Πειράματα Παβλώφ και κοινωνικός έλεγχος

Σε πολλές περιπτώσεις και στιγμές της καθημερινότητάς μας, διαπιστώνουμε ότι οι αντιδράσεις των ανθρώπων ποικίλλουν και πολλές φορές διαφοροποιούνται σημαντικά. Είναι δεδομένο, ότι η κάθε εξουσία επιδιώκει την ομοιογένεια και ομοιομορφία της ανθρώπινης συμπεριφοράς με βάση τα δικά της «πιστεύω» και ιδανικά. Οι τρόποι επίτευξης αυτών των στόχων ποικίλλουν και είναι βέβαιο ότι στην σύγχρονη εποχή έχουν πολλαπλασιαστεί οι μέθοδοι χειραγώγησης και μάθησης. Έτσι στους κλασσικούς θεσμούς της εκπαίδευσης, της οικογένειας, του στρατού, της θρησκείας κ.ά. προστέθηκαν ή ενισχύθηκαν άλλες συνήθειες που «θεσμίζουν» συμπεριφορές, όπως το internet με τις overdose πληροφορίες/ειδήσεις, το facebook με την νέα διάσταση στην έννοια και αντίληψη της φιλίας και φυσικά της τηλεόρασης. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, η χειραγώγηση απαραίτητη είναι η διαδικασία της μάθησης. Και η οποία έχει ταυτιστεί μαζί με την έννοια της μόρφωσης ως θετικό παράγωγο της ανθρώπινης εξέλιξης, κάτι που όμως δεν βλέπουμε να συμβαίνει καθολικά και την οποία διαχωρίζουμε από την έννοια της καλλιέργειας. Για κάποιους η μάθηση είναι ένα άθροισμα γνώσεων, οι οποίες είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης ερεθίσματος – αντίδρασης, ενώ για κάποιους άλλους η μάθηση είναι μια διαδικασία ανάπτυξης νέων διαισθήσεων και ικανοτήτων, οι οποίες επέρχονται από την αναδιαμόρφωση μιας προηγούμενης κατάστασης.

Σίγουρα ο άνθρωπος μέσω της εμπειρίας και της πράξης απέκτησε με επίκτητο τρόπο την γνώση εκείνη που είναι κάθε φορά απαραίτητη για την βέλτιστη και ασφαλή εξέλιξη του. Η συγκεκριμένη διαδικασία μάθησης δεν φιλτράρεται μέσα από μηχανισμούς και ιεραρχικές δομές και γι’ αυτό και αποτελεί ουσιαστική και εποικοδομητική καλλιέργεια της σκέψης. Εάν ίσχυε ότι «ένας μορφωμένος λαός εύκολα οδηγείται, αλλά δύσκολα παρασύρεται, εύκολα κυβερνάται, αλλά δύσκολα σκλαβώνεται», τότε ο ελλαδικός χώρος που παρουσιάζει υψηλό ποσοστό μορφωτικού επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν θα καταδυναστεύονταν από ντόπιους και μη εξουσιαστές. Ενώ και οι φυλακές θα ήταν άδειες εάν πιστέψουμε τη ρήση του Κοσμά του Αιτωλού («όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή»…).

Εάν προσέξουμε, επίσης, τις κοινωνικές επαναστάσεις που έγιναν μετά το 19ο αι. στην Ευρώπη, θα διαπιστώσουμε ότι στο σύνολο τους έλαβαν χώρο σε περιοχές με μέτρια ή χαμηλά ποσοστά εκπαίδευσης (π.χ. αγροτικές ή ημιαγροτικές περιοχές), με εξαίρεση την εξέγερση του Μάη του ’68, ο οποίος όμως και αυτός ένα μήνα μετά την εξέγερση… ψήφισε Ντε Γκώλ για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μήπως, λοιπόν, ο «δια βίου» εκπαιδευμένος/καταρτισμένος άνθρωπος, μέσα από την πολυετή κρατική εκπαιδευτική διαδικασία, απελαύνει σταδιακά αφανώς και αθόρυβα εκείνα τα εγγενή χαρακτηριστικά που θα του επιτρέψουν να απελευθερωθεί; Μήπως επιδιώκεται, ώστε οι μαθητές που ολο-ημερεύουν στα σχολεία ή οι φοιτητές μακράς διάρκειας με master/ph.d/post doc., να μην αποτελούν απλώς τους εν δυνάμει τεχνοκράτες του συστήματος αλλά τους απενεργοποιημένους και ουσιαστικά απασφαλισμένους διατηρητές του; Οι οποίοι μπορεί, στη πλειοψηφία τους, να εναντιώνονται, να διαδηλώνουν, να παροτρύνουν και εν τέλει να χειροκροτούν το σπάσιμο των τραπεζών, για παράδειγμα, αλλά να μην διαθέτουν τον «αυθορμητισμό» της ενεργητικής δράσης;

Έχουν περάσει παραπάνω από εκατό χρόνια από τότε που ο φυσιολόγος Ιβάν Παβλώφ εφάρμοσε ένα πείραμα με σκύλους για να παρατηρήσει τη διαδικασία της μάθησης μέσω των εξαρτημένων ανακλαστικών. Το πείραμα είχε σχεδιαστεί ως εξής: Τόσο κατά την εμφάνιση όσο και κατά τη λήψη του φαγητού από τον σκύλο ακουγόταν ο κτύπος από ένα καμπανάκι. Αυτό επαναλήφθηκε για αρκετές ημέρες. Ύστερα ακούστηκε το καμπανάκι, αλλά χωρίς να παρουσιαστεί η τροφή. Τότε παρατηρήθηκε η έκκριση σάλιου από το σκύλο παρ’ όλο που δεν βλέπει και δε γεύεται καμιά τροφή. Όλες τις προηγούμενες ημέρες ο σκύλος είχε συνδυάσει τον ήχο της καμπάνας με την εμφάνιση και τη λήψη της τροφής. Το ίδιο, λοιπόν, περιμένει και τώρα. Ο οργανισμός του λοιπόν προετοιμάζεται κατάλληλα. Ο εγκέφαλος του, θεωρώντας ότι το γενικό πλαίσιο αναφοράς είναι και αυτή τη φορά το ίδιο, στέλνει μήνυμα στο σώμα του να προετοιμασθεί για τη λήψη της τροφής. Αρχίζει, λοιπόν, να έχει έκκριση σάλιου χωρίς όμως αυτή τη φορά να υπάρχει τροφή. Το συγκεκριμένο πείραμα ο Pavlov το εφάρμοσε σε διάφορα είδη σκύλων καθώς και σε άλλα ζώα όπως γάτες, ποντίκια, χιμπαντζήδες κ.ά. θεμελιώνοντας τη θεωρία του για τα εξαρτημένα ανακλαστικά. Αλλά αυτά τα δεδομένα δεν ορίζονται μόνο σε μη ανθρώπινα όντα, αφού ο John Watson εφάρμοσε τη θεωρία του Pavlov σε ένα νήπιο, τον μικρό Albert, προκαλώντας του εξαρτημένες αντιδράσεις σε πολλά αντικείμενα. Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν θα αντιδρούσε και ένα παιδί, όταν μαζί με το κουδούνισμα δεν εμφανιζόταν το κουτάλι με το φαγητό.

Σύμφωνα με τον μπιχεβιορισμό (συμπεριφορισμό), εκφραστές του οποίου είναι οι Pavlov, Watson κ.ά. δεν έχουν σημασία οι εσωτερικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της μάθησης, αλλά οι αλλαγές που συμβαίνουν στην εμφανή συμπεριφορά του υποκειμένου, στο τί, δηλαδή, μπορεί να κάνει ο μαθητευόμενος ως αποτέλεσμα της κατάλληλης οργάνωσης του περιβάλλοντος της μάθησης. Και το περιβάλλον της μάθησης την σημερινή εποχή είναι πολυδιάστατο και πολυμορφικό με τις νέες τεχνολογίες και την τηλεόραση να ορίζουν και να ελέγχουν την κατάσταση, χειραγωγώντας και κατασκευάζοντας συνειδήσεις. Σύμφωνα με τους μπιχεβιοριστές «ένας ζωντανός οργανισμός, αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του μέσω των λεγόμενων ανακλαστικών. Τα ανακλαστικά είναι ένα φαινόμενο του νευρικού συστήματος. Ένα ανακλαστικό βασικά συνδέει ένα ερέθισμα που προέρχεται από το περιβάλλον με την αντίδραση του οργανισμού».

Ο Παβλώφ χώρισε τα ανακλαστικά σε δυο μεγάλες κατηγόριες: «τα σταθερά -ανεξάρτητα, απόλυτα ή κληρονομικά- που υπάρχουν εκ γενετής και είναι έμφυτα στους διαφόρους οργανισμούς και τα εξαρτημένα ανακλαστικά που είναι επίκτητα». Για παράδειγμα, σταθερό ανακλαστικό είναι η αναπνοή ως μια μόνιμη και αυτόματη αντίδραση του οργανισμού στο περιβάλλον, το οποίο δεν μεταβάλλεται.

Αντίθετα, τα εξαρτημένα ανακλαστικά εξαρτώνται από εξωτερικές μεταβλητές του περιβάλλοντος και συνεπώς μεταβάλλονται. Έτσι, στις διαφημίσεις πολλές φορές εμφανίζονται αυτά τα σχήματα όπως για παράδειγμα όταν ένα προϊόν (π.χ. μπύρα) συσχετίζεται με ένα άλλο θελκτικό αντικείμενο. Δημιουργείται τότε το εξαρτημένο ανακλαστικό ότι για να αποκτήσω/απολαύσω το χ αντικείμενο πρέπει να αγοράσω τη μπύρα. Ο συνειρμός που επιτυγχάνεται είναι υποσυνείδητος και συνεπώς πολύ ισχυρός.

Από την άλλη ο Skinner, αν και είναι από τους αντιπροσωπευτικότερους εκπροσώπους του συμπεριφορισμού, υποστηρίζει σε αντίθεση με τον Pavlov, ότι η συμπεριφορά δεν πρέπει να αποδίδεται σε κάποιο ανεξάρτητο ερέθισμα, αλλά να θεωρείται ως αποτέλεσμα εσωτερικών επενεργειών του οργανισμού. Βασικός άξονας των απόψεων του Skinner είναι η θέση ότι αν ορισμένη αντίδραση ακολουθείται από κάποιο σχετικό ερέθισμα, η πιθανότητα να επαναληφθεί σε ανάλογες περιπτώσεις η ίδια συμπεριφορά αυξάνεται. Αν, αντίθετα, μια ορισμένη συμπεριφορά δεν συνοδεύεται από κάποια ενίσχυση, παύει σιγά-σιγά να εκδηλώνεται, γίνεται, δηλαδή, «απόσβεση» της.

Ας δούμε, όμως, και μερικές ακόμη παραμέτρους του πειράματος του Pavlov: Αν συνεχίσουμε να προκαλούμε εξαρτημένα ανακλαστικά για μεγάλο διάστημα χωρίς, όμως, να εμφανίζουμε το κρέας τότε ο σκύλος παύει να αντιδρά στο άκουσμα του κουδουνιού (καμία κίνηση, ούτε έκκριση σάλιου). Αν, όμως, επιδιώκεται ο συνειρμός, τότε πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να εμφανίζεται και το κρέας. Σε αντίθετη περίπτωση ο σκύλος εισέρχεται σε μια «υπνωτική κατάσταση» και δεν αντιδρά ακόμη και όταν υπάρξει καμπανάκι και κρέας. Αδιαφορεί πλήρως γιατί έχει εξαντληθεί να περιμένει τόσο καιρό. Βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους απάθειας και αποχαύνωσης.

Συνοψίζουμε, λοιπόν: «υπνωτική κατάσταση», απάθεια, αποχαύνωση. Καταστάσεις που συνυπάρχουν γύρω μας με την υπάρχουσα «κρίση», τα χαράτσια και την αφαίμαξη μεγάλων κομματιών του πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο. Και για να είμαστε ακριβείς και συγκεκριμένοι: και πολυπληθείς συγκεντρώσεις και πορείες έχουν γίνει και θα γίνουν, και ευρύτερες συγκρούσεις πραγματοποιούνται, και απαξίωση κομμάτων και διαχειριστικών θεσμών καταγράφεται και πολλά άλλα που δεν συνάδουν με απάθεια ή αποχαύνωση. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη τα ποσοτικά μεγέθη, παρ’ ότι όλος ο κόσμος όλη τη μέρα μιλάει για τη «κρίση» και σιχτιρίζει κόμματα και εξουσία, στο δρόμο αποτυπώνεται ένα μέρος αυτής της ζώσας κατάστασης. Όχι ότι ο κόσμος είναι λίγος, το αντίθετο, η 12η Φεβρουαρίου, για παράδειγμα, περιείχε και κόσμο και διάθεση με επιμονή και στόχευση, όμως για πόσο καιρό αναλώθηκε σημαντικό κομμάτι καταπιεσμένων με τους «αγανακτισμένους» και τη μη βία και την ειρηνικότητα; Παρασυρόμενο από τη ρητορική της μη βίαιης στάσης σε μια χρονική περίοδο ιστορικά πολυσήμαντη για την εξουσία, ώσπου να αντιληφθεί και το ίδιο τη βία της αστυνομίας άμεσα και σε πολλές περιπτώσεις «κατακέφαλα». Αυτή ουσιαστικά η «χειραγώγηση» πρόσφερε στους κρατικούς διαχειριστές χρόνο και στον κόσμο εξάντληση από την προσμονή (όπως ο σκύλος στο πείραμα) και τελικά για ένα μέρος του κόσμου απογοήτευση και παραίτηση. Εάν παλαιότερα η απάθεια και η αποχαύνωση μετατρέπονταν σε κατανάλωση, σήμερα η οικονομική στενότητα και ανασφάλεια δεν επιτρέπει αυτή τη «διέξοδο» αλλά μπορεί να κατευθύνει αντιδράσεις και συμπεριφορές με βάση τις κυρίαρχες επιταγές. Έτσι ερχόμαστε συχνά-πυκνά αντιμέτωποι με μια νέα φοβία την «δραχμοφοβία», η οποία εντείνει τα συμπτώματα της, πριν από κάθε ψήφιση μνημονίου ή μεσοπρόθεσμου, με αρχιτρομοκράτες το MEGA και το ΣΚΑΙ. Κατασκευάζοντας μια «πραγματικότητα» εφιαλτικού σεναρίου, σφυροκοπούν τον τηλεθεατή/ακροατή/αναγνώστη, ο οποίος με τη σειρά του αισθάνεται αρκετά ανασφαλής.

Η ανασφάλεια ως συναίσθημα ή κατάσταση δημιουργείται από το κράτος (επιβολή φόρων, χαράτσια κλπ) όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικό αλλά και κοινωνικό μέσω της εγκληματικότητας και παραβατικότητας. Είναι μια θεσμική επιλογή γιατί γνωρίζει ότι ο φόβος ως συνέχεια της ανασφάλειας καθηλώνει συμπεριφορές. Να τονίσουμε εδώ ότι ο άνθρωπος ως ένα κοινωνικό ον επιζητά και επιδιώκει να δημιουργεί ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης. Είτε ζει στο δάσος και απειλείται από άλλα ζώα είτε ζει στις πόλεις. Η συσπείρωση ανθρώπων και η δημιουργία κοινοτήτων εξυπηρέτησε εκτός των άλλων σκοπών και σε αυτή τη λειτουργική ανάγκη. Η ασφάλεια συνίσταται στην αρμονική συνύπαρξη και στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Ασφαλώς, σε μια εξουσιαζομένη κοινωνία, η έννοια της ασφάλειας παίρνει κυρίως τη μορφή της διαφύλαξης της δημόσιας τάξης. Σε αυτή την περίπτωση, όπου η ασφάλεια συσχετίζεται με την τάξη, η εξουσία υιοθετεί κατασταλτικά μέτρα και πάντα –άμεσα ή έμμεσα– κατασκευάζει σενάρια απειλής, τρομοκρατώντας τους πολίτες γεννώντας αισθήματα καχυποψίας και φόβου τουλάχιστον. Έτσι, ακόμη και σε περιοχές που δεν υφίσταται καμία αντικειμενική συνθήκη γενικευμένης ανασφάλειας, απέναντι στην εγκληματικότητα για παράδειγμα, ο πολίτης-θεατής προσομοιώνεται με τον κάτοικο του κέντρου της Αθήνας που βιώνει μια διαφορετική από αυτόν κατάσταση μέσω της τηλεόρασης και πολλών sites/blogs. Δημιουργείται στο κοινό η πεποίθηση, ότι ο «εχθρός» είναι πανταχού παρών και για το λόγο αυτό ο καθένας αποτελεί πηγή διακινδύνευσης και χαρακτηρίζεται ως εν δυνάμει ύποπτος. Αυτό επιτρέπει και διευκολύνει τη διεύρυνση του πεδίου άσκησης του κοινωνικού ελέγχου στο όνομα της ευταξίας.

[Παρένθεση: το σύνθημα «όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης» δηλώνει αυτή την πραγματικότητα της ανάπτυξης ενός ευρύτερου σχεδιασμού αλλά και «απαίτησης» για εκτεταμένο κοινωνικό έλεγχο. Όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός, ότι η αίσθηση ασφάλειας είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό για την ανθρώπινη εξέλιξη, τόσο σε φυσικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Εννοείται φυσικά ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται διαμέσου ή με την παρουσία θεσμών και κράτους. Ωστόσο, η διαρκής και πολλές φορές άνιση μάχη του ανθρώπου για την εξασφάλιση ασφαλών συνθηκών ήταν και παραμένει τόσο στόχος όσο και προϋπόθεση για την καλύτερη συνεργασία και αλληλοβοήθεια. Και αποτελεί απαραίτητο συστατικό στη δημιουργία μιας πραγματικά ελεύθερης κοινωνίας].

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.114, Μάρτιος 2012

Θηλασμός: Από το φυσικό και αυτονόητο στο τεχνητό και …α-νόητο

«Η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να βάλει ένα στήθος με γάλα στο στόμα ενός μωρού». Μπέρναρντ Σω

Κατά καιρούς στα «social media» αναπτύσσεται μια έντονη αντιπαράθεση για το κατά πόσο είναι πρέπον κάποια γυναίκα να θηλάζει σε δημόσιο χώρο. Μία διαπίστωση που ευκόλως μπορεί να υπάρξει είναι ότι σημαντικό κομμάτι ανθρώπων θεωρεί τον θηλασμό σε δημόσιο χώρο όνειδος και πρόκληση. Εν πολλοίς, είναι ερμηνεύσιμο το ότι ο άνθρωπος, ζώντας αποκλειστικά σε ένα τεχνολογικό και αστικό περιβάλλον, θεωρεί ξένο ή κατάλοιπο μιας άλλης φυσικής κατάστασης και εποχής τον θηλασμό.

Το πρόβλημα δεν τοποθετείται μονάχα σε μια δημόσια χρήση του θηλασμού, αλλά γενικότερα σε μια έντονη διαφοροποίηση, που λαμβάνει χώρα στην βιομηχανική/μεταβιομηχανική εποχή και καταλαμβάνει χώρο σε όλο το φάσμα της υγείας και ιατρικής. Δηλαδή, δεν υπάρχει απλά ζήτημα στο δημόσιο θηλασμό, αλλά γενικότερα στο θηλασμό. Οφείλουμε, όμως, να τονίσουμε ότι και η χρήση του «δημόσιου» δεν σημαίνει αυτόματα και «ελεύθερο» ή ότι αποτελεί μια κατάκτηση, αφού και αυτό εντάσσεται μέσα σε μια αστική-φιλελεύθερη αντίληψη, η οποία δεν απελευθερώνει, αλλά διαχειρίζεται και μάλιστα με επιτυχία, τις ζωές των ανθρώπων υπό τη σκέπη εξουσιών, φανερών και κρυφών.

Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ» ΚΑΤA ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ, ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Το καθεστώς Τσίπρα με ιαχές ενάντια στην «διαπλοκή» ετοιμάζεται να ξιφουλκήσει κατά του παλαιού καθεστώτος με αιχμή την «Δικαιοσύνη» και τις γνωστές καταγγελίες της εισαγγελέως Τατσάνη κατά του υφυπουργού Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλου σχετικά με παρεμβάσεις του ιδίου και βέβαια της κυβέρνησης.

Μπράβο και πάλι μπράβο. Το καθεστώς Τσίπρα παρουσιάζεται «ετοιμοπόλεμο» και με αρκετούς «άσσους» στα μανίκια. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία περί αυτού. Γιατί; Γιατί πολύ απλά των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Μ’ άλλα λόγια το καθεστώς Τσίπρα φρόντισε να τοποθετήσει τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Και οι κατάλληλοι άνθρωποι είναι εκείνοι που θα διευκολύνουν τον συναγωνισμό για το ποιος είναι ο πλέον δολοπλόκος και άρα χρήσιμος στα μεγάλα αφεντικά.

Ηλεκτρονική αλληλογραφία και περιβάλλον

Εάν εξακολουθείτε να πιστεύετε πως οι ηλεκτρονικές υπηρεσίες δεν προκαλούν βλάβη στον πλανήτη τότε δεν έχετε παρά να διαβάσετε με προσοχή τα όσα ακολουθούν.

Έχει υπολογισθεί ότι το e-mail αφήνει το δικό του «αποτύπωμα» άνθρακα. Δεν είναι άϋλο! Αυξάνει τα «αέρια του θερμοκηπίου» αποδίδοντας περίπου τέσσερα γραμμάρια ισοδυνάμου διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Αν μάλιστα έχει ένα μεγάλο συνημμένο αρχείο, τότε η επιβάρυνση φθάνει τα 50 γραμμάρια ισοδυνάμου διοξειδίου. Πέντε τέτοια μηνύματα με φωτογραφίες, βίντεο ή μεγάλα αρχεία κειμένου είναι ισοδύναμα με το να καίει κανείς περίπου 120 γραμμάρια άνθρακα.

Εduardo Escot Bocanagra

Ο Ανδαλουσιανός ελευθεριακός αγωνιστής, που στάλθηκε σε στρατόπεδο των Ναζί, στο Mauthausen

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 23ης Μαΐου 2015 πέθανε ο Eduardo Escot Bocanegra στο σπίτι του, στο Rosny-sous-Bois στη Γαλλία, από ανακοπή καρδιάς και πνευμονία. Ήταν 95 χρονών και ένας από τους τελευταίους Ανδαλουσιανούς και Ισπανούς δημοκράτες που είχαν κλειστεί στο στρατόπεδο Mauthausen. Ο θάνατός του αντιπροσωπεύει μια τεράστια απώλεια επειδή χάθηκε ο τελευταίος αυτόπτης μάρτυρας της φρίκης των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί.

Ο Eduardo Escot γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1919 στο Olivera στα υψίπεδα πάνω από το Cadiz, μέσα σε μια «πολύ φτωχική, αγράμματη» αγροτική οικογένεια. Αλλά αυτές οι συνθήκες (υπό τις οποίες ζούσαν και πολλοί άλλοι στο αγροτικό χωριό Olivera, που δεν πληρούσε ούτε τις βασικές ανάγκες) δεν εμπόδισαν τον μικρό Eduardo να εκδηλώσει μια μεγάλη όρεξη για μάθηση.

«Άρχισα να μαθαίνω την τέχνη του υποδηματοποιού, αλλά πάντα είχα αυτή την τρομερή όρεξη για μάθηση. Έκανα μαθήματα με έναν πολύ ενδιαφέροντα δάσκαλο ονόματι Don Jos Seplveda. Ο τελευταίος έδινε νυχτερινά μαθήματα και δολοφονήθηκε τη μέρα που μπήκαν οι στρατιώτες του Φράνκο στο χωριό Olivera. Πυροβολήθηκε κοντά στο σημείο που ήταν το σπίτι του. Και ήταν άλλος ένας ακόμη δάσκαλος, ο οποίος πυροβολήθηκε, επίσης. Έτσι και οι δύο δάσκαλοι, που είχα στο σχολείο, δολοφονήθηκαν».

Ο πόθος των καταπιεσμένων για ελευθερία, τελικά, δεν είναι διδάξιμη ύλη σε σχολικά κάτεργα

Λόγω των ημερών και των συνειρμών, δράττουμε την ευκαιρία να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες στον «Ελλαδικό Χώρο», Από την προεπεναστατική περίοδο μέχρι και τις πρώτες προσπάθειες συγκρότησης εθνικού κράτους, Ομάδα Ενάντια στη Λήθη, τόμος 1, εκδ. Αναρχική Αρχειοθήκη, 1996, σελ. 279-280.

[…]

«Απατώνται», θα παραδεχτεί σε κάποιο σημείο των απομνημονευμάτων του ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος, «όσοι έγραψαν και γράφουν ακόμα, ότι αν έλλειπαν οι αρχοντοκοτσαμπάσηδες η επανάστασις δεν θα εγένετο και οι λέγοντες, ότι αν έλλειπαν οι κλεφτοκαπεταναίοι, και πάλιν αν έλλειπαν οι κληρικοί, και τέλος οι άλλοι ν’ αποδίδουν την αιτία της γενόμενης επαναστάσεως εις εκείνους τους Έλληνες όσοι ήσαν έξω της δούλης Ελλάδος και έμειναν στα χριστιανικά βασίλεια της Ευρώπης, οι οποίοι βλέποντας και αισθανόμενοι την ελευθερία και δόξαντων άλλων εθνών έφεραν εις την πατρίδαν των την τολμηράν απόφασιν και τα μέσα της επαναστάσεως. Ενώ η αληθινή αιτία είναι η απελπισία των Ελλήνων οίτινες κλεισθέντες ολόγυρα υπό των τυράννων των καθ’ εκάστην ημέραν εκαταδιώκοντο από αυτούς δια της αρπαγής των πραγμάτων των, της ατιμώσεώς των, της σφαγής, της αγχόνης και των άλλων της δουλείας συμφορών».(²)

Τι είναι η εξουσία;

Ο αγώνας για την Αναρχία δεν χωρά σε αγιογραφίες. Δεν αναδεικνύει αυθεντίες, ούτε, βεβαίως, τα όποια θέσφατα αυτών. Ρέει ελεύθερα, θεωρεί, αναθεωρεί, διδάσκεται από τα λάθη και τις παραλείψεις του, ενσωματώνει νέες ιδέες κι απόψεις συνολικά απελευθερωτικές, που, ενδεχομένως, να λογίζονταν ως «περιττές» ή και «άχρηστες» στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Δεν φοβάται να παραδεχτεί σφάλματα, αστοχίες, επιλογές που εν τέλει αποδείχθηκαν λανθασμένες, ακόμη κι αν έγιναν με τις καλύτερες προθέσεις. Δεν ταυτίζει τον ίδιο τον αγώνα με συντρόφους ή «συντρόφους» που για τον έναν ή τον άλλον λόγο εγκατέλειψαν, είτε γιατί ο βόρβορος του «χώρου» τούς έφραζε την αναπνοή, είτε διότι είχαν απλώς «καλύτερα» πράγματα να κάνουν. Όπως και δεν ταυτίζεται με κανέναν, όσο μεγάλη κι ανυστερόβουλη κι αν ήταν η προσφορά του για το προχώρημα των αναρχικών θεωρήσεων και πρακτικών. Κι αυτές, με την σειρά τους, δεν μας ατενίζουν από κάποιο περίτεχνο βάθρο στα σύννεφα, δεν είναι υπεράνω της Ζωής διότι, απλούστατα, είναι σύμφυτες με αυτήν. Ο αναρχικός αγώνας δεν βρίσκεται ούτε μια σπιθαμή ψηλότερα από τον άνθρωπο και το σύνολο του φυσικού κόσμου. Με άλλα λόγια, οι «προφήτες» και τα «ευαγγέλια» ταιριάζουν στις ιδεολογίες –και δη στις πολιτικές– κι όχι στον αναρχικό αγώνα. Τα μελανέρυθρα «εικονοστάσια» τα χαρίζουμε μεγαλοθύμως στους αριστεριστές και τους γλυκανάλατους του «κοινωνικού αναρχισμού», όπως επίσης και στις «επαναστατικές» τους ορντινάντσες της «λύσσας και συνείδησης».

Για τον ίδιο λόγο, όμως, που περιφρονούμε τις αγιογραφίες, δεν συμφωνούμε και με το να βαπτίζονται αφειδώς ως «ξεπερασμένοι» κι «άνευ σημασίας» σπουδαίοι για την προσφορά τους αναρχικοί του παρελθόντος, με το αιόλο επιχείρημα πως η κατατεθειμένη άποψή τους παρουσιάζει σημαντικές αποκλίσεις από όσα, πραγματικά, θεωρούνται κομμάτι της απελευθερωτικής θεώρησης στο σήμερα. Και μάλιστα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τούτο να συμβαίνει δίχως ουσιαστική κριτική, παράθεση επιχειρημάτων κι απόψεων. Η στενοκεφαλιά δεν υπήρξε ποτέ αρετή κανενός.

Παλμύρα τέλος…

Σύμφωνα με επίσημες ενημερώσεις μια μεγάλη δύναμη του Συριακού στρατού, επικουρούμενη από επίλεκτες ομάδες της Χεζμπολλάχ και «close air support» από ρωσικά ελικόπτερα και αεροσκάφη, βρίσκεται μόλις ένα χιλιόμετρο από τις δυτικές πύλες της Παλμύρα (24/03/2016).

Η ανακατάληψη από τις κυβερνητικές δυνάμεις είναι ζήτημα ελαχίστου χρόνου και ήδη το Χαλιφάτο, που έχει καταλάβει την πόλη από τον Μάϊο του 2015, καλεί με μεγάφωνα τους εναπομείναντες πολίτες να αποχωρήσουν από την πόλη.

Πιθανότατα επιδιώκουν να αποχωρήσουν ανάμεσα στο πλήθος, αφού η συριακή στρατιωτική υπεροχή είναι ολοφάνερη.

Το «αναρχικό» σκυλάκι των Μπολσεβίκων

Η Ζωή, τα Έργα και οι Εξομολογήσεις του Βίκτωρ Σερζ

Οι λενινιστές αρέσκονται στο να παραπέμπουν σε γραπτά του Βίκτωρ Σερζ (ψευδώνυμο του Βίκτωρ Λβόβιτς Κιμπάλτσιτς), για να πάρουν μια ελευθεριακή σφραγίδα για τις δράσεις των Μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια της λεγόμενης Οκτωβριανής επανάστασης και των επακόλουθων γεγονότων. Στο εισαγωγικό του άρθρο «Για την υπεράσπιση του Οκτώβρη»1, ο John Rees χρησιμοποιεί πάνω από 8 παραπομπές από τα γραπτά του Σερζ, σε μία έκταση 70 σελίδων. Ο κακομοίρης ο Λένιν κατάφερε μόνο 4 παραπομπές να παραθέσει, ενώ η αμφιλεγόμενη μετάφραση του Τόνυ Κλιφ, για όλα αυτά τα γεγονότα, κατάφερε να παραθέσει περισσότερες παραπομπές απ’ ότι θα μπορούσε κανείς να μετρήσει. Μέχρις ενός σημείου, οι Λενινιστές τού σήμερα προσπαθούν να μας πουν ότι ο Σερζ ήταν ένας πρακτικός άνθρωπος, και ήξερε ότι ο μόνος δρόμος για να πετύχει η επανάσταση ήταν να στρατευθεί πίσω από τους Μπολσεβίκους. Έτσι, έχοντας αυτό υπ’ όψιν, ας ρίξουμε μια ματιά στην αυτοβιογραφία του Σερζ «Απομνημονεύματα ενός επαναστάτη».

Ο Σερζ γεννήθηκε το 1890 και γρήγορα αυτο-μορφώθηκε και έγινε σοσιαλιστής προσχωρώντας στην ομάδα Jeuns-Grades, την βελγική ομοσπονδία των Σοσιαλιστικών ομάδων νεολαίας. Ο Σερζ τελικά κατέληξε στο Παρίσι, όπου πραγματοποιείτο μια τεράστια διαδήλωση (πάνω από 500.000 άτομα) όταν μαθεύτηκε η εκτέλεση του Φρανσίσκο Φερέρ2. «Ήταν μια εποχή αλαζονικής ειρήνης. Η ατμόσφαιρα ήταν παράξενα ηλεκτρισμένη, η ηρεμία πριν από τη θύελλα του 1914»3. Ο Σερζ ήταν εκείνο τον καιρό ανακατεμένος με την έκδοση ενός περιοδικού στο Παρίσι. Μετά τις συγκρούσεις την εποχή των διαδηλώσεων έγινε επιδρομή στο σπίτι του, όπου η αστυνομία βρήκε όπλα. Δύο από τους συντρόφους του καταδικάστηκαν σε θάνατο στη γκιλοτίνα και αυτός σε 5 χρόνια φυλάκισης. Άσχημοι καιροί να ζεις εκεί αν το κράτος σε θεωρούσε επαναστάτη. Αλλά θα γίνονταν ακόμα χειρότεροι. Ενώ ήταν στη φυλακή, ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος σε όλη του τη ματαιότητα, πάνω απ’ όλη την Ευρώπη, στέλνοντας νέους ανθρώπους στο θάνατο. Τα περισσότερα αριστερά κόμματα συμπορεύτηκαν με την γενική τάση που προέτρεπε προς έναν αδελφοκτόνο πατριωτισμό, προκαλώντας μαζική σύγχυση. Ο νεαρός φυλακισμένος Σερζ βρήκε την όλη κατάσταση ακαταλαβίστικη.

ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Η συνθήκη έκτακτης ανάγκης, μια συνθήκη εμπόλεμης κατάστασης, εγκαθιδρύεται και εξελίσσεται σταθερά στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών ύστερα από τις νέες πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις στην θεωρούμενη πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις Βρυξέλλες.

34 νεκροί και τουλάχιστον 230 τραυματίες εκ των οποίων δεκάδες σε σοβαρή κατάσταση είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός της δράσης των μακελάρηδων, που έδρασαν στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και όσων κρατών για να μην ξεχνιόμαστε το έχουν υποστηρίξει μέχρι τώρα.

ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ, ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΔΩΜΕΝΗ

Σύμφωνα και με δηλώσεις του Βίτσα δυνάμεις του στρατού με πρόσχημα την σίτιση των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται στον καταυλισμό της Ειδωμένης ετοιμάζονται να επέμβουν για να ελέγξουν την «ανεξέλεγκτη» κατάσταση, που το ίδιο το συριζαίικο καθεστώς δημιούργησε για τους λόγους που ήδη έχουμε αναφέρει. Η επέμβαση του στρατού θα έχει βέβαια «ανθρωπιστικό» χαρακτήρα, αφού ήδη εξαγριωμένοι πρόσφυγες απομακρύνουν τις περισσότερες ΜΚΟ αρνούμενοι να σιτιστούν αν δεν ανοίξουν τα σύνορα, απομακρύνουν τους δημοσιογράφους, ενώ σημειώθηκαν και προσπάθειες αυτοπυρπολισμού. Σημειωτέον ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες βρίσκονται τουλάχιστον 4.000 παιδιά, που παραμένουν στο σημείο όπως και όλοι οι υπόλοιποι, ευρισκόμενοι σε άθλιες συνθήκες, ενώ αναγκάζονται να καίνε πλαστικά και σκουπίδια για να ζεσταθούν. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο επιδεινώνεται η κατάσταση των χιλιάδων προσφύγων οι οποίοι βρίσκονται στο λιμάνι του Πειραιά.

ΚΟΜΜΑΤΑ «ΠΑΡΙΕΣ» ΚΑΙ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΚΑΙ «ΜΙΣΟΥΣ»…

«Η ανοχή, επιφυλάσσοντας στους ηττημένους έναν βαθμό εξουσίας και ασφάλειας, και διατηρώντας ανοικτό το ενδεχόμενο αναστροφής της ήττας τους, συντηρεί την αντιπολίτευσή τους, ενώ επιτρέπει στον νικητή να εφαρμόσει τα προγράμματα και τις πολιτικές του». S.F. Hartenberg, «Εξτρεμισμός και Ανοχή στην Πολιτική» (1967)

«Ο παρίας ενδέχεται να αγνοείται παθητικά, να απομονώνεται απροκάλυπτα, θα μπορούσε να περιορίζεται επιθετικά ή ακόμη και να τίθεται εκτός νόμου, και θα μπορούσε να δει τις πολιτικές θέσεις του να αφομοιώνονται από τα καθιερωμένα (mainstream) κόμματα. Θα μπορούσε, επίσης, να προσκαλείται σε συμφωνίες συνεργασίας (εκλογικά καρτέλ, ειδικές συμφωνίες σε ψηφοφορίες στο κοινοβούλιο, ή ακόμη συμμετοχή σε κυβερνήσεις). Μπορούμε ακόμη να παρατηρήσουμε μια στρατηγική αλληλουχία των αντιδράσεων, καθώς τα κυρίαρχα κόμματα αναζητούν κάποια προσέγγιση που είτε περιορίζει είτε εξαφανίζει το μη αποδεκτό κόμμα. Εδώ μπορούμε να δούμε την εξέλιξη ενός κόμματος από παρία σε πλήρη παίκτη». William M. Downs, «Πολιτικός Εξτρεμισμός στις Δημοκρατίες, Η καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας»

Αλληλοδιαδεχόμενες οικονομικές «κρίσεις», «έλλειμμα δημοκρατίας και παγκοσμιοποίηση», «απουσία στιβαρής πολιτικής ηγεσίας», «ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα», «ξενοφοβία και προσφυγικό», «διεθνής πόλεμος στην Συρία», «τρόμος από τους τζιχαντιστές στην Γαλλία», «πολιτικός εξτρεμισμός και κόμματα παρίες στο προσκήνιο», «η δημοκρατία αντιμέτωπη με τον εξτρεμισμό».

Συνήθεις διατυπώσεις και εκφράσεις πολιτικής «αγωνίας» για το μέλλον της δημοκρατίας, την «άνοδο των ακραίων» σε μια «Ευρώπη πολιτικά γερασμένη», με κοινωνικά προβλήματα, που διογκώνονται χωρίς κάποια «λύση», όπως διατείνονται περισπούδαστοι εκπρόσωποι και εκφραστές του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, ιδιαιτέρως ανησυχούντες.

ΣΟΪΜΠΛΕ-ΣΑΠΕΝ: ΤΟ ΧΑΪΔΕΜΕΝΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΩΡΑ ΤΣΙΠΡΑ…

Μέλι στάζουν, πλέον σε κάθε ευκαιρία, οι υπουργοί Οικονομικών του γαλλικού και γερμανικού κράτους για τον Τσίπρα.

Η τελευταία αφορμή δόθηκε στους Μισέλ Σαπέν και Βόλφγκαγκ Σόιμπλε σε κοινή συνέντευξη τους στο ραδιοσταθμό Europe1 και την τηλεόραση itele, με αφορμή την έκδοση βιβλίου τους για τις Γάλλο-γερμανικές σχέσεις και την Ευρώπη.

«Εμπιστεύεστε σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα;» ήταν το ερώτημα δημοσιογράφου προς τους υπουργούς.

– «Εγώ τον εμπιστεύομαι», δήλωσε ο Μισέλ Σαπέν.

– «Φυσικά και εγώ», απάντησε ο Β. Σόιμπλε.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Το 2002 στην Θεσσαλονίκη η αναρχική ομάδα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ εκδίδει την μπροσούρα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΕΖΑ. Στην ομάδα ήταν μέλος ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος, ο οποίος «έφυγε» τόσο νωρίς, πριν από λίγο καιρό. Στη μνήμη του φίλου και συντρόφου, αυτή τη Τρίτη στην εκπομπή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ διαβάζουμε αποσπάσματα από την μπροσούρα και συζητάμε για το πολύπλοκο ζήτημα της εξάρτησης και των ναρκωτικών.

Έλεγχος ονείρων

Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Νόαμ Τσόμσκυ

Η επιβολή capital controls, που ισχύει από τον περασμένο Ιούλιο όπως είχε αποφασιστεί από την ΕΚΤ, ώστε να διατηρηθεί σταθερό το όριο της χρηματοδότησης των τραπεζών μέσω του έκτακτου μηχανισμού ELA, τείνει να χρονίσει. Η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος τότε, αλλά και πολύ περισσότερο τώρα, είναι οριακή. Υπάρχει η εκτίμηση ότι ακόμη και αν κλείσει επιτυχώς η αξιολόγηση και υπάρξουν μέτρα χαλάρωσης των capital controls, δεν προβλέπεται η κατάργηση τους .

Ένα κουβάρι κατασκόπων καθοδηγεί τη σφαγή στη Συρία

Πρόσφατα, επικεφαλής ομάδας κατασκόπων του αυτοαποκαλούμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) κατήγγειλε ότι η CIA αγνόησε συστηματικά πληροφορίες, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Ο εν λόγω κατάσκοπος, αυτοαποκαλούμενος ως «Μ», δήλωσε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde ότι οι ΗΠΑ, οι οποίες έχουν παράσχει υλική υποστήριξη στους αντάρτες της Συρίας, αρνήθηκαν να αναλάβουν δράση, παρ’ ότι είχαν στην κατοχή τους απόρρητες πληροφορίες, οι οποίες θα μπορούσαν να διαλύσουν την οργάνωση του ISIS. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η CIA είχε λάβει φωτογραφίες, ακριβείς συντεταγμένες, καθώς και άλλες σχετικές πληροφορίες, τις οποίες ποτέ δεν αξιοποίησε.

Ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» συγκροτήθηκε αρχικά από στρατιώτες οι οποίοι λιποτάκτησαν από τις τάξεις του συριακού στρατού που βρίσκεται υπό τη διοίκηση της κυβέρνησης του προέδρου Bashar al-Assad. Για χρόνια, οι ΗΠΑ χαρακτήριζαν τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» ως μία «μετριοπαθή» ομάδα, ενώ τον προμήθευαν με οπλισμό, ο οποίος συμπεριελάμβανε ακόμα και αντιαρματικούς πυραύλους, προκειμένου να τον ενισχύσουν στον πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης του Assad.

Σύμφωνα με την Washington Post: «Πολλά από τα χρήματα της CIA πηγαίνουν για την λειτουργία μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης στη Ιορδανία, για τη συλλογή πληροφοριών προκειμένου να καθοδηγήσουν τις επιχειρήσεις των πολιτοφυλακών που υποστηρίζουν οι πράκτορές της, καθώς και για τη διεύθυνση ενός δικτύου ανεφοδιασμού, που έχει εξαπλωθεί και επιτρέπει τη μετακίνηση στρατιωτών, πυρομαχικών και όπλων στην χώρα.»

Όταν το ISIS απέκτησε δύναμη και εξουσία, ο «Μ» και οι πράκτορές του προσπάθησαν να προσφέρουν πληροφορίες στους συνδέσμους τους στη CIA, αλλά αντιμετωπίστηκαν με απάθεια και υπεκφυγές: «Από τότε που το DAESH (όπως είναι το ακρωνύμιο του ISIS στα αραβικά) είχε μόλις 20 μέλη και μέχρι να φτάσει τα 20.000, έχουμε παρουσιάσει όλα τα στοιχεία για την εξέλιξή του στους αμερικανούς. Όταν τους ρωτούσαμε τι έκαναν με αυτές τις πληροφορίες, πάντοτε μας απαντούσαν με υπεκφυγές, λέγοντας ότι το θέμα ήταν στα χέρια των ανωτέρων τους», αναφέρει η Telegraph, σε μετάφραση των δηλώσεων που έκανε ο «Μ» στην Le Monde.

Η Le Monde γράφει ότι φωτογραφίες του «Μ» δείχνουν ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης στην βόρεια επαρχία της Λαττάκεια, το οποίο φέρεται να χρησιμοποιούν ξένοι μαχητές του ISIS.

«Φυσικά μετέδωσα αυτή την πληροφορία στους μυστικούς συνδέσμους μου στη Δύση, αλλά δεν έλαβα καμία απάντηση», συνεχίζει ο «Μ». «Οι πράκτορές μου κατάφεραν να αποκτήσουν τους αριθμούς των τηλεφώνων που χρησιμοποιούσαν αξιωματούχοι του ISIS, τους σειριακούς αριθμούς του δορυφορικού τους εξοπλισμού καθώς και τις διευθύνσεις IP των υπολογιστών τους. Αλλά και πάλι, δεν υπήρξε καμμία ανταπόκριση.»

Ο «Μ» ισχυρίζεται ακόμα ότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2014, αυτός και οι πράκτορές του κατέστρωσαν ένα επεξεργασμένο σχέδιο με σκοπό να εκδιώξουν το ISIS από το Χαλέπι, ένα από τα πιο φρικτά μέτωπα του πολέμου στη Συρία. «Σε κάθε χωριό που βρισκόταν υπό την κατοχή του DAESH, γνωρίζαμε πόσοι ήταν οι ένοπλοι, πού βρίσκονταν τα στρατηγεία και οι κρυψώνες τους. Είχαμε εντοπίσει τους ελεύθερους σκοπευτές και τις νάρκες, ξέραμε που έμενε ο εμίρης της περιοχής, ποιο ήταν το χρώμα του αυτοκινήτου του, ακόμα και την μάρκα του. Από τακτική και στρατηγική σκοπιά, ήμασταν έτοιμοι.» Ωστόσο, ο «Μ» διαβεβαιώνει ότι η CIA δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο και δεν παρείχε επαρκή υποστήριξη. «Ήταν απρόθυμοι να μας δώσουν εικόνες από τους δορυφόρους τους. Έλεγαν ότι τα αεροπλάνα τους δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν από τη στιγμή που θα άρχιζαν οι μάχες με το ISIS. Όλο και όλο αυτό που μας προσέφεραν ήταν να ξεπεράσουμε ορισμένα μικρά εμπόδια πριν την έναρξη της επίθεσης.»

Το σχέδιο αναβλήθηκε πολλές φορές, και τελικά ματαιώθηκε από μια επίθεση που έπληξε σημαντικά την al Nusra. Η al Nusra ξεκίνησε ως παρακλάδι της al Qaeda, κατόπιν εμφανίστηκε ως φράξια του κατά τα άλλα «μετριοπαθούς Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και, σε συνεννόηση με του Δυτικούς, επρόκειτο να πολεμήσει στο Χαλέπι ενάντια στο ISIS, εκτελώντας το σχέδιο του «Μ».

Η Le Monde δηλώνει ότι μίλησε και με άλλες δύο εμπιστευτικές πηγές που επιβεβαιώνουν τα ντοκουμέντα, τα οποία προσκόμισε ο «Μ» στην εφημερίδα. Η εφημερίδα αναφέρει, επίσης, πως μίλησε και με στέλεχος του κέντρου Brookings στην Ντόχα του Κατάρ, το οποίο φέρεται να έχει γνώση πολλών αντίστοιχων καταγγελιών από την πλευρά των ανταρτών, αναφορικά με την υποστήριξη που τους προσφέρουν οι ΗΠΑ.

Ήδη το 2013, η CIA διοχέτευε όπλα στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» και σε άλλες ομάδες ανταρτών. Το πρόγραμμα αυτό έχει επικριθεί, καθώς εξαρτάται από ριζοσπαστικές ισλαμικές ομάδες, οι οποίες μετέφεραν και διακινούσαν τα όπλα στο εσωτερικό της Συρίας. Επί πλέον, ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος με την πάροδο των χρόνων και πολλοί μαχητές του έχουν αυτομόλησε στις πιο ριζοσπαστικές ομάδες, όπως η al-Nusra. Υπάρχουν αναφορές που αποδεικνύουν ότι πολιτοφυλακές υποστηριζόμενες από την CIA πολεμούσαν εναντίον άλλων ομάδων, οι οποίες ήταν και αυτές σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή. Τα παραπάνω τονίζουν εμφατικά την τρομερή περιπλοκή στην οποία έχουν οδηγηθεί οι συγκρούσεις στη Συρία.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών κατηγορείται ότι εν γνώσει της επέτρεψε την ανάπτυξη του ισλαμικού κράτους. Ως ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο «Μ» αναφέρει στην Le Monde ότι είχε παράσχει λεπτομερείς πληροφορίες στις ΗΠΑ για τη διοικητική δομή του Ισλαμικού Κράτους στη Raqqa, την οποία το ISIS έχει ανακηρύξει σε πρωτεύουσά του. «Αυτό έγινε ενάμιση χρόνο πριν και η Raqqa εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι η πρωτεύουσα του DAESH.»

Δημοσιεύθηκε από Κ.Α.

ΠΗΓΗ

Tί μπορεί να σημαίνει η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από τη Συρία;

Σε προηγούμενο σημείωμα[1] είχαμε επισημάνει ότι η συμφωνία για το διαμελισμό της Συρίας που υπέγραψαν οι ΗΠΑ-Ρωσία για λογαριασμό των τζιχαντιστών και της συριακής κυβέρνησης αντίστοιχα έλαβε χώρα με μόλις μια μέρα απόσταση από την ανακοίνωση του γερμανοτουρκικού σχεδίου για έλεγχο  του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ. Ήδη η Ρωσία προετοίμαζε την αποχώρησή της με πλάγιες δηλώσεις ανωτάτων κυβερνητικών στελεχών.

Η στιγμή έφτασε τελικά με τον Πούτιν να ανακοινώνει την αποχώρηση όλων των δυνάμεών του εκτός από μια φρουρά στην παλιά σοβιετική ναυτική βάση της Ταρτούς και μια αντίστοιχη αεροπορική δύναμη (αποτελούμενη από παλιά κυρίως αεροσκάφη) σε ένα πρόχειρο airstrip που κατασκεύασαν οι ρώσοι πρόσφατα. Αποσύρονται σταδιακά όλα τα τελευταίας τεχνολογίας αεροσκάφη, που βοήθησαν δραστικά τις δυνάμεις του Άσσαντ να λάβουν το πάνω χέρι κατά των τζιχαντιστών. Ο λόγος που επικαλέστηκε ο Πούτιν ειναι ότι «ολοκληρώθηκε» η ρώσικη αποστολή, ενώ παραμένει αυτή η δύναμη για την «επιτήρηση της εκεχειρίας».

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ!!!

Στην περιβόητη συνέντευξή του το βράδυ της Τρίτης ο αν. υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι η απουσία κρατικής δομής φιλοξενίας προσφύγων στα σύνορα «ήταν και νομική ανάγκη και πολιτική επιλογή», καθώς «θα είναι μια μόνιμη πηγή τριβών με την Ευρώπη και τα Σκόπια», προσθέτοντας ότι «θέλουμε να μεταδώσουμε το μήνυμα ότι στην Ειδομένη όποιος πηγαίνει, πηγαίνει με δική του ευθύνη». Προσθέτοντας: «Εξακολουθούμε να θέλουμε να πειστούν οι άνθρωποι να έρθουν στις δομές που χτίζουμε προς τα κάτω, ώστε να τους προσφέρουμε αυτά που δικαιούνται με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που η χώρα μας μπορεί να προσδώσει».

Πέντε χρόνια πριν (15 Μαρτίου 2011)-Πέντε χρόνια μετά (15 Μαρτίου 2016)

Στην αρχή μικρές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις καταστέλλονται άγρια στην Δαμασκό. Βασανίζονται νέα παιδιά στην πόλη Ντεράα, επειδή θεωρήθηκαν ύποπτα για το γράψιμο αντικαθεστωτικών συνθημάτων. Δίδεται υπέρμετρη έκταση στην πληροφορία, ενώ και η παραπληροφόρηση έχει τον πρώτο λόγο. Πρωτοφανείς διαδηλώσεις ξεσπούν ενάντια στο καθεστώς Άσσαντ, που αντιμετωπίζονται με βιαιότητα.

Αυτά τα πρώτα γεγονότα εξελίσσονται στον καταστροφικό πολιτικό πόλεμο που ακολουθεί με αποτέλεσμα, μέχρι σήμερα, περισσότερους από 480.000 νεκρούς (12.000 χιλιάδες από αυτούς είναι παιδιά), 1.000.000 τραυματίες, ενώ και οι αγνοούμενοι ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες.

Ο ΚΑΦΕΤΖΗΣ ΤΟΥ «ΝΟΝΟΥ» (Μέρος 2ο)

Στην Σικελία, όπως και σε μεγάλο μέρος της νότιας Ιταλίας, οι βαπτίσεις ήταν ένα σπουδαίο γεγονός, καθώς η τελετή συνδεόταν με την είσοδο ενός νέου νονού στην οικογένεια. Έτσι πατέρας και νονός γίνονταν κομπάρι (compari) και δεσμεύονταν για την υπόλοιπη ζωή τους να ανταποκρίνονται ο ένας στις εκκλήσεις του άλλου, όποιες και αν ήταν αυτές. Οι χωρικοί, μάλιστα, συνήθιζαν να διηγούνται ανατριχιαστικές ιστορίες για την μοίρα, που επιφύλασσε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο προστάτης των κομπάρι στις περιπτώσεις προδοσίας. Η εκδίκηση ήταν φοβερή. Δύο άνδρες, λοιπόν, που η σχέση τους χαρακτηρίζονταν από μια σφοδρή αντιπαλότητα κουμπάριαζαν, ώστε να αποφύγουν τα δεινά που θα προέρχονταν από μια πιθανή κλιμάκωση αυτής της διένεξης.

Είναι γνωστή η σικελική φράση fari u cumpari, που σημαίνει να συμπεριφέρεσαι σαν κουμπάρος, δηλαδή ότι οφείλει κάποιος να γίνει συνένοχος του, βοηθώντας με κάθε τρόπο στην διάπραξη κάποιας παρανομίας. Ακολουθώντας αυτή την κοινωνική παράδοση οι μαφιόζοι ενίσχυαν τούς μεταξύ τους δεσμούς με κουμπαριές και αποκαλούνταν «νονοί» εξ αιτίας του κοινωνικού κύρους που είχε ο συγκεκριμένος τίτλος.