«Το ότι η δημοκρατία έχει κόστος, το ότι έχουν κόστη τα καθεστώτα που βασίζονται στις εκλογές, είναι κάτι γνωστό από καιρό. Κοστίζει ο δημοκρατικός ανταγωνισμός. Κοστίζουν, όμως, και τα μη δημοκρατικά καθεστώτα, όπου δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά χρειάζονται να συντηρούνται πολυδάπανοι μηχανισμοί καταπίεσης και χειραγώγησης. Σε τελευταία ανάλυση είναι πιο βολικό να πληρώνουμε τα κόστη που συνεπάγεται η δημοκρατία». (Άλφιο Μαστροπάολο, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Τορίνο)
«Η σχέση ανάμεσα σε ηθική και πολιτική λειτουργεί με κύκλους: περίοδοι διαφθοράς, αιτήματα για νομιμότητα, νέα ηθική παρακμή και ανάκαμψη της εξουσίας του χρήματος». (Μάικλ Γουόλτσερ, καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον)
Ένα από τα σχήματα που ακολουθούνται από τους θεράποντες των εξουσιαστικών «κρίσεων» χρησιμοποιείται συχνά, γιατί είναι απλό και εύχρηστο. Ο λόγος κάθε προβαλλόμενης αυθεντίας επιτάσσεται με τέτοιο τρόπο ώστε παρ’ ότι εκπέμπεται με ευκρίνεια καθ’ έδρας, καταλήγει στις συμπερασματικές, διαχειριστικές «λύσεις» με την χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου (εμείς).
Το περιεχόμενο, βέβαια, των τελικών παροτρύνσεων τείνει στη συναίνεση και αποδοχή της συνενοχής του οποιουδήποτε αναγνωρίζεται ως πολίτης, ενώ έχει μεσολαβήσει σχεδόν πάντα η έκθεση του «προβλήματος» με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναδεικνύεται η «παρακμή του συστήματος».
Μια «παρακμή» που ταυτίζεται με τον «πολιτικό αφοπλισμό» της δημοκρατίας, των κομμάτων και των πολιτικών από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, που συνελέγχουν τα ΜΜΕ.
Anarchy press gr 