Στις 20 Οκτωβρίου του 2011 ο Τσίπρας σε ομιλία του στο κοινοβούλιο και με αφορμή την ψήφιση νομοσχεδίου ισχυριζόταν, με στεντόρεια φωνή, ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί μια κοινοβουλευτική δημοκρατία με όρους ομερτά, αναφερόμενος στους βουλευτές του Πασοκ, που σύμφωνα με τον ίδιο καλούνταν να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο κόντρα στην συνείδησή τους. Στην συνέχεια ο Βενιζέλος διαμαρτυρόμενος έντονα του ζήτησε να ανακαλέσει, οπότε ο Τσίπρας «εξήγησε» ότι «ομερτά σημαίνει εκβιασμένη πειθαρχία και συμφωνία, την οποία έχουμε πολύ καιρό στα πολιτικά πράγματα της χώρας».
Ο Τσίπρας, λοιπόν, ζητούσε τότε να σπάσει η «ομερτά» στα «πολιτικά πράγματα της χώρας» προφανώς παρομοιάζοντας, ταυτίζοντας το πολιτικό σύστημα με την «μαφία». Μάλιστα. Όπως τονίζει ο John Dickie στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του για την ιστορία της σικελικής Μαφίας (Κόζα νόστρα), «Ένας μαφιόζος μπορεί να πουλά προστασία στον ιδιοκτήτη μιας έκθεσης αυτοκινήτων και ταυτόχρονα στην συμμορία που τον έχει στο στόχαστρο της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η μόνη πλευρά που σίγουρα ωφελείται από κάθε συμφωνία παροχής προστασίας είναι η μαφία». «Ομερτά» είναι ο περίφημος κώδικας σιωπής της μαφίας, η παραβίαση του οποίου γινόταν και γίνεται όταν κάποιοι μαφιόζοι αποφασίζουν να μιλήσουν προκειμένου να εκδικηθούν άλλους μαφιόζους επειδή τούς είχαν προδώσει ή επειδή τους είχαν νικήσει. «Μεταμελημένοι» μαφιόζοι «δίδασκαν», μάλιστα, τους ανακριτές τους ότι οι κανόνες της μαφίας πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν, χωρίς να σημαίνει ότι όλοι συμμορφώνονταν πάντα με αυτούς.
Περίπου τεσσεράμισι χρόνια αργότερα στις 29-2-2016 στο Βήμα της Κυριακής δημοσιεύεται άρθρο που υπογράφεται από το δημοσιογράφο του συγκροτήματος με τίτλο «Ο ηγέτης, ο εκδότης, και η …γάτα των Ιμαλαΐων».
Το άρθρο δημοσιεύεται κατόπιν ποινικής δίωξης του εκδότη του Βήματος Ψυχάρη για ηθική αυτουργία σε απιστία, που αφορά τραπεζικά δάνεια, και περιγράφει «μυστικές συναντήσεις» Τσίπρα-Ψυχάρη.
Ο Ψυχάρης μέσω του φερέφωνου, που υπογράφει το συγκεκριμένο άρθρο υποστηρίζει σε γενικές γραμμές:
«Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική… «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.
- «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
– «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
– «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ…».
– «Τι του δώσατε;».
– «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει. Αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».
Ο ισχυρισμός είναι συγκεκριμένος. Ο «νονός» (Ψυχάρης) ζητά να συναντήσει τον μελλοντικό 
πρωθυπουργό. Συναντιούνται και ο τελευταίος υπόσχεται τα δέοντα για να εξασφαλίσει την «κατάλληλη» υποστήριξη. Η «υποστήριξη» δόθηκε; Φυσικά. Όπως και οι «υποσχέσεις». Χωρίς ιδιαίτερο κόπο μπορεί ο καθένας να ανατρέξει σε «κρίσιμες» στιγμές, είτε απλώς στην επομένη των εκλογών για του λόγου το αληθές (βλέπε άρθρο: Ο Ψυχάρης λιβανίζει και ο Παπαχελάς κουρδίζει). Αυτού του τύπου οι «δουλειές», βέβαια, πρέπει να γίνονται «καθαρά», δηλαδή να πλασάρονται αφ’ ενός με τον κατάλληλο τρόπο, να μην βγάζουν μάτια, και αφ’ ετέρου οι άμεσα συμμετέχοντες να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους γενικότερους συσχετισμούς (οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα διεθνή και ντόπια, κοινωνικές αντιδράσεις, κομματικοί ή εσωκομματικοί συσχετισμοί κα).
Αλλά ας επιστρέψουμε σε ορισμένες πτυχές της «αφήγησης».
«Η ειρωνεία της Ιστορίας
Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014. Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών. Ήταν μια… μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. ΄Αραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Άλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων, που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα. «Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα», απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη. Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη. Ήταν η τέταρτη από την αρχή του 2014. Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να… στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ήταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014. Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι… πατρικές νουθεσίες του εκδότη. Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης. «Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε», έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος. Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός», έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του».
Ο «νονός» απειλεί ευθέως με περισσότερες «αποκαλύψεις». Δείχνει με το δάκτυλο τους «αμερικανούς φίλους» του Τσίπρα θυμίζοντάς του ότι τον ελέγχουν πλήρως, ότι οποιαδήποτε στιγμή, οι «διαρροές» μπορούν (αν θέλουν) να κατευθύνουν τα «γεγονότα». Του θυμίζει ότι είναι «παγιδευμένος» ούτως ή άλλως, είτε οι «διαρροές» πραγματοποιηθούν με ένα συμβατικό τρόπο είτε επιλεγεί ένας «ασύμμετρος»…
Οι «νονοί» σαν τον Ψυχάρη ξέρουν πως παίζεται το «παιχνίδι» πολλές δεκαετίες τώρα. Δεν άκουσαν πως παίζεται από τρίτους, ούτε μαθαίνουν τώρα πως γίνεται το «μοίρασμα της τράπουλας»…
Πότε έκλεισε η «συμφωνία», που φαίνεται «χάλασε» για την ώρα;
«Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη. «Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό.
[…]
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον. «Συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές», είπε ο εκδότης. «Ευχαριστώ πολύ. Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου», απάντησε ο πολιτικός. Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της… γνώριμης ακινησίας. Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του. Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα. Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη».
Είναι φανερό ότι στην συνάντηση αυτή προχώρησε η συμφωνία και τελικά «έκλεισε» όσον αναφορά ένα σημαντικό σκέλος που αργότερα παραβιάστηκε. Ο Ψυχάρης ομολογεί ότι ο ίδιος ζήτησε αυτή την φορά να είναι «μόνοι». Φυσικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν ήταν «μόνοι».
Το Μέγαρο Μαξίμου σπεύδει να εκδώσει σχετική ανακοίνωση.
«Η δικαιοσύνη θα ενεργήσει απερίσπαστη και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ θα αδειοδοτηθούν νόμιμα. Το Κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό. Φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του MEGA. Όπως άπαντες αντιλαμβάνονται κανένα από τα δυο αιτήματα δεν έγινε δεκτό. Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στον Ελληνικό λαό να μη χαριστεί σε κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Η δικαιοσύνη ενεργεί απερίσπαστη και τα Τηλεοπτικά Μέσα θα αδειοδοτηθούν για πρώτη φορά με ανοιχτό και αδιάβλητο διεθνή διαγωνισμό».
Μ’ άλλα λόγια η διάψευση, δεν είναι διάψευση αφού όχι μόνο ακολουθεί η παραδοχή της διαπραγμάτευσης, όχι μόνο ακολουθεί η ομολογία μιας «επίμονης» προσπάθειας να τα βρουν, αφού σε αντίθετη περίπτωση όχι μόνο δεν θα επαναλαμβάνονταν οι συναντήσεις, αλλά θα καταγγέλλονταν από τον «ασυμβίβαστο» αριστερό πολιτικό αρχηγό.
Η απάντηση του «Βήματος της Κυριακής» στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού έχει ως εξής:
«Δεν προκαλεί έκπληξη ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να κάνει το «άσπρο – μαύρο». Είναι η συνήθης πρακτική που εσχάτως ακολουθείται. Καλούμε τους ιθύνοντες του Γραφείου Πρωθυπουργού να ξαναδιαβάσουν το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για να κατανοήσουν, να συνειδητοποιήσουν (και να θυμηθούν…) ποιος προσέφερε, πότε και τι, ποιος ζητούσε πολιτική υποστήριξη με κάθε ευκαιρία χωρίς τίποτα και ποτέ να του έχει ζητηθεί. Πέραν τούτων, το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών. Θα έχουν την ευκαιρία να τον πληροφορηθούν».
Όπερ και εγένετο.
Η συνέχεια, όμως, έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον…
Anarchy press gr 