Μία αδικοχαμένη επανάσταση (Γερμανία 1918-1919), Μέρος Α΄

Από τα επαναστατικά συμβούλια στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Η εξέγερση του στόλου στο Κίελο

Με το τέλος του λεγόμενου πρώτου παγκόσμιου πολέμου ξέσπασε στη Γερμανία μια επανάσταση της οποίας κύριο χαρακτηριστικό είναι η συμβουλιακή συγκρότηση των επαναστατών. Αυτό το εγχείρημα παρ’ ότι ανταποκρινόταν σε σημαντικό βαθμό στις συνθήκες και τις ανάγκες οργάνωσης των αγωνιζόμενων σ’ εκείνη την χρονική περίοδο αλλά και στην κατάσταση που επικρατούσε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πεδίο, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικό τρόπο τους σχεδιασμούς της κυριαρχίας που με αιχμή του δόρατος τα δύο κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας μπόρεσε να αναχαιτίσει και στη συνέχεια να συντρίψει τους επαναστάτες πρώτα στο Βερολίνο και έπειτα σ’ όλη τη Γερμανία.

Το βέβαιο σ’ αυτή την περίπτωση είναι πως οι «προωθημένες» θέσεις των επικεφαλής των σπαρτακιστών δεν μπόρεσαν να απεμπλακούν από τα μαρξιστικά μοντέλα και τις λογικές των «προαπαιτούμενων» για την ολοκλήρωση της επαναστατικής διεργασίας που ξεκίνησε στις αρχές του Νοέμβρη του 1918. Η απόδοση ευθυνών δεν έχει πλέον και τόση σημασία. Η γνώση και η εμπειρία όμως έχουν. Στο κείμενο που ακολουθεί επιχειρείται να γίνει μια κατάθεση που έχει σημασία τόσο από τη σκοπιά της ιστορικής γνώσης όσο και των εμπειριών που απορρέουν από τα αιματηρά γεγονότα που ακολούθησαν και την στυγερή δολοφονία των Καρλ Λήμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ.