ΤΟ «ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ», Ο ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΗΣ … ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

«Τα νέα είναι τόσο θετικά που δυσκολευόμαστε να τα πιστέψουμε. Κρατάμε μικρό καλάθι βεβαίως, αλλά… Είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά. Θα με αναγκάσουν να φορέσω και γραβάτα», δήλωνε στις 17 Μαΐου ο ανυπέρβλητος κομμουνιστής ηγέτης Αλέξης Τσίπρας, λίγες μόνο ημέρες πριν από την συνεδρίαση του Eurogroup της 22ης Μαΐου.

Τα νέα ταξίδεψαν με την ταχύτητα του ανέμου, τι λέμε τώρα, της αστραπής και του κεραυνού συνάμα, σ’ ολόκληρη την χώρα απ’ άκρη σε άκρη. Οι ελπίδες φούντωσαν και πάλι στο άκουσμα αυτής της ελπιδοφόρας είδησης. Ο Τσίρπας θα φορέσει γραβάτα, ο Τσίρπας θα φορέσει γραβάτα. Ακόμα και το όνομα του ευλογημένου ηγέτη δεν ακουγόταν, όπως θα έπρεπε, αλλά η συγκίνηση τα προκαλεί αυτά. Τα μικρά παιδιά φώναζαν και γελούσαν, τα πουλιά σταμάτησαν να πετούν, οι σειρήνες των πλοίων ηχούσαν παρατεταμένα, τα σύννεφα που σκέπαζαν τον ήλιο παραμέρισαν και αυτά, λες και όλη η φύση γιόρταζε και τραγουδούσε…

ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ Ο «ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ» και Η ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΥΛΟΣ…

«Η επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο την περασμένη Πέμπτη, στον βαθμό που συμβόλιζε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές δήθεν κατά των «ανάλγητων τραπεζιτών», αποτελεί την απόλυτη ειρωνεία. Αν κάτι εκπροσωπεί ο κ. Παπαδήμος με την πορεία στο δημόσιο βίο όλα τα χρόνια, είναι την «καλή Ελλάδα», την Ελλάδα της προόδου, της φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης, του κοσμοπολιτισμού και των διεθνών διακρίσεων με όπλο την παιδεία και την συνεπή και συνεχή προσπάθεια» (Καθημερινή, Ε. Χρυσολωρά, 28-5-2017).

Ακούραστα τα παπαγαλάκια. Με την αγιαστούρα στο χέρι και όποιος αντέξει. Ο Παπαδήμος ο …καλός ο άνθρωπος, ο κεντρικός τραπεζίτης, που ευλόγησε την «φούσκα» του χρηματιστηρίου, ο τραπεζίτης που νταραβερίστηκε με την Goldman Shacs για να επιτευχθεί η είσοδος στην ΟΝΕ και να ανοίξει ο δρόμος για τον αρμαγεδώνα που ακολούθησε, ο Παπαδήμος πρωθυπουργός με όπλο την καρμανιόλα του δεύτερου μνημονίου, το προβεβλημένο στέλεχος της Τριμερούς, ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ.

Και όμως έχουν περάσει λιγότερα από έξι χρόνια από τότε που κλήθηκε να ολοκληρώσει τις «συνεπείς και συνεχείς προσπάθειές του». Για το καλό όλων; Νομίζεις ότι διαβάζεις κάποια λόγια που αφορούν άλλη χώρα, άλλα πρόσωπα, άλλες συνθήκες, νομίζεις ότι διαβάζεις το παραμύθι με την Χιονάτη και τους επτά νάνους.

Και όμως. Είμαστε εδώ. Εδώ που ο εφιάλτης συνεχίζεται. Εδώ που η μνήμη, φαίνεται ότι είναι πλέον απαγορευμένη.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν.

ΝΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΛΑΙΕΙ ΜΕ ΜΑΥΡΟ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΗΜΟ!

Οι μαύρες μερσεντές κατέφθαναν η μία πίσω από την άλλη στο νοσοκομείο στο οποίο μεταφέρθηκε τραυματίας μετά την έκρηξη παγιδευμένης επιστολής ο πρώην δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, πρώην κεντρικός τραπεζίτης, αλλά και πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ (μεταξύ άλλων). Οι «εξέχουσες» προσωπικότητες (τραπεζίτες και πολιτικοί), που έσπευσαν στο σημείο έμοιαζαν περισσότερο να έρχονται πρώτα απ’ όλα να υποβάλλουν τα σέβη τους σε μια «άγνωστη αδελφότητα» και δευτερευόντως να ενημερωθούν για την υγεία του τραυματία.

Τα επαναλαμβανόμενα και βέβαια πανομοιότυπα πλάνα των τηλεοπτικών σταθμών στάθηκαν και δικαίως κατά την γνώμη μας στην προσέλευση και στις δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη, που εμφανίστηκε ως άλλος Ντον Κορλεόνε. Η σκηνή ήταν κυριολεκτικά δανεισμένη από ταινίες με θέμα την μαφία, όπως ο Νονός ή Τιμή των Πρίτζι. Τις επόμενες ημέρες εφημερίδες, «ενημερωτικές» ιστοσελίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγουμένου λιβάνισμα του Λουκά Παπαδήμου.

Το άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή και συγκεκριμένα στο φύλλο της 26^ης-5-2017, που υπογράφει ο Νίκος Κωνσταντάρας είναι από τα πλέον ενδεικτικά:

Mάθημα Γενικών Αξιών για τη Γη

Οι πολιτισμοί, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος, που διατηρούν πιστεύω και πρακτικές που βασίζονται σε μια σχέση σεβασμού με τον φυσικό κόσμο έχουν κοινές κοσμολογικές αξίες, έχουν κοινές κοινωνικές πρακτικές. Οι πρακτικές αυτές, μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα διότι αποτελούν το μοντέλο κοινωνικών δομών που ονειρευόμαστε, που προσπαθούμε –συνήθως ανεπιτυχώς, να αναπαράγουμε. Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι ζουν σε στενή σχέση με τη Γη; Η κοινωνία που διαμορφώνουμε θα είναι πιθανολογώ συμμετοχική, δημοκρατική, θα διέπεται από αρχές ισότητας, οι άνθρωποι θα έχουν ελεύθερο χρόνο, θα είναι οικολογική και βιώσιμη. Όπως η μεστή ολότητα του φυσικού κόσμου, τέτοιου είδους πρακτικές διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων, που πηγάζει από υγιείς ψυχές και που ταυτόχρονα προστατεύουν από το να αναδυθούν ψυχολογικές διαστροφές, όπως οι καταχρήσεις και η κακομεταχείριση.

Κατασκευάζοντας γυαλί στα Νησιά του Σολομώντα

Η πλήρης συμμετοχή στην ζωή και την επιβίωση της ομάδας είναι μια από αυτές τις πρακτικές. Σε πολιτισμούς που βασίζονται στη φύση, ο κάθε ένας σχεδόν είναι ένας ειδικός, ή τουλάχιστον έχει τις ικανότητες να εκτελέσει σχεδόν κάθε μια από τις εργασίες της ομάδας. Αντιθέτως, ελάχιστοι από εμάς έχουμε τις ικανότητες, και ακόμη λιγότεροι είμαστε ειδικοί στο να εκτελέσουμε, λίγες και άνευ σημασίας εργασίες που συμβάλλουν στην λειτουργία της κοινωνίας μας. Και, ακόμη χειρότερα, καθώς οι τεχνολογίες μας γίνονται όλο και πιο σύνθετες και η κοινωνία μας γίνεται όλο και πιο κατακερματισμένη, γινόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί. Μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό από εμάς γνωρίζει πώς να εγγράψει μια τηλεοπτική εκπομπή σε βίντεο/dvd, να επιδιορθώσει μια ηλεκτρονική συσκευή, ή να κατανοήσει μια ειδοποίηση ότι κέρδισες το λαχείο. «Αυτό είναι το σχέδιο για ένα βομβαρδιστικό Β-1», είπε η Κάντις Μπέργκεν (σ.τ.μ. Αμερικανίδα ηθοποιός) το 1993 σε μια διαφήμιση σε τηλεοπτικά κανάλια για κινητά. «Αυτό είναι το σχέδιο για το DNA και είναι ένα σχέδιο για το απώτερο μέλλον. Τι το κοινό έχουν; Δεν μπορείς να κατανοήσεις ούτε μια από αυτές!». Εν τω μεταξύ, οι μόνες δραστηριότητες τις οποίες μοιάζει να έχουμε κοινές είναι η κατανάλωση (το «σόπινγκ»), η οδήγηση και η παρακολούθηση τηλεόρασης. Αυτή η στενωπός δεν έχει σχέση με το πώς εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος.

Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Στάνλευ Ντάιαμοντ, ο μέσος άνδρας της αφρικανικής φυλής κυνηγών-τροφοσυλλεκτών-βοσκών Νάμα είναι «ένας ειδικός σε θέματα κυνηγιού, ένας ικανός παρατηρητής της φύσης, ένας χειροτέχνης που μπορεί να κατασκευάσει μια σειρά εργαλείων και όπλων, ένας κτηνοτρόφος που γνωρίζει τις συνήθειες και τις ανάγκες του κοπαδιού, ένα άτομο με άμεση συμμετοχή σε μια ποικιλία τελετουργικών και τελετών της φυλής του, και μάλλον θα κατέχει καλά τους θρύλους, τους μύθους και τις παροιμίες της φυλής του.» Ο Ντάιαμοντ συνεχίζει: «Ο μέσος πρωτόγονος άνθρωπος είναι πιο ολοκληρωμένος, στην κυριολεξία, από τους περισσότερους πολιτισμένους ανθρώπους. Συμμετέχει περισσότερο και πιο άμεσα στις πολιτιστικές δυνατότητες που του προσφέρονται, όχι σαν καταναλωτής και όχι διαμέσου αντιπροσώπου, αλλά με ενεργή συμμετοχή, και ως ολοκληρωμένο άτομο.»(1)

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ «ΦΙΛΟΙ»

Πριν περίπου δύο χρόνια και συγκεκριμένα στις 19 Ιουλίου 2015 ο υπουργός Αμύνης Πάνος Καμμένος, κατά την διάρκεια της τριήμερης επίσκεψής του στο Ισραήλ, ολοκληρώνει την συμφωνία της Status of Forces Agreement (SOFA), η οποία μέχρι τότε εκκρεμούσε και περιέχει συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων του ενός κράτους στο έδαφος του άλλου με πρόσχημα την συμμετοχή σε στρατιωτικές ασκήσεις. Όπως είναι γνωστό παρόμοια συμφωνία το κράτος του Ισραήλ έχει συνάψει αποκλειστικά και μόνο με τις ΗΠΑ.

Η συμφωνία μ’ άλλα λόγια δεν αφορά, απλά, στην «στρατιωτική συνεργασία» των δύο κρατών, αλλά το Καθεστώς εγκατάστασης των Δυνάμεων τους (Status of Forces Agreement, SOFA). Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, η οποία είναι η πρώτη χώρα παγκόσμια που εφάρμοσε τις συμφωνίες αυτές μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, SOFA είναι πολυμερείς ή διμερείς συμφωνίες που θεσπίζουν σε γενικές γραμμές το πλαίσιο βάσει του οποίου λειτουργεί το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ σε μια ξένη χώρα και πώς η εσωτερική νομοθεσία της ξένης δικαιοδοσίας ισχύει για το προσωπικό των ΗΠΑ στη χώρα αυτή.

Την περίοδο που ολοκληρώνεται η συμφωνία αυτή, μεγάλος αριθμός του στόλου των επιθετικών ελικοπτέρων του ισραηλινού κράτους βρισκόταν στην Λάρισα, ενώ σπουδαστές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων ετοιμάζονταν να μεταβούν στο Ισραήλ.

Χρονολόγιο κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών σε σχέση με το «ατύχημα» στη Φουκουσίμα

Καθώς συμπληρώθηκαν 6 χρόνια από το «ατύχημα» στη Φουκουσίμα θεωρούμε σκόπιμη την υπόμνηση αυτού του γεγονότος. Στο πλαίσιο αυτό αναδημοσιεύουμε, από την αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 105, Μάιος 2011, το χρονολόγιο των κινητοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν με αδορμή και σε σχέση με αυτό το συμβάν.

Οι ολέθριες επιπτώσεις που προκλήθηκαν στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα, μετά την σεισμική δόνηση και το τσουνάμι που επακολούθησε, φανερώνει άμεσα και απτά στους κατοίκους της Ιαπωνίας πρώτιστα, ότι η πυρηνική ενέργεια, ανεξαρτήτως χρήσης, είναι καταστρεπτική για τον άνθρωπο και τη φύση. Η κυρίαρχη άποψη που επικρατούσε, την προ Φουκουσίμα εποχή, στην Ιαπωνία ήταν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι και χρήσιμη και ασφαλής. Φυσικά, υπήρχαν πάντα τα άτομα και οι οργανώσεις εκείνες που αντιτίθονταν στα πυρηνικά με συνεχή αγώνα.

Δύο μήνες πριν τη Φουκουσίμα, πέντε ιάπωνες πραγματοποίησαν απεργία πείνας εκφράζοντας την αντίθεση τους στη σχεδιαζόμενη κατασκευή πυρηνικού σταθμού στη πόλη Kaminoseki, της περιοχής Seto Inland Sea, συχνά αποκαλούμενης και Γκαλαπάγκος της Ιαπωνίας, λόγω της πλούσιας βιοποικιλότητας τους. Σε κείμενο τους ανέφεραν μεταξύ άλλων: «Ξεκινήσαμε την απεργία πείνας το απόγευμα της 21ης Ιανουαρίου 2011(…) γιατί δεν θέλουμε τα ραδιενεργά απόβλητα που θα προκύψουν και η ραδιενέργεια που θα συσσωρεύεται σε θάλασσα και ατμόσφαιρα θα πρέπει να αφεθεί σε εμάς και στους απογόνους μας. Επί πλέον, αν και οι πυρηνικοί σταθμοί μπορεί να λειτουργήσουν για περίπου 40 χρόνια, δεν υπάρχει ασφαλή μέθοδος παροπλισμού τους μετά τη χρήση τους(…) Κανείς από εμάς δεν είναι κάτοικος του Kaminoseki, αλλά τα προβλήματα αυτού του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας δεν είναι καθόλου προβλήματα μόνο αυτής της πόλης. Πρόκειται για πρόβλημα ολόκληρης της χώρας».

Τα πενήντα χρόνια δουλείας και το «θολωμένο» μυαλό του Τσίπρα…

Στην χθεσινή ομιλία του (24/5) το κομμουνιστικό ανδρείκελο που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) απαντώντας στο ερώτημα γιατί δεν υπήρξε λύση στο τελευταίο Eurogroup, απάντησε με τον εξής τρόπο: «Διότι υπήρξε προσπάθεια να προωθηθεί και πάλι μια θολή λύση. Μια λύση μετάθεσης του προβλήματος. Μια λύση που δεν αντιστοιχούσε στο οικονομικό κλίμα, στα δημοσιονομικά αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας αλλά ούτε και στις θυσίες του ελληνικού λαού».

25 Μάη 1976. Απεργίες και συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας

Οδός Σταδίου

Το 1975 και το 1976 υπήρξαν από τις πλέον έντονες χρονιές από την σκοπιά των κοινωνικών συγκρούσεων. Οι κινητοποιήσεις χιλιάδων ανθρώπων στους χώρους μισθοδουλείας επιχειρείται να πνιγούν μέσα από την συνδιαλλαγή και την διαπραγμάτευση των κομματικών επιτελείων της αριστεράς και του αναδυόμενου, μέσα από τον εξουσιαστικό ορίζοντα, πράσινου ήλιου, που απλώνεται σκορπίζοντας ελπίδες «ανανέωσης» και «αλλαγής».

Σε ότι αφορά τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα συνδικάτα, η σχέση μεταξύ τους τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι ιδιαίτερα στενή όταν δεν είναι σχέση υποτέλειας του συνδικάτου παράταξης προς το κόμμα. Μετά την πτώση της δικτατορίας τα δύο κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς βρήκαν νέο πεδίο ανταγωνισμού για την κατάκτηση πολιτικής ηγεμονίας με την ανάπτυξη των αντιδικτατορικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού) και ΕΣΑΚ (ΚΚΕ).

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ οργανώθηκε με την συγκρότηση της ΠΑΣΚΕ που γρήγορα ανέπτυξε μεγάλες δυνάμεις στα εργοστασιακά σωματεία, στις δημόσιες επιχειρήσεις και τράπεζες, εντάσσοντας στους κόλπους της αρκετούς νέους συνδικαλιστές που εμπνέονταν από τις ιδέες της συμμετοχής, του εργατικού ελέγχου, ακόμη και της αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων.

Αναρχικοί και σύνθεση, πρωτοπορία και ανιδιοτέλεια

Ένα βασικό χαρακτηριστικό των αναρχικών και των αναρχικών ομάδων/πυρήνων είναι η σύνθεση μεταξύ τους πάνω σε ανιδιοτελή βάση, στα πλαίσια της δράσης και της συμμετοχής τους στους κοινωνικούς αγώνες για την απελευθέρωση από τα δεσμά κράτους και εξουσίας.

Οργανώνοντας τη δράση τους και τη διάχυση του λόγου τους, οι αναρχικοί αποσκοπούν στην πανανθρώπινη απελευθέρωση. Εννοείται ότι η δράση αυτή δε γίνεται για να εξυπηρετήσει κανένα απολύτως προσωπικό όφελος. Είναι χαρακτηριστικό π.χ. και γνωστό τοις πάσι, ότι σε εξουσιαστικές οργανώσεις, όπως κόμματα, κομματίδια, δημοτικές κινήσεις κτλ. υπάρχει κατά κανόνα προσωπικό όφελος που αυτό μεταφράζεται σε χρηματικές απολαβές (είτε για να γράψει κάποιος ένα κείμενο, είτε για να κολλήσει π.χ. κάποιες εκατοντάδες αφίσες), που ειδικά στην περίπτωση οργανωμένων κομμάτων με στηρίγματα σε εξουσιαστικούς θεσμούς μεταφράζεται και σε κάποιο διορισμό, μια θεσούλα βρε αδερφέ για να εξαργυρώσουν οι «αγωνισταράδες» την όποια νεανική τους συμμετοχή σε κάποιες δράσεις. ‘Άλλωστε, όπως λένε οι «βολεμένοι», «εντάξει, έκανες την επανάστασή σου στην εφηβεία, τώρα κοίταξε να κάνεις…» (εννοώντας οικογένεια, καριέρα κτλ.)

ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ, ΥΒΡΙΔΙΚΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΔΕΜΕΝΑ…

Στις 21 Μαρτίου 2014, ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει και χαρακτηρίζει ως εξής τα πλεονάσματα που παρουσίαζε τότε η κυβέρνηση Σαμαρά: «Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται για πλεόνασμα θράσους και απάτης».

Τρία χρόνια αργότερα, ο καταλληλότερος εφαρμοστής όλων των μνημονίων, των οποίων πρόσφατα ανέλαβε την πατρότητα (βλ. συνέντευξη στην Wall Street Journal), πανηγυρίζει για τα δικά του αιματοβαμμένα 7 δισεκατομμύρια «πλεονάσματος», που ανοίγουν τον δρόμο για το κλείσιμο της δεύτερης λεγόμενης αξιολόγησης.

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το θράσος και την απάτη, τον κυνισμό και την σκληρότητα τής συγκεκριμένης εξουσιαστικής εκδοχής, που εκφράζει το καθεστώς Τσίπρα.

ΟΜΕΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΚΟ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Πρόκειται για «διεθνή και ιστορική μη κυβερνητική οργάνωση» η οποία δεν κατονομάζεται παρά την διακοπή της χρηματοδότησης και παρά τις δηλώσεις αξιωματούχων της ΕΕ, όπως ο επίτροπος Ανθρωπιστικής Βοήθειας, Χρήστος Στυλιανίδης. Σύμφωνα με δηλώσεις τού συγκεκριμένου, η ΕΕ αναστέλλει την χρηματοδότηση στη ΜΚΟ. «Η Κομισιόν έχει θεσπίσει έναν διεξοδικό μηχανισμό για την παρακολούθηση και την εξασφάλιση της εφαρμογής της ανθρωπιστικής της χρηματοδότησης παγκοσμίως, με πλήρη σεβασμό όλων των ανθρωπιστικών αρχών και της χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης».

Η δραστηριότητα της «άγνωστης» ΜΚΟ, αφορά «δράσεις» τόσο στην ηπειρωτική χώρα, όσο και στα νησιά του Αιγαίου. Δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στον ελλαδικό χώρο με την έδρα της να βρίσκεται σε ευρωπαϊκό κράτος. Τις καταγγελίες ερευνούν σύμφωνα με δημοσιεύματα πράκτορες της ΕΥΠ, ενώ η Κομισιόν έχει ενεργοποιήσει την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία για την Καταπολέμηση της Απάτης(!!!).

Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ, Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΚΑΙ Η «ΚΑΘΑΡΗ» ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚH «ΔΟΥΛΕΙΑ» ΚΑΙ Ο «ΠΑΓΚΟΣ»…

«Για να απαλλαγεί ο λαός μας από τα Μνημόνια, πρέπει να αποφασίσει να απαλλαγεί από όλα τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου -εγχώρια και ευρωενωσιακά- και να βαδίσει το δικό του δρόμο», δηλώνει σε συνέντευξή του στα Νέα Σαββατοκύριακο ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Μάλιστα. Ο λαός, λοιπόν, δεν έχει αποφασίσει ακόμη να απαλλαγεί απ’ όλα τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου εγχώρια και ντόπια και να βαδίσει τον «δικό του δρόμο». Ο μέγας ηγέτης του Περισσού δεν μας πληροφορεί ούτε αν θα το κάνει κάποτε ούτε πότε θα το κάνει. Ποιος είναι ο δρόμος της απαλλαγής, που πρέπει να βαδίσει ο λαός κατά Κουτσούμπα; Μα προφανώς ο «δρόμος» του πρωτοπόρου ΚΚΕ, των κομμουνιστών όπως ο Κουτσούμπας, η Παπαρρήγα, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, ο Δραγασάκης, ο Λαφαζάνης και οι υπόλοιποι της κομμουνιστικής κομπανίας.

Να εναντιωθούμε στην «κάρτα του πολίτη»!

Στο πλαίσιο ελέγχου των ανθρώπων η κυριαρχία, κινείται με αργά αλλά προδιαγεγραμμένα και σταθερά βήματα. Η κυριαρχία με τη χρήση της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής επεξεργασίας δεδομένων δίνει τη δυνατότητα στο κατασκεύασμά της, το κράτος, να μπορεί με ελάχιστο κόστος, να αντλεί όσες περισσότερες πληροφορίες είναι δυνατό να συγκεντρωθούν για τους ανθρώπους. Ακριβώς επειδή το σχέδιο για τον έλεγχο των κοινωνιών είναι διαρκές και αναθεωρούμενο οι κινήσεις προς την τελική εφαρμογή των σχεδίων επιβολής μπορεί να είναι αποσπασματικές αλλά πάντα βασισμένες σε προκαθορισμένο στάδιο υλοποίησης.

Την περίοδο που διανύουμε εκπονείται ένα μεγαλόπνοο σχέδιο αναπροσαρμογής των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών (και όχι άμεσα οικονομικών) ελέγχου του ρυθμού ανάπτυξης του βιοτικού επιπέδου των, κατά την παράδοση λεγομένων, δυτικού τύπου κοινωνιών. Η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων είναι μια επίθεση όχι μόνο στη «τσέπη» τους αλλά και στην ισορροπία του μηχανισμού «κατανάλωσης» που θεωρούνταν ιδανικός τρόπος συντήρησης και ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος που εφαρμόστηκε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, από τους «νικητές» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αυτή η «δράση» του συστήματος διακυβέρνησης σε τοπικό, όσον αφορά την εφαρμογή του επίπεδο κρατών, αλλά και παγκόσμιο όσον αφορά το σχεδιασμό του, φυσικά αναμένει μια αντίδραση από τους ανθρώπους. Είναι τόσο ζοφερό το μέλλον που η κυριαρχία επιφυλάσσει για τους ανθρώπους, που δε θα μπορούσε να μην σχεδιάσει και τους τρόπους καταστολής ενδεχόμενης αντίδρασης τους.

ΙΣΧΝΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕ ΒΟΜΒΕΣ ΜΟΛΟΤΟΦ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Περίπου 3500 διαδηλωτές (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ανταρσύα, εξω-κοινοβουλευτική αριστερά, ΕΠΑΜ κ.ά.) συμπεριλαμβανομένων εκείνων του ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα διαμαρτυρόμενοι για την ψήφιση των νέων μέτρων που επιβάλλει το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης Συριζα-Ανελ. Πρόκειται για την πλέον ισχνή αντιμνημονιακή συγκέντρωση από το 2010 μέχρι σήμερα.

Μικρές ομάδες διαδηλωτών αιφνιδιαστικά επιτέθηκαν με πέτρες και βόμβες μολότωφ ενάντια σε διμοιρίες των ΜΑΤ στον άγνωστο στρατιώτη, πυρπολήθηκε επίσης φυλάκιο των ευζώνων, ενώ στην συνέχεια τα επεισόδια συνεχίστηκαν με επιθέσεις στις κατασταλτικές δυνάμεις που βρίσκονταν έξω από το ξενοδοχείο Μ. Βρετανία.

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΩΤΗΡΕΣ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ…

Το καθεστώς Τσίπρα ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την διαδικασία ψήφισης τις επόμενες ημέρες, όχι ενός αλλά δύο μνημονίων, ενώ πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο ίδιος ο Τσίπρας διεκδίκησε την πατρότητα, όχι μόνο αυτών των μνημονίων, αλλά και όλων των προηγουμένων.

Μ’ αυτόν τον τρόπο γονάτισε πιο βαθιά από κάθε προκάτοχό του, διαβεβαιώνοντας τα μεγάλα αφεντικά, που υποτίθεται είχε αμφισβητήσει προηγουμένως, αφ’ ενός ότι μπορεί να ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους και αφ’ ετέρου ότι δεν υπάρχει προηγούμενο όσον αφορά την ικανότητα ακινητοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων. Η ησυχία που επικρατεί, λένε, είναι ιδανική για ασφαλείς επενδύσεις! Ενδεικτικές, μάλιστα, είναι και οι δηλώσεις γάλλων πολιτικών που υποστηρίζουν ότι εάν λάβουν παρόμοια μέτρα θα αντιμετωπίσουν δίχως καμμία αμφιβολία την μέρα της Βαστίλλης.

Έτσι, το καθεστώς Τσίπρα αναδεικνύεται στον δουλικότερο διεκπεραιωτή του συνόλου των ολοένα και σκληρότερων όρων επιβολής, που εφαρμόζονται στον ελλαδικό χώρο από το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «έμπασε» το ΔΝΤ στο «παιχνίδι» της «διάσωσης» για να περαστεί, στην συνέχεια, δια πυρός και σιδήρου το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο με μέτρα 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για το χρονικό διάστημα 2012-15.

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ

«Η α­λή­θεια εί­ναι με­γά­λη,
αλ­λά α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη
α­πό μια πρα­κτι­κή ά­πο­ψη
εί­ναι η σιω­πή για την α­λή­θεια».
(Aldous Huxley: Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος)

Σή­με­ρα, κά­θε μορ­φής ε­πι­κοι­νω­νί­α που βα­σί­ζε­ται σε τε­χνο­λο­γι­κές ε­πι­νο­ή­σεις, εί­ναι δυ­να­τό να πα­ρα­κο­λου­θη­θεί: τη­λέ­φω­να κι­νη­τά και στα­θε­ρά, φαξ, e-mail, δια­δί­κτυο, κ.λπ. Ε­πί­ση­μες, αρ­μό­διες ε­πι­τρο­πές, τό­σο της ευ­ρω­πα­ϊ­κής έ­νω­σης ό­σο και ε­δώ, α­να­φέ­ρουν ό­τι: Τί­πο­τα δεν εί­ναι 100% α­σφα­λές.

Τα πα­ρα­πά­νω ό­μως, εί­ναι α­πλά η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου. Ο έ­λεγ­χος της ζω­ής ε­νός αν­θρώ­που, α­πό τις αρ­μό­διες υ­πη­ρε­σί­ες, μπο­ρεί να ε­κλά­βει πα­ρα­νο­ϊ­κές δια­στά­σεις.

Για πα­ρά­δειγ­μα, ε­πί­ση­μα πλέ­ον στις Η.Π.Α., λειτουρ­γεί­ται μια νέ­α υ­πη­ρε­σί­α, το Γρα­φεί­ο Ε­νη­μέ­ρω­σης Πο­λι­τών (ΓΕΠ). Ο ρό­λος αυ­τού, εί­ναι να προ­λαμ­βά­νει (τι άλ­λο;) «τρο­μο­κρα­τι­κές ε­πι­θέ­σεις». Προ­σω­πι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες θα συ­γκε­ντρώ­νο­νται α­πό η­λε­κτρο­νι­κό τα­χυ­δρο­μεί­ο, κί­νη­ση λο­γα­ρια­σμών μέ­σω τρα­πε­ζι­κών Α.Τ.Μ., α­γο­ρές μέ­σω πι­στω­τι­κών καρ­τών, ει­κό­νες α­πό η­λε­κτρο­νι­κές κά­με­ρες πα­ρα­κο­λού­θη­σης σε δη­μό­σιους χώ­ρους, αρ­χεί­α τη­λε­φω­νι­κών κλή­σε­ων α­πό στα­θε­ρά και κι­νη­τά τη­λέ­φω­να, κ.λπ.. Στη συ­νέ­χεια θα «φιλ­τρά­ρο­νται» και τέ­λος θα συν­δυά­ζο­νται για τον ε­ντο­πι­σμό «ύ­πο­πτων» δρα­στη­ριο­τή­των. Α­νά­λο­γη υ­πη­ρε­σί­α, θα λει­τουρ­γεί και για την πα­ρα­κο­λού­θη­ση του υ­πό­λοι­που κό­σμου. Φυ­σι­κά, ό­λα αυ­τά δεν εί­ναι μια α­πο­κλει­στι­κό­τη­τα των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών, α­πλά ε­κεί ε­πι­ση­μο­ποι­ή­θη­κε.

Τι α­κρι­βώς ό­μως εί­ναι η­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση; Πέ­ρα α­πό τις πλη­ρο­φο­ρί­ες μέ­σω echelon π.χ., που α­φο­ρούν τα τη­λέ­φω­να, το ηλ. τα­χυ­δρο­μεί­ο κ.λπ. εί­ναι δυ­να­τό να συ­γκε­ντρώ­νο­νται και άλ­λα εί­δη προ­σω­πι­κών στοι­χεί­ων.

Το μήνυμα είμαι ’γω…

Μια πόλη χτίζεται πάνω σ’ άλλη νεκρή πόλη, που κι αυτή χτίστηκε πάνω σε μια άλλη νεκρή. Με τις πόλεις συμβαίνει να μπορούν να ζήσουν πάνω στο θάνατο των άλλων. Έτσι, βγάζουν ρίζες και φυτρώνουν, προσπαθώντας να φτάσουν στον ουρανό. Νεκροζωούν, λοιπόν, παίρνοντας την τροφή τους από το παρελθόν του πολιτισμού. Και μέσα εκεί βρίσκεται η ουσία της ζωής τους. Τα φώτα σήμερα μας βοηθούν να το ξεχάσουμε, αλλά οι παλιές πόλεις δε θα μπορούσαν να το κρύψουν. Θα είχαν στο στόμα τη γεύση του μετάλλου, καθώς θα επέστρεφαν στη γη.

Τα φώτα, όμως, χαλάνε τη γεύση. Βγάζουν την άρνηση από το δεν και κάνουν το ναι έναν ξεπεσμένο συμβιβασμό. Δεν είμαστε αιώνιοι ούτε κι η νεκρανάσταση των πόλεων είναι. Δεν είναι όλα πόλη. Είναι κι αυτά που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε αρχέγονες αλήθειες, μέσα στο χώμα των νυχιών αυτών των πόλεων. Είναι η βρωμιά τους, τα ανεπιθύμητα· τα άλλα ανάμεσα στους ίδιους και απαράλλαχτους μοναδικούς.

Η Αναρχία ανήκει σε έναν κόσμο που οι λέξεις ήταν εικόνες, πριν γίνουν οι εικόνες ψεύτικες λέξεις και μας ζαλίσουν με τη φλυαρία τους. Είναι τόσο απλό κι όμως τόσο δύσκολο να θυμηθούμε πώς είναι να μη ζητάς ανταλλάγματα, να μη θέλεις κάτι, γιατί όλα είναι γύρω σου.

ΓΟΝΙΔΙΟ D2

Η συμπεριφορά του ανθρώπου αποτελεί αντικείμενο μελέτης για πάρα πολλά χρόνια. Αμέτρητα πειράματα έχουν διεξαχθεί και εξακολουθούν να διεξάγονται ανά τον κόσμο, με την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των κρατών και των πολυεθνικών εταιριών, που συνεργάζονται και αλληλοϋποστηρίζονται. Στόχος είναι ο έλεγχος του ανθρώπινου μυαλού, μιας και ο τρόπος που ενεργεί, αντιδρά και λειτουργεί ένας άνθρωπος είναι κάτι που δεν μπορεί να προβλεφθεί. Παραδείγματα προσπάθειας ελέγχου, με στόχο κυρίως τον αποπροσανατολισμό σκέψης, υπάρχουν πολλά, π.χ. τα κάθε είδους δάνεια (οικονομικός έλεγχος), τα μεταλλαγμένα (διατροφικός έλεγχος), τα ΜΜΕ (που προβάλλουν τρόπο σκέψης και διαβίωσης), κ.τ.λ. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος δεν έχει μετατραπεί σε υπάκουο πλάσμα, έτοιμο να αποδεχτεί και ανεχτεί όλες τις καταπιέσεις που υφίσταται.

Σε πείραμα που διεξάχθηκε στο Αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Διανοητικής Υγείας (NIMH – National Institute of Mental Health) προέκυψαν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα, για τους κυρίαρχους αποτελέσματα. Τα πορίσματα δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση Nature Neuroscience από τον νευροβιολόγο και διευθυντή προγράμματος Μπάρι Ρίτσμοντ, πριν από μερικούς μήνες: «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κίνητρο να δουλέψουν σκληρά και καλά μόνο όταν υπάρχει η προσδοκία κάποιας αμοιβής, είτε πρόκειται για κάποιο χρηματικό ποσό είτε απλώς για έναν έπαινο. Στα πειράματα αυτά βρήκαμε ότι μπορούμε να ακυρώσουμε αυτή τη σύνδεση, δημιουργώντας μια κατάσταση όπου η επαναλαμβανόμενη σκληρή δουλειά συνεχίζεται χωρίς οποιαδήποτε επιβράβευση».

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: Ένα μοντέλο εξουσίας

«Στην πολιτική, τα κοινά μίση είναι σχεδόν πάντα η βάση της φιλίας». Alexis De Tocqueville, Η δημοκρατία στην Αμερική.

Διαχειριστής θεωρείται το άτομο που έχει την επίσημη ευθύνη για την περιουσία ή γενικότερα τις υποθέσεις άλλου ή άλλων. Στην πολιτική, μια κλασική έκφραση της αντιπροσώπευσης ως διαχείριση συναντά κανείς στα λόγια που απεύθυνε ο Edmund Burke στους ψηφοφόρους του στο Μπρίστολ το 1774: «Εκλέγετε έναν βουλευτή. άπαξ όμως και τον εκλέξετε, δεν είναι πια μέλος του Μπρίστολ, αλλά μέλος του κοινοβουλίου… Ο αντιπρόσωπός σας σάς οφείλει όχι μόνο το αξίωμά του, αλλά και την κρίση του. και σας προδίδει, δεν σας υπηρετεί αν θυσιάζει την κρίση του στις απόψεις σας». Είναι σαφής σ’ αυτήν την περίπτωση η πεποίθηση ότι ο ηγέτης, ο πολιτικός ή ο συνδικαλιστής «δέχεται εντολή από τον λαό», αλλά «γνωρίζει περισσότερα από τον λαό» και τον υπηρετεί χωρίς να τον …προδίδει μόνο αν ακολουθεί την δική του «ώριμη ή πεφωτισμένη» κρίση που αντλείται από την «ανώτερη μόρφωση», αλλά και οξύνοια που διαθέτει…

Μ’ άλλα λόγια, το έργο ενός επαγγελματία πολιτικού, ενός πεφωτισμένου ηγέτη είναι η καθοδήγηση της λεγόμενης κοινής γνώμης, ακόμα και η υπέρβαση «δεσμευτικών» προεκλογικών υποσχέσεων ή προγραμμάτων, αφού η κρίση των «εκλεκτών» αντι-προσώπων είναι εκείνη, που μπορεί να προσδιορίζει κάθε φορά το λεγόμενο δημόσιο ή εθνικό συμφέρον.

Δημογραφική συρρίκνωση και χαρτζηλίκι

Ας ξεκινήσουμε με κάτι ουσιαστικά αισιόδοξο. Δεν πρόκειται κανείς(;) να πάρει σύνταξη από το 2050 και έπειτα. Όποιος δουλεύει και για αυτή την προοπτική ας το ξανασκεφτεί. Επειδή το σύστημα όπως έχει οικοδομηθεί στο δυτικό, κυρίως, κόσμο επανατοποθετεί από την αρχή τα ζητήματά του, η έννοια της παραγωγικότητας (με την στενή οικονομική έννοια) θα παραταθεί λίγα χρόνια περισσότερο. Η κυρίαρχη αντίληψη θεωρεί πως με τη συνταξιοδότηση παύει η παραγωγικότητα του ανθρώπου. Όμως ο άνθρωπος παράγει διαρκώς και για πάντα όσο εντάσσει τον εαυτό του σε μια κοινότητα, ένα σύνολο ή ομάδα. Για την κυριαρχία έχει αξία μόνο ό,τι παράγεται και αποτυπώνεται χρηματικά, αγοραστικά ή στο δείκτη του ΑΕΠ. Αλλά, ο άνθρωπος παράγει υλικά ή άυλα μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Δυστυχώς, όμως και για πάρα πολλούς ανθρώπους η αλλοτρίωση που έχουν δεχθεί από την πολύχρονη ενασχόληση και καθημερινή επανάληψη του μισθωτού μοντέλου εργασίας, τούς τοποθετεί στο πάγκο της απόσυρσης αμέσως μετά τη συνταξιοδότηση. Είχαν ταυτίσει την ικανότητά τους με τη παροχή μισθωτής εργασίας. Δεν είχαν και δεν έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους σε διαφορετικό ρόλο. Και αυτή είναι μια πραγματική επιτυχία για το σύστημα κυριαρχίας, που τώρα εμπλουτίζεται με τη συνέχιση της επαιτείας. Επαίτης κατά τα χρόνια της δουλειάς, επαίτης και στα χρόνια της σύνταξης. Μια ζωή επαίτες…