Θηλασμός: Από το φυσικό και αυτονόητο στο τεχνητό και …α-νόητο

«Η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να βάλει ένα στήθος με γάλα στο στόμα ενός μωρού». Μπέρναρντ Σω

Κατά καιρούς στα «social media» αναπτύσσεται μια έντονη αντιπαράθεση για το κατά πόσο είναι πρέπον κάποια γυναίκα να θηλάζει σε δημόσιο χώρο. Μία διαπίστωση που ευκόλως μπορεί να υπάρξει είναι ότι σημαντικό κομμάτι ανθρώπων θεωρεί τον θηλασμό σε δημόσιο χώρο όνειδος και πρόκληση. Εν πολλοίς, είναι ερμηνεύσιμο το ότι ο άνθρωπος, ζώντας αποκλειστικά σε ένα τεχνολογικό και αστικό περιβάλλον, θεωρεί ξένο ή κατάλοιπο μιας άλλης φυσικής κατάστασης και εποχής τον θηλασμό.

Το πρόβλημα δεν τοποθετείται μονάχα σε μια δημόσια χρήση του θηλασμού, αλλά γενικότερα σε μια έντονη διαφοροποίηση, που λαμβάνει χώρα στην βιομηχανική/μεταβιομηχανική εποχή και καταλαμβάνει χώρο σε όλο το φάσμα της υγείας και ιατρικής. Δηλαδή, δεν υπάρχει απλά ζήτημα στο δημόσιο θηλασμό, αλλά γενικότερα στο θηλασμό. Οφείλουμε, όμως, να τονίσουμε ότι και η χρήση του «δημόσιου» δεν σημαίνει αυτόματα και «ελεύθερο» ή ότι αποτελεί μια κατάκτηση, αφού και αυτό εντάσσεται μέσα σε μια αστική-φιλελεύθερη αντίληψη, η οποία δεν απελευθερώνει, αλλά διαχειρίζεται και μάλιστα με επιτυχία, τις ζωές των ανθρώπων υπό τη σκέπη εξουσιών, φανερών και κρυφών.