Το 1975 και το 1976 υπήρξαν από τις πλέον έντονες χρονιές από την σκοπιά των κοινωνικών συγκρούσεων. Οι κινητοποιήσεις χιλιάδων ανθρώπων στους χώρους μισθοδουλείας επιχειρείται να πνιγούν μέσα από την συνδιαλλαγή και την διαπραγμάτευση των κομματικών επιτελείων της αριστεράς και του αναδυόμενου, μέσα από τον εξουσιαστικό ορίζοντα, πράσινου ήλιου, που απλώνεται σκορπίζοντας ελπίδες «ανανέωσης» και «αλλαγής».
Σε ότι αφορά τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα συνδικάτα, η σχέση μεταξύ τους τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι ιδιαίτερα στενή όταν δεν είναι σχέση υποτέλειας του συνδικάτου παράταξης προς το κόμμα. Μετά την πτώση της δικτατορίας τα δύο κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς βρήκαν νέο πεδίο ανταγωνισμού για την κατάκτηση πολιτικής ηγεμονίας με την ανάπτυξη των αντιδικτατορικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού) και ΕΣΑΚ (ΚΚΕ).
Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ οργανώθηκε με την συγκρότηση της ΠΑΣΚΕ που γρήγορα ανέπτυξε μεγάλες δυνάμεις στα εργοστασιακά σωματεία, στις δημόσιες επιχειρήσεις και τράπεζες, εντάσσοντας στους κόλπους της αρκετούς νέους συνδικαλιστές που εμπνέονταν από τις ιδέες της συμμετοχής, του εργατικού ελέγχου, ακόμη και της αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων. Συνέχεια