ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το φύλλο 164 της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Από την Πέμπτη 30η Σεπτεμβρίου 2016, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας καθώς και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.

ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗΝ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΜΕ ΤΟ-Ο-Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ…

«Ανεμογκάστρι λέμε, συνήθως, για γυναίκα που νομίζει έγκυος, αλλά που δεν είναι. Ένοχος συνήθως ο γκαστρίμυθος που την παρέσυρε σε ακολασίες ακατανόμαστες και αυτός είναι ύποπτος τύπος, με μισόκλειστα μάτια και στραβοπατημένα παπούτσια, που δίνει και το κακό παράδειγμα στους νέους και που, μάλλον, και κουκουές είναι». (Από μαθητική έκθεση)

Κάλεσμα για συμπόρευση με το ΚΚΕ «για να ζωντανέψει η ελπίδα και η αισιοδοξία», απηύθυνε ο γγ. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ενώ με μεγάλη προφανώς περηφάνια ισχυρίστηκε ότι «στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ κάθε νέος και νέα με εργατική-λαϊκή καταγωγή μπορεί να βρει αποκούμπι, αλλά και απαντήσεις στα ερωτήματα που έχει, στους προβληματισμούς και τις αγωνίες του για το μέλλον», ενώ

Καθαρές και βρώμικες ΠΟΛΕΙΣ

[…] Μισώ αυτήν την χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Την μισώ. Ναι, την μισώ, την μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δεν θέλω να ’μαι αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. […] Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σα χώρα

Mετακινήσεις, μεταναστεύσεις, διατυμπανισμένοι κοσμοπολιτισμοί, ανάμικτοι με αναγκαστικές κι «αναγκαστικές» μετακινήσεις πληθυσμών. Πρόσφυγες, που διώκονται από πολέμους και οικολογικές καταστροφές, αλλά και μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Που την αναζητούν; Στις καθαρές πόλεις, που δε φτύνουν στα πεζοδρόμια, επειδή φτύνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Άλλων ανθρώπων μακρινών, με άλλο χρώμα, που φορτώνονται τις βρωμιές τους και άλλων κοντινών, πάλι από αλλού φερμένων, για να τις απομακρύνουν με τρόπο από την κοινή θέα.

Έντερα πολυτελείας χωνεύουν υπέρ-τροφές, βιολογικής κυρίαρχης λογικής, που υπόσχονται υγεία και μακροζωία, αφήνοντας στα άλλα έντερα, τα φτωχά, πάλι τα σκουπίδια. Οι καθαροί κόσμοι κι οι καθαρές πόλεις κάθονται πάνω στις πόλεις με τις βρώμικες, πρησμένες κοιλιές, που δεν οφείλουν την ύπαρξη τους πουθενά, αλλά την χρωστάνε παντού.

O δάσκαλος που δίδασκε και οι μικροί ήρωες της αλληλεγγύης

«Μια φορά ήταν ένας διοικητής της Αεροπορίας με τα γαλόνια του, μια πιτσιρίκα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ένας ιερέας και ένας εθελοντής γιατρός…»[1]

Βιάζεστε να ακούσετε και τη συνέχεια από το ανέκδοτο;  Θα κλάψετε με λυγμούς.

…

Τέλος πάντων αφού επιμένετε,  ορίστε:

«… σε ένα στρατόπεδο στη Φιλιππιάδα και να συναποφασίζουν, ο αξιωματικός και η πιτσιρίκα για το πώς θα γίνει η διάθεση των προμηθειών, να τσακώνονται και να τα βρίσκουν. Αυτό έγινε στο λιμάνι, στο Σχιστό, στο Σκαραμαγκά κλπ κλπ»

Αφηγητής μας είναι ο Νίκος ο Μπελαβίλας, ένα πρόσωπο για το οποίο μάλλον περιττεύουν οι συστάσεις. Επίκουρος καθηγητής στο ΕΜΠ, είναι «καθηγητής» στην «επιστημονική» καθοδήγηση  και στο management των κινημάτων πάσης φύσεως  για  τη διεκδίκηση  του λεγόμενου δημόσιου χώρου. Άριστος γνώστης και χειριστής των ευαίσθητων ισορροπιών στα κομματικά βιλαέτια, από τα οποία άλλως τε αναδείχτηκε και ο ίδιος, έχει στο ενεργητικό του ή έχει συμβάλλει σε  τεράστιες επιτυχίες που δεν κατάφεραν επί δεκαετίες τόσοι και τόσοι: Το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και ο ΟΛΠ ξεπουλήθηκαν τελικώς αντί πινακίου φακής από την αριστερή κυβέρνηση του Προτεκτοράτου. Και εν συνεχεία, «με ειλικρίνεια»[2] θα επιχειρήσει να δικαιολογήσει  το ξεπούλημα του  Ελληνικού  με επιχειρήματα όπως «Βέβαια, πετάει ο γάιδαρος, δηλαδή σηκώνεται 2-3 μέτρα και προσγειώνεται ξανά».

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Ο «ΛΑΟΣ ΤΟΥ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΕΤΑΓΜΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ»…

«Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση». (Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό)

Το παγκόσμιο ηγέτη Τσίπρας μετά την επιστροφή του από την Νέα Υόρκη είχε κατακλυσθεί από ανάμεικτα συναισθήματα. Την επομένη άνοιξε την μπαλκονόπορτα στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του στο προεδρικό μέγαρο, ατένισε τον ορίζοντα και με ένα μόνο βλέμμα υπολόγισε την απόσταση, που τον χώριζε από την Ηρώδου Αττικού, ενώ ταυτόχρονα τέντωσε τα αυτιά του προσπαθώντας να συλλάβει κάθε ήχο, κάθε ομιλία των περαστικών από το σημείο. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Ξάφνου, θυμήθηκε τις σχετικές οδηγίες για λόγους ασφαλείας. Η Ηρώδου Αττικού ήταν κλειστή για τον «λαό του» σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και φυσικά της νύκτας. Το γεγονός αυτό προ στιγμήν τον ηρέμησε. «Βέβαια», σκέφθηκε, «πώς να φθάσουν ως εδώ, εάν θελήσουν αυθόρμητα να με ζητωκραυγάσουν, να με επευφημήσουν, πώς θα μπορούσαν και να ήθελαν, να κατακλύσουν τον δρόμο και να απαιτήσουν να βγω για λίγο στο μπαλκόνι μ’ αυτήν την διαρκή απαγόρευση»;

«Προς μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ»!

Αυτή την πινακίδα αντίκρισα, κυρίες και κύριοι, εξ υπονομίου κιγκλιδώματος εξερχόμενος, εις την συμβολή των οδών Πρίγκηπος Νικολάου κι Ολυμπιάδος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Εντάξει, γνώριζα εκ προοιμίου για την ύπαρξη μουσείου στην μνήμη αυτού του «άγιου» ανθρώπου, στην οικία όπου είδε τις πρώτες του φωτός ηλιαχτίδες και σήμερα στεγάζεται το τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης. Ντροπή κι όνειδος που δεν είχε βάλει μια ταμπέλα για το μουσείο ο δήμος τόσα χρόνια! Καλά που ήρθε ο Γιάννης, η δημαρχάρα πασών των Θεσσαλονικέων, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ποιος δίνει τώρα δεκάρα τσακιστή για μερικές, σου λέει, γενοκτονίες εκατομμυρίων Ελλήνων (Ποντίων και Μικρασιατών), Αρμένιων κι άλλων, με τις πλέον αντιανθρώπινες κι απεχθείς μεθόδους; Ψιλολόγια δηλαδή. Περασμένα ξεχασμένα κι από την μνήμη διαγραμμένα!

Η ψυχολογία του ρατσισμού με ενός λεπτού λόγια

Το θέμα μας αλιεύθηκε στο διαδίκτυο. Αφορά το πολυσυζητημένο θέμα που αποκαλείται «ρατσισμός». Βεβαίως, μέσα σε ένα λεπτό η Αμερικανίδα παιδαγωγός Jane Elliot, που είχε γίνει διάσημη για τα αντιρατιστικά ψυχολογικά της πειράματα τη δεκαετία του 60 και του 70, εξηγεί την ψυχολογία του ρατσισμού. «Δεν γεννιέσαι θρησκόληπτος ή φανατισμένος. Πρέπει να διδαχτείς πως να γίνεις κάτι τέτοιο»!

Όμως, θα παρατηρήσουμε πως αυτή η διδαχή προέρχεται από πολλές κατευθύνσεις ανάμεσα στις οποίες είναι η εξοικείωση και πρακτική που ακολουθεί αντιλήψεις που επικρατούν στο περιβάλλον εκάστου ατόμου αλλά και από ιδεολογίες οι οποίες μέσα στον αντιρατσισμό τους καλλιεργούν και διδάσκουν τον αντιρατσιστικό ρατσισμό.

Ας παρακολουθήσουμε το βίντεο.

Πολεμικά αέρια στην υπηρεσία της καταστολής

Ο υπουργός εσάλπισε, τα κάνιστρα διπλοσφάλισαν κι εγένετο η νηνεμία η αφόρητος· ούτε κόκκος CS πετούμενος πλέον εις το άστυ το κλεινόν, ούτε ένα τόσο δα πικρό δάκρυ προκαλούμενο απ’ της αστυνομικής φυσούνας την οπή και με τους praetores urbanis να ρίπτουν μόνον ανθούς ευωδιαστούς στον λεπτόν αέρα της μητροπόλεως από τούδε και στο εξής. Ο διαπρύσιος συγγραφεύς του τρομονόμου και νεωστί κάτοχος υπουργικής καρέκλας Πανούσης, διεμήνυσε προς ενδιαφερομένους και μη, εκτός των άλλων διασκεδαστικών, πως η χρήση χημικών ουσιών για την καταστολή των αγωνιζομένων ανήκει πλέον στο φαύλο παρελθόν, ότι υπάρχουν πολύ εξυπνότεροι τρόποι για να επιβληθεί η «τάξις κι η ασφάλεια» στα απολωλότα πλήθη.

Αφ’ ενός, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον γενειοφόρον ακαδημαϊκό αρχιλακέ στο εξής: η καταστολή διαθέτει πολλά ποδάρια και σίγουρα τα πλέον επικίνδυνα εξ αυτών είναι άκρως αναίμακτα, μιας και μια σπιθαμή προχώρημα στον έλεγχο της σκέψης αξίζει για τους τυράννους, όσο τα δακρυγόνα όλου του κόσμου. Αφ’ ετέρου, τόσο στο ελλαδικό κοινωνικό γίγνεσθαι, όσο κι εν γένει στους απανταχού καταπιεσμένους, θα υπάρχουν πάντα εκείνες οι «αποκλίνουσες» μειοψηφίες που, παρ’ όλο το προχώρημα της πνευματικής καταστολής, το κράτος θα είναι αναγκασμένο εκ των πραγμάτων να τους αντιμετωπίζει επιπροσθέτως και με καθαρά στρατιωτικούς όρους. Η των ημερών μας πραγματικότητα, όσον αφορά τους εντός των κοινωνικών τειχών της Δύσης εξουσιαζόμενους, είναι άκρως δηλωτική για το αληθές του άνωθι συλλογισμού.

Η εκδήλωση-συζήτηση της 20ης Σεπτεμβρίου

Την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στον χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης η προγραμματισμένη εκδήλωση που αφορούσε τον ένοπλο μετεμφυλιακό αγώνα στην Ισπανία, στον οποίο καθοριστική ήταν η παρουσία και συμβολή του Φ. Σαμπατέ.

Η εκδήλωση αυτή (όπως και η επομένη της 6^ης Οκτωβρίου) γίνεται με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 80 χρόνων από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία. Πριν από την συζήτηση προβλήθηκε η δίωρη ταινία με τίτλο Behold a Pale Horse, η οποία δημιουργήθηκε το 1964, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Sabaté. Τον Sabaté ενσαρκώνει ο Γκρέγκορυ Πέκ και τον επικεφαλής της Γκουάρντια Θιβίλ ο Άντονυ Κουήν, ενώ ανυπέρβλητος είναι ο ρόλος του Ομάρ Σαρίφ στο ρόλο νεαρού ιερέα. Η ταινία περιγράφει με μυθιστορηματικό τρόπο τους τελευταίους μήνες της ζωής του Sabaté.

Πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού

Στην κα­τη­γο­ρί­α πε­ρί λα­ϊ­κι­σμού που ε­κτο­ξεύ­ε­ται καμμιά φο­ρά α­βα­σά­νι­στα υ­πάρ­χει μια βα­σι­κή α­ντί­φα­ση. Αυ­τή τη λέ­ξη την α­κού­με π.χ. μέ­σα στον κυ­νο­βου­λευ­τι­κό θί­α­σο, ό­ταν ο τά­δε βου­λευ­τής-κη­φή­νας κα­τη­γο­ρεί τον άλ­λο για λα­ϊ­κι­σμό π.χ. ό­ταν ε­πι­σκέ­πτε­ται μια λα­ϊ­κή α­γο­ρά ή έ­να νο­σο­κο­μεί­ο.

Αλ­λά, εν­νο­εί­ται ό­τι ο βου­λευ­τής και ο κά­θε ε­ξου­σια­στής δεν εν­δια­φέ­ρε­ται ού­τε στο ε­λά­χι­στο για το αν τα πιο φτω­χά κομ­μά­τια, που κυ­ρί­ως ψω­νί­ζουν α­πό τις λα­ϊ­κές, θα βρουν τι­μές που α­ντα­πο­κρί­νο­νται στις δυ­να­τό­τη­τές τους. Το μό­νο που τους εν­δια­φέ­ρει εί­ναι να ρί­ξουν στά­χτη στα μά­τια, ό­τι τά­χα εν­δια­φέ­ρο­νται για το λα­ό, ε­νώ το μό­νο που τους νοιά­ζει εί­ναι να πά­ρουν ψή­φους στις ε­πό­με­νες ε­κλο­γές και να δια­τη­ρή­σουν την ε­ξου­σί­α τους. Και εν­νο­εί­ται ε­πί­σης ό­τι αυ­τοί α­πέ­χουν πά­ρα πο­λύ α­πό το λα­ό, πε­ρι­στοι­χί­ζο­νται α­πό αν­θρω­πο­ει­δή και νο­μί­ζουν ό­τι εί­ναι α­νώ­τε­ροι μέ­σα στις βί­λες τους και τις υ­περ­πο­λυ­τε­λείς λι­μου­ζί­νες τους. Ό­ταν έ­χουν προ πολ­λού χά­σει και την πα­ρα­μι­κρή ε­πα­φή με αν­θρώ­πι­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, με το μό­χθο, την α­γω­νί­α, τον πό­νο, την α­νέ­χεια και τις α­να­ζη­τή­σεις των αν­θρώ­πων, ι­δί­ως των ε­ξα­θλιω­μέ­νων.

Απαράβατες αλήθειες και ρεφορμιστικά τεχνάσματα

Όταν αναφερόμαστε στον κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα, με τις ουσιαστικές διαστάσεις που αυτός εμπεριέχει και προωθεί, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπ’ όψη μας την ανταγωνιστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην ανθρώπινη ελευθερία και δημιουργικότητα και την διαμεσολάβηση.

Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο πως η διαδικασία μεσολάβησης όχι μόνο αναπαράγει τις συνθήκες εξουσίας αλλά και ενδυναμώνει τη θέση του πλέγματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, αφού απαλλοτριώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων να δράσουν δημιουργικά και απελευθερωτικά.

Με βάση το δεδομένο πως οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές συμβάλλουν στην επαναοικειοποίηση από τους ανθρώπους των όρων ελευθερίας στην κατεύθυνση της αναρχίας, είναι επόμενο να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με κάθε είδος και μορφή αντικατάστασης της πρωτοβουλίας, δημιουργικότητας κι οργανωμένης δράσης των ανθρώπων.

Η πρώτη εκδήλωση-συζήτηση της 2ας περιόδου του 4ου Κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης

Στο πλαίσιο των συζητήσεων της δευτέρας περιόδου του 4^ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης, την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου, στις 6μμ θα πραγματοποιηθεί η συζήτηση  του πρώτου θέματος των προγραμματισμένων συζητήσεων αυτού του κύκλου.

Η συζήτηση  αφορά τον ένοπλο μετεμφυλιακό αγώνα στην Ισπανία, στον οποίο καθοριστική ήταν η παρουσία και συμβολή του Φ. Σαμπατέ.

AVANTI RAGAZZI KOMMUNISTA…

«Δεν μπορούμε προς το παρόν να νικήσουμε την κυβέρνηση που υπάρχει ίσως να μην μπορέσουμε ούτε κι αύριο να εμποδίσουμε μιαν άλλη κυβέρνηση να ξεπροβάλλει από τα ερείπια της τωρινής· αυτό, όμως, δεν μας εμποδίζει σήμερα, όπως δεν θα μας εμποδίσει ούτε κι αύριο, να πολεμούμε την οποιαδήποτε κυβέρνηση, με την άρνησή μας να υποταχθούμε στον νόμο όποτε μπορούμε και αντιτάσσοντας την βία στην βία. Κάθε φορά που περιορίζεται η εξουσία, κάθε φορά που κατακτιέται μεγαλύτερη ελευθερία και δεν ζητιανεύεται, έχει γίνει ένα βήμα στον δρόμο για την αναρχία. Το ίδιο γίνεται και κάθε φορά που βλέπουμε την κυβέρνηση σαν εχθρό με τον οποίο δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε ανακωχή, αφού έχουμε πια πειστεί για καλά ότι δεν μπορούν να περιοριστούν τα δεινά που αυτή προκαλεί παρά μόνο αν περιοριστούν οι δικαιοδοσίες κι η δύναμή της και όχι αν μεγαλώνει ο αριθμός των κυβερνώντων ούτε αν αυτοί εκλέγονται από τους ίδιους τους κυβερνώμενους». (Ε. Μαλατέστα, Στον Δρόμο για την Αναρχία)

Πολλές φορές οι αναρχικοί λαθεύουμε θεωρώντας ότι είναι περιττή η ενασχόληση με ορισμένες «αυτονόητες» θεμελιακές αρχές μας, ανούσια, ξεπερασμένη ή έστω άκαιρη, ιδιαίτερα, όταν γεγονότα ή εξελίξεις «τρέχουν». Τότε η άδολη ή σκόπιμη βιασύνη φαίνεται να βοηθά ώστε να καλυφθούν πρακτικές ανάγκες, που επιβάλλει η λεγόμενη επικαιρότητα. Σύντομα, βέβαια, τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους.

Οι ισλαμιστές του σήμερα στο ρόλο των κομμουνιστών του χθες

Ο τίτλος φαίνεται κατ’ αρχάς παράξενος. Ποιά μπορεί να είναι η σχέση της δράσης των κομμουνιστών των προηγούμενων δεκαετιών με τις σημερινές προθέσεις των ισλαμιστών, το φόβητρο των οποίων προβάλλεται εσχάτως ενισχυμένο πάνω από την Ευρώπη;

Δεν αναζητούμε συσχετίσεις στο επίπεδο των ιδεών ή των πεποιθήσεων του καθενός. Στην παγκόσμια γεωπολιτική οι ιδέες κατασκευάζονται, ανακατασκευάζονται και προσαρμόζονται για να κινούν τον κόσμο προς τις επιθυμητές κατευθύνσεις των όποιων σχεδιασμών. Το ερώτημα στο οποίο επικεντρωνόμαστε αφορά το ποιό είναι το γενικό πλαίσιο αυτών των σχεδιασμών και τί ρόλο παίζει η ανάδειξη, αναγνώριση και έντεχνη προώθηση του εκάστοτε «εχθρού». Μια από τις «υψηλές τέχνες» της πολιτικής είναι το να επιλέγεις τον εχθρό σου και σ’ αυτήν την «αλχημεία» επιδίδονται οι αναγνωρισμένοι ως «μάγοι» της διπλωματίας. Το να τον επιλέγεις σημαίνει και να τον προσαρμόζεις μέσω στοχευόμενων, αλλά μη ευδιάκριτων, πιέσεων ώστε να αποκτήσει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Ένας «εχθρός» με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά είναι προέκταση του εαυτού σου και μάλιστα, εξαιρετικά χρήσιμη εφ’ όσον δεν είναι ευδιάκριτη από τους περισσότερους. Η «τέχνη» είναι, μέσω αυτού του «εχθρού», να ελέγξεις όλους τους υπόλοιπους εχθρούς σου.

Τρέξε ανθρωπάκο, τρέξε

 

Εγώ τρέχω, εσύ τρέχεις, αυτός τρέχει. Πολύ, περισσότερο, άπειρα. Να προλάβω, να προλάβεις, να προλάβει την ροή της πληροφορίας, σε όλη της την απροσμέτρητη ταχύτητα. Διάσπαση προσοχής, έλλειψη συγκέντρωσης, μη αφομείωση της πληροφορίας, διογκούμενη ανικανότητα της μετατροπής της σε γνώση. Ένας νέος Μεσαίωνας. Τότε οι πληροφορίες απειροελάχιστες, οπότε και η δυνατότητα αποκόμισης γνώσης ισχνή. Τώρα οι πληροφορίες αναρίθμητες, άρα και η δυνατότητα αποκόμισης γνώσης ισχνότερη. Αμφιβάλλετε; Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Ένα παιδί, μια απόχη, μια λίμνη. Αν η λίμνη περιέχει απειροελάχιστα ψάρια, το παιδί ή δεν θα πιάσει καθόλου ή, αν είναι ικανός ψαράς, θα πιάσει ένα ή ελάχιστα. Αν, όμως, η λίμνη είναι γεμάτη με κοπάδια ψαριών, τόσα πολλά που θα μπορούσες, ως σχήμα λόγου, «να βαδίσεις κι επάνω τους», κάθε φορά που το παιδί θα ανεβάζει την απόχη, θα είναι τόσο μεγάλο το βάρος της από τα ψάρια, που θα είναι, τις περισσότερες φορές, αδύνατο να τη σηκώσει.

Πόσο αντίθετη στη ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;;;

Δημοσιεύουμε ένα κατατοπιστικό και, τρόπον τινά, προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 125, Μάρτιος 2013) πριν από 3,5 χρόνια.

Ακόμη και αν κάποιος δεν επιθυμεί να εντρυφήσει στην πολιτική οικονομία, δεν μπορεί να αποφύγει την έστω επιδερμική ενασχόληση με την γνωριμία των οικονομικών όρων. Και αυτό δεν αφορά μονάχα το έντονα τεχνο-οικονομικό σήμερα, αλλά έρχεται από παλιά, από τότε που ο Μάρξ στόχευε περισσότερο στην οικονομία και στο κεφάλαιο. Και προοδευτικά όλο και περισσότερο η οικονομική λογική διεισδύει στη ζωή των ανθρώπων, περισσότερες σελίδες με οικονομικά θέματα στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στη τηλεόραση με συχνό φόντο τα τελευταία χρόνια τις μηχανές που κόβουν χρήμα. Οξύμωρο; Την χρονική περίοδο που όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού φτωχοποιούνται, η τηλεόραση «ταΐζει» εκτυπωτικές μηχανές χρήματος. Από τους διαμορφωτές και χειραγωγούς της «κοινής γνώμης» τίποτα δεν αφήνεται στη τύχη, όλα σκηνοθετημένα με κάθε λεπτομέρεια. Βασικό μέρος της οικονομικής θεματολογίας καταλαμβάνει και στη παρούσα χρονική περίοδο η φορολογία. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι έκτακτες εισφορές των τελευταίων δύο χρόνων, τόσο στο μέγεθος τους όσο και στην ένταση τους αποτελούν μοναδικό παράδειγμα στην σύγχρονη ιστορία. Μόνο με τις έκτακτες εισφορές σε φεουδάρχες, αυτοκράτορες και αποικιοκράτες θα μπορούσε να συγκριθεί. Η φορολογία, εν τη γενέσει της, αποτελεί μια κρατική επιβολή. Δεν νοείται κράτος χωρίς φορολογία και ασφαλώς φορολογία χωρίς κράτος. Στα καθ’ ημάς, όμως, υπάρχει το οξύμωρο, να θεωρείται η Αριστερά ότι είναι ενάντια στους φόρους παρ’ ότι είναι κρατίστικη και ο νέο-φιλελευθερισμός να πιστώνεται ότι είναι υπέρ των φόρων παρ’ ότι λογίζεται ως αντι-κρατικός. Εδώ φυσικά διαμορφώνονται και οι σύγχρονες αντιφάσεις της εποχής μας, αφού οικονομικά θεωρητικά κείμενα ανατρέπονται στη πράξη λόγω του status που επικρατεί. Έτσι, στις ΗΠΑ όλο το οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο, το 2007, πίεζε το κράτος να «κόψει» χρήμα για να μην χρεωκοπήσουν οι τράπεζες και τα κατάφερε. Έτσι οι «αντι»-κρατιστές φιλελεύθεροι καπιταλιστές μετά χαράς υποδέχθηκαν το κρατικό παρεμβατισμό, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα κείμενα των θεωρητικών τους. Δεν θέλουν το κράτος όταν μπλέκεται στα πόδια τους, το θέλουν όταν πρέπει να τους «εξυγιάνει», αυτό είναι το σύγχρονο απόφθεγμα τους. Δύο μέτρα και δυο σταθμά. Στην ΕΕ, δύο χρόνια αργότερα, το περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ανατρέπεται άλλοτε σταδιακά και άλλοτε απότομα εφαρμόζοντας τις G8/G20 αποφάσεις τους. Μπορεί εδώ να μην «έκοψε» χρήμα, αλλά ως δομική επιλογή είχε και έχει να διασώσει το τραπεζικό σύστημα μεταφέροντας τη «λύση» δημοσιονομικά στους πολίτες.

Το σκοτεινό πρόσωπο του διεθνισμού

Αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο «Κυβερνώντας τον Κόσμο – Η ιστορία μιας ιδέας» του Mark Mazower:

Στο τέλος του αιώνα (σημείωση: εννοεί τον 19^ο) μια ευρεία και συνεχώς αναπτυσσόμενη μελλοντολογική λογοτεχνία, μεγάλο μέρος της οποίας φανταζόταν επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον κόσμο, είχε παραγάγει ένα πολύμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο σύνολο πολύ διαφορετικών διεθνιστικών προβλέψεων. Καθώς η Ευρωπαϊκή Συμφωνία κατακερματίστηκε σε ανταγωνιστικά συστήματα συμμαχιών και οι κυβερνήσεις επέβαλλαν φόρους, για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι στρατοί κληρωτών, εξοπλισμένοι με όλο και πιο καταστροφική τεχνολογία, η λογοτεχνία συμβάδιζε με αυτές τις εξελίξεις και διεθνείς πολιτικές για το μέλλον διατυπώνονταν με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι προηγουμένως.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα παρείχε ο Άγγλος δημοφιλής δημοσιογράφος σοσιαλιστικών τάσεων Τζώρτζ Γκρίφιθ, ο οποίος είχε επηρεάσει το νεαρό Χ.Τ. Γουέλς. Δείχνοντας τη σύνδεση ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεχνολογία, ο γιος του Γκρίφιθ, Άλαν, θα γινόταν μηχανικός και θα επινοούσε τον αεριωθούμενο κινητήρα αξονικής ροής της Rolls-Royce. Ο ίδιος ο Γκρίφιθ όχι μόνο έσπασε το ρεκόρ για την πραγματοποίηση του γύρου του κόσμου, αλλά το 1892, στο απόγειο της παγκόσμιας ιδεοληψίας με την αναρχική τρομοκρατία, έγραψε τον Άγγελο της επανάστασης, μια εντυπωσιακή φανταστική ιστορία. Είναι η ιστορία της Αδελφότητας της Ελευθερίας, μιας τρομοκρατικής ομάδας με επικεφαλής έναν ηλικιωμένο Ρωσοεβραίο και την όμορφη κόρη του Νατάσα. Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη κατακερματίζονται σε έναν πόλεμο με δύο κύριες συμμαχίες, οι τρομοκράτες παίρνουν την εξουσία. Η δύναμή τους οφείλεται στο γεγονός ότι κατέχουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας των πτήσεων (ο νεαρός που την επινόησε ερωτεύεται τη Νατάσα), και χάρη σε μια μαζική λαϊκή εξέγερση στην Αμερική, η οποία ανεβάζει στην εξουσία μια φιλική προς την Ουάσιγκτον κυβέρνηση, καταλήγουν να κατακτήσουν τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αερόπλοια με τεράστια δύναμη καταστροφής, έχοντας πείσει ήδη τους Βρετανούς να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς. Αερόπλοια, αναρχικοί, Αμερικανοί και οι αγαθοεργοί Βρετανοί είναι η κλασική σύνθεση των κύριων στοιχείων της διεθνιστικής φαντασίας των προαστίων του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΣ…

«Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί διαρκή υπομονή καθώς και την επίγνωση από την χώρα στο ότι όποιος βιάζεται στα πολιτικά θέματα σκοντάφτει στα κοινωνικά. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο εγγύς μέλλον είναι να γίνει κύριος εταίρος της Αμερικής στο να συμπεριλάβει όλο εκείνο το παγκόσμιο χάος που εξαπλώνεται προς τα έξω (και προς τα βορειοανατολικά) από Μέση Ανατολή. Αν δεν αναχαιτιστεί, οι νότιες και ανατολικές περιοχές της Ρωσίας θα επηρεαστούν, όπως και τα δυτικά τμήματα της Κίνας. Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ Κίνας και των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας, τα μεταβρετανικά μουσουλμανικά κράτη στην Νοτιοανατολική Ασία (κυρίως το Πακιστάν) και ειδικά το Ιράν (λόγω των στρατηγικών του προσόντων και της οικονομικής του σημασίας) είναι οι φυσικοί στόχοι της παγκόσμιας σινο-αμερικανικής συναντίληψης». Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Προς μια παγκόσμια επανευθυγράμμιση

Στην Βρετανία το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος δείχνει την έξοδο από την ΕΕ.

Στην Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο αρμόδιος υπουργός εξωτερικών Τσαβούσογλου υπαινίσσεται σε δηλώσεις του ότι η στρατιωτική βάση του Ιντζιρλίκ, απ’ όπου επιχειρούν νατοϊκές δυνάμεις, μπορεί να διατεθεί και στις ρωσικές.

Αμερικανοί αξιωματούχοι σπεύδουν να βεβαιώσουν την επείγουσα ανάγκη μεταφοράς των πυρηνικών όπλων, που διαθέτουν στην συγκεκριμένη βάση πιθανόν στην Ρουμανία, όπου ουδέποτε είχαν εγκατασταθεί πυρηνικές κεφαλές και συγκεκριμένα στην ρουμανική βάση Ντεβέσελου, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ.

Σημειωτέον ότι οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν τον διοικητή της βάσης του Ιντζιρλίκ, κατηγορώντας τον ότι διατηρούσε σχέσεις με τους πραξικοπηματίες, ενώ λόγω των γεγονότων οι ΗΠΑ δεν είχαν πρόσκαιρα πρόσβαση στις εγκαταστάσεις, όπου βρίσκονται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, δεκάδες πυρηνικές μονάδες.

4ος Κύκλος συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας (2η περίοδος)

Οι συζητήσεις της 2ας περιόδου του 4ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας θα γίνουν στον χώρο της οδού Σαριπόλου 8 (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο)

Παραμύθι χωρίς τέλος: Οι διαστάσεις του ευρωπαϊσμού ανά τους αιώνες

Ποιές είναι οι διαστάσεις, που συνθέτουν τη σύγχρονη Ευρώπη; Ποιες συνθήκες του παρελθόντος την ανήγαγαν σε ιστορική αναγκαιότητα; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατό να εξαντληθούν σε ένα σύντομο κείμενο σαν αυτό. Ωστόσο, μπορούμε να θίξουμε έστω κάποιες βασικές παραμέτρους, που επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την σύγχρονη αντίληψη για την Ευρώπη.

Η έννοιά της είναι ετεροκαθοριζόμενη, καθώς προέκυψε κυρίως ως σχέση με τον ισλαμικό κόσμο. Εμφανίζεται ουσιαστικά τον 7ο αι., ταυτόχρονα με την εμφάνιση, δηλαδή, του Ισλάμ ως ενοποιητικής δύναμης της Ανατολής. Οπότε, η Ευρώπη προσδιορίζεται ως Δύση. Αντίστοιχες δυνάμεις, βέβαια, είχαν προκύψει ήδη στην αρχαιότητα (με τους περσικούς πολέμους για παράδειγμα), αλλά η γεωγραφική και νοηματική της διάσταση, όπως νοείται σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννιέται με το αντίβαρο της Ανατολής. Στην αρχαιότητα, μάλιστα, ως τα ρωμαϊκά χρόνια, υπήρχε κυρίως ο διαχωρισμός στον άξονα Βορρά-Νότου. Η θρησκεία και κυρίως τα πολιτιστικά στοιχεία διαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή ιδέα από τον Μεσαίωνα και δώθε.