Δημογραφική συρρίκνωση και χαρτζηλίκι

Ας ξεκινήσουμε με κάτι ουσιαστικά αισιόδοξο. Δεν πρόκειται κανείς(;) να πάρει σύνταξη από το 2050 και έπειτα. Όποιος δουλεύει και για αυτή την προοπτική ας το ξανασκεφτεί. Επειδή το σύστημα όπως έχει οικοδομηθεί στο δυτικό, κυρίως, κόσμο επανατοποθετεί από την αρχή τα ζητήματά του, η έννοια της παραγωγικότητας (με την στενή οικονομική έννοια) θα παραταθεί λίγα χρόνια περισσότερο. Η κυρίαρχη αντίληψη θεωρεί πως με τη συνταξιοδότηση παύει η παραγωγικότητα του ανθρώπου. Όμως ο άνθρωπος παράγει διαρκώς και για πάντα όσο εντάσσει τον εαυτό του σε μια κοινότητα, ένα σύνολο ή ομάδα. Για την κυριαρχία έχει αξία μόνο ό,τι παράγεται και αποτυπώνεται χρηματικά, αγοραστικά ή στο δείκτη του ΑΕΠ. Αλλά, ο άνθρωπος παράγει υλικά ή άυλα μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Δυστυχώς, όμως και για πάρα πολλούς ανθρώπους η αλλοτρίωση που έχουν δεχθεί από την πολύχρονη ενασχόληση και καθημερινή επανάληψη του μισθωτού μοντέλου εργασίας, τούς τοποθετεί στο πάγκο της απόσυρσης αμέσως μετά τη συνταξιοδότηση. Είχαν ταυτίσει την ικανότητά τους με τη παροχή μισθωτής εργασίας. Δεν είχαν και δεν έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους σε διαφορετικό ρόλο. Και αυτή είναι μια πραγματική επιτυχία για το σύστημα κυριαρχίας, που τώρα εμπλουτίζεται με τη συνέχιση της επαιτείας. Επαίτης κατά τα χρόνια της δουλειάς, επαίτης και στα χρόνια της σύνταξης. Μια ζωή επαίτες…