Στα κάγκελα του Νέο-Πατριωτισμού

Είναι γεγονός, ότι η συγκεκριμένη διαδικασία παγκοσμιοποίησης που εξελίσσεται, παρ’ ότι ταυτίζεται στα μυαλά πολλών ανθρώπων με τις οικονομικές συνέπειες που επιφέρει στην ζωή τους, ασκεί πολλαπλές πιέσεις για την κατασκευή ή τον επανασχηματισμό συλλογικών ταυτοτήτων. Εδώ παρατηρείται μια (φαινομενική) αντίφαση και γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα: πώς ταυτόχρονα με την ενίσχυση των τάσεων εξατομίκευσης ενισχύονται, επίσης, οι κάθε λογής εθνοκεντρικές και οι παραδοσιο-κρατικές αντιλήψεις, πως η ένταξη σε μικρές ιδιωτικοποιημένες σφαίρες συνυπάρχει με εκείνη των κοινωνικών δικτύων, πώς οι κάθε είδους εθνο-θρησκευτικοί ή εθνοτικοί εθνικισμοί (ethno-nationalisms) συνεχίζουν να καλλιεργούνται με ιδιαίτερη αφοσίωση απ’ άκρη σε άκρη στο πλανητικό χωριό; Και ακόμη, πως συνταιριάζει μια συμβολική ανάκληση του παρελθόντος και βέβαια ο απαραίτητος για κάθε εξουσία εξαγνισμός και εξωραϊσμός του με την «ανάγκη» για την συνέχιση της ιλιγγιώδους τεχνολογικής (ή άλλης) πορείας προς τα «εμπρός»; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Το παρελθόν επιστρέφει για «μια στιγμή» άθικτο και αμόλυντο σαν γιατρικό σε κάθε σημάδι «παρακμής» ή «κρίσης». Η επίκληση και η επαν»ανακάλυψη» της «παράδοσης» δεν αφορά παρά μια ολότελα διαμεσολαβημένη διαδικασία, απαραίτητη για τις κυριαρχικές επιδιώξεις. Η στιγμιαία και επιλεκτική επιστροφή στην «παράδοση» δεν είναι, λοιπόν, μια αυταπάτη, αλλά θέτει τους όρους κατασκευής μιας ακόμη ταυτότητας. Δεν έχει, βέβαια, καμία σημασία πόσο βίαια απωθείται ο «χαμένος χρόνος» που μεσολάβησε, ώστε να «βιωθεί» το παρελθόν, να ξανανακαλυφθεί η αγάπη για την πατρίδα, ή η αφοσίωση των μελών στην κοινότητα.