Τι εστίν αλήθεια;

Για ν’ ανεβείς στον ουρανό
Χρει-ά-ζο-νται
δυο φτερά,
ένα βιολί
και κάτι πράγματα
που δε μετριούνται, που δεν έχουν όνομα,
πιστοποιητικά ματιού που πάει μακριά και αργά,
επιγραφή στα νύχια της αμυγδαλιάς,
τίτλοι της πρωινής χλόης.
Πάμπλο Νερούδα από τη συλλογή Εστραβαγάριο

Το ερώτημα αυτό απασχόλησε τον Πιλάτο, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την τελική απόφαση για την καταδίκη ή απαλλαγή του Ιησού. Το βασικό ερώτημα που μπορεί να απασχολεί τον καθένα για διαφορετικούς λόγους, όταν βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις. Ο Πιλάτος έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Είναι ο επίτροπος που πήρε την τελική απόφαση για έναν θεάνθρωπο. Αυτός που έδωσε την τελευταία πινελιά στο δράμα και του έδωσε ιστορική διάσταση. Η παρουσία του Πιλάτου στην αφήγηση των Ευαγγελίων τοποθετεί τη σταύρωση στον ρου της ιστορίας. Όμως για ποιο λόγο προτιμάται ο Πιλάτος κι όχι ο Καίσαρας;

Ο Πιλάτος έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε δραματικό πρόσωπο. Παρουσιάζεται με όλες τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Γίνεται σχεδόν λογοτεχνικός ήρωας. Συνδέει την ιστορία με τη λογοτεχνία. Είναι κάποιος που γνωρίζουμε κυρίως χάρη στα Ευαγγέλια. Αντιθέτως, ο Καίσαρας Τιβέριος δεν μας είναι γνωστός από τις ευαγγελικές αφηγήσεις, πατάει με τα δυο πόδια γερά στην ιστορία και με αυτή τη λογική δεν μπορείς εύκολα να τον δραματοποιήσεις. Ανήκει στα ιστορικά πρόσωπα, που δε θα μπορούσαν να στιγματιστούν, εντασσόμενοι σε αυτούς που καταδίκασαν τον Ιησού. Άλλωστε, ο Πιλάτος αντιμετώπιζε προβλήματα με τους εβραίους, εξ αιτίας της περιφρονητικής και καταπιεστικής του στάσης προς τη θρησκεία τους.