ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΙΤΙΟ; (Μέρος Β΄)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εµφανίστηκε η δεύτερη γενιά της «περιβαλλοντικής ασφάλειας», που ανέπτυξε την επιχειρηματολογία της γύρω από τους φυσικούς πόρους και τη διαχείρισή τους. Εκφραστής της ήταν η οµάδα του Πανεπιστηµίου του Τορόντο µε καθοδηγητή τον Thomas Homer-Dixon. Η σχολή αυτή, είναι επηρεασµένη από τον Thomas Robert Malthus. Οι νεο-Μαλθουσιανοί αναλυτές θεωρούν ότι οι ανανεώσιµες πλουτοπαραγωγικές πηγές με την πάροδο του χρόνου θα σπανίζουν και ιδιαίτερα σε περιοχές που στερούνται την τεχνολογική, κοινωνική και πολιτική βάση για να προσαρµοστούν. Η συνεχής έξαρση του δηµογραφικού προβλήµατος του πλανήτη θα οδηγήσει λογικά στην αύξηση της ζήτησης πόρων, ενώ την ίδια στιγµή η όλο και αυξανόµενη περιβαλλοντική υποβάθµιση τους θα µειώσει την ουσιαστική προσφορά τους. Παράλληλα, η ανισοκατανοµή των πόρων που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στα χέρια των λίγων θα προκαλέσει συνθήκες δοµικής σπανιότητας για µεγάλα τµήµατα του πληθυσµού σε πολλές χώρες. Οι νέο-Μαλθουσιανοί αναλυτές, µε κύριο εκφραστή τον Thomas Homer εισήγαγαν τον όρο της στέρησης (deprivation). Καθώς τα άτοµα και οι κοινωνικές οµάδες που αντιµετωπίζουν σχετική ή απόλυτη στέρηση αντιδρούν ολοένα και πιο πολύ εξ αιτίας της περιθωριοποίησης τους στην κατανοµή συρρικνωµένων πόρων, η εκδήλωση βίας γίνεται ολοένα και πιο πιθανό σενάριο. Έτσι, οι βίαιες συγκρούσεις μπορεί να πάρουν διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι διακρατικές, µεταξύ πληθυσµιακών οµάδων ή, συχνότερα, µπορεί να στρέφονται κατά του κράτους.