ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Ο Άλ­ντους Χάξ­λεϋ (με­τα­ξύ δια­φό­ρων άλ­λων) προ­έ­βλε­ψε στον Θαυ­μα­στό Και­νούρ­γιο Κό­σμο (1931) και σε ε­πό­με­να κεί­με­να του, ό­τι στο ά­με­σο μέλ­λον -του­λά­χι­στον στις δυ­τι­κές α­νε­πτυγ­μέ­νες και πε­πο­λι­τι­σμέ­νες κοι­νω­νί­ες…– «τα συ­ντάγ­μα­τα δε θα κα­ταρ­γη­θούν και οι κα­λοί νό­μοι θα πα­ρα­μεί­νουν στους νο­μι­κούς κώ­δι­κες. Αλ­λά αυ­τές οι φι­λε­λεύ­θε­ρες μορ­φές θα χρη­σι­μεύ­ουν μό­νο σαν προ­σω­πεί­ο και ε­ξω­ρα­ϊ­σμός μιας τε­λεί­ως α­νε­λεύ­θε­ρης ου­σί­ας […]. Η φύ­ση των «δη­μο­κρα­τιών» θα αλ­λά­ξει […]. Η ου­σί­α που θα κρύ­βε­ται κά­τω α­πό την ε­πι­φά­νεια θα εί­ναι έ­να εί­δος ο­λο­κλη­ρω­τι­σμού χω­ρίς βί­α […]. Στις δι­κτα­το­ρί­ες του μέλ­λο­ντος, θα υ­πάρ­χει πο­λύ λι­γό­τε­ρη βί­α α­πό αυ­τήν που υ­πήρ­χε σε κα­θε­στώ­τα σαν ε­κεί­να του Χί­τλερ και του Στά­λιν. Οι υ­πή­κο­οι των μελ­λο­ντι­κών δι­κτα­τό­ρων θα διοι­κού­νται πιο α­νώ­δυ­να και ο­μοιό­μορ­φα α­πό έ­να σώ­μα κα­λά εκ­παι­δευ­μέ­νων κοι­νω­νι­κών μη­χα­νι­κών […]. Οι αυ­ρια­νοί η­γέ­τες τού υ­περ­βο­λι­κά πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νου και υ­πε­ρορ­γα­νω­μέ­νου κό­σμου θα προ­σπα­θή­σουν να ε­πι­βά­λουν κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­στι­κή ο­μοιο­μορ­φί­α στους ε­νή­λι­κους και στα παι­διά τους. Αν θέ­λου­με να α­πο­φευ­χθεί αυ­τό το εί­δος τυ­ραν­νί­ας, πρέ­πει ν’ αρ­χί­σου­με χω­ρίς αρ­γο­πο­ρί­α να εκ­παι­δευό­μα­στε και ε­μείς και τα παι­διά μας για την ε­λευ­θε­ρί­α και την αυ­το­κυ­βέρ­νη­ση».

Ο Α­με­ρι­κα­νός ε­λεύ­θε­ρος σκο­πευ­τής, γέν­νη­μα-θρέμ­μα τού πιο α­μι­γώς χαξ­λε­ϋ­κού ε­φιάλ­τη –ε­νός ε­φιάλ­τη που δεν βα­σί­ζε­ται τό­σο στη χρή­ση βί­ας μέ­σα στα σύ­νο­ρα της ε­πι­κρά­τειας του, ό­σο στη μαλ(θ)α­κο­ποί­η­ση των αν­θρώ­πι­νων ε­γκε­φα­λι­κών νευ­ρώ­νων–, θ’ αρ­γή­σει να μας ε­ξη­γή­σει το πώς και το για­τί των πρά­ξε­ων του: ο­,τι­δή­πο­τε μά­θα­με ή θα μά­θου­με γι’ αυ­τόν κα­τά τις ε­πό­με­νες μέ­ρες και ε­βδο­μά­δες θα προ­έρ­χε­ται α­πό τα χεί­λη των αν­θρω­πο­ει­δών που τον κα­τα­σκεύ­α­σαν, τον ό­πλι­σαν και τον ξα­μό­λη­σαν με το του­φέ­κι και τη διό­πτρα του για να ξα­πο­στεί­λει με συ­νο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες κα­μιά δε­κα­ριά (α­λή­θεια: πού θα έ­φτα­νε αν δεν τον έ­πια­ναν;) α­νύ­πο­πτους αν­θρώ­πους.

Θα τον πού­νε, βέ­βαια, τέ­ρας (που εί­ναι), θα τον πού­νε α­νι­σόρ­ρο­πο (που εί­ναι), θα τον πού­νε δη­μιούρ­γη­μα του μου­σουλ­μα­νι­κού φο­ντα­με­ντα­λι­σμού (για ό­νο­μα του Αλ­λάχ…). Και φυ­σι­κά θα ξε­χά­σουν να μας πουν ό­τι η χα­μέ­νη, η α­βυσ­σα­λέ­α αυ­τή ψυ­χή εί­ναι μί­α μό­νο α­πό τις χι­λιά­δες που πε­ρι­μέ­νουν στη γω­νί­α για να α­να­λά­βουν με τη σει­ρά τους, με­τά α­πό κεί­νον, τα σπα­σμέ­να η­νί­α αυ­τού του α­φη­νια­σμέ­νου α­λό­γου που α­κό­μα δε μας έ­δει­ξε τί­πο­τε σχε­δόν α­πό το αλ­λό­φρον πρό­σω­πο του.

Ο ε­λεύ­θε­ρος σκο­πευ­τής της Ουά­σι­γκτον εί­ναι το λά­θος στη χαξ­λεϋκή συ­ντα­γή.

Εί­ναι το ί­διο το τυ­φλω­μέ­νο α­πό α­η­δί­α πρό­σω­πο της άλ­λης Α­με­ρι­κής. Μιας πε­ριο­χής του πλη­για­σμέ­νου πλα­νή­τη που ζει την εκ­πλή­ρω­ση ε­νός χω­ρίς ι­στο­ρι­κό προ­η­γού­με­νο (του­λά­χι­στο σε τέ­τοια χω­ρι­κή κλί­μα­κα) α­με­ρι­κα­νι­κού ο­νεί­ρου:

Η α­λα­ζο­νι­κή, χυ­δαί­α, μω­ρο­φι­λό­δο­ξη, ε­πηρ­μέ­νη, μι­σαλ­λό­δο­ξη, ε­θνι­κι­στι­κή, πά­νο­πλη, ου­σια­στι­κά πάμ­φτω­χη και θε­ό­γυ­μνη πα­λιά που­τά­να, δεν έ­χει έρ­θει α­κό­μα, αλ­λά αύ­ριο κιό­λας θα έρ­θει πρό­σω­πο με πρό­σω­πο με το alter ego της: έ­νας, δύ­ο, χί­λιοι Χά­νι­μπαλ Λέ­κτορ α­κο­νί­ζουν τα δό­ντια τους και γλεί­φουν ή­δη τα χεί­λια τους ο­σφραι­νό­με­νοι τα αυ­ρια­νά τους τρό­παια.

Η χώ­ρα που διέ­λυ­σε έ­ναν πα­νάρ­χαιο και πο­λυ­πλό­κα­μο πο­λι­τι­σμό, που βά­σι­σε την άν­θη­ση της οι­κο­νο­μί­ας της στο πιο μα­ζι­κό δου­λε­μπό­ριο που υ­πήρ­ξε πο­τέ στην ι­στο­ρί­α του αν­θρώ­που, που στήριξετο πο­λι­τι­κο-οι­κο­νο­μι­κό της οι­κο­δό­μη­μα (όπλα-ναρκωτικά-πορνεία-συνδικάτα-κυβερνήσεις) στη μα­φί­α και τους λο­γής-λο­γής γκάν­γκστερ, που έ­θρε­ψε, ορ­γά­νω­σε, α­νέ­δει­ξε, στή­ρι­ξε και προ­πα­γάν­δι­σε δε­κά­δες χού­ντες πα­γκο­σμί­ως, που σκό­τω­σε, μα­κέ­λε­ψε, μα­το­κύ­λι­σε, ε­ξαν­δρα­πό­δι­σε α­γω­νι­στές, κι­νή­μα­τα και χώ­ρες ο­λό­κλη­ρες, που δη­μιούρ­γη­σε στα χη­μι­κά ερ­γα­στή­ριά της δρε­πα­νη­φό­ρους ιούς, που ε­τοι­μά­ζε­ται να ε­ξα­πο­λύ­σει πυ­ρη­νι­κό ό­λε­θρο στον μι­σό πλα­νή­τη – αυ­τή η χώ­ρα σύ­ντο­μα θα καί­γε­ται απ’ ά­κρου εις ά­κρον με φω­τιές Μade in USA – και κα­νείς δε θ’ α­πλώ­σει το χέ­ρι του να τις σβή­σει.

Ο ε­λεύ­θε­ρος σκο­πευ­τής δεν εί­ναι ο πρώ­τος. Τα α­με­ρι­κά­νι­κα σχο­λεί­α κά­τι έ­χουν να μας που επ’ αυ­τού. Αλ­λά, πό­σο μάλ­λον, δεν εί­ναι ού­τε ο τε­λευ­ταί­ος. Στη χαξ­λε­ϊ­κή Α­με­ρι­κή («Ω θε μου τι ό­μορ­φα που περ­νά­με, πό­σο ω­ραί­α εί­ναι η ζω­ή ό­ταν εί­σαι ε­λεύ­θε­ρος, ό­ταν εί­σαι δη­μο­κρά­της, ό­ταν εί­σαι πλού­σιος, ό­ταν εί­σαι λευ­κός, ό­ταν εί­σαι προ­τε­στά­ντης, ό­ταν ζεις σε με­γά­λο σπί­τι, ό­ταν μ’ έ­να τη­λε­φώ­νη­μα σου ’ρχε­ται στο σπί­τι έ­να κολ-γκερ­λ σαν τα κρύ­α τα νε­ρά, ό­ταν ξε­μπερ­δεύ­εις με τους κα­κο­μού­τσου­νους ό­λου τού πλα­νή­τη με έ­ξυ­πνα, η­λί­θια ή ό,τι άλ­λο ό­πλα!»), σ’ αυ­τή τη χώ­ρα τού τί­πο­τα, το τί­πο­τα θα ε­πι­βλη­θεί. Μα­κά­ρι οι κα­τα­τρεγ­μέ­νοι, οι α­νε­λεύ­θε­ροι, οι ε­ντός τους ε­λεύ­θε­ροι άν­θρω­ποι να πά­ρουν τα πράγ­μα­τα στα χέ­ρια τους, να συ­ντρί­ψουν τα βδε­λύγ­μα­τα που τους κρα­τά­νε φυ­λα­κι­σμέ­νους και να χτί­σουν κά­τι άλ­λο, κά­τι που θα πλη­σιά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρα στα μέ­τρα του αν­θρώ­που: μια ε­λεύ­θε­ρη χώ­ρα, χω­ρίς ζω­ντα­νούς α­φέ­ντες – αλ­λά ποιος μπο­ρεί να το πι­στεύ­ει αυ­τό; Ποιος θα πεί­σει τους λο­γής-λο­γής βε­τε­ρά­νους ό­τι η βρω­μιά που εί­δαν, τα ε­γκλή­μα­τα που τους έ­βα­λαν να κά­νουν, δεν εί­ναι τά­χα αρ­κε­τά για να γυ­ρί­σουν τη βί­δα μέ­σα τους και να τους με­τα­τρέ­ψουν σε μαύ­ρους αγ­γέ­λους ε­ξο­λο­θρευ­τές; Ποιος θα «σώ­σει» την Α­με­ρι­κή α­πό μια συ­ντο­νι­σμέ­νη «ε­λεύ­θε­ρη σκό­πευ­ση» ε­νά­ντια στους κα­λούς κα­γα­θούς (και φυ­σι­κά α­θώ­ους…) πο­λί­τες της;

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 8, Νοέμβριος 2002