Από τα Βαλκάνια έχουν περάσει δεκάδες διαφορετικών λαών και πολιτισμών, με αποτέλεσμα σε μια περιοχή λίγων χιλιάδων στρεμμάτων να υπάρχουν πλέον, δεκάδες διαφορετικές κουλτούρες. Ακόμα και αν ισχυριστεί κανείς ότι είναι Έλληνας επειδή είναι απευθείας απόγονος του Περικλή και του Μιλτιάδη, που ήταν Αθηναίοι, δεν μπορεί να πει το ίδιο και για τους μακεδόνες του Φιλίππου. Αρκετές αναφορές από εκείνη την εποχή έχουν καταγράψει ότι οι μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες. Όπως και με την ισπανόφωνη Αμερική που έχουν ομοιότητες στην γλώσσα και στη λαογραφία, έτσι και στην αρχαία Ελλάδα, οι μακεδόνες δεν ήταν ελληνικά φύλα, όπως οι Αθηναίοι, οι Θηβαίοι και άλλοι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου. Ήταν ξένοι ως προς την νοοτροπία, ενώ όχι μόνο δεν ένωσαν την Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι κάθε λογής εξουσιαστές, αλλά κατέκτησαν και υποδούλωσαν τις αυτόνομες πόλεις-κράτη υπό μία κυριαρχία. Την μακεδονική. Η Μακεδονία δεν ανήκε στους αυτοχαρακτηριζόμενους ως Έλληνες που ισχυρίζονταν πως έχουν καταβολές από τα αρχαία χρόνια, αλλά χαρακτηρίστηκε ως τμήμα του Ελλαδικού χώρου μέσα από τη προπαγάνδα και την τάση επεκτατισμού του ελλαδικού κράτους.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η ελληνικότητα της Μακεδονίας προκύπτει από το 1821. Όμως οι λαοί των Βαλκανίων δεν κατείχαν την έννοια του «καθαρόαιμου» εθνικού κράτους. Από τα ρωμαϊκά χρόνια έως την εποχή του πολυπολιτισμικού (επίσης μη ελληνικού) Βυζαντίου μέχρι και την αρκετά ανεκτική και πολυπολιτισμική οθωμανική αυτοκρατορία, τα Βαλκάνια ήταν χωρίς σύνορα. Οι σχετικά λίγοι Έλληνες συνυπήρχαν αρμονικά με Σρβανίτες, Σαρακατσάνους, βλάχους, Σέρβους, Θράκες, Κροάτες, Ρουμάνους, Βούλγαρους και δεκάδες άλλες ανθρώπινες ομάδες που βρίσκονταν διασκορπισμένες στην χερσόνησο. Κανένας δεν είχε εθνικό δικαίωμα και κληρονομιά στην περιοχή που ζούσε, περισσότερο από τον γείτονα του. Γι’ αυτό και το μέτωπο ενάντια στην «ξεπερασμένη εξουσία» του σουλτάνου ήταν από ανθρώπους που ανήκαν σε όλες αυτές τις ομάδες. Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους πολεμιστές της «ελληνικής εθνικής παλιγγενεσίας» που εντάσσονταν στην λεγόμενη «ελληνική ομοεθνία», όπως ο Κολοκοτρώνης και αρκετοί άλλοι, ήταν αρβανίτες. Επίσης, πλήθος άλλων λιγότερο επιφανών επαναστατών μιλούσαν σπαστά ελληνικά και το μόνο κοινό που είχαν με τους υπόλοιπους, ήταν το πάθος για την απελευθέρωση τους[1].
Όταν το ελληνικό κράτος έφτασε μέχρι την βορειοανατολική σημερινή Ελλάδα, υπήρχαν περιοχές που διατηρούσαν την βαλκανική πολυπολιτισμικότητα τους. Έτσι και η περιοχή της Μακεδονίας. Ποτέ δεν κυριάρχησε μια μορφή κουλτούρας. Δεν υπήρχε ποτέ μία ομάδα που να έχει την εθνική πλειοψηφία σε σημείο που να μπορεί να αναγνωριστεί ως ελληνική ή βουλγαρική. Πάντα ζούσανε στην περιοχή ως Βαλκάνιοι. Ούτε την εποχή της παρακμής της οθωμανικής κυριαρχίας υπήρχε ελληνικότητα στην περιοχή της ευρύτερης Μακεδονίας. Η εθνική διεκδίκηση στην περιοχή άρχισε μετά τους βαλκανικούς πολέμους.
Άρα λοιπόν, αυτό που κάποιοι εθνικόφρονες μπορούν να ισχυριστούν για την Αθήνα και την Πελοπόννησο, ότι δηλαδή πάντα ήταν ελληνική, αφού πάντα ζούσαν Έλληνες, δεν ισχύει για την Μακεδονία. Στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας οι Έλληνες δεν ήταν παρά μια μειονότητα μέσα στις πολλές υπό την οθωμανική αυτοκρατορία.
Η γεωγραφική Μακεδονία δεν ανήκει ούτε στους αρχαίους, ούτε στους αυτοχαρακτηριζόμενους ως νεότερους έλληνες και έτσι μένει χωρίς κληρονόμο η πολύτιμη ιστορία του μεγάλου αιμοσταγή Αλεξάνδρου. Για να καλλιεργηθεί ο επεκτατισμός του κρατικού κομμουνισμού της Γιουγκοσλαβίας έπρεπε οι άνθρωποι της βόρειας Μακεδονίας να έχουν δικαίωμα στην υπόλοιπη μακεδονική περιοχή. Η εκπαιδευτική πολιτική του Τίτο μάθαινε στους βαλκάνιους της περιοχής ότι είναι απόγονοι του Φιλίππου, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στον αντίποδα το ελληνικό κράτος επιδίωκε όλοι όσοι βρίσκονται στην επικράτειά του να είναι Έλληνες ή έστω να νομίζουν πως είναι τέτοιοι προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να κατασκευάσει ένα «ελληνικό έθνος» ώστε να επιτύχει την υποταγή όλων των ανθρώπινων ομάδων μέσω αυτής της ψευδαίσθησης.
Αμφότερα τα συγκεκριμένα εθνικά κράτη προσπαθούν να αποδείξουν την συνέχεια τους στον χρόνο, να αναδείξουν την ιστορική και εθνική τους περηφάνια και την υπεροχή τους έναντι των άλλων. Όσο οι Έλληνες του σήμερα είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και του Σωκράτη, τόσο οι βόρειοι μακεδόνες είναι απόγονοι των αρχαίων μακεδόνων και του Αλεξάνδρου. Το κράτος με διάφορους μηχανισμούς προσπαθεί να ομαδοποιήσει τους υπηκόους του, για να εξασφαλίσει εσωτερική ηρεμία και ενότητα σε μια περιοχή που δεν μπορεί να έχει αρκετά κοινά στοιχεία. Χρησιμοποιεί το έθνος και τον εθνικισμό για να μπορέσει να αντισταθεί στις λαίμαργες βλέψεις των άλλων κρατών αλλά και για να μπορεί, μέσα σε ευνοϊκές γι’ αυτό συνθήκες, να αρπάξει εδάφη μαζί με τους εκεί σκλάβους από τα γειτονικά σ’ αυτό κράτη.
Ι.
- Όταν ο αναβρασμός της προ-επαναστατικής περιόδου είχε σημάνει τι επρόκειτο να συμβεί, οι περισσότεροι κλέφτες και αρματολοί οπλαρχηγοί δεν είχαν στο μυαλό τους την επανα-υποδούλωση τους σε μια νέα κρατική κυριαρχία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το νεοσύστατο κράτος να περάσει από φωτιά και μολύβι όσους δεν το επάνδρωσαν.
Anarchy press gr 