ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Ο Φραν­σουά Α­ρα­γκό, (γάλ­λος α­στρο­νό­μος και φυ­σι­κός) πλη­σί­α­σε αρ­γά προς το ο­δό­φραγ­μα που το έ­κλει­ναν υ­ψω­μέ­νες κά­νες του­φε­κιών. «Για­τί το κά­νε­τε αυ­τό» ρώ­τη­σε τους ε­πα­να­στά­τες. Μια α­γα­να­κτι­σμέ­νη φω­νή του φώ­να­ξε α­πό ψη­λά: «Κύ­ριε Α­ρα­γκό, φαί­νε­ται κα­λά πως δεν γνω­ρί­σα­τε πο­τέ στη ζω­ή σας, τι θα πει πεί­να». (Πα­ρί­σι 22 Ιου­λί­ου 1848)

Στην πο­ρεί­α των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων, των ε­ξε­γέρ­σε­ων και των ε­πα­να­στά­σε­ων, το ο­δό­φραγ­μα α­πο­τε­λεί έ­να α­πό τα μέ­σα που χρη­σι­μο­ποιούν οι α­γω­νι­ζό­με­νοι. Πα­ντού και πά­ντα, σε κά­θε ε­πο­χή, σε κά­θε σύ­γκρου­ση, σε κά­θε ε­ξέ­γερ­ση, το στή­σι­μο του, ε­ξέ­φρα­ζε και εκ­φρά­ζει τη διά­θε­ση των αν­θρώ­πων για ε­ξέ­γερ­ση. Εί­ναι κομ­μά­τι της πο­λυ­μορ­φί­ας, των βίαιων πρα­κτι­κών που εκ­δη­λώ­νουν οι κα­τα­πιε­σμέ­νοι, της ορ­γής και της α­γα­νά­κτη­σης ε­νά­ντια στην κρα­τι­κή τυ­ραν­νί­α.

Η πρώ­τη εμ­φά­νι­ση του ο­δο­φράγ­μα­τος, εί­ναι σί­γου­ρο πως μπο­ρεί ν’ α­να­ζη­τη­θεί α­πό την στιγ­μή που οι άν­θρω­ποι ε­ξε­γεί­ρο­νται ε­νά­ντια στους δυ­νά­στες τους. Ω­στό­σο, η 12η Μα­ΐ­ου 1588, θε­ω­ρεί­ται ως η πρώ­τη «η­μέ­ρα των ο­δο­φραγ­μά­των». Ε­κεί­νη την η­μέ­ρα πή­ραν το ό­νο­μά τους τα ο­χυ­ρώ­μα­τα που στή­θη­καν στους δρό­μους α­πό τους ε­ξε­γερ­μέ­νους αν­θρώ­πους ε­να­ντί­ον του Ερ­ρί­κου Γ΄. Σαν υ­λι­κό χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν κυ­ρί­ως βα­ρέ­λια (barriques), που τό­τε βρί­σκο­νταν σε κα­θη­με­ρι­νή χρή­ση και εί­χαν συ­νή­θως χω­ρη­τι­κό­τη­τα 250 λί­τρων. Τα γέ­μι­ζαν με χώ­μα και τα στοί­βα­ζαν στους δρό­μους και ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε εί­χαν ι­διαί­τε­ρη α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα.