«Είναι γεγονός ότι το μέρος ενός όλου, ο άνθρωπος, μετατρέπεται σε αυτόνομο όλον, αποσπώμενο από το πρώτο και αξιώνοντας απέναντί του ένα δικό του δίκαιο». (Γκέοργκ Ζίμελ, Περιπλάνηση στη Νεωτερικότητα, Αλεξάνδρεια, 2004, σ.179.)
«Η κατοχή του Λόγου διέπει τη φανερή ιστορία και τα άλογα πλάσματα τον υπέστησαν. Ακόμη και το πιο ισχυρό ζώο είναι άπειρα αδύναμο». (Τ.Αντόρνο-Μ.Χορκχάιμερ, Διαλεκτική του Διαφωτισμού, Νήσος 1996)
Είναι δεδομένο ότι η λογική και ηθική που διέπει το υπάρχον σύστημα είναι ανθρωποκεντρική και συνεπώς θεωρεί ότι ο φυσικός κόσμος και τα όντα που τον απαρτίζουν, δεν έχουν καθ’ εαυτή αξία αλλά υποστηρίζουν ή επιτρέπουν την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. Ουσιαστικά το επιχείρημα του ανθρωποκεντρισμού έχει την εξής βάση: Ό,τι είναι χρήσιμο και απαραίτητο για το είδος μας έχει ηθική αξία. Το περιβάλλον είναι χρήσιμο για το είδος μας, άρα έχει ηθική αξία. Είναι μια επιχειρηματολογία που ξεκινάει από τον Αριστοτέλη και συνεχίζει με τον Καρτέσιο και τον Κάντ και οι οποίοι προσεγγίζουν τα ζώα, μόνον μέσα από τις έννοιες του χρήσιμου και ωφέλιμου για τον άνθρωπο, που βλέπουν τα υπόλοιπα όντα να έχουν μόνο εργαλειακή αξία και να κρίνονται κατάλληλα μόνο για την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών. Συνέχεια
Anarchy press gr 