Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφεται το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1939, πραγματοποιείται το μοίρασμα της Πολωνίας μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της κομμουνιστικής Ρωσσίας. Το μοίρασμα αυτό είχε αποφασισθεί στο προαναφερθέν Σύμφωνο. Οι δύο επιδρομείς συντόνισαν την δράση τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της καταστάσεως και του πληθυσμού. Έτσι η Γκεστάπο και η НКВД (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) η διαβόητη μυστική αστυνομία της κομμουνιστικής Ρωσσίας, προχώρησαν σε μία στενή συνεργασία. Οι εβραϊκές κοινότητες διαιρέθηκαν. Από τα 3.300.000, περίπου 2.000.000 ζούσαν υπό την γερμανική κυριαρχία. Τις διώξεις (καμένες συναγωγές) και τις σφαγές διαδέχθηκαν οι εγκλεισμοί σε γκέτο. Το γκέτο του Λοτζ δημιουργήθηκε στις 30 Απριλίου 1940, ενώ το γκέτο της Βαρσοβίας οργανώθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1940.
Πολυάριθμοι Πολωνοεβραίοι είχαν διαφύγει προς τα ανατολικά πριν από την προέλαση του γερμανικού στρατού. Κατά την διάρκεια του χειμώνα 1939-1940, οι Γερμανοί δεν εμπόδιζαν το πέρασμα της νέας συνοριακής γραμμής. Αλλά, αυτοί που δοκίμασαν την τύχη τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα απρόσμενο εμπόδιο: «Οι σοβιετικοί φρουροί του “ταξικού μύθου” ντυμένοι με μακρυά γούνινα παλτά και κασκέτα και με εφ’ όπλου λόγχη, υποδέχονταν τους νομάδες, που είχαν ξεκινήσει για την Γη της Επαγγελίας, με αστυνομικούς σκύλους και ριπές αυτομάτων όπλων»[1]. Από τον Δεκέμβριο του 1939 έως τον Μάρτιο του 1940, οι Εβραίοι αυτοί βρέθηκαν σφηνωμένοι σε μία ουδέτερη ζώνη, πλάτους ενάμισυ χιλιομέτρου, στην ανατολική όχθη του Μπουγκ, αναγκασμένοι να διαμένουν στην ύπαιθρο. Η πλειοψηφία τους επέστρεψε στην γερμανική ζώνη.
Στρατιώτης του πολωνικού στρατού του στρατηγού Άντερς, ο Λ.Σ. (αριθμός μητρώου15015) υπήρξε μάρτυς αυτής της απίστευτης καταστάσεως. «Η περιοχή αυτή ήταν ένα τομέας 600-700 μέτρων όπου ήταν στοιβαγμένα 700-800 άτομα εδώ και μερικές εβδομάδες. Κατά το 90% ήταν Εβραίοι που είχαν ξεφύγει από την γερμανική εποπτεία.
[…] Ήμασταν άρρωστοι, μούσκεμα πάνω στο έδαφος που ήταν βρεγμένο από τις βροχές του φθινοπώρου και σφιγγόμασταν ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς οι “ανθρωπιστές„ Σοβιετικοί να καταδέχονται να μας δώσουν ένα κομμάτι ψωμί ή ζεστό νερό. Δεν άφηναν να περάσουν ούτε οι κάτοικοι της γειτονικής επαρχίας, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν κάτι για να μας κρατήσουν στη ζωή. Αποτέλεσμα; Αφήσαμε πολλούς τάφους σ’ αυτό ο έδαφος.
[…]Μπορώ να βεβαιώσω ότι τα άτομα τα οποία επέστρεφαν στα σπίτια τους από την μεριά των Γερμανών είχαν δίκαιο, επειδή η НКВД (Νι Κα Βε Ντε) από καμμία άποψη δεν ήταν καλύτερη από την γερμανική Γκεστάπο, με την διαφορά ότι η Γκεστάπο συντομεύει τον χρόνο σκοτώνοντας τους ανθρώπους, ενώ η НКВД (NKVD) σκοτώνει και βασανίζει με ένα τρόπο πολύ πιο τρομακτικό από τον θάνατο, έτσι ώστε εκείνος που καταφέρνει από θαύμα να ξεφύγει από τα νύχια της μένει ανάπηρος σ’ όλη του την ζωή…»[2]
Συμβολικά, ο ήρωας ενός μυθιστορήματος του συγγραφέα Israel Joshua Singer, πεθαίνει σε αυτήν την no man’s land, αφού έχει γίνει “εχθρός του λαού„ και έχει διαφύγει από την ΕΣΣΔ[3].
Δημοσιεύθηκε από Ρομφαίος
[1] Gustav Herling, Un Monde à part, Denoël, 1985.
[2] Sylvestre Mora και Pierr Zwierniak, La Justice Soviétique, Ρώμη, Magi-Spinetti,1945, σ. 161-162.
[3] Israel Joshua Singer, Camarade Nachman, Stock, 1985.
Anarchy press gr 