Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΘΑΟΥΡΑ) ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Ο «ό­ρος» Ε­πα­νά­στα­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε πλα­τιά α­πό τους Πα­λαι­στί­νιους των στρα­το­πέ­δων, που την δέ­χθη­καν ό­πως ο δι­ψα­σμέ­νος το νε­ρό. Πολ­λοί θ’ αμ­φι­σβη­τή­σουν τον «ό­ρο», α­φού με την κα­θιε­ρω­μέ­νη έν­νοια της λέ­ξης δεν α­να­τρά­πη­κε κα­νέ­να κα­θε­στώς.

Εί­ναι ση­μα­ντι­κό, ό­μως, να πού­με ό­τι χρή­ση του ό­ρου Ε­πα­νά­στα­ση δεν ταυ­τί­στη­κε με τις ορ­γα­νω­τι­κές δο­μές, έ­νο­πλες ή μη, που συ­γκρο­τή­θη­καν. Πολ­λές φο­ρές χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως συ­νώ­νυ­μο του έ­νο­πλου α­γώ­να, αλ­λά και ως σύμ­βο­λο ζω­ής και θυ­σί­ας, κα­θώς ε­πε­κτει­νό­ταν στο πα­ρελ­θόν για να ζω­ντα­νέ­ψει τους ξε­ση­κω­μούς που έ­γι­ναν στην Πα­λαι­στί­νη και για να δεί­ξει τον δρό­μο προς το μέλ­λον. Η κε­ντρι­κή θέ­ση που πή­ρε ο έ­νο­πλος α­γώ­νας ή­ταν α­πόρ­ροια της ι­στο­ρι­κής ε­μπει­ρί­ας των Πα­λαι­στί­νιων, που σ’ ό­λες τις τε­τα­μέ­νες πε­ριό­δους α­φο­πλί­ζο­νταν συ­στη­μα­τι­κά. «Αυ­τή η ε­μπει­ρί­α υ­πήρ­χε α­πό τα χρό­νια της βρε­τα­νι­κής κα­το­χής και ι­διαί­τε­ρα με­τά το ξέ­σπα­σμα της Ε­ξέ­γερ­σης του 1936. Την ί­δια ε­μπει­ρί­α εί­χαν και οι ξε­ρι­ζω­μέ­νοι στη γκούρ­μπα: ό­σοι α­πό τους φυ­γά­δες χω­ρι­κούς εί­χαν πά­νω τους ό­πλα, ό­ταν πέ­ρα­σαν τα σύ­νο­ρα προς τις ‘‘φι­λο­ξε­νού­σες’’ χώ­ρες, α­να­γκά­σθη­καν να τα πα­ρα­δώ­σουν. Στα στρα­τό­πε­δα δεν μπο­ρού­σαν να προ­μη­θεύ­ο­νται ή να κρύ­βουν ό­πλα». Έ­τσι η έλ­λει­ψη ό­πλων κα­τέ­λη­ξε να συμ­βο­λί­ζει, ό­χι μό­νο την α­πώ­λεια την Πα­λαι­στί­νης, αλ­λά και την κα­τά­πνι­ξη του α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να α­πό τα α­ρα­βι­κά κρά­τη. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ό­τι ό­ταν τα χω­ριά της Δυ­τι­κής Ό­χθης χτυ­πή­θη­καν α­πό τους Ισ­ρα­η­λι­νούς πριν α­πό τον πό­λε­μο των έ­ξι η­με­ρών, ού­τε βο­η­θή­θη­καν α­πό τον ιορ­δα­νι­κό στρα­τό, ού­τε τους ε­πι­τρά­πη­κε να συ­γκρο­τή­σουν δι­κιά τους αυ­το­ά­μυ­να. Στην Συ­ρί­α τα στρα­τό­πε­δα δέ­χθη­καν ε­πι­θέ­σεις τό­σο α­πό τους Ισ­ρα­η­λι­νούς, ό­σο και α­πό τον συ­ρια­κό στρα­τό. Έ­τσι στη γκούρ­μπα κα­θη­λω­μέ­νοι στα στρα­τό­πε­δα οι Πα­λαι­στί­νιοι δεν μπο­ρού­σαν πια να ξε­σπούν, ό­πως προ­η­γου­μέ­νως, με ε­ξε­γέρ­σεις.

Λί­γοι λα­οί, λοι­πόν, α­φέ­θη­καν τό­σο συ­στη­μα­τι­κά α­βο­ή­θη­τοι α­πέ­να­ντι σ’ ε­πι­θέ­σεις τρί­των, ό­σο οι Πα­λαι­στί­νιοι, μ’ α­πο­τέ­λε­σμα το του­φέ­κι να γί­νει σύμ­βο­λο της α­να­κτη­μέ­νης ταυ­τό­τη­τας τους ως α­γω­νι­στών.