«Ήταν, θυμάμαι, γύρω στα τέλη του Μάρτη του 1923 που σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης αποφασίστηκε η λεγόμενη «ανταλλαγή πληθυσμών» ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.
Εμείς ζούσαμε μαζί με τους γονείς μας σε ένα μεγάλο χωριό το Παντείχι απέναντι από τα Πριγκιποννήσια. Σ’ αυτόν τον τόπο είχαν γεννηθεί οι παππούδες μας, και οι παππούδες των παππούδων μας και βάλε, χρόνια και χρόνια.
Ήρθε η διαταγή, λοιπόν, και έπρεπε να εγκαταλείψουμε αυτόν τόπο που μέχρι τότε για μας τα παιδιά ήταν ολόκληρος ο κόσμος, μιας και τα βράχια, εκεί που άρχιζε η θάλασσα, μας φάνταζαν σαν τα σύνορα της γης.
Το απόγευμα το σπίτι γέμισε «τουρκάλες» γειτόνισσες – αγαπημένες φιλενάδες της μάνας μας. Πέσανε στην αγκαλιά της και έκλαιγαν και την φιλούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν θα μας έβλεπαν ξανά.
Ο πατέρας πήγε για τελευταία φορά στο καφενείο να μάθει νέα. Εκεί βρήκε και άλλους έτοιμους για το φευγιό. Οι τούρκοι –πιο συγκρατημένοι– τους σφίγγουν το χέρι. Τους συμβουλεύουν για την ασφαλή πορεία προς το λιμάνι, άλλοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, να δανείσουν τα κάρα και τα γαϊδουράκια τους. Μετά από πολύ καιρό, στον Πειραιά πια, μάθαμε ότι σε άλλες περιοχές πολλοί τούρκοι είχαν κρύψει στα σπίτια τους για μέρες καθυστερημένους, και τους φρόντισαν μέχρι να βρουν καράβι ή μαούνα. Συνέχεια
Anarchy press gr 