηρητισμός και Ριζοσπαστική Δεξιά, εκδ. Θύραθεν).

Ρατσισμός και Προκαταλήψεις σε πρόσφυγες, μετανάστες και Εβραίους (Μια ιστορική Αναδρομή) – Μέρος Α΄

Έχουν λεχθεί και λέγονται πολλά για την άνοδο της ακροδεξιάς και τις δράσεις-επιθέσεις διαφόρων συμμοριών απέναντι σε μετανάστες, καταστήματα και σπίτια τους, καθώς και σε ο,τιδήποτε δεν τους είναι αρεστό. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που τέτοια φαινόμενα κάνουν αισθητή την εμφάνιση τους, είτε επειδή το σύστημα τα προωθεί είτε επειδή οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ευνοούν την ανάπτυξη τους. Όπως επίσης και η διαπίστωση, ότι η ακροδεξιά και ο ρατσισμός έχουν κοινά στοιχεία δεν σημαίνει ότι ο ρατσιστής είναι κατ’ ανάγκη ακροδεξιός (κάλλιστα μπορεί να δηλώνει και σοσιαλιστής αλλά να μην γουστάρει τους α ή τους β), το αντίθετο φυσικά ισχύει, ο ακροδεξιός να είναι και ρατσιστής (στον όρο ακροδεξιό συγκαταλέγουμε άτομα τα οποία αποδέχονται φασιστικές και ναζιστικές απόψεις και όχι άτομα που ναι μεν αποδέχονται έννοιες όπως «έθνος», «πατρίδα» αλλά δεν συνταυτίζονται με λογικές φυλετικής υπεροχής και προκατάληψης). Μετά τα τελευταία πογκρόμ ακροδεξιών σε καταστήματα μεταναστών, μάς ήρθαν στη θύμηση παρόμοια περιστατικά τα οποία συνέβησαν στο Τορόντο του Καναδά το 1918, στην Αθήνα του μεσοπολέμου και στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1912-1943. Γεγονότα που οι εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες των ανθρώπων εναλλάσσουν ρόλους και συμπεριφορές, αποδεικνύοντάς μας ότι θύτης και θύμα, αποτελούν πολλές φορές, όψεις του ίδιου νομίσματος όταν θεσμοί και εξουσία καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων.

ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ: Ένα ακόμη έγκλημα πριν το επόμενο…

Όταν, στις 10 Σεπτέμβρη, συνέβη το ατύχημα(;) με το δεξαμενόπλοιο Άγια Ζώνη II, δεν ξέρουμε εάν οι επίσημοι αξιωματούχοι του κράτους είχαν κατά νου την ρύπανση στον Σαρωνικό ή το «μαύρισμα», της περίφημης Αθηναϊκής Ριβιέρας. Άλλωστε, τους τελευταίους μήνες, πλήθαιναν τα δημοσιεύματα αλλά και η προώθηση από το επίσημο κράτος, μέσω των δικών του μέσων και διαύλων επικοινωνίας (ΕΟΤ, visitgreece.gr), που αναφέρονταν στο κομμάτι εκείνο της Αττικής, που ενώνει το Φάληρο με τη Βουλιαγμένη, «που όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο», και «παραμένει αναξιοποίητο». Η Αθηναϊκή Ριβιέρα… Δεν υπάρχει δημοσίευμα, προ ατυχήματος, που να αναφέρεται στο θαλάσσιο ανατολικό μέτωπο της Αθήνας που να μην το χαρακτηρίζει με τον ελιτίστικο όρο Ριβιέρα.

Οι τωρινοί διαχειριστές έχουν αναλάβει, απ’ ό,τι ξεκάθαρα φαίνεται, να παραδώσουν ένα ακόμη «φιλέτο» ή πολλά σε σειρά «φιλέτα» σε επίδοξους μεγαλοκατασκευαστές/funds. Ωρίμασε ο καιρός, ώστε ο ευαίσθητος(;) σε πολεοδομικά και περιβαλλοντικά θέματα Σύριζα, να κανονίσει για τη «βρώμικη» δουλειά. Αλλά τα απρόοπτα, πολλές φορές ανατρέπουν τα σχεδιαζόμενα. Όχι πως το σχέδιο δεν θα προχωρήσει, αλλά μια μικρή κηλίδα θα υπάρχει πάντα, αφήνοντας τα ίχνη της στις μνήμες των ανθρώπων… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο και συμπτωματικό ότι όλες οι προσπάθειες από πλευράς κράτους είχαν ως στόχο τον καθαρισμό των ακτών της ανατολικής πλευράς του Σαρωνικού και όχι της Σαλαμίνας και των υδάτων του κόλπου της. Όπως διαβάζουμε και στο δελτίο τύπου του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος»: «Μετά το ναυάγιο του Αγία Ζώνη II, η απορρύπανση του θαλάσσιου χώρου έχει επικεντρωθεί σε αυτό που μας ενοχλεί αισθητικά και όχι στο σύνολο των πετρελαιοειδών, δηλαδή και σε αυτά που έχουν βυθιστεί και κατακάτσει στον πυθμένα, ή αιωρούνται και μετακινούνται με τα θαλάσσια ρεύματα, αποτελώντας βασική πηγή ρύπανσης και εισόδου τοξικών ουσιών στην τροφική αλυσίδα»[…] «δυστυχώς οι εργασίες απορρύπανσης έχουν επικεντρωθεί στις παραλίες της Αττικής και όχι στην ανατολική Σαλαμίνα, την κυρίως πληγείσα περιοχή που δέχθηκε το μεγαλύτερο ρυπαντικό φορτίο». Είναι φανερή, λοιπόν, η επιλογή από την πολιτική εξουσία να ασχοληθεί με το «φαίνεσθαι» των ακτών, αφού αυτό είναι που θέλουν να προστατέψουν, όχι οικολογικά αλλά καθαρά επιχειρηματικά, ώστε να καταφέρουν διαχειριστικά ως επίσημοι ντήλερ της ευρύτερης περιοχής του ανατολικού θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού, να παραδώσουν το ανατιθέμενο project.

Στις 19 Οκτωβρίου, θα γίνει συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 19 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης (Σαριπόλου 8) συζήτηση με θέμα:

Από την ελευθερία προς την Αναρχία ή από την Αναρχία προς την ελευθερία;

Η ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΣΗ, Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΙΑΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας
διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο.
Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. Αλμπέρ Καμύ

[…] Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές εξ αρχής, ότι δεν είναι στις προθέσεις μας να εισέρθουμε στο επιστημονικό πεδίο όπου χρησιμοποιώντας ιατρικά εργαλεία και μεθόδους ανάλυσης να υποστηρίξουμε αν η τοξικοεξάρτηση είναι, ή όχι ανίατη νόσος του εγκεφάλου. Ο κυριότερος λόγος είναι, πως μία τέτοια προσέγγιση –εξειδικευμένη– διέπεται από κάποια χρησιμότητα όταν επιχειρεί να στηρίξει την απόφαση του εξαρτημένου για χορήγηση βοήθειας για την απεξάρτησή του, ενός και μόνο προσώπου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο συμπεριλαμβανομένης της διαφορετικότητάς του. Από τη στιγμή, που μια τέτοια προσέγγιση ιατρικού χαρακτήρα αποκτά καθολικό μοντέλο ερμηνείας, μιας πολυαιτιακής κατάστασης και ενός συνόλου ανθρώπων που την υφίστανται ή την πλαισιώνουν, πραγματοποιείται η επιβολή της θέλησης του ισχυρού.

Οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο: πρώτον η τοξικοεξάρτηση είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο με δεδομένες τις κοινωνικές προεκτάσεις όσων αφορά τη στιγμή που εγκαθίσταται και εκδηλώνεται σε κάποιο άτομο και δεν μπορεί να χωρά σε αυτό το γεγονός μια μονοδιάστατη εξήγηση που χρησιμοποιεί ως αφετηρία μια ιατρική αιτιολόγηση για μια συνολική ερμηνεία και δεύτερον διότι η αλληλοδιαπλοκή των συμφερόντων και τα ωφέλει της κυριαρχίας υλοποιούνται και πραγματώνονται σε πολλά επίπεδα με κύριο την εδραίωση, τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της εξουσίας της. Ταυτοχρόνως με τη μέθοδο αυτή –ιατρικοποίηση– απομακρύνεται η κύρια στόχευση με σκοπό την καταστροφή, αυτού που εμείς προσδιορίζουμε ως γενεσιουργό παράγοντα κάθε είδους εξάρτησης και αφαίρεσης της ελευθερίας, δηλαδή το κράτος. Θεωρούμε σημαντικό να καταγράψουμε πτυχές της ιστορικής διαδρομής όπου τα αίτια κοινωνικών αντιθέσεων προσδιορίστηκαν ότι πηγάζουν από την ψυχική πάθηση των ανθρώπων και πάνω σε αυτή την πρακτική και θεώρηση να αναπτύξουμε την άποψή μας.

Ο ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥ

«Άνθρωποι, πικροφορτωμένοι, σβαρνίζονταν Μισανασαίνοντας…
Κι άλλοι απόνετοι και ψυχοφάγοι,
έριχναν βλέμματα φονικά και λέξεις τερατογεννημένες». Ξένη Μητσοβασίλη

Στην καταγεγραμμένη ιστορική πορεία του ανθρώπου, υπάρχουν πολλές αναφορές για την σημασία και την χρηστική λειτουργία του αποδιοπομπαίου τράγου. Εμείς, μιας και βρισκόμαστε στον ελλαδικό χώρο θα αναφερθούμε σε αυτόν. Όταν μία πόλη υπέφερε από πανούκλα, πείνα ή άλλη συμφορά διάλεγαν έναν παραμορφωμένο άνθρωπο για να επωμιστεί όλα τα δεινά που πρόσβαλαν την κοινότητα. Τον οδηγούσαν σ’ ένα κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο και του έδιναν να φάει ψημένα σύκα, κριθαρένιο ψωμί και τυρί. Μετά χτυπούσαν εφτά φορές τα γεννητικά του όργανα με φτερά και ενώ οι αυλοί έπαιζαν μια ιδιόμορφη μελωδία τον έκαιγαν. Κατά τον 1^ο μΧ αιώνα, όταν μια κοινότητα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο να αφανιστεί, διάλεγαν έναν φτωχό όπου για έναν χρόνο τον συντηρούσαν με κρατικά έξοδα και λένε πως τον τάιζαν με τις καλύτερες τροφές. Με την συμπλήρωση του έτους του φορούσαν «ιερά» ρούχα και τον στόλιζαν με «ιερά» κλαδιά. Διέσχιζε την πόλη συνοδευόμενος από τους ιερείς που έλεγαν, ότι όλα τα δεινά των ανθρώπων μπορούν να πέσουν στο κεφάλι του. Στην συνέχεια είτε εξοστρακίζονταν από την πόλη ή εκτελούνταν δια λιθοβολισμού έξω από τα τείχη της. Στην Αθήνα είχε θεσμοποιηθεί η τακτική αυτή, όπου συντηρούσαν με κρατικά έξοδα, κάποια από τα πιο απαξιωμένα μέλη της πόλης και όταν αποφάσιζαν πως ήταν η «ώρα» να επιτελέσουν το σκοπό για τον οποίο είχαν «επιλεχθεί» τους εκτελούσαν.

Περί «ΕΞΑΡΧΟΠΟΙΗΣΗΣ» της ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ των ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ…

Εί­ναι γε­γο­νός πως κά­θε το­πο­θε­σί­α, κου­βα­λά­ει την ι­στο­ρί­α των κοι­νω­νι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών και στά­σε­ων α­το­μι­κών ή συλ­λο­γι­κών, αυ­τών που α­να­δει­κνύ­ουν μια ου­σια­στι­κή προ­ο­πτι­κή στην κα­τεύ­θυν­ση της α­το­μι­κής και κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Κι αυ­τό α­φο­ρά πλα­τεί­ες, δρό­μους, κτί­ρια κλπ.

Ε­πο­μέ­νως η ι­στο­ρι­κό­τη­τα ε­νός χώ­ρου κα­θο­ρί­ζε­ται α­πό έ­να σύ­νο­λο κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών αλ­λά κυ­ρί­ως α­πό τον τρό­πο δρά­σης και το ή­θος των αν­θρώ­πων που τις α­να­πτύσ­σουν.

Α­πό αυ­τή την ά­πο­ψη, οι «ι­δέ­ες» και οι «α­ντι­στά­σεις» δεν μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν άλ­λο­θι για την ε­φαρ­μο­γή πρα­κτι­κών που δεν έ­χουν σχέ­ση με την στά­ση και δρά­ση αν­θρώ­πων, οι ο­ποί­οι α­πο­σκο­πούν σε μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ε­λεύ­θε­ρων αν­θρώ­πι­νων ο­μά­δων και α­τό­μων.

Αυ­τός α­κρι­βώς ο σκο­πός κα­θο­ρί­ζει και τον πό­λε­μο ε­νά­ντια στην νάρ­κω­ση που, ε­κτός α­πό το ό­τι εί­ναι διαρ­κής, ε­πί­μο­νος και ε­πί­πο­νος, α­πο­τε­λεί και μια ση­μα­ντι­κή πτυ­χή του συ­νο­λι­κό­τε­ρου α­γώ­να ε­νά­ντια στο κρά­τος και κά­θε μορ­φής ε­ξου­σί­α.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο α­γώ­νας ε­νά­ντια στη νάρ­κω­ση δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μια μορ­φή της ή σε έ­να εί­δος ναρ­κω­τι­κής ου­σί­ας αλ­λά στρέ­φε­ται κα­τά των κέ­ντρων, των λο­γι­κών και των ι­δε­ο­λο­γη­μά­των που προ­ω­θούν και ε­δραιώ­νουν την νάρ­κω­ση, με μια α­πλή λέ­ξη ε­νά­ντια στο κρά­τος.

Λουίζ Μισέλ, η κόκκινη παρθένα (μέρος β΄)

Μέχρι το τέλος…

Η Γαλλική Κυβέρνηση συναινεί στο να δοθεί αμνηστία στους φυλακισμένους της Παρισινής Κομμούνας. Όταν αφήνει το νησί, το 1880, οι Κανάκ θα οργανώσουν γι’ αυτήν έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό.

Αλλά και στο Παρίσι, δεν θα πάνε πίσω: δέκα χιλιάδες άτομα θα την περιμένουν για να την επευφημήσουν. «Η πεθαμένη Επανάσταση, θα πει στον πρώτο της λόγο, είναι η αναστημένη Επανάσταση […]. Τη μέρα που όλοι όσοι έχουν συκοφαντήσει την Κομμούνα δεν θα υπάρχουν πια, θα έχουμε πάρει την εκδίκηση μας. Οι θρησκείες σκορπίζονται στο φύσημα του ανέμου, και είμαστε πια εμείς οι μόνοι αφέντες της μοίρας μας. Δεχόμαστε τις επευφημίες όχι για μας, αλλά για την Κομμούνα και τους υπερασπιστές της. Σήμερα, το καράβι-φάντασμα προχωρεί. Ο λαός, ακόμα δεσμώτης, που σέρνει τις αλυσίδες του, θα μας απαλλάξει από τους ανθρώπους που μας χαντάκωσαν, και θα κατακτήσει κι αυτός την ελευθερία του».

«Σπέρνεις το μίσος», την προκαλεί κάποιος από το πλήθος. «Ναι, μισώ, απαντά. Να συνεννοηθούμε όμως! Αν χαστουκίζω τον αφέντη, δεν τα βάζω με τους λακέδες του. Δεν τα είχα με το φανατισμένο πλήθος που με γιουχάιζε στις Βερσαλλίες, όμως μισώ αυτούς που αντί να σκοτώσουν έναν, και να τους στείλουν γι’ αυτό στα κάτεργα, σκοτώνουν χιλιάδες, και γίνονται Κυβέρνηση». Αυτό το διάστημα γράφει πολλά άρθρα για την σημαντική επίδραση που έχουν στον κοινωνικό αγώνα οι απεργίες. Όταν οι φυλακισμένοι επιστρέφουν από την εξορία, πολλοί απ’ αυτούς δεν βρίσκουν δουλειά και πεινούν. Η Μισέλ εργάζεται σκληρά για να οργανώσει συσσίτιο γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Λουίζ Μισέλ, η κόκκινη παρθένα (μέρος α΄)

Η Λουίζ Μισέλ γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1830. Είναι κόρη μιας υπηρέτριας της Marianne Michel και ενός πυργοδεσπότη, του Etienne Charles Demahis. Μεγάλωσε με τη μητέρα της και τους γονείς του πατέρα της. Στα παιδικά της χρόνια, το αγαπημένο της παιχνίδι είναι να «ανεβαίνει στο ικρίωμα» μαζί με τον εξάδελφο της και «πριν πεθάνει» να βγάζει λόγο στον λαό για την ελευθερία. Η αγάπη και η κατανόηση που έδειχνε στους καταπιεσμένους, σε ανθρώπους και ζώα εκδηλώθηκε από νωρίς. Η ευαισθησία και η συμπόνια της προς όσους υποφέρουν μεγάλωνε όσο μεγάλωνε κι αυτή. Αυτό μαζί με το ένστικτο της εξέγερσης ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες, την οδήγησε στο δρόμο της αναρχίας.

Έφηβη, στέλνει τους πρώτους της στίχους στον Βίκτωρα Ουγκώ, που της απαντά ενθαρρύνοντάς την. Θα διατηρήσει αλληλογραφία μαζί της για είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Τον Ιανουάριο του 1853, είκοσι δύο ετών πλέον, διορίζεται δασκάλα στο Audelancourt. Επιλέγει ένα ιδιωτικό σχολείο για να μην αναγκασθεί να δώσει όρκο στον Αυτοκράτορα. Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας της εκεί συνέχεια ονειρεύεται να πάει στο Παρίσι. Αισθάνεται ότι μόνο εκεί μπορούν οι άνθρωποι να πολεμήσουν την αυτοκρατορία.

Η συζήτηση στην Αναρχική Αρχειοθήκη

Την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης  (Σαριπόλου 8) συζήτηση με θέμα: Ο Συριακός πόλεμος και οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων.

Είναι ζητούμενο η διερεύνηση του συνόλου των καταστάσεων και των εμπλεκομένων μερών, η «αραβική άνοιξη», ο ρόλος του  Ισλαμικού κράτους, η διάσταση και η διάρκεια του πολέμου και η έκταση και επίδραση του προσφυγικού κύματος.