Πολλά χρόνια πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, πολλά εξεγερτικά γεγονότα συνέβαιναν συνεχώς σε πολλές περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι εξεγέρσεις αυτές ήταν λαϊκές, αυθόρμητες και αποτέλεσμα της καταπιεστικής συμπεριφοράς των Οθωμανών εξουσιαστών. Οι κοινωνικές αυτές δράσεις δεν είχαν κανένα εθνικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα. Εξάλλου η ιδέα του έθνους ήταν τότε ένα υπό κατασκευή δημιούργημα των νέων αστικών κρατών της δυτικής Ευρώπης. Η ορθόδοξη εκκλησία, απ’ την άλλη, είχε καλές σχέσεις με την εξουσία και εξέφραζε την άποψη ότι το καθεστώς της οθωμανικής κυριαρχίας και οι κακουχίες που συνεπαγόταν, ήταν θέλημα του θεού. Οι φαναριώτες, (οι μορφωμένοι και εύποροι χριστιανοί που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη) είχαν ανέλθει στα υψηλότερα αξιώματα της αυτοκρατορίας και στην πραγματικότητα ήταν αυτοί που οργάνωναν τον εκσυγχρονισμό της διοίκησής της και ειδικά τις σχέσεις της με την Ευρώπη. Και αυτοί λοιπόν δεν είχαν κανένα λόγο να ενθαρρύνουν οποιαδήποτε επαναστατική τάση.
Οι κοτζαμπάσηδες, οι πλούσιοι χριστιανοί του ελλαδικού χώρου, ουσιαστικά είχαν τον ρόλο του τοπικού τοποτηρητή της αυτοκρατορίας. Ήταν αυτοί που εισέπρατταν τους φόρους για λογαριασμό της αυτοκρατορίας και μάλιστα προσαυξημένους πολλές φορές προς ίδιον όφελος. Οι προύχοντες αυτοί ήταν συνήθως μεγαλοτσιφλικάδες ή πλοιοκτήτες στις περιπτώσεις των νησιών και άρα πολύ πλουσιότεροι και ισχυρότεροι πολιτικά από τους περισσότερους μουσουλμάνους που ζούσαν στις περιοχές τους.