Γράφω σήμερα εν μέσω πρωτοφανών καιρών. Ενώ μιλάμε, τα δεσμά που μας καταπίεζαν στα τελευταία 10.000-12.000 χρόνια κλυδωνίζονται και πάνε να σπάσουν. Η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων καταρρέει. Για τόσο πολύ καιρό μάς αποστέρησαν την αξιοπρέπειά μας, μας στέρησαν την ανθρωπιά μας, έκλεψαν τις γνώσεις μας για το πώς ακόμη και να είμαστε άνθρωποι. Το φράγμα κάνει ρωγμές, οι τοίχοι της φυλακής έχουν αρχίσει να τρέμουν. Εμείς, ως άνθρωποι, έχουμε γίνει ένα εξημερωμένο είδος, αλλά ακόμη και το πιο υπάκουο κατοικίδιο σκυλί θα αντιδράσει, όταν το ξυλοφορτώσουν και το τιμωρήσουν για αρκετό καιρό.
Σε όλη τη Γη, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων και φύσης να επαναστατούν. Μεταξύ της αύξησης των «φυσικών καταστροφών» (πολλές, αν όχι οι περισσότερες εκ των οποίων είναι αποτέλεσμα της Μητέρας Γης μας, που αναζητά να αποκατασταθεί η ισορροπία, σαν αντίβαρο στις καταστροφικές δραστηριότητες) και των πολιτικών εξεγέρσεων, πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ο Λεβιάθαν πολιτισμός ζει την επιθανάτια αγωνία. Υπάρχει ένα διάχυτο σκότος που μας έχει όλους κυριεύσει αυτές τις ημέρες. Πολλοί από εμάς αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο, κάποιοι σαν οικόσιτο είδος. Οι διαδηλώσεις, οι δολιοφθορές, οι κυβερνοεπιθέσεις, οι καταλήψεις, όλα αυτά είναι αποτελέσματα ενός λαού που έχει βαρεθεί, ενός λαού που δεν αναζητά τίποτα περισσότερο από το να είναι σε θέση να ζήσει σαν άνθρωπος.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε μόνο την πλασματική ύπαρξη, που έχουμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας. «Η φύση» ή «το περιβάλλον», τα ονόματα που έχουμε δώσει στο σπίτι μας για να το κάνουν να φαίνεται σαν κάτι ξέχωρο από τον εαυτό μας, έχει υποβιβαστεί σε πάρκα, εθνικούς κήπους, εθνικούς δρυμούς και προστατευόμενες περιοχές. Έχουμε δημιουργήσει ένα συνθετικό περιβάλλον από σκυρόδεμα, πλαστικό, χάλυβα και κοινωνική δικτύωση. Όπου υπήρχαν κάποτε δάση, έρημοι, ζούγκλες και λιβάδια, σήμερα υπάρχουν εμπορικά κέντρα, εργοστάσια, γήπεδα, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και βιομηχανικές μονάδες παραγωγής τροφής.
Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε όλα αυτά με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή, να κωδικοποιήσουμε, να ομογενοποιήσουμε και να κάνουμε ομοιόμορφο, μέσω της μετατροπής σε αλλοτριωμένο οικόσιτο ο,τιδήποτε βρίσκεται γύρω μας, έχουμε ταυτόχρονα μετατρέψει τον εαυτό μας σε αλλοτριωμένο οικόσιτο. Έχουμε κατασκευάσει τη φυλακή, στην οποία είμαστε πλέον κρατούμενοι. Έχουμε χτίσει την φυτεία στην οποία είμαστε σκλάβοι. Έχουμε σχεδιάσει και ολοκληρώσει την κατασκευή των στρατοπέδων συγκέντρωσης της δικής μας γενοκτονίας.
Η Αριστερά μάς λέει ότι αν οι κρατούμενοι όριζαν τη φυλακή, αν οι σκλάβοι διεύθυναν την φυτεία, αν οι κατάδικοι διοικούσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτό θα έλυνε όλα τα προβλήματά μας. Αλλά, λέει, δεν θα πρέπει ποτέ να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη τους ή να ζητήσουμε την καταστροφή της φυλακής, της φυτείας ή του στρατοπέδου συγκέντρωσης, διότι χωρίς αυτά θα πεθαίναμε σίγουρα. Και έτσι μένουμε στις φυλακές μας, στις φυτείες μας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μας. Από την αυγή του πολιτισμού, έχουν πει στον εκπολιτισμένο άνθρωπο ότι η ζωή έξω από τη φυλακή, τη φυτεία, το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι σκληρή, βάναυση, επικίνδυνη και τρομακτική, ότι μόνο εντός των τειχών μπορούμε να βρούμε ασφάλεια. Όμως, πού είναι η ασφάλεια σε έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην λήψη περισσότερων, πολύ περισσότερων πραγμάτων από ό,τι επιστρέφει; Πού είναι η ασφάλεια σε μια αποστολή αυτοκτονίας;
Γεννιόμαστε σε ένα ασφαλές, αποστειρωμένο περιβάλλον, μας τοποθετούν σε μικρές σειρές σε ένα βρεφοκομείο, μας πηγαίνουν στο σπίτι σε ένα οίκημα κατασκευασμένο από μη-φυσικά υλικά, που περιβάλλεται από πλαστικό, επεξεργασμένο ξύλο, τσιμέντο και επιπλέον πλαστικό. Το φαγητό μας καλλιεργείται σε σειρές, ψεκάζεται με χημικά, είναι γενετικά τροποποιημένο και γεμάτο συντηρητικά και άλλες χημικές ουσίες, μπαίνει σε βάζα με άλμη, συσκευάζεται, διατηρείται σε ψυγεία, και αποθηκεύεται σε μικρές σειρές σε ράφια παντοπωλείων. Μας στέλνουν στο σχολείο για να μας στραγγαλίσουν τη φαντασία, να μας κλέψουν την παιδική ηλικία, καθώς ξοδεύουμε οκτώ ώρες την ημέρα για δώδεκα χρόνια αναμασώντας δεδομένα, η ζωή μας και οι εμπειρίες μας ομογενοποιούνται, κατασκευάζονται και παράγονται για μας. «Σηκώστε το χέρι σας για να μιλήσετε.» «Κάντε ό,τι σας λένε.» «Καθίστε κάτω.» «Βγάλτε το σκασμό.». Μαθαίνουμε να ρωτάμε μόνο ασφαλείς, μη προκλητικές ερωτήσεις, μαθαίνουμε ότι τα πράγματα που αγαπάμε, τα δώρα μας, τα ταλέντα μας, είναι καλύτερο να χρησιμοποιηθούν από έναν εργοδότη, ή για να κάνουμε εμείς τον εργοδότη άλλων. Όταν τελειώσουμε το σχολείο, είμαστε το εργατικό δυναμικό, όπου οφείλει να κάτσει, να σκάσει και να κάνει ό, τι του λένε. Μερικοί από μας πάνε στο στρατό, όπου μας λένε να παραταχτούμε σε μικρές σειρές, να σκάσουμε και να σκοτώσουμε, να κατακτήσουμε, να κακοποιήσουμε όποιον μας λένε. Στη συνέχεια, όταν όλο αυτό τελειώσει, μας τοποθετούν σε ένα κουτί, και για μιαν ακόμη φορά, μας τοποθετούν σε μικρές σειρές με μόνο μια ταφόπλακα για να δείχνει στον κόσμο ότι ένας ακόμη μικρός κηφήνας ήταν κάποτε εδώ. Είναι αυτός ο κόσμος στον οποίον θέλουμε να ζούμε; Είναι αυτές οι ζωές που θέλουμε να ζήσουμε; Είναι αυτό πραγματικά ό,τι είμαστε;
Ανεξάρτητα από την πολιτική άποψη, το φύλο, την τάξη, τη φυλή ή την εθνικότητα ενός ατόμου, όλοι μας έχουμε αρκετά πράγματα κοινά. Μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι το γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε θρεπτικά τρόφιμα για να φάμε, καθαρό νερό για να πιούμε και αμόλυντο αέρα για να αναπνεύσουμε. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να ζούμε σε υγιείς κοινότητες όπου θα μπορούμε να ζούμε με τρόπο που να ωφελεί εμάς τους ίδιους, αλλά και τους γύρω μας, τόσο τους ανθρώπους, όσο και τους μη-ανθρώπους. Αυτό δεν μπορούμε να το επιτύχουμε μέσω του ενός ή του άλλου πολιτικού σχηματισμού, οργάνωσης, κόμματος, προγράμματος ή πλατφόρμας.
Σε πολλούς από εμάς, ιδιαίτερα σε όσους ζούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας έχουν πει ότι υπάρχουν εύκολες απαντήσεις για τα πάντα, ότι δεν πρέπει να ματώσει, να ιδρώσει και να προσπαθήσει κανείς για να πετύχει αυτό που θέλει ή έχει ανάγκη, αλλά ότι κάποια εξωτερική οντότητα θα το παρέχει σε μας. Μας δίδαξαν ότι αν πιέσουμε την κυβέρνησή μας αρκετά, αν εμείς απλά «ψηφίσουμε με τα δολάριά μας» και αγοράσουμε τα κατάλληλα προϊόντα, εάν οι διαμαρτυρίες μας είναι αρκετά ήσυχες, αν έχουμε αρκετά άτομα στις πορείες μας, αν αφήσουμε το σύστημα να δουλέψει, αν εμείς κάνουμε ό,τι μας λένε και ακολουθήσουμε τους κανόνες, τότε όλα θα πάνε καλά. Μας λένε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, να οικοδομήσουμε οργανώσεις, συνδικάτα, κόμματα, κινήματα, κλπ. Ωστόσο, οι εν λόγω θεσμοί είναι απλώς μια αλλαγή στις λεπτομέρειες της υπάρχουσας τάξης και δεν κάνουν τίποτα για να χτυπήσουν στη ρίζα των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε.
Ωστόσο, ένα σύστημα που βασίζεται σε μια πορεία απεριόριστης ανάπτυξης σε έναν πλανήτη που έχει συγκεκριμένα αποθέματα, μιας ανάπτυξης με ολοένα αυξανόμενη πολυπλοκότητα, καταλήγει αναγκαστικά σε μια κατάρρευση του συστήματος. Αυτό, όπως μας είπαν, είναι κάτι που πρέπει να αγνοούμε. Το κέρας της Αμάλθειας είναι πραγματικά ατελείωτο. Υπάρχουν ατελείωτοι «πόροι» για να εξαχθούν, να κατασκευαστούν και παραχθούν. Παρά την ουτοπική φαντασία, κάθε μέρα μαθαίνουμε ότι η οικολογική καταστροφή είναι «χειρότερη από ό,τι ο καθένας νόμιζε». Μας λένε ότι τα προβλήματα που επέφερε η πολιτική μπορούν να λυθούν με περισσότερη πολιτική, ότι τα προβλήματα που επέφερε η οικονομία, μπορεί να λυθούν με περισσότερη οικονομία, ότι τα προβλήματα που επέφερε η εξημέρωση, μπορούν να λυθούν με περισσότερη εξημέρωση, ότι τα προβλήματα που επέφερε η τεχνολογία μπορεί να λυθούν με περισσότερη τεχνολογία. Μας ταΐζουν με το ζόρι τον μύθο ότι η ανθρώπινη εμπειρία είναι γραμμική αρχίζοντας με μια πρωτόγονη ύπαρξη και οδεύει σε κάτι που μοιάζει με το Star Trek ή τους Jetsons και ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτό, που συνήθως αναφέρεται ως βήμα προόδου, ότι απλώς ζούμε την εμπειρία της πορείας αυτής και πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να συνεχίσουμε αυτή την καταστροφή με τον ασφαλέστερο δυνατό τρόπο.
Ψάχνοντας, όπως θα ήταν εύλογο σε αυτές τις δομές, όμως, δεν βρίσκουμε σωτήρα. Έχουμε ξεπουλήσει την ελευθερία μας, την ανθρωπιά μας, την επαφή μας με τον κόσμο γύρω μας, έχουμε ανταλλάξει τα πνεύματα μας, την ψυχή μας με: βιντεοπαιχνίδια, Starbucks, McDonald’s, καύσιμα, κινητά τηλέφωνα, καθώς και με το Facebook. Δεν υπάρχει κανείς εκτός από εμάς, που μπορεί να μας σώσει από αυτό. Ο καπιταλισμός δεν θα μας σώσει. Ο φασισμός δεν θα μας σώσει. Ο σοσιαλισμός δεν θα μας σώσει. Η σοσιαλδημοκρατία δεν θα μας σώσει. Μια άλλη επανάσταση δεν θα μας σώσει. Μόνο εμείς μπορούμε να μας σώσουμε. Αν θέλουμε να αλλάξει το υπάρχον μοντέλο, να εισάγουμε νέους τρόπους ύπαρξης, νέους τρόπους ζωής, δεν υπάρχει παράκαμψη για να ακολουθήσουμε, δεν υπάρχει ιδεολογία που μπορούμε να χαράξουμε, δεν υπάρχει σχέδιο που μπορούμε να ακολουθήσουμε, δεν υπάρχει κανένα κόμμα στο οποίο να ενταχθούμε, δεν υπάρχει καμία διαμαρτυρία που μπορούμε να οργανώσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε τις κοινότητες μας, να γεννήσουμε το δικό μας, νέο, άγριο και θαυμάσιο τρόπο ζωής.
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Μπορεί να έχω κάποιες από τις απαντήσεις. Μπορεί να έχω μόνο μερικές καλές προτάσεις ή ερωτήσεις, αλλά ξέρω το παρακάτω:
Δεν είμαι ένας «καταναλωτής» ή «πολίτης» ή «άνθρωπος». Δεν θέλω να πατώ το πλήκτρο 0 για να μιλήσω με έναν αντιπρόσωπο εξυπηρέτησης πελατών. Δεν θέλω να ανοίγω μια κονσέρβα, ένα κουτί, ένα περιτύλιγμα, ή να περνάω από ένα drive through φαστφουντάδικο για να φάω. Δεν θέλω να βρω την «κοινότητα» μου πίσω από μια οθόνη. Δεν θέλω να μην πατώ το γρασίδι. Δεν θέλω να συμπληρώσω και να επιστρέψω αυτό το έντυπο. Δεν θέλω η εθνικότητα μου να χρησιμοποιηθεί ως όπλο. Δεν θέλω το νερό μου να προέρχεται από ένα μπουκάλι ή να βγαίνει από μια βρύση. Δεν θέλω η κατανόησή μου για τον κόσμο να έρθει από αυτό που λέει κάποιος που βρίσκεται μέσα σε ένα κουτί ή που φορά μια μπλούζα εργαστηρίου. Δεν θέλω να κάνω ό,τι μου έχουν πει. Δεν θέλω να ζήσω με έναν τρόπο, που σκοτώνει τα πάντα γύρω μου. Δεν θέλω να σκουπίζω τον κώλο μου με το τροπικό δάσος. Δεν θέλω να ζω ανάμεσα σε εκείνο, που παράγεται για να καταναλωθεί. Θέλω να σας αγκαλιάσω. Θέλω να μπορούμε να αγαπιόμαστε χωρίς φόβο, επιφυλάξεις, ή προσποίηση. Θέλω να τρώω τα τρόφιμα απ’ ευθείας από τη γη και να κάνω πράγματα με την καρδιά μου. Θέλω να ζήσω και να γελάσω και να κλάψω και να αγαπήσω μέσα σε μια κοινότητα με τον τρόπο που οι πρόγονοί μας το έκαναν για εκατομμύρια χρόνια. Θέλω να είσαι εκεί μαζί μου. Θέλω να σταματήσουμε να καταστρέφουμε τα πάντα. Σε χρειάζομαι. Με χρειάζεσαι. Δεν χρειαζόμαστε καμία από τις υπόλοιπες αυτές μαλακίες, που κατασκευάζουμε, και παράγουμε, και πετάμε στα σκουπίδια. Κάτω από το σκυρόδεμα, και το αλκοόλ, και αυτά που τσιτώνουν ή σπιντάρουν, τα χαλαρωτικά και τα αντικαταθλιπτικά χάπια, κάτω από τις τάσεις της μόδας, και τα κοινωνικά δίκτυα και τα κινητά τηλέφωνα, και τις τηλεοπτικές εκπομπές, και τους ρόλους των δύο φύλων, και τα φώτα του δρόμου, και τα βενζινάδικα, βαθιά μέσα σε αυτό το κλουβί που αποκαλούμε πολιτισμό, είστε ακόμα άγριοι. Είμαι ακόμα άγριος. Μέσα μου χτυπάει η καρδιά του άγριου ζώου που είμαι. Είμαι σάρκα και οστά, αίμα και πνεύμα, γη και φως. Θέλω να είμαι ένα μέρος της γης στην οποία ζω, να πίνω από καθαρά ποτάμια και να αναπνέω καθαρό αέρα. Δεν θέλω να είμαι ένα γρανάζι σε μια μηχανή. Θέλω να διαλύσω τη μηχανή. Είμαι ένας άνθρωπος και θέλω να ζήσω ως τέτοιος. Ως εκ τούτου, ο πολιτισμός είναι εχθρός μου και αυτή είναι η πολεμική ιαχή μου. Αν είναι και δική σας, τότε ας πάμε να δημιουργήσουμε τον κόσμο μέσα στον οποίον θέλουμε να ζήσουμε.
Έως ότου η Γη, να γίνει και πάλι Άγρια
Bobby Whittenberg – James
Anarchy press gr 