ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο υπ’ αριθμ. 41 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2005. Παρά τις ορθές προσεγγίσεις στα βασικά θέματα που αφορούν την συνάρτηση φυλακής και ναρκωτικών ως μέσων καταστολής της ανθρώπινης φύσης, καθοριστική υπήρξε η λαίλαπα της αριστερής αυταπάτης και χειραγώγησης, η οποία τα μετέπειτα χρόνια σάρωσε το εξεγερσιακό πνεύμα που είχε φουντώσει από τα τέλη της δεκαετία του 1980, σπέρνοντας αυταπάτες με ανώδυνες και καθεστωτικού τύπου διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, αλλά και με την άτυπη, ως ένα βαθμό, θεσμοθέτηση των συμμοριών, ως ρυθμιστικών συντελεστών σε ό,τι αφορά τα δεσμωτήρια και διαφθορεία των ανθρωπίνων προσωπικοτήτων…

 

Το κράτος οφείλει αν θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του να εφαρμόζει μια σειρά πρακτικών, που θα ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για την ανάπτυξη επιθετικών κινήσεων ενάντια σε αυτό. Οι κινήσεις των κυρίαρχων δεν είναι τυχαίες, αλλά μελετημένες και σε πολλές περιπτώσεις συνδυασμένες. Σχεδόν όλες από αυτές τις επικαλύπτει και με την ανάλογη επιχειρηματολογία, μέσω της οποίας επιδιώκεται η απόσπαση κάποιας κοινωνικής συναίνεσης στην κάθε του επί μέρους στόχευση. Θέλουν να έχουν πάντα μια απάντηση για όλα.

Οι φυλακές είναι ένας χώρος στον οποίο επιχειρείται η φυσική και πνευματική εξόντωση των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε αυτή. Η φυλάκιση αποτελεί για τους κρατιστές ένα συνηθισμένο μέσο, που το χρησιμοποιούν για να «τιμωρήσουν» όσους ανθρώπους δρουν «παραβατικά», σύμφωνα πάντα με τη «λογική» της κυριαρχίας.