Ο Εμίλ Ανρύ γεννήθηκε το 1872 στην Ισπανία και ήταν γιος ενός εξόριστου Κομουνάρου. Όταν γύρισε με την οικογένειά του στο Παρίσι έγινε φοιτητής στο Prestigious Ecole Polytechnique. Αποφάσισε όμως να εγκαταλείψει τις σπουδές του και προτίμησε την «προπαγάνδα μέσω της δράσης».
Το 1893, τοποθέτησε μια βόμβα στα γραφεία της εταιρείας ορυχείων Carmaux, πασίγνωστη για τις απεργοσπαστικές της ενέργειες [συγκεκριμένα η εταιρεία είχε καταστείλει μια απεργία των εργατών της με πρωτοφανή αγριότητα]. Η βόμβα ανακαλύφθηκε και μεταφέρθηκε από την αστυνομία στο κοντινό αστυνομικό τμήμα όπου και εξερράγη, σκοτώνοντας πέντε αστυνομικούς.
Στις 12 Φεβρουαρίου του 1894, [μια εβδομάδα μετά την εκτέλεση της θανατικής ποινής κατά του Αύγουστου Βαγιάν, ο οποίος είχε επιτεθεί με βόμβα στο Κοινοβούλιο] τοποθέτησε μια βόμβα σε ένα κοσμικό καφενείο, από την έκρηξη της οποίας σκοτώθηκε ένα άτομο και αρκετά άλλα τραυματίστηκαν.
Αυτή η επίθεση προβλημάτισε πολλούς αναρχικούς της εποχής, καθώς με την πράξη του αυτή στόχευσε αθώους πολίτες. Ο Εμίλ Ανρύ δικαιολόγησε τις πράξεις του στην απολογία του, που παρουσιάζεται παρακάτω. Στη διάρκεια της δίκης με καταπληκτικά διαυγή σκέψη και ετοιμότητα αντιμετωπίζει τους κρατικούς δήμιους, αλλά όχι και με ξεκάθαρα αναρχικές θέσεις. Είναι, πάντως, χαρακτηριστική η απάντηση: «Όπως και τα κόκκινα ρούχα σου», την οποία έδωσε στον δικαστή όταν εκείνος του είπε: «Τα χέρια σου είναι βουτηγμένα στο αίμα».[*] Στην απολογία του, μπορεί να διακρίνει κάποιος έναν υπερφίαλο εγωισμό, ωμότητα, απέχθεια προς την κοινωνία γενικώς, μίσος καθώς και πολλές ακατανόητες συσχετίσεις και ταυτίσεις με την αναρχία, αποτέλεσμα της αμφιλεγόμενης «προπαγάνδας με την δράση», της ταραγμένης εποχής και των έντονων αναταράξεων, τόσο στον τομέα των ιδεών όσον και στους κοινωνικούς χώρους, με την ευρύτερη σημασία και διάσταση.
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ»
«Δεν είναι για την υπεράσπισή μου αυτό που σας παρουσιάζω. Δεν αποσκοπώ με κανέναν τρόπο να γλυτώσω τα αντίποινα της κοινωνίας στην οποία επιτέθηκα. Εξ άλλου αναγνωρίζω μόνο έναν κριτή, τον εαυτό μου, και η ετυμηγορία οποιουδήποτε άλλου είναι χωρίς νόημα για μένα. Θέλω απλά να σας δώσω μια εξήγηση για τις πράξεις μου και να σας πω, πώς οδηγήθηκα στην πραγματοποίησή τους.
Είμαι αναρχικός λίγο καιρό. Ήταν πρόσφατα, στα μέσα του 1891, όταν μπήκα στο επαναστατικό κίνημα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ζήσει σε κύκλους πλήρως εμποτισμένους με την κυρίαρχη ηθική. Είχα εθιστεί να σέβομαι, ως και να αγαπώ, τις αξίες της πατρίδας, της οικογένειας, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας.
Anarchy press gr 