ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ (ΜΚΟ)

Όταν η αλ­λη­λεγ­γύ­η, η διά­θε­ση προ­σφο­ράς στον συ­νάν­θρω­πο, η α­νά­γκη για α­γώ­να ε­νά­ντια σε κά­θε μορ­φή κα­τα­πί­ε­σης ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πάρ­χει. Ό­ταν με διά­φο­ρες α­φορ­μές, το ξέ­σπα­σμα της κοι­νω­νι­κής ορ­γής και α­γα­νά­κτη­σης με­τα­φρά­ζε­ται σε α­διαλ­λα­ξί­α και σύ­γκρου­ση με τα α­φε­ντι­κά. Ό­ταν η αμ­φι­σβή­τη­ση ό­χι μό­νο των πο­λι­τι­κών και της πο­λι­τι­κής, αλ­λά και ε­νός σω­ρού θε­σμών, μη­χα­νι­σμών και λει­τουρ­γιών του κρά­τους, α­πο­τε­λεί μια κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Τό­τε πα­ρου­σιά­ζε­ται η α­νά­γκη των ε­ξου­σια­στών να α­ντι­με­τω­πί­σουν αυ­τή την κα­τά­στα­ση. Η α­νά­γκη δη­μιουρ­γί­ας των α­λυ­σί­δων ε­κεί­νων, που ό­χι μό­νο θα ε­πι­χει­ρή­σουν να α­πορ­ρο­φή­σουν αυ­τήν την αν­θρώ­πι­νη ε­ξε­γερ­τι­κό­τη­τα, αλ­λά θα την κα­τευ­θύ­νουν σε μο­νο­πά­τια συν­διαλ­λα­γής, εν­δυ­νά­μω­σης του κρα­τι­κού θη­ρί­ου, ε­γκλω­βι­σμού σε λο­γι­κές κα­λυ­τέ­ρευ­σης της υ­πάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης.

«…Αν οι ε­κλο­γές μπο­ρού­σαν να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα, θα ή­ταν πα­ρά­νο­μες…», α­να­φέ­ρει έ­να πα­λιό μα πά­ντα ε­πί­και­ρο σύν­θη­μα. Η λύσ­σα τους να ε­γκλω­βί­σουν τους αν­θρώ­πους στην κο­ρο­ϊ­δί­α της συμ­με­το­χής στις ό­ποιες πο­λι­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες ξε­κι­νά α­πό το «…ε­σύ α­πο­φα­σί­ζεις» του Big Brother και κα­τα­λή­γει σε ο,τι­δή­πο­τε μπο­ρεί να προ­ω­θή­σει την λο­γι­κή της «διεύ­ρυν­σης της πο­λυ­φω­νί­ας» και την «ε­μπέ­δω­ση της δη­μο­κρα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας», πά­νω στους αν­θρώ­πους. Προ­ω­θούν, στη­ρί­ζουν και προ­βάλ­λουν μη­χα­νι­σμούς, θε­σμούς, έν­νοιες και λο­γι­κές, οι ο­ποί­ες δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα στον ο­ποιο­δή­πο­τε πο­λί­τη, να… συμ­με­τέ­χει στις… α­πο­φά­σεις.