Η τραγωδία είναι πιο χυδαία από τη φαρσοκωμωδία

Αναρχία vs Εξουσία.
Δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες και εχθρικές.

Λέγοντας εξουσία δεν εννοούμε την οργανωμένη κρατική εξουσία αποκλειστικά. Αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας υπάρχει γύρω μας, μέσα μας, οποιαδήποτε μορφή εξουσίας αγωνιά και καραδοκεί να μπολιάσει τους ανθρώπους, να επηρεάσει την μεταξύ τους σχέση· στην εξουσία που θα παρουσιαστεί ή παρουσιάζεται ήδη με το πρόσωπο της «απελευθερωτικής» ιδέας, ακόμα και στους πιο ανατρεπτικούς χώρους, εγκαθιδρύοντας τους δικούς της νόμους, τους δικούς της κανόνες, τη δική της ηθική. Μια εξουσία «από τα κάτω» που όσο και αν θέλει να κρυφτεί ή να παρουσιάζεται με διαφορετικό ιδεολογικό προφίλ, αναλόγως συγκυριών, μένει γυμνή σύντομα, αφού οι προθέσεις της και οι σκοποί της δεν μπορούν να παραμείνουν στην αφάνεια.

Η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει πως οι, ευκαιριακές ή μη, συμμαχίες με εξουσιαστικά μπλοκ από πλευράς αναρχικών, οδηγούν αργά ή γρήγορα σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα όσον αφορά το ζήτημα της απελευθερωτικής διεργασίας. Η ιστορία η ίδια μάς διδάσκει, επίσης, πως στη σκακιέρα της εξουσίας, εφ’ όσον κάποιος θελήσει να συμμετέχει ενεργά (ανεξαρτήτως πολιτικής άποψης), είναι αναγκασμένος να οδηγηθεί στο ψέμα, στη ραδιουργία, στη λυκοφιλία και στις ανίερες συμμαχίες αναλόγως συνθηκών και εξουσιαστικών συμφερόντων. Τα θύματα μιας τέτοιας κατάστασης φυσικά δεν είναι οι ηγεμονικές ομάδες και οι «αρχηγοί» κάθε είδους, μιας και το εξουσιαστικό πλέγμα διαμορφώνεται πάντα προς όφελος της εξουσίας και όχι των εξουσιαζόμενων. Τα θύματα είναι σίγουρα οι εύπιστοι και οι πειθήνιοι στρατιώτες. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, πολλά μπορεί να γραφτούν και άλλα τόσα να αναλυθούν. Θα εστιάσουμε, όμως, αποκλειστικά στο ζήτημα της αλλοίωσης της αναρχικής ιδέας και στην πρόσμιξή της με χαρακτηριστικά ξένα και εχθρικά ως προς αυτήν.