Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 49 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, το Anarchypress αναζήτησε και βρήκε έναν από του ανώνυμους αγωνιστές της περιόδου αυτής. Του ζητήσαμε να μας δώσει μία συνέντευξη η οποία και ακολουθεί.
Για ευνόητους λόγους του δώσαμε την κωδική ονομασία Ανώνυμος προβοκάτορας. Κάθε ομοιότητα με διαδικτυακές ονομασίες, που ενδεχομένως υπάρχουν, είναι συμπτωματική και δεν αφορά το πρόσωπο το οποίο μας έδωσε την συνέντευξη.
Ερώτηση: Στις 26 Νοεμβρίου 1965 ο Ευάγγελος Δενδρινός, ένας από τους βουλευτές που «αποστάτησαν» τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, υποστήριξε ότι το 1960 και προτού προκηρυχθεί ο περιβόητος «ανένδοτος αγώνας» ο Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας», σε σύσκεψη στο Καστρί είχε δηλώσει ότι «Θα κάνουμε πολιτική και εκλογική συνεργασία με τον Καραμανλή. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: οι εθνικόφρονες και οι κομμουνιστές. Θα κάνουμε τις εκλογές με τους χωροφύλακες και με το πιστόλι στο χέρι». Λίγο αργότερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» κατηγορούσε τον Καραμανλή για «βία και νοθεία».
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 το γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ, αλλά και η εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» δημοσιεύουν καταγγελία ενός γερμανού αξιωματικού ονόματι Μαξ Μέρτεν καταδικασμένου για εγκλήματα πολέμου κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο Μέρτεν που καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση όταν συνελήφθη το 1957 σε ταξίδι αναψυχής στην Ελλάδα αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από την ψήφιση φωτογραφικού νόμου από την κυβέρνηση Καραμανλή, που υπάκουσε στην παραγγελία των ισχυρών γερμανών φίλων του Μέρτεν.
Είχε, λοιπόν, αληθινό πρόβλημα το προδικτατορικό πολιτικό σύστημα με τις αντιδημοκρατικές μεθόδους της χούντας ή αποτελούσε μια βολικότατη λύση για όλους, αφού η κρατική επιβολή θα ενισχυόταν και το λεγόμενο πεζοδρόμιο, όπως χαρακτηρίζονταν όσοι διαδήλωναν προβοκατόρικα και έξω από τον έλεγχο και της αριστεράς θα έμπαιναν στον γύψο;
Ανώνυμος προβοκάτορας: Η φράση του Παπανδρέου για συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι γεγονός. Πρόκειται, επίσης, για ένα άλλοθι που πλασάρισε αργότερα η ΕΔΑ για να δικαιολογήσει την παράδοση των ψηφοφόρων της στην Ένωση Κέντρου. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα λόγια δεν τον έκφραζαν. Κάθε άλλο. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήτανε και «Γέρος της Δικτατορίας», όταν του το υπέδειχναν οι πολιτικοί του προστάτες.
Όταν ο Παπατζής κατάλαβε ότι τα μόμολα της ΕΔΑ θα τον υποστήριζαν χωρίς όρους, άρχισε να κραυγάζει για «βία και νοθεία». Έτσι, καταλαβαίνετε πως «εκλογές με τον χωροφύλακα και το πιστόλι στο χέρι» ήταν το αγαπημένο πράμα των πολιτικών.
Τώρα, στην υπόθεση Μαξ Μέρτεν, που με ρωτάτε. Ο Μέρτεν είχε έρθει στην Ελλάδα σαν μάρτυρας υπεράσπισης του διερμηνέα του, που δικαζόταν σαν εγκληματίας πολέμου. Όταν αποφυλακίστηκε (μετά από ψήφιση νόμου[1] από την κυβέρνηση της ΕΡΕ) και την έκδοσή του στη Γερμανία, ο Μέρτεν, είχε δηλώσει πως ο Καραμανλής, ο υπουργός εσωτερικών της κυβέρνησης ΕΡΕ[2] Τάκος Μακρής, η γυναίκα του Δοξούλα και ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Θεμελής, ήταν συνεργάτες των Γερμανών επί κατοχής. Για τους τρεις αποδείχθηκε πως είχαν άριστες σχέσεις με τις αρχές κατοχής. Για τον Καραμανλή δεν βρέθηκαν στοιχεία, που σημαίνει είχαν καλυφθεί τα ίχνη του[3]. Πάντως, ήταν πλατιά η άποψη πως ο Μέρτεν είχε έρθει να πάρει ένα καλά κρυμμένο εβραϊκό θησαυρό και πως ο Καραμανλής είχε σχέση με αυτόν τον θησαυρό.
Σχετικά, τώρα, με την δικτατορία. Μετά από τόσα χρόνια είναι για μένα ξεκάθαρο πως παρά τα κόλπα που γινόντουσαν από τους πολιτικούς, μία δικτατορία ήταν κάτι που όλοι την ήθελαν, από την αριστερά μέχρι και την δεξιά. Η ΕΔΑ γιατί δεν μπορούσε να ελέγξει ένα τεράστιο κύμα μέσα στην κοινωνία και οι δυνάμεις του καθεστώτος την προετοιμάζαν, γιατί έπρεπε να βάλουν κάτω τους ανθρώπους που ξεσηκωνόντουσαν συνέχεια και έβαζαν μπροστά μεγάλες αλλαγές από τα «κάτω», Το σύστημα είχε αρχίσει να μπαχαλεύει από μέσα κι από έξω . Το 114[4] που είχε γίνει φλάμπουρο των διαδηλωτών έβαζε δύσκολα στο σύστημα. Η φθορά του κοινοβουλευτισμού ήταν ολοφάνερη και ο κόσμος συνεχώς στους δρόμους συγκρουόταν με τους χωροφύλακες. Όλοι αυτοί εύχονταν και περίμεναν μία δικτατορία που θα τους ξελάσπωνε και που με τον καιρό θα ζωντάνευε τις ελπίδες του κοσμάκη για μία υγιεινή δημοκρατία, αφού η δικτατορία θα φορτωνόταν στις πλάτες του αντιδημοκρατικά. Μπασμένοι σ’ αυτά τα κόλπα οι πολιτικοί! Μόλις βρωμίσει η δημοκρατία σου κοτσάρουν δικτατορία που μόλις βρωμίσει κι αυτή, «τσουπ» σου φέρνουν μια δημοκρατία και γλείφεις τα δάχτυλά σου με ονειροφαντασιές!
Ερώτηση: Την νύκτα της 20ης προς 21 Απριλίου 1967 οι μυημένοι από τους πρωτεργάτες της δικτατορίας στρατιωτικοί μπαίνουν στις στρατιωτικές μονάδες δίδοντας το προσυμφωνημένο σύνθημα «Κορυτσά», το παρασύνθημα «Πετρόμπεης», τον αριθμό εφόδου 19 και τον αριθμό σκοπού 67. Στις 1.30 π.μ. τεθωρακισμένα άρματα υπό τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό βγαίνουν από το ΚΕΤ στο Γουδί, η δεύτερη μοίρα Καταδρομέων υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Κωνσταντόπουλου καταλαμβάνει το Πεντάγωνο, το 521 Τάγμα υπό τις διαταγές του ταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή και με υποδιοικητή τον ταγματάρχη Γεώργιο Καλατζόπουλο καλύπτει διάφορες θέσεις στις νοτιοδυτικές και δυτικές συνοικίες, στο αρχηγείο της ΑΣΔΕΝ, στην Ανακτορική Φρουρά και στα Παλαιά Ανάκτορα, στην περιοχή του Χίλτον και στην περιοχή των Πατησίων, τα ανάκτορα της Δεκελείας κυκλώνονται από δυνάμεις επικεφαλής των οποίων βρίσκεται ο αντισυνταγματάρχης Α. Λέκκας, μονάδες διαβιβάσεων καταλαμβάνουν τον ΟΤΕ και την Ραδιοφωνία, ενώ η ΕΣΑ πιάνει «δουλειά» ξεκινώντας αθρόες συλλήψεις εφαρμόζοντας το παλιό σχέδιο «Προμηθεύς» (τώρα με την ονομασία Ιέραξ ΙΙ) στο οποίο προσαρμόζονται και οι συλλήψεις μη αριστερών.
Ήδη από τον Φλεβάρη του 1967 οι μυστικές συναντήσεις μεταξύ τους είχαν πυκνώσει, ιδιαίτερα ύστερα από εκείνη της 13ης-12-1966 που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του Συνταγματάρχη Ι. Λαδά στην περιοχή του Ζωγράφου.
Επίσης με πρόσχημα την παρέλαση της 25-3-1967 ο συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος είχε πείσει τον φιλοβασιλικό αρχηγό ΓΕΣ Γ. Σπαντιδάκη να υπογράψει διαταγή καθόδου αρμάτων από την Θεσσαλονίκη για να «ανησυχήσει η Κεντροαριστερά και Άκρα Αριστερά», όπως του δικαιολογήθηκε, ενώ ο πραγματικός λόγος ήταν η εκδήλωση πραξικοπήματος ακριβώς την συγκεκριμένη ημερομηνία και κατά την διάρκεια της παρέλασης.
Η συγκεκριμένη απόπειρα αναβλήθηκε στις 17-3-1967, αναβολή η οποία επιβεβαιώθηκε σε νέα σύσκεψη την παραμονή της παρέλασης στις 24-3-1967 των συνωμοτών στο σπίτι του συνταγματάρχη Ρουφογάλη στο Παγκράτι.
Στις 20-4-1967 συγκλήθηκε στο Επιτελείο το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο Αντιστρατήγων το οποίο αποφάσισε με την σύμφωνη γνώμη του Βασιλιά να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος για ένα χρονικό διάστημα μέχρι τις εκλογές της 28-5-1967.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα πραγματοποιείται μία μόλις ημέρα πριν την προγραμματισμένη μεγάλη συγκέντρωση της Ένωσης Κέντρου στην Θεσσαλονίκη.
Και όμως παρ’ όλα αυτά δεν ανοίγει ρουθούνι.
Δεν εκδηλώνεται η παραμικρή κοινωνική ή πολιτική αντίδραση, η παραμικρή έστω προσπάθεια, αυθόρμητη ή μη, συγκέντρωσης κόσμου που θα αντιστεκόταν στους πραξικοπηματίες.
Οι πολιτικές δυνάμεις ήταν τόσο ανυποψίαστες, η αριστερά κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ή μήπως υπάρχει μια διαφορετική εξήγηση;
Ποια είναι η γνώμη σου ανώνυμε προβοκάτορα;
Ανώνυμος προβοκάτορας: Όπως είπα και προηγουμένως όλοι την ήθελαν την δικτατορία. Η αριστερά έπαιξε σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Μετάφερε τον κόσμο από τις πλατείες και τους δρόμους σε γήπεδα και θέατρα και του έλεγε πως δεν θα έρθει δικτατορία. Η Αυγή[5] που ήταν να κυκλοφορήσει στις 21 Απρίλη είχε τον τίτλο πως δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία! Κατασχέθηκε από τη δικτατορία στο τυπογραφείο. Η αριστερά είναι αδίστακτη, αυτό κατάλαβα. Δεν τους ένοιαζε για τους φυλακισμένους και τους εξορισμένους αρκεί να είχαν να μιλάνε για θύματα και διωγμούς. Όταν τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου από ένα στρατιώτη στον ιππόδρομο ο Παναγιώτη Ελής δεν πέρασε μέρα για 7 ολόκληρα χρόνια, που να μην τον αναφέρει η «Φωνή της Αλήθειας».[6]Ο Καραμανλής το ’χε δηλώσει ξεκάθαρα για δικτατορία. ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου συνωμοτούσαν. Σχέδια πραξικοπημάτων δουλεύονταν, όπως το ΠΕΡΙΚΛΗΣ και το ΑΣΠΙΔΑ.
Να γιατί δεν κουνήθηκε ρουθούνι όταν κατέβηκαν τα τανκς. Όλοι το περίμεναν, ορισμένοι ήξεραν και το πότε θα γίνει, κάποιοι άλλοι δεν ήξεραν απλά την ώρα. Όλοι τρέχαν για το ποιος θα πρωτοπρολάβει. Τελικά έκοψε το νήμα η ομάδα του Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη. Ο Παπατζής δεν υπήρχε περίπτωση να καλούσε τον κόσμο να βγει στους δρόμους, ούτε θα το ’κανε η ΕΔΑ, όπως είπα. Όσο για τον κόσμο που είχε βγει από τα όρια, στις διαδηλώσεις που γίνονταν προηγούμενα, μπορεί να περίμενε το «τσακ» που δεν έγινε, αλλά ήταν κάπως δύσκολο να ξεχυθεί στους δρόμους από μόνος του, όταν μάλιστα τα ’χαν σχεδιάσει, για να πέσουν οι τόνοι, με τα γήπεδα και τα θέατρα και τα «δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα». Εδώ και μετά το πραξικόπημα μας λέγαν πως αυτό θα κρατήσει πολύ λίγο. Για να μας ησυχάσουν…
Ερώτηση: Τελικά η εξέγερση του Νοέμβρη «έριξε» την χούντα και επιτάχυνε τις διαδικασίες «ομαλής» μετάβασης μέσω της «φιλελευθεροποίησης» Μαρκεζίνη στο καθεστώς Καραμανλή; Σε ποιο βαθμό ελεγχόταν πολιτικά από την αριστερά και σε ποιο βαθμό οι προβοκάτορες που μάχονταν κυρίως στους δρόμους, αλλά και το τμήμα εκείνο των καταληψιών του Πολυτεχνείου που παρέμεναν ανεξέλεγκτοι έδωσαν το δικό τους στίγμα;
Ανώνυμος προβοκάτορας: Ακούστε κάτι. Η εξέγερση του Νοέμβρη είναι μεγάλο πράμα. Εκεί κάποιοι κατόρθωσαν να την φέρουν στην αριστερά και να τραβήξουν τα πράγματα στα άκρα. Καταλαβαίνω πως κάποιοι άλλοι, μέσα από το σύστημα, περίμεναν ένα ξέσπασμα και ίσως να το έσπρωχναν να γίνει, αλλά είναι σίγουρο πως δεν μπορούσαν να φανταστούν αυτό που έγινε. Οι αριστεροί δεν την έλεγχαν. Το ξεκίνημα οργανώθηκε από μία παρέα αριστεριστών της εποχής, που ανήκαν σε διαφορετικές ομάδες, με ένα τέχνασμα που θα συσπείρωνε τον φοιτητόκοσμο στο Πολυτεχνείο. Ούτε κι ίδιοι περίμεναν αυτό που θα ακολουθούσε. Η αριστερά όχι μόνο δεν έλεγχε τίποτα, αλλά και εναντιώθηκε στην πράξη, προσπαθώντας να λήξει την κατάληψη. Αυτοί οι ανεξέλεγκτοι που λέτε, είναι αυτοί που κατάφεραν να κρατήσουν την κατάληψη που μάζεψε χιλιάδες κόσμου και μετά γίνανε οι μεγάλες συγκρούσεις, ο μεγάλος ξεσηκωμός.
Έτσι, στο ύστερο, η αριστερά κοίταξε να πιάσει τα πόστα, ελέγχοντας το ραδιοσταθμό και βάζοντας δικούς της να λογοκρίνουν συνθήματα, αλλά το πουλάκι είχε πια πετάξει.
Η εξέγερση δεν θα μπορούσε να ρίξει άμεσα τη χούντα. Έμμεσα, όμως, έδωσε ευκαιρία για αντικατάσταση της «φιλελευθεροποίησης» με την «αποκατάσταση» της δημοκρατίας. Το θέμα είναι πως μεσολάβησε το πραξικόπημα του Ιωαννίδη που έδωσε την ευκαιρία να επανέλθει το παλαιό σύστημα με καινούργια μάσκα. Εκεί είναι που οι προδοσίες μεταξύ τους έσπασαν ρεκόρ. Μόνο που αυτοί που πρόδωσαν διατηρήθηκαν στις θέσεις των αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων χωρίς να πειραχτεί τρίχα τους, κι όλο το ανάθεμα ρίχτηκε στην χούντα για την τραγωδία της Κύπρου που λένε.
Στο μεταξύ, ο Καραμανλής με τον αδελφό του Αχιλλέα συνεννοούνταν με την δικτατορία, με τον Μακαρέζο, για να γίνει το πέρασμα στους πολιτικούς. Παίχτηκε χοντρό παιχνίδι και τζογάρανε πολλοί. Πολλά από αυτά τα μάθαμε μετά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την ομορφιά αυτής της εξέγερσης. Πάντως, αν είχαμε καλύτερη εικόνα για τα παιχνίδια που παιζόντουσαν, πολλά πράγματα θα γίνονταν καλύτερα ή ίσως και να μην γινόταν τίποτε. Ποιος ξέρει; Η ιστορία όμως γράφτηκε. Μπορεί να την παραποίησαν, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί, όπως κι εσείς, δώσανε το άλλο στίγμα, το αντιδημοκρατικό, το αντιδικτατορικό, το αντικομμουνιστικό, αυτό που λέμε το ανυπότακτο, το αγνό, το χωρίς κρυφές ματιές στο συμφέρον και την κονόμα, τη θεσούλα και το πολιτικό αξίωμα. Μείναμε λίγοι κι ανώνυμοι, αλλά έχουμε το κεφάλι ψηλά και δεν μας πειράζει που υπάρχουν οι βδέλλες, γιατί υπάρχουμε κι εμείς. Εμείς, που καταλαβαίνουμε πως η ουσία δεν βρίσκεται στην δημοκρατία ή την δικτατορία αλλά στο πως σκέφτεται και κινείσαι, πως παραμένεις ελεύθερος στο μυαλό και αφανάτιστος. Τότε μπορείς να καταλάβεις πόσο ίδιοι είναι αυτοί που μιλάνε για πολιτική και κυβέρνηση, για δημοκρατία και ισότητα, με τους άλλους που κατεβάζουν τα άρματα. Πολλές φορές μάλιστα, καλή ώρα τώρα, οι δημοκράτες είναι χειρότεροι από τους δικτάτορες, αφού το «έτσι θέλω» ντύνεται με διάφορα δημοκρατικά κόλπα και ξεδιάντροπα ψέμματα και εφαρμόζεται με νόμιμες καρικατούρες.
Ερώτηση: Τον Οκτώβριο του 1973 ο επικεφαλής των πραξικοπηματιών Γ. Παπαδόπουλος προχώρησε την διαδικασία «φιλελευθεροποίησης» με τον Μαρκεζίνη, ο οποίος αναλαμβάνει τις επαφές με τους «αστούς» πολιτικούς ώστε να συμφωνηθούν οι όροι διενέργειας εκλογών. Ο Ηλιού μάλιστα χαιρετίζει την «επιστροφή στην δημοκρατία». Τον Ιούλιο του 1974 δίνεται αμνησία στους απριλιανούς, η οποία ανακαλείται μετά την άρνηση του Παπαδόπουλου να δεσμευτεί, όπως του ζήτησε ο «μέγας εθνάρχης» Καραμανλής να μην κατέβουν στις εκλογές οι πραξικοπηματίες (Ναι, ήταν ο ίδιος Καραμανλής με εκείνον που ψήφιζε το 1962 να δοθεί μια τεράστια προίκα στην πριγκίπισσα Σοφία, που νυμφευόταν τον ισπανό πρίγκιπα Χουάν Κάρλος κατ’ απαίτηση της φοβερή και τρομερής Φρειδερίκης).
Συγκεκριμένα στις 26 Ιουλίου του 1974 ο Καραμανλής δύο μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός ενημερώνει τον υπουργό Αμύνης Ευάγγελο Αβέρωφ στο γραφείο του για το υπ’ αριθ. 519 Προεδρικό Διάταγμα «περί χορηγήσεως αμνηστίας», που τελικά το υπογράφει ο Φαίδων Γκιζίκης και εννέα υπουργοί, και το οποίο αμνηστεύει όλα «τα καθ’ οιονδήποτε τρόπον τελεσθέντα εγκλήματα και προβλεπόμενα και τιμωρούμενα υπό των Διατάξεων του Στρατιωτικού Π.Κ. και το Ν. ΔΞΘ΄/1912 περί καταστάσεως πολιορκίας.».
Την ίδια στιγμή ο Παπαδόπουλος και οι πρώην υπουργοί του διαβουλεύονταν όσον αφορά τον χρόνο συγκρότησης πολιτικής κίνησης, και τον χρόνο που θα επέλεγαν να κατέβουν στις εκλογές.
Ο Καραμανλής δίνει την εντολή στον υπουργό δημόσιας τάξης Σόλωνα Γκίκα να στείλει τον υποστράτηγο Νίκο Πορικό, γενικό επιθεωρητή της Χωροφυλακής στην βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι, όπου εξακολουθούσε να διαμένει ελεύθερος ο Παπαδόπουλος, χωρίς να υπόκειται σ’ οποιονδήποτε περιορισμό στις μετακινήσεις ή στις συναντήσεις του. Ο Καραμανλής διαμηνύει στον Παπαδόπουλο να δεσμευτεί ότι δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές ειδάλλως τον απειλεί με φυλάκιση.
Ο Παπαδόπουλος αρνείται να δεσμευτεί.
Στις 22 Σεπτέμβρη ο Καραμανλής ανακοινώνει την νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Στις 3 Οκτωβρίου εκδίδεται συντακτική πράξη «…διά την εκδίκασιν πολιτικών εγκλημάτων αναφερομένων εις την εγκαθίδρυσιν του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967», δηλαδή ανακαλείται η γενική αμνηστία, που ο ίδιος ο Καραμανλής είχε παραχωρήσει δύο μήνες πριν, ώστε να δικαστούν οι πραξικοπηματίες (όχι όλοι βέβαια) με νόμο αναδρομικής ισχύος.
Και πάλι όμως η διάθεση συναλλαγής του Καραμανλή με τον Παπαδόπουλο και τους πραξικοπηματίες δεν έχει εξαντληθεί.
Στις 21-10-74, αυτή την φορά ο ίδιος ο υπουργός δημόσιας τάξης Σ. Γκίκας επιχειρεί να συναντήσει ο ίδιος τον Γ. Παπαδόπουλο στο Λαγονήσι, με 15 λευκά διαβατήρια και την πρόταση, σε όσους επιθυμούν, να πάνε σε χώρα της αρεσκείας τους με τα έξοδα πληρωμένα από το κράτος.
Ο Γ. Παπαδόπουλος αρνείται πιστεύοντας προφανώς ότι το παιχνίδι ακόμη «παίζεται»… Με παρόμοια άρνηση αντιμετωπίζει και ο Παττακός παρόμοια πρόταση για φυγή στο εξωτερικό.
Η «κάθαρση» που ακολουθεί με τις δίκες ορισμένων από τους πραξικοπηματίες, την ουσιαστική αμνήστευση των βασανιστών προβάλλει ο αδιαμφισβήτητος φερετζές του κράτους που επανέρχεται στην δημοκρατική του εκδοχή;
Ποια είναι η γνώμη σου;
Ανώνυμος προβοκάτορας: Όπως είπα και στην αρχή μόλις βρωμίσει η δικτατορία σου φέρνουν την δημοκρατία. Επειδή είναι ένα παιχνίδι που παίζεται συνεχώς και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, εκείνοι που πληρώνουν τη νύφη είναι λίγοι. Οι περισσότεροι την σκαπουλάρουν και καβατζώνονται σε καλές θέσεις στο σύστημα. Παράδειγμα όπως είπα και προηγούμενα οι αρχηγοί των σωμάτων στρατού Αραπάκης, Παπανικολάου, Ντάβος, Μπονάνος, Γαλατσάνος, αντί να παραπεμφθούν στο στρατοδικείο πέρασαν μια χαρά.
Το σύστημα δουλεύει και έχει συνέχεια. Έτσι από τη δημοκρατία στη δικτατορία κι από αυτήν ξανά στην δημοκρατία τα πιο πολλά πρόσωπα παραμένουν στις θέσεις τους ή αλλάζουν θέσεις. Το δικτατορικό καθεστώς υπηρέτησαν πάμπολλοι που βρίσκονταν πριν στο δημοκρατικό. Η «κάθαρση» που τότε την λέγαν αποχουντοποίηση εάν γινόταν στα ίσα δεν θα ’μενε το ανθρώπινο δυναμικό που θα έδινε την συνέχεια για την λειτουργία του συστήματος.
Εδώ έγιναν πλατιές επαναστάσεις και πήραν ανθρώπους από το προηγούμενο καθεστώς και τους έβαλαν σε θέσεις κλειδιά. Εδώ, όπως λέτε κι όπως ξέρουμε έγιναν του κερατά οι διαβουλεύσεις με τους δικτάτορες μέχρι να τους παραπέμψουν. Εντάξει, κάποιοι την έφαγαν, αλλά αυτό είναι μέσα στον ανταγωνισμό που υπάρχει μεταξύ του. Αυτός είναι που δίνει και την ψεύτική εικόνα της κάθαρσης και την ευχαρίστηση σ’ όσους δεν βάζουν λίγο το μυαλό τους να δουλέψει. Η μεταπολίτευση με δικτατορικό τρόπο παρέπεμψε σε δίκη τους δικτάτορες, και με μια διάταξη στο νέο σύνταγμα ουσιαστικά αμνηστεύει το ΚΚΕ, αφού προηγούμενα το έχει νομιμοποιήσει με το «έτσι θέλω». Στη δικτατορία οι ψηφοφόροι συναινούν γιατί δεν μπορούν να ψηφίσουν. Στη δημοκρατία οι ψηφοφόροι σκίζονται για να περάσουν τη θηλειά στους άλλους και τις περισσότερες φορές την φορούν οι ίδιοι σαν γραβάτα μέχρι το σύστημα να τους τραβήξει το καρεκλάκι κάτω από τα πόδια τους…
Την καταγραφή και γραμματική διόρθωση έκανε ο Ρομφαίος
[1] Σημείωση του anarchypress: Πρόκειται για τον νόμο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» που ψηφίσθηκε τον Ιανουάριο του 1959.
[2] Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις, ήταν το κόμμα που κυβερνούσε με πρωθυπουργό τον Καραμανλή.
[3] Σημείωση του anarchypress: Πρόσφατα η CIA σε έγγραφό της ανέφερε ότι ο Καραμανλής ήταν συνεργάτης των ναζί.
[4] Το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος του 1952 το οποίο έλεγε: Η τήρησις του παρόντος συντάγματος επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων.
[5] Επίσημη εφημερίδα της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), τότε.
[6] Ραδιοφωνικός σταθμός φερέφωνο του ΚΚΕ με έδρα στο ανατολικό μπλοκ.
Anarchy press gr 