Παραγγέλνοντας πίτσα το 201…

Τηλεφωνικό Κέντρο: «Ευχαριστούμε που καλέσατε την Pizza Hut…
Πελάτης: «Γεια χαρά, θέλω μια παραγγελία».
Τηλ. Κέντρο: «Μπορώ να έχω τον αριθμό ταυτότητάς σας κύριε;»
Πελάτης: «Την ταυτότητά μου… ε…, ναι… μισό λεπτό, ω… ε…, είναι 6102049998-45-54610».
Τηλ. Κέντρο: «Ευχαριστώ πολύ κύριε Γεωργίου. Βλέπω μένετε Εγνατίας 32 και το νούμερό σας είναι 263482. Το τηλέφωνο του γραφείου σας στην Ερμού 67 είναι 289734 και το κινητό σας 6945-324128. Από ποιο νούμερο μας καλείτε κύριε Γεωργίου;»
Πελάτης: «Ε; Σπίτι είμαι! Που τα βρήκατε όλα αυτά;»
Τηλ. Κέντρο: «Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα κύριε».
Πελάτης (με αναστεναγμούς): «Α, καλά, θα ήθελα δύο πίτσες ΑΠ-ΟΛΑ-ΜΕ-ΚΡΕΑΣ».
Τηλ. Κέντρο: «Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα κύριε».
Πελάτης: «Τι, τι εννοείτε;»
Τηλ. Κέντρο: «Κύριε, το ιατρικό ιστορικό σας δείχνει ότι έχετε πολύ υψηλή πίεση αίματος και υψηλή χοληστερόλη. Είμαι σίγουρος ότι ο ασφαλιστικός σας φορέας δε θα εγκρίνει μια τέτοια ανθυγιεινή επιλογή».
Πελάτης: «Τι προτείνετε τότε;»
Τηλ. Κέντρο: «Μπορείτε να δοκιμάσετε την καινούρια μας ΣΟΓΙΑ-ΓΙΑΟΥΡΤΙ-ΜΕ ΧΑΜΗΛΑ ΛΙΠΑΡΑ. Είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει»
Πελάτης: «Γιατί το νομίζετε αυτό;»
Τηλ. Κέντρο: «Ε, να, πήρατε την προηγούμενη εβδομάδα το βιβλίο «Συνταγές με Σόγια» από τη βιβλιοθήκη του Δήμου, κύριε. Γι’ αυτό σας κάνω αυτή την πρόταση».
Πελάτης: «Καλά, καλά… Στείλτε με δυο οικογενειακές τότε. Πόσο πάει;»
Τηλ. Κέντρο: «Δύο οικογενειακές θα φτάσουν και με το παραπάνω για σας, τη γυναίκα σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Όπως το θέτετε, «πάει» ε, ε, 49,99 €».
Πελάτης: «Πάρτε το νούμερο της πιστωτικής μου».
Τηλ. Κέντρο: «Λυπάμαι κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητά. Έχετε ξεπεράσει το πιστωτικό σας όριο».
Πελάτης: «Θα πάω μέχρι το ΑΤΜ και θα πάρω μετρητά πριν έρθει το παιδί».
Τηλ. Κέντρο: «Ούτε αυτό κάνει, κύριε. Ο λογαριασμός σας έχει υπερβεί τα όρια ανάληψης».
Πελάτης: «Δεν πειράζει. Απλά στείλτε τις πίτσες. Θα βγω έξω και θα βρω μετρητά. Πόση ώρα θα κάνετε;»
Τηλ. Κέντρο: «Είμαστε λίγο πίσω κύριε. Περίπου 45 λεπτά κύριε. Αλλά αν βιάζεστε ίσως θα μπορούσατε να τις πάρετε από ‘δω όταν βγείτε για τα μετρητά, αλλά ίσως είναι λίγο επικίνδυνο να κουβαλάτε τις πίτσες με το μηχανάκι».
Πελάτης: «Που στο διάολο ξέρετε ότι οδηγάω μηχανάκι;»
Τηλ. Κέντρο: «Εδώ λέει κύριε ότι σας έχουν κατασχέσει το αμάξι. Αλλά πληρώσατε τη Harley μηχανή σας και έτσι υπέθεσα ότι θα ερχόσαστε με τη μηχανή».
Πελάτης: «Γαμ… @$#?*^!».
Τηλ. Κέντρο: «Θα σας συνιστούσα να προσέχετε πως μιλάτε κύριε. Έχετε ήδη μια καταδίκη τον Ιούλιο του 2006 για εξύβριση αρχής».
Πελάτης: (άφωνος)
Τηλ. Κέντρο: «Τίποτε άλλο κύριε;»
Πελάτης: «Ε, όχι, όχι, τίποτα. Α, ε… μην ξεχάσετε να με δώσετε τα δύο λίτρα δωρεάν Κόλα που λέει στο φυλλάδιό σας»
Τηλ. Κέντρο: «Λυπάμαι κύριε αλλά το φυλλάδιό μας έχει τον όρο ότι δεν προσφέρεται το δώρο σε διαβητικούς»!!!

(προσαρμοσμένο κείμενο από δημοσίευμα στο infoshop.org)

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 23, Μάρτιος 2004

Η καρδιά του «Νέου Κόσμου»

Για ό,τι έφυγε και δεν θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.

Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.
Τα βήματά μου άηχα αναζητούν το θήραμα,
Μα το θήραμα είναι μέσα μου·
Ένα ελάφι που τρέχει
Σε τόπους που τελειώνουν.
Οι ξύλινοι δράκοι, λένε, σήκωσαν το πρώτο κύμα
Και πάγωσε η καρδιά του ελαφιού.

ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΙΤΙΟ; (Μέρος Β΄)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εµφανίστηκε η δεύτερη γενιά της «περιβαλλοντικής ασφάλειας», που ανέπτυξε την επιχειρηματολογία της γύρω από τους φυσικούς πόρους και τη διαχείρισή τους. Εκφραστής της ήταν η οµάδα του Πανεπιστηµίου του Τορόντο µε καθοδηγητή τον Thomas Homer-Dixon. Η σχολή αυτή, είναι επηρεασµένη από τον Thomas Robert Malthus. Οι νεο-Μαλθουσιανοί αναλυτές θεωρούν ότι οι ανανεώσιµες πλουτοπαραγωγικές πηγές με την πάροδο του χρόνου θα σπανίζουν και ιδιαίτερα σε περιοχές που στερούνται την τεχνολογική, κοινωνική και πολιτική βάση για να προσαρµοστούν. Η συνεχής έξαρση του δηµογραφικού προβλήµατος του πλανήτη θα οδηγήσει λογικά στην αύξηση της ζήτησης πόρων, ενώ την ίδια στιγµή η όλο και αυξανόµενη περιβαλλοντική υποβάθµιση τους θα µειώσει την ουσιαστική προσφορά τους. Παράλληλα, η ανισοκατανοµή των πόρων που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στα χέρια των λίγων θα προκαλέσει συνθήκες δοµικής σπανιότητας για µεγάλα τµήµατα του πληθυσµού σε πολλές χώρες. Οι νέο-Μαλθουσιανοί αναλυτές, µε κύριο εκφραστή τον Thomas Homer εισήγαγαν τον όρο της στέρησης (deprivation). Καθώς τα άτοµα και οι κοινωνικές οµάδες που αντιµετωπίζουν σχετική ή απόλυτη στέρηση αντιδρούν ολοένα και πιο πολύ εξ αιτίας της περιθωριοποίησης τους στην κατανοµή συρρικνωµένων πόρων, η εκδήλωση βίας γίνεται ολοένα και πιο πιθανό σενάριο. Έτσι, οι βίαιες συγκρούσεις μπορεί να πάρουν διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι διακρατικές, µεταξύ πληθυσµιακών οµάδων ή, συχνότερα, µπορεί να στρέφονται κατά του κράτους.

ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΙΤΙΟ; (Μέρος Α΄)

Το σύμπαν γερνά και μαζί με αυτό και η γη. Με τα δεδομένα που ως τώρα γνωρίζουμε, ο πλανήτης όλων μας κάποτε θα σταματήσει να υπάρχει (αν και εφ’ όσον δεν συμβεί εν τω μεταξύ κάποιο αναπάντεχο –ευχάριστο ή δυσάρεστο– γεγονός) όταν θα …σβήσει ο ήλιος¹. Η αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου ίσως να οφείλεται στην διαίσθησή του ότι τελικά, όχι μόνον ο ίδιος δεν μπορεί να είναι αιώνιος, αλλά ούτε και η γη θα παραμένει άφθαρτη και αθάνατη.

Ο πλανήτης σήμερα εκδηλώνει ολοένα και πιο ανησυχητικά σημάδια ότι σταδιακά πεθαίνει. Αν και μερικοί υπεραισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι θα τα καταφέρει και πως αναγεννάται κάθε τόσο, η οικολογική κρίση είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Βρισκόμαστε ξανά στο παρά τρία του ολέθρου σύμφωνα με το ρολόι της καταστροφής των επιστημόνων² (Ιανουάριος 2015).

Τί οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση που μάλλον είναι μη αναστρέψιμη; Ποιοι παράγοντες συνέβαλλαν σε αυτό;

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΜΦΥΤΕΥΜΑΤΑ ΜΙΚΡΟΤΣΙΠ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σύμφωνα με ανακοίνωση της αμερικάνικης εταιρείας Three Square Market (32M) οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν θα μπορούν από την 1η Αυγούστου να φέρουν εμφυτεύματα μικροτσίπ, που θα τους δίνουν την δυνατότητα αγορών σε micro markets (συστήματα αυτόματων πωλήσεων σε χώρους διαλείμματος σε εταιρείες), login στους υπολογιστές της, χρήσης του φωτοτυπικού κτλ.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, το πρόγραμμα είναι προαιρετικό με την εταιρεία, όμως, να εκτιμά ότι πάνω από 50 θα είναι αυτοί που θα δεχτούν να «τσιπαριστούν» εθελοντικά. Η συγκεκριμένη τεχνολογία RFID χρησιμοποιεί ηλεκτρομαγνητικά πεδία για την ταυτοποίηση πληροφοριών, που έχουν αποθηκευτεί ηλεκτρονικά, ενώ το  συγκεκριμένο τσιπ εμφυτεύεται στο σημείο του χεριού ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα.

Η επέτειος «αποκατάστασης της δημοκρατίας και η κομμουνιστική έξοδος στις αγορές

Στις 4 Απριλίου 2014 ο τότε εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης, δήλωνε ότι η έξοδος στις αγορές της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν «στημένη και ακριβή». Ο ίδιος ο καπετάν Αλέξης Τσίπρας έτοιμος να βγει στο κλαρί κατήγγειλε μια «σκηνοθετημένη παράσταση όπου θα μοιράζεται και ποπ-κορν, το πλεόνασμα, για να στηριχθεί το success story».

Από κοντά και ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωνε ότι η έξοδος στις αγορές «θα αυξήσει το δημόσιο χρέος» και αντιπρότεινε «πρώτα να γίνει κούρεμα του χρέους και μετά η Ελλάδα σχεδιασμένα να βγει στις αγορές», αναφερόμενος μάλιστα σε «αλμυρό επιτόκιο», ενώ σε ανάρτησή του στο twitter σημείωνε: «δανείζονται με 5%, αντί το ισχύον (σ.σ. της δανειακής σύμβασης) 1,5%, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. ΝΔ – ΠαΣοΚ κάνουν την πιο ακριβή εκλογική καμπάνια με δημόσιο χρήμα».

Επίσης και ο Γ. Σταθάκης δήλωνε με κατηγορηματικό τρόπο  ότι «μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, εν όψει των ευρωεκλογών, εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές».

Περασμένα ξεχασμένα.

Ηλιθιότητα και Εξουσία

Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες.

Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δύο κύριους παράγοντες. Πρώτα από όλα, εξαρτάται από το γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλιθίων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δε θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους.

Μνήμη και νοσταλγία: Χαρτογραφώντας το παρελθόν

«Ε­σύ που γιορ­τά­ζεις το πα­ρελ­θόν,
που ε­ξε­ρεύ­νη­σες το πε­ρί­γραμ­μα,
την ε­πι­φά­νεια των φύλ­λων, την εκ­δή­λω­ση της ζω­ής,
που α­ντι­με­τώ­πι­σες τον άν­θρω­πο ως δη­μιούρ­γη­μα
της πο­λι­τι­κής, του πλή­θους, των νο­μο­θε­τών και των ιε­ρέ­ων.
Ε­γώ, κά­τοι­κος της Alleghanies, βλέ­πο­ντάς τον ό­πως εί­ναι με τα δι­κά του δί­καια,
πα­τώ­ντας στον σφυγ­μό της ζω­ής που σπά­νια εκ­δη­λώ­θη­κε (η με­γα­λειώ­δης πε­ρη­φά­νια του αν­θρώ­που στον ε­αυ­τό του),
Υ­μνη­τής της Προ­σω­πι­κό­τη­τας,
σχε­διά­ζω ό­σα εί­ναι να γί­νουν,
προ­βάλ­λω την ι­στο­ρί­α του μέλ­λο­ντος». Walt Whitman, Σ’ έναν ιστορικό (1860)

Έχουμε πολλές φορές επισημάνει την αξία της μνήμης για την ανάδειξη της αλήθειας (μη λήθη) μέσα σε μια αναρχική προοπτική. Θα θέλαμε να περάσουμε, όμως, και σε μια άλλη διάσταση της μνήμης, τη νοσταλγία, γιατί θεωρούμε ότι είναι μια διαφορετική λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού, αλλά και γιατί μπορεί να έχει και εναλλακτικές λειτουργίες για τους καλοθελητές τής εξουσίας. Η νοσταλγία εκκινεί πολλές φορές από ατομικές αναμνήσεις. Η ίδια η ουσία της λέξης, τα συστατικά της, ο νόστος (=επιστροφή) και το άλγος (=πόνος) φανερώνουν το πόσο επίπονη διαδικασία είναι η επιστροφή σε ένα προσωπικό σύμπαν που, σχεδόν πάντα, έχει με το πέρασμα του χρόνου, μεταβληθεί. Σα να ξαναβρίσκουμε μέσα σε ένα ξεχασμένο ντουλάπι παλιά μας παιχνίδια, που μας θυμίζουν όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γι’ αυτό, η επιστροφή έχει τόσο πόνο· ακριβώς για τη μοναδικότητα της εμπειρίας.

Δουλειά; Όχι ευχαριστώ! Αυτό σημαίνει: η ζωή είναι αλλού

Αλλά γιατί να μην κάνουμε τίποτα; Επειδή κάνουμε τόσα πολλά!

Σήμερα, ο κόσμος δεν έχει έλλειψη πραγμάτων. Αντ’ αυτού υπάρχει τέτοια αφθονία υλικών αγαθών που υπάρχει κίνδυνος να πνιγεί σ’ αυτά και γι’ αυτό μάλλον οι ιστορικοί του μέλλοντος θα βαφτίσουν την εποχή μας «τον καιρό των σκουπιδιών».

Το κάλεσμα για ανακάλυψη –και πάλι– του καθαρού αέρα είναι παραπάνω από επείγον.

Η αδράνεια είναι μια ριζοσπαστική θεραπεία για πολλές αρρώστιες που είναι συνηθισμένες στο μοντέρνο κόσμο: η τεράστια σπατάλη πόρων για την παραγωγή προϊόντων που είναι κυρίως άχρηστα, και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η αποξένωση και η εκμετάλλευση στη μισθωτή εργασία, η μόλυνση του περιβάλλοντος και ο παράλογος ακτιβισμός που δραπετεύει απ’ τον εαυτό του που μας κάνει διαρκώς να μην έχουμε χρόνο…

Η αδράνεια είναι ένα ισχυρό αντίδοτο σε όλα αυτά: είναι οικολογική, οικονομική και ικανοποιητική, ελεύθερος χρόνος για κοινωνικοποίηση και άνοιγμα χώρων για δημιουργικότητα.

Η δουλειά δεν είναι καλή για τον πλανήτη

Το 1992, το Συνέδριο της Γης στο Rio de Janeiro προσπάθησε να θάψει την οικολογία σαν πολιτικό κίνημα, θεωρώντας ότι οι διάφοροι τύποι μόλυνσης –τότε κεντρικό θέμα στην οικολογία, κυμαινόμενοι από τη βιομηχανική ρύπανση και την αγροτική ως την πυρηνική– θα επανα-απορροφούνταν, επειδή οι ΗΠΑ ανέλαβαν να ασχοληθούν μ’ αυτή. Μερικοί το πίστευαν. Έτσι, μαζί με κάποιους οικολόγους, που έσπευσαν από την αρχή το υιοθετούν, εγκατέλειψαν κάθε κριτική του συστήματος παραγωγής και έχουν ευθυγραμμιστεί με τις καπιταλιστικές οπτικές της προόδου, της ανάπτυξης της «πράσινης» καθαρής βιομηχανίας και των λογικών της γεωργίας. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2007, η διεθνής ομάδα ειδικών πάνω στην κλιματική αλλαγή και ο Αλ Γκορ (!) έλαβαν το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη, και από τότε η οικολογία έγινε πάλι στη μόδα…

Όμως, λίγα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, πέρα από τη συνειδητοποίηση ότι το κλίμα ήταν σε κρίση και ότι το πρόβλημα τώρα ήταν να βγούμε απ’ αυτή την ανισορροπία. Ο Ammann [εννοεί προφανώς τον κλιματολόγο Caspar M. Ammann] συνέχισε να σφυροκοπά τους πολιτικούς, δημοσιογράφους, αναλυτές και επιστήμονες, τα μήντια, και ακόμα και συγκεκριμένους τραγουδιστές και ηθοποιούς. Οι πυλώνες της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την οικολογική κρίση, δε θα έπρεπε να αμφισβητηθούν;

Ο ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ ΣΤΗΝ ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ…

Σύμφωνα με ανακοίνωση της εταιρείας «διαχείρισης» του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα TEPKO έχει αποφασισθεί η «απελευθέρωση» του ραδιενεργού υλικού από τις 580 δεξαμενές οι οποίες δεσμεύουν τουλάχιστον 770.000 τόνους τοξικού νερού που περιέχουν τρίτιο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να «καθαρισθεί» ύστερα από την ειδική επεξεργασία που θεωρητικά «αφαιρούν» 62 διαφορετικούς τύπους ραδιενεργών υλικών.

«Λυπάμαι πολύ που η Tepco καθυστέρησε τη λήψη αποφάσεων», δήλωσε στο Reuters ο νέος πρόεδρος της εταιρείας Tokyo Electric Power Company Holdings (TEPCO), Τακάσι Καβαμούρα. «Θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την απόφαση πολύ νωρίτερα, και αυτή είναι δική μας ευθύνη», πρόσθεσε.

Μια κριτική στην αυτοδιαχείριση

Ας αρνηθούμε ό,τι ανήκει στην κυριαρχία επειδή καταστρέφει ό,τι ωραίο υπάρχει στον κόσμο.

Βλέπουμε πολλές φορές σε κείμενα και αναλύσεις, αναφορές και προτάγματα για ένα μοντέλο αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης ενός μελλοντικού απελευθερωμένου κόσμου. Η απουσία κριτικής ανάλυσης πάνω σε ζητήματα όπως η παραγωγική διαδικασία και κατανάλωση, η εργατική ταυτότητα, η ανάπτυξη των τεχνολογικών* εφαρμογών και η ειδίκευση και ο καταμερισμός που απαιτεί, κάνει απαραίτητη την τοποθέτηση μας για μια σειρά θεμάτων.

Ένα από τα προτάγματα που είχαν και έχουν μερίδα αναρχικών, κουμουνιστών, σοσιαλιστών, συνδικαλιστών και γενικά αριστερών είναι αυτό της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης αντί των δομών του καπιταλισμού και της ιεραρχίας. Στο κείμενο αυτό επιχειρούμε να παρουσιάσουμε τις σκέψεις και τις προβληματικές που μας ανακύπτουν όσον αφορά το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης από την σκοπιά μιας αναρχικής αντίληψης για την απελευθέρωση, που είναι αδιαχώριστη από την αρμονική συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Μιας αναρχικής αντίληψης που δεν μπορεί πια να σχετίζεται με οικονιμίστικες αναλύσεις, μαρξιστικούς ντεντερμινισμούς, παραγωγικότητα, εργατισμό, άμεση δημοκρατία ή αριστερισμό.

Ο χρόνος

 […] Η έννοια του χρόνου αποτελεί μια από τις πιο παράξενες παραμέτρους της φύσης, που μπορεί στη Φυσική να ποσοστοποιείται και μαθηματικοποιείται αλλά στην καθημερινότητα του ανθρώπου αποτελεί μια αίσθηση, κίνηση αλλά και άγχος, πειθάρχηση. Και εάν στη Φυσική ο χρόνος, που ορίζεται και στη θεωρία της Σχετικότητας, αποτελεί μία μετρήσιμη διάσταση που επιτρέπει σε δύο γεγονότα που συμβαίνουν στον ίδιο χώρο, να διακρίνονται μεταξύ τους. Στο συμπαντικό χώρο η περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της παρέχει τις μονάδες μέτρησης της ημέρας (σε ώρες) και η τροχιά της γύρω από τον ήλιο (το έτος). Στο «Ένας κόσμος δίχως χρόνο», ο Palle Yourgrau παρουσιάζει το διαισθητικό χρόνο, αυτόν που αισθανόμαστε, που βιώνουμε, που το παρελθόν έχει παρέλθει και το μέλλον δεν το γνωρίζουμε. Ο χρόνος είναι άπειρα διαδοχικά «τώρα» ή αλλιώς ένα κινούμενο «τώρα». Ίσως γι’ αυτό και οι μετρήσεις του χρόνου από τα αρχαία χρόνια γίνονταν με συσκευές που στηρίζονταν σε υλικά που ρέουν, όπως η άμμος και το νερό. Όμως το βασικό χρονομετρικό όργανο έως τον 16ο αιώνα ήταν το ηλιακό ρολόι, που έδειχνε την ώρα με τη βοήθεια της σκιάς που δημιουργούσε ο ήλιος. Σταθμό στην τεχνολογία της χρονομέτρησης αποτέλεσε η κατασκευή του αστρολάβου, με τον οποίο προσδιοριζόταν η ώρα με ακρίβεια λεπτού. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ, ότι για τις ανθρώπινες κοινωνίες που η τροφή αποτελούσε τον πυρήνα των δραστηριοτήτων τους, με τη σπορά, τη συλλογή και τις άλλες απαραίτητες γεωργικές εργασίες, ο χρόνος λαμβανόταν στη κυκλική του διάσταση, ενώ στην αστρονομική παρατήρηση και διάσταση, έτσι όπως αυτή βιωνόταν μέσα από τις εποχές, τα ηλιοστάσια και τη νέα σελήνη. Αυτή η επαφή του ανθρώπου με τον χρόνο, δεν σχετίζεται καθόλου με την εξάρτηση του ανθρώπου από το ωρολόγιο πρόγραμμα ή με την ίδια την κατασκευή του ρολογιού. Από το άυλο και το άπειρο κατασκευάστηκε το υλικό και πεπερασμένο. Φυλακίζοντας το χρόνο σε ένα ρολόι…

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΜΟΡΙΑ ΛΕΣΒΟΥ- 30 ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

Φωνάζοντας συνθήματα και ζητώντας την ελευθερία τους ξεσηκώθηκαν αφρικανοί μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο χωριό Μόρια της Λέσβου, αφού προηγουμένως είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από την Υπηρεσία Ασύλου διαμαρτυρόμενοι για τον πολύμηνο εγκλεισμό τους και την μη εξέταση των αιτημάτων παροχής ασύλου.

Αλληλοσυμπληρούμενα συστήματα κυριαρχίας

«Σύγ­χρο­νες με­λέ­τες πά­νω στις μη γραμ­μι­κές α­στι­κές δυ­να­μι­κές μάς δι­δά­σκουν ό­τι, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, η τρι­βή (κα­θυ­στε­ρή­σεις, μπο­τι­λια­ρί­σμα­τα, δια­μά­χες, ά­νι­ση κα­τα­νο­μή πό­ρων) παί­ζει σημα­ντι­κό ρό­λο στη δη­μιουρ­γί­α της αυ­τo-ορ­γά­νω­σης. Ε­πο­μέ­νως, α­πα­λεί­φο­ντας την α­πό τα μο­ντέ­λα μας (α­παι­τώ­ντας έ­ναν κα­λύ­τε­ρο ορ­θο­λο­γι­σμό για πα­ρά­δειγ­μα) αυ­το­μά­τως α­πο­κλείου­με και την πι­θα­νό­τη­τα να έ­χου­με έ­στω και μια πραγ­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή ε­πί­δρα­ση. Αυ­τή η ε­πί­γνω­ση εί­ναι α­κό­μη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη αν σκε­φτού­με την δυ­να­μι­κή των θε­σμών που διο­χε­τεύ­ουν την ρο­ή της ε­νέρ­γειας στις πό­λεις: τις α­γο­ρές και τις γρα­φειο­κρα­τί­ες». Manuel De Landa, Χίλια χρόνια μη γραμμικής ιστορίας

Την δεκαετία του ’30 εισήχθηκε ο όρος σύστημα του «Κεντρικού Τόπου» για να προσδιορίσει τις πυραμίδες των αστικών κέντρων, ενώ αρκετά πιο πρόσφατα ο Paul Hohenber και ο Lynn Hollen Lees (The Making of Urban Europe 1000-1994) επισήμαναν ότι πέρα από τις ιεραρχικές δομές, οι πόλεις στην Ευρώπη ήδη από το Μεσαίωνα δημιούργησαν και ένα σύνολο μια μορφής δικτύων, στο οποίο αναφέρονται με την ονομασία «Σύστημα Δικτύου».

Στην πρώτη περίπτωση οι ιεραρχίες των μεσαιωνικών πόλεων, που δημιουργήθηκαν κάτω από ισχυρές περιφερειακές πρωτεύουσες (Μιλάνο, Πράγα, Παρίσι) και χωρίζονταν ανάλογα με το μέγεθος και την πολυπλοκότητα των επιμέρους τμημάτων τους, είχαν άμεση συνάφεια με τους δεσμούς και τις σχέσεις ανάμεσα στους οικισμούς. Δηλαδή, όπως οι αγροτικές περιοχές αναζητούσαν υπηρεσίες εμπορικού, θρησκευτικού ή διοικητικού ενδιαφέροντος στις κωμοπόλεις, έτσι και οι τελευταίες αναζητούσαν ανάλογες υπηρεσίες στις μεγαλύτερες πόλεις.

Σπουδή σ’ εργαλειοδέτη

Το τρυπάνι περνώ στον εργαλειοδέτη.

Οπή ο χρόνος μου,

Πέντε χιλιοστά ακριβώς.

Μια σπιθαμή επάνω,

Μια σπιθαμή κάτω,

Κι όλα πηγαίνουν στράφι.

Ο δράπανος δεν συγχωρεί.

Ένα σημείο,

Μια ευκαιρία,

Πέντε χιλιοστά άνοιγμα

Στου πολιτισμού την καμπούρα

Πέντε χιλιοστά να στριμώξεις

Ανθούς και συντριβές

Η προσχεδιασμένη/προγραμματισμένη αχρήστευση

«Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι πολύ μικρός για να ικανοποιήσεις την ανθρώπινη απληστία!». Γκάντι, Μαχάτμα (1869 -1948)

Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζουμε αναλυτικά το ντοκυμανταίρ της Κόσιμα Νταννόριτζερ1 (Cosima Dannoritzer) «The LightBulb Conspiracy» το οποίο αποκαλύπτει κάποια «χτυπητά» παραδείγματα της προσχεδιασμένης/προγραμματισμένης αχρήστευσης (planned / programmed obsolescence). H προσχεδιασμένη/προγραμματισμένη αχρήστευση των καταναλωτικών αγαθών είναι ένας μυστικός μηχανισμός στην καρδιά της καταναλωτικής κοινωνίας.

Καταναλώνω άρα υπάρχω. Η αυτοεκτίμηση και η ταυτότητά μας εξαρτώνται από το πόσα και τι αγοράζουμε, είτε σαν αντικείμενα, είτε σαν τροφή. Στην καταναλωτική κοινωνία αγοράζουμε αντικείμενα επί πιστώσει, με δανεικά, τα οποία ουσιαστικά δε χρειαζόμαστε. Υπάρχει ανάπτυξη για την ανάπτυξη, όχι για την κάλυψη βασικών αναγκών. Βασίζεται στην επιθυμία του καταναλωτή να κατέχει κάτι νεότερο λίγο ή πολύ νωρίτερα από ό,τι είναι απαραίτητο. Θα έλεγε κανείς πως θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι, καθώς καταναλώνουμε 26 φορές περισσότερο από την εποχή του Μαρξ. Είναι προφανές πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς τα όμορφα πράγματα στη ζωή δεν είναι …πράγματα!

Το γεγονός αυτό, εκτός από επιπτώσεις στον ίδιο τον άνθρωπο, όπως η παχυσαρκία, έχει τρομακτικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, καθώς τόνοι σκουπιδιών αποστέλλονται στις χώρες του τρίτου κόσμου ή αναπτυσσόμενες χώρες καθώς ο πλανήτης έχει περιορισμένους πόρους (πεπερασμένος πλανήτης). Για παράδειγμα, στην Γκάνα, το 80% αυτών των αποβλήτων δεν επισκευάζονται και ό,τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από αυτά, το λεγόμενο σκραπ (απόβλητα μετάλλου) ανακυκλώνεται. Μάλιστα επειδή η νομοθεσία απαγορεύει την αποστολή αποβλήτων από τη μια χώρα σε άλλη τα βαφτίζουν «δεύτερο χέρι».

Πένης εις τον Αχέροντα

«Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις έστω κι έναν οβολό. Άσε τα αστεία. Σου φαίνομαι για τύπος που χωρατεύει; Ξέρεις πόσοι και πόσοι εξυπνάκηδες, σαν και του λόγου σου, βρεθήκαν σε τούτη εδώ την βάρκα; Πόσοι λαλίστατοι φιλόσοφοι, βασιλιάδες, επαναστάτες, νοικοκυρές κι εργάτες; Μάθε, λοιπόν, πως κανείς τους, όσο κι αν μερικοί το παζάρεψαν, δεν με έπεισε να τον περάσω στην απέναντι όχθη δίχως έναν οβολό. Μάλιστα, δεν ήταν και λίγοι αυτοί που θέλησαν να με γεμίσουν χρυσό, ασήμι και μαλάματα για τον κόπο μου, για την άχαρη τούτη δουλειά του γέρο-Χάρου, που ελάχιστοι σπλαχνίζονται με ειλικρίνεια. Κοντολογίς, σε ενημερώνω πως τέτοια κόλπα σ’ εμένα δεν πιάνουν και το να βάλεις τώρα το χέρι στην τσέπη, για να μου δώσεις τα πρέποντα, θα είναι κάτι ιδιαιτέρως έξυπνο, αν δεν θέλεις να παραστήσεις την χαμένη ψυχή εις την αιωνιότητα, όπως άλλωστε διήγες βίο χαμένου κορμιού στο βραχύ της ζωής σου. Μη μου παριστάνεις λοιπόν τον Μένιππο^[1]∙ τέτοιες ατάκες μια φορά στα δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Άπαξ και την πατάς, όμως, μαθαίνεις για πάντα. Τουλάχιστον εγώ έχω αποδείξει το άοκνο και συνεπές της μαθητείας μου. Κατέβαινε λοιπόν τον οβολό, να τελειώνουμε!»

ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ 51 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ G20 ΣΤΙΣ 6-7-8 ΙΟΥΛΙΟΥ

Σύμφωνα με το Spiegel Online, το οποίο επικαλείται τις γερμανικές εισαγγελικές αρχές, ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ένας διαδηλωτής από τον ελλαδικό χώρο, ενώ γερμανικές εφημερίδες συνεχίζουν να κάνουν λόγο και στα σημερινά τους φύλλα για συλλήψεις και άλλων διαδηλωτών από τον ελλαδικό χώρο.

Επίσης, σύμφωνα με αναφορές της αστυνομίας του Αμβούργου, οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες είναι Γερμανοί, Ιταλοί, Ελβετοί και λιγότεροι από τη Ρωσία και την Ολλανδία, ενώ ανταποκριτής του ARD στη Μαδρίτη μετέδωσε ότι είχε κυκλοφορήσει σύνθημα στους «ακροαριστερούς κύκλους» να προετοιμαστούν για να ρίξουν το Αμβούργο στο χάος. Στους τοίχους σπιτιών και λεηλατημένων καταστημάτων βρέθηκαν επιγραφές στα ισπανικά και στα βασκικά, ενώ γερμανοί ανταποκριτές αναφέρουν ότι συνελήφθη τουλάχιστον ένας διαδηλωτής από το Μπιλμπάο. Οι δικαστικές αρχές του Αμβούργου διέταξαν τελικά την προφυλάκιση 51 διαδηλωτών, οι περισσότεροι ηλικίας κάτω των 30 χρονών.

Αστυνομικές αναφορές επίσης κάνουν λόγο για 476 τραυματίες αστυνομικούς (αρκετοί από τους οποίους από τα χημικά που οι ίδιοι εξαπέλυαν ενάντια στους διαδηλωτές) στις βίαιες ταραχές, που διήρκησαν έως το απόγευμα της Κυριακής, ενώ συνολικά συνελήφθησαν 186 άτομα.

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ (Μέρος Β’)

Ποιο νήμα μας συνδέει με την Αρκτική;

Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι εμείς ζούμε πολύ μακριά και δεν μας αγγίζουν όλα αυτά. Κάποιοι θα αναγκαστούν να ενδιαφερθούν, εξ αιτίας των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, που διαπλέκουν σαν ιστός αράχνης όλο τον πλανήτη. Άλλωστε, οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι μισθοί δεν αυξάνονται με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, αλλά μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Λόγω της αύξησης των τιμών, τα πάντα ακριβαίνουν και γίνονται όλο και πιο απρόσιτα, ακόμη και βασικά ήδη διατροφής σε όλο τον κόσμο. Ο οικονομολόγος Τζέιμς Χάμιλτον έχει δείξει ότι από τις 11 τελευταίες λεγόμενες οικονομικές κρίσεις στις ΗΠΑ, οι 10 συνδέονταν άμεσα με κορυφώσεις της τιμής του πετρελαίου. Δεν χρειαζόμασταν, βέβαια, έναν επιστήμονα του κέρδους να μας πει το αυτονόητο! Όλοι, άλλωστε, γνωρίζουμε ότι στα κράτη που εξάγουν πετρέλαιο, τα κέρδη δεν αφορούν τους εξουσιαζόμενους των κρατών αυτών. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτά τα κράτη οι άνθρωποι υποφέρουν τόσο από την περιβαλλοντική καταστροφή, όσο και από την εγκαθίδρυση των πιο στυγνών καθεστώτων.