Στο κείμενο που ακολουθεί γίνεται μια μικρή προσέγγιση σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ από τη δεύτερη παγκόσμια εξουσιαστική ανθρωποσφαγή μέχρι και την κατάληψη του Αφγανιστάν και του Ιράκ από τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές τους δυνάμεις.
Εκείνο που διαπιστώνεται με βεβαιότητα είναι πως τα όσα ακολούθησαν μετά το 2000 αποτελούν μια συνέχεια των μέσων καταστολής και εξόντωσης που χρησιμοποιεί το κράτος των ΗΠΑ. Όλα όσα βγαίνουν στο φως για τις αγριότητες των κατακτητών, ιδιαίτερα μετά την κατάκτηση του Ιράκ, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Υπήρξε μάλιστα μια συστηματική προετοιμασία, γεγονός που αποδείχνει πως οι βομβαρδισμοί, οι επιθέσεις, οι σφαγές, τα βασανιστήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν συστατικά στοιχεία της ύπαρξης αυτού του κρατικού σχηματισμού όπως, άλλωστε, και κάθε κράτους.
«Είναι πολύ εύκολο να λέμε ότι ο γερμανικός λαός δεν θα έπρεπε -ακόμα και υπό την απειλή της βίας- να επιτρέψει στην κυβέρνησή του να πράξει τα όσα έκαμε. Εμείς όμως οι Αμερικανοί, υπό το καθεστώς καμίας απειλής δεν σταματήσαμε τις εκκενώσεις πληθυσμού, την σύγχυση, την δυστυχία και την απογοήτευση που κατέλαβαν πολλούς απ’ αυτούς που ζήτησαν την τύχη τους εδώ. Αν αναρωτηθούμε γιατί δεν το αποτρέψαμε και ακούσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν το κάναμε, ίσως τότε καταλάβουμε γιατί οι αντίστοιχες ερωτήσεις προς τους Γερμανούς είναι τόσο ασαφείς και ανεπαρκείς. Ξέροντας το τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι το 1940, νιώθοντας τη ντροπή να βαραίνει τις πλάτες μας καθώς βλέπαμε ανθρώπους να φυλακίζονται εξ αιτίας της φυλής ή της ιδεολογίας τους, μόνο φόβο και αποστροφή αισθανόμαστε όταν υπάρχουν τα μέρη και ο νόμος που επιτρέπουν και πάλι πολυάριθμες φυλακίσεις ανθρώπων χωρίς καμία απόδειξη». (Επιτροπή του Δικαστικού Σώματος των Αντιπροσώπων, εναντίον των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, 18 Μαρτίου 1971, σελ. 93)
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις Η.Π.Α. κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Το πείραμα των στρατοπέδων ξεκίνησε την περίοδο 1931-1948 στη ναζιστική Γερμανία, την Σοβιετική Ένωση και τις Η.Π.Α. Ο Στάλιν εξολόθρευσε 7-10.000.000 από το 1934 ως το 1939. Ο Χίτλερ άνοιξε το Dachau στις 9-3-1933 και το Auschwitz στην Πολωνία τον Ιανουάριο του 1940. Μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου, πάνω από 6.000.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα του Χίτλερ. Στις 24-8-1939, ο διευθυντής του FBI, J. Edgar Hoover ξεκίνησε διαβουλεύσεις για την αρχή ενός προγράμματος στρατοπέδων συγκέντρωσης στις Η.Π.Α.
Ακόμη και σήμερα, κάποιοι θα θυμούνται τα στρατόπεδα που στήθηκαν αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου στην Ιαπωνία από τον Roosevelt. Πολλοί βέβαια δεν ξέρουν ότι δεν ήταν μόνο Ιάπωνες όσοι φυλακίστηκαν. Γερμανοί, Ιταλοί και Μεξικάνοι επίσης στάλθηκαν εκεί. Αμέσως μετά την επίθεση στο Pearl Harbor, στις 7-12-1941, η κυβέρνηση άρχισε να σχεδιάζει το τι θα έκανε με τους αλλοδαπούς που προέρχονταν από χώρες οι οποίες θεωρούνταν τώρα εχθροί των Η.Π.Α. Σήμανε συναγερμός για την άμεση εκκένωση των πολιτειών των δυτικών ακτών, California, Oregon, Washington και Hawaii, από τους Ιάπωνες κατοίκους. Τον Φεβρουάριο του 1942, η κυβέρνηση ξεκίνησε να φτιάχνει λίστες με πιθανούς «εχθρούς», ενώ μεγάλης κλίμακας επιδρομές πραγματοποιούνταν για να βρεθούν διαφωνούντες ή αποδείξεις για κατασκοπεία. Έρευνες 4 μηνών δεν απέδειξαν σχεδόν τίποτα εναντίον Ιαπώνων κατοίκων των Η.Π.Α.
Εξ αιτίας του όλου κλίματος, η ανεργία μεταξύ των Ιαπώνων ανέβηκε κατακόρυφα, οι επιθέσεις εναντίον τους αυξήθηκαν, δεν τους δίνονταν άδειες για δικές τους επιχειρήσεις ενώ σε πολλούς απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα. Στα μέσα Φεβρουαρίου του 1942, αποφασίστηκε η εκκένωση όλων των Ιαπώνων αλλά και γενικά των αλλοδαπών που θεωρούνταν επικίνδυνοι για την άμυνα των Η.Π.Α. Οι «ύποπτοι» αυτοί, υπολογίστηκαν περίπου σε 100.000. Πολλοί από την κυβέρνηση και τον στρατό αντέδρασαν σε τέτοια σχέδια, οι αντιρρήσεις τους όμως αγνοήθηκαν. Στις 19-2-1942, ο Roosevelt υπέγραψε την εκτελεστική εντολή υπ’ αριθ. 9066, με την οποία διατασσόταν η αρχή των εκκενώσεων. Ένα μήνα αργότερα, στις 18-3-1942, ο Roosevelt υπέγραψε την εκτελεστική εντολή υπ’ αριθ. 9012, με την οποία ιδρύθηκε η «Αρχή Επανεγκατάστασης σε καιρό πολέμου». Σε αυτήν ανατέθηκε η διαχείριση της εκκένωσης. Γρήγορα ξεκίνησε η κατασκευή 10 στρατοπέδων επανεγκατάστασης, όπου θα «φιλοξενούνταν» πάνω από 110.000 άνθρωποι.
Οι Κουάκεροι ήταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα στους Ιάπωνες. Με δάκρυα τους βοηθούσαν να μαζέψουν τα λιγοστά τους υπάρχοντα. Φύλαξαν ερμητικά τα όποια πολύτιμα αντικείμενα άφησαν πίσω τους οι Ιάπωνες. Φρόντισαν να πουληθούν σπίτια και επιχειρήσεις που εγκαταλείπονταν και διασφάλισαν τρόπους ώστε να πάρουν οι Ιάπωνες τα χρήματά τους. Προστάτεψαν ακόμα και τις περιουσίες που δεν πουλήθηκαν. Ήταν σε συνεχή επαφή με τους κρατούμενους δίνοντάς τους κουράγιο και ηθική συμπαράσταση.
Δύο από αυτά τα στρατόπεδα, ήταν στην Arizona. Το ένα ήταν το «κέντρο επανεγκατάστασης του ποταμού Colorado» στο οποίο φυλακίστηκαν 18.000 άνθρωποι, από τον Απρίλη του 1942 ως το Μάρτη του 1946. Το άλλο ήταν το «Κέντρο Επανεγκατάστασης του Ποταμού Gila», στον οποίο φυλακίστηκαν 13.000 άνθρωποι από το Μάη του 1942 ως το Φλεβάρη του 1946.
Η κυβέρνηση έστησε τα στρατόπεδα σε τετράγωνους σχηματισμούς, με κάθε τετράγωνο να έχει 14 κτίρια. Το κάθε κτίριο είχε διαστάσεις 20×100 πόδια. Υπήρχαν τραπεζαρίες, κέντρα ψυχαγωγίας, πλυντήρια και χωριστά μπάνια για άντρες και γυναίκες.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο, οι κρατούμενοι υπέβαλλαν μηνύσεις ενώπιον του Κογκρέσου. Το 1988, ο Reagan υπέγραψε την Πράξη Πολιτικών Ελευθεριών, με την οποία επιχειρούνταν να διορθωθεί όπως-όπως το κακό που υπέστησαν αυτοί οι άνθρωποι. Μέχρι το 2000 περίπου 80.000 Ιαπωνο-Αμερικάνοι έχουν αποζημιωθεί κι όμως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εξακολουθεί να θεωρεί τις εκκενώσεις ως «εθελοντικές»!
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ 1950
Το 1950, το Κογκρέσο προτάσσοντας την «απειλή» του κομμουνισμού, ψήφισε το Νόμο Κράτησης. Ο Νόμος αυτός μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε νομική βιβλιοθήκη, σε μια σειρά βιβλίων με την ονομασία «Η ανάλυση των νόμων». Σύμφωνα με αυτόν, οι Αρχές απέκτησαν την ευχέρεια να συλλαμβάνουν ανεξέλεγκτα, τα άτομα ή τις ομάδες που ήταν ύποπτοι για ανατρεπτική δράση και αποτελούσαν απειλή για την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Οι άνθρωποι αυτοί φυλακίζονταν σε στρατόπεδα σ’ όλη τη χώρα.
Καθώς οξυνόταν η κρίση στην Κορέα, μεγάλωνε και η ανησυχία της τότε κυβέρνησης για την ύπαρξη κομμουνιστικών ομάδων στις Η.Π.Α. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης πρότεινε, τα στρατόπεδα που βρίσκονταν σε στρατιωτικές και αεροπορικές βάσεις και πρώην στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, να μεταβληθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας από τους λόγους ήταν ότι θα κόστιζε πολύ λιγότερο η μετατροπή των υπαρχόντων παρά η δημιουργία καινούριων. Το 1952, το Κογκρέσο ενέκρινε το ποσό των 775.000 δολαρίων για τη λειτουργία έξι στρατοπέδων.
Τα στρατόπεδα αυτά βρίσκονταν στις εξής περιοχές: Florence (Arizona), Wickenberg (Arizona), Avon Park (Florida), Allenwood (Pensylvania), El Reno (Oklahoma) και Tule Lake (California). Μόλις σταμάτησαν τα γεγονότα στην Κορέα, σταμάτησε και η ανάγκη ύπαρξης αυτών των στρατοπέδων. Το 1959, το στρατόπεδο της Tule Lake παραδόθηκε σε κρατικές υπηρεσίες. Του Wickenbeng, παραδόθηκε στη διοίκηση της πόλης. Του Avon Park, μεταβλήθηκε σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Τμήμα του στρατοπέδου στο Florence, μεταβλήθηκε σε ομοσπονδιακή φυλακή. Το El Reno, πέρασε στην διαχείριση της Υπηρεσίας Φυλακών. Το Allenwood, χρησιμοποιείται ως ομοσπονδιακή φυλακή ελαχίστης ασφαλείας.
Μέχρι το τέλος του ’60, πάνω από 16 προτάσεις κατατέθηκαν για την ανάκληση του Νόμου. Αναπτύχθηκε επίσης και ισχυρότατο ρεύμα του πληθυσμού εναντίον του Νόμου αφού πολλοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος προστασίας για όσους θα συλλαμβάνονταν με βάση αυτό το Νόμο. Το σημείο που είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη ανησυχία, ήταν η παράγραφος 103: «Οποτεδήποτε προκύψει ζήτημα Κατεπείγουσας Εθνικής Ανάγκης, ο Πρόεδρος μέσω του Γενικού εισαγγελέα, δια του παρόντος εξουσιοδοτείται να συλλάβει και να θέσει υπό κράτηση, κάθε άτομο για το οποίο υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πιθανότατα θα εμπλακεί ή πιθανότατα θα συνωμοτήσει με άλλους, για την διάπραξη κατασκοπείας ή σαμποτάζ».
Η παράγραφος αυτή, παρείχε δηλαδή την δυνατότητα να συλληφθεί κάποιος μόνο και μόνο με την υποψία, ότι ίσως κάποια μέρα παρανομήσει. Υπήρχαν όμως ανησυχίες και για άλλα σημεία του Νόμου:
1) Εκμηδενιζόταν η δύναμη του Κογκρέσου, καθώς αρκούσε η κήρυξη από τον Πρόεδρο, καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
2) Η οποιαδήποτε πολιτική ομάδα θα μπορούσε να συλληφθεί χωρίς στοιχεία.
3) Δεν υπήρχε περίπτωση εξέτασης και εξέτασης κατ’ αντιπαράσταση μαρτύρων ή ακόμα και η πλήρης γνώση του κατηγορητηρίου και των στοιχείων, επειδή η κυβέρνηση έπρεπε να προστατέψει τους πληροφοριοδότες της.
4) Ο μόνος τρόπος απόδειξης της αθωότητας, ήταν η εγγύηση της συμπεριφοράς του κατηγορουμένου στο μέλλον, πράγμα βεβαίως αδύνατον.
5) Δεν υπήρχε χρηματική εγγύηση
6) Δεν υπήρχαν ένορκοι.
7) Η ποινή, προέβλεπε φυλάκιση αορίστου διαρκείας.
Στα τέλη του ’60, οι μειονότητες και ειδικότερα η Ιαπωνική κοινότητα απευθύνθηκαν στο Κογκρέσο για την ακύρωση του Νόμου. Το 1970 παρ’ όλ’ αυτά, έγιναν σοβαρές προσπάθειες για την ανάκλησή του. Μεταξύ πάρα πολλών Αμερικάνων, αναπτύχθηκε ο φόβος ότι πολλοί που δεν είχαν δημοφιλείς ιδέες, θα συλλαμβάνονταν.
Στις 14-9-1970, η Επιτροπή Εσωτερικής Ασφάλειας, συνεδρίασε για τον συγκεκριμένο Νόμο. Στο τέλος, δηλώθηκε ότι υπήρχε μια πρόταση που δεν ανακαλούσε το Νόμο, απλά θα τον τροποποιούσε. Η πρόταση αυτή όμως δεν κατέληξε πουθενά, γιατί η 91η συνεδρίαση του Κογκρέσου διακόπηκε πριν βγει απόφαση. Όταν έγινε η 92η συνεδρίαση, πάνω από 150 μέλη του Κογκρέσου τάχθηκαν υπέρ της ανάκλησης του Νόμου.
Από την εποχή του Βιετνάμ, η κυβέρνηση ψάχνει συνεχώς τρόπους να ελέγχει τις όποιες κοινωνικές αναταραχές. Εκτελεστικές εντολές και νόμοι κατατέθηκαν που υπογραμμίζουν τον ρόλο του στρατού στην καταστολή των εξεγέρσεων. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Κρίσεων (η περιβόητη FEMA – Federal Emergency Management Agency), απέκτησε τόση δύναμη, που ακόμα και ελάχιστης σημασίας περιστατικά μπορούν να τεθούν υπό την δικαιοδοσία της.
Στις αρχές του ’80, ο Reagan, το Υπουργείο Άμυνας και η FEMA, άρχισαν να επαναπροσδιορίζουν τον ρόλο της τελευταίας στην ασφάλεια των Η.Π.Α. Το 1983, έγινε πρόταση να αναλάβει η FEMA ασκήσεις επιβίωσης, επιβολή στρατιωτικού νόμου, έλεγχο κοινωνικοπολιτικών αναταραχών ενώ δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην προστασία της χώρας από ξένες απειλές και εγχώρια τρομοκρατία.
ΑΣΚΗΣΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ 1984 (REX – 84 -Readiness EΧercise 1984)
Το 1981, η FEMA και το Υπουργείο Άμυνας ξεκίνησαν ασκήσεις πάνω σε σχέδια για την καταστολή αναταραχών και «τρομοκρατικών» ενεργειών. Οι ασκήσεις REX – 84, ξεκίνησαν με τον συλλογισμό ότι η FEMA ίσως θα «αναγκαζόταν» να κρατήσει έναν πολύ μεγάλο αριθμό προσφύγων που θα περνούσαν τα σύνορα Η.Π.Α. – Μεξικού, ως αποτέλεσμα κάποιου πολέμου στην Κεντρική Αμερική (θυμηθείτε την Ιστορία Ιράν – Contras). Προβλεπόταν βεβαίως ότι στρατιωτικές βάσεις τις χώρας θα μετατρέπονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μία από αυτές ήταν η βάση Krome στην Florida. Μετατράπηκε σε ανακριτικό κέντρο για την FEMΑ και την Υπηρεσία Μετανάστευσης από κοινού.
34 ομοσπονδιακές και λοιπές υπηρεσίες συντονίστηκαν για να πραγματοποιήσουν άσκηση πολιτικής ετοιμότητας μεταξύ 5-13 Απρίλη 1984. Την άσκηση REX – 84 Bravo, συντόνιζαν η FEMA και το Υπουργείο Άμυνας και μεταξύ άλλων συμμετείχαν η CIA, οι Μυστικές Υπηρεσίες, το FBI, η Υπηρεσία Βετεράνων. Στην άσκηση αυτή δοκιμαζόταν η ικανότητα του στρατού να ελέγξει εξεγέρσεις, πολυπληθείς διαδηλώσεις και απεργίες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις λειτουργίες της κυβέρνησης και την διακίνηση του χρήματος. Περιείχε επίσης ασκήσεις καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», μετακίνηση πληθυσμών και την επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Αρκετούς μήνες μετά την ολοκλήρωση του REX-84, προτάθηκε η τροποποίηση της Εκτελεστικής Εντολής 11490 ώστε να δοθούν στη FEMA ακόμα μεγαλύτερες εξουσίες. Όπως ήταν φυσικό, ανέκυψαν αντιδράσεις επί αντιδράσεων. Οι κυριότερες από αυτές ήταν:
1) Πίσω από το καθεστώς της «Κατεπείγουσας Εθνικής Ανάγκης», η FEMA απαιτούσε ρόλο τσάρου (που συμβαίνει σήμερα).
2) Παράκαμψη οποιαδήποτε άλλης υπηρεσίας ή σώματος.
3) Για το οτιδήποτε, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η «Κατεπείγουσα Εθνική Ανάγκη» και να ανακατευτεί η FEMA.
4) Η παντελής απουσία του προέδρου και του Κογκρέσου από το σκηνικό, αφήνοντας ουσιαστικά το ελεύθερο στη FEMA ν’ αλωνίζει (κάτι που επίσης συμβαίνει σήμερα).
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ GARDEN PLOT
Η επιχείρηση Garden Plot αναφέρεται στην ενίσχυση που παρέχει ο ομοσπονδιακός στρατός στις πολιτειακές και τοπικές αρχές, σε καιρούς αναταραχών. Ήταν αποτέλεσμα του REX – 84. Είναι γνωστή επίσης ως Oplan Garden Plot, Garden Plot, MACDIS (Military Assistance to Civil Disturbances) και Garden MacDIS.
Γνωστοποιήθηκε για πρώτη φορά τα μέσα του ’80.
Ο Σχεδιασμός 55-2 Πολιτικών Αναταραχών των Η.Π.Α. ή Επιχείρηση Garden Plot, προβλέπει την πλήρη ετοιμότητα όλων των σωμάτων στρατού. Στο στόχαστρο θα είναι άτομα ή ομάδες που η κυβέρνηση θεωρεί «ταραχοποιά στοιχεία». Σ’ αυτά τα «στοιχεία» εντάσσονται: ομάδες αντίστασης, διαδηλωτές εναντίον των φόρων, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί, άτομα που θεωρούνται μη-κομφορμιστές ή ακόμα κι αυτοί που αντιτίθενται στον Στρατιωτικό Νόμο. Η χρήση του θα κρίνεται αναγκαία, όταν οι τοπικές αρχές δε θα μπορούν να τηρήσουν το νόμο και την τάξη. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, για όποιο άτομο ή ομάδα ενεργεί με επικίνδυνο για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση τρόπο.
Επιπλέον, η Επιχείρηση Garden Plot επιτρέπει στον ομοσπονδιακό στρατό και την εθνοφρουρά, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τα στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών. Κάτι τέτοιο, γίνεται δυνατό με την Προεδρική απόφαση PDD-25 (Presidential Decision Directive – 25). Αν και η PΡD-25 θεωρείται ακόμα απόρρητη, κάποια στοιχεία έχουν βγει στην επιφάνεια τα οποία αναλύουν την σχέση του στρατού των Η.Π.Α. και των δυνάμενων των Ηνωμένων Εθνών, σε επιχειρήσεις εγχώριες και στο εξωτερικό.
Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα και μια ευκαιρία για την εφαρμογή του Garden Plot, προέκυψε στις 29 Απρίλη 1992. Η California έζησε την πιο «θερμή» περίοδο από το 1960, στο Los Angeles. Οι μικροαναταραχές γρήγορα εξελίχθηκαν σε εξέγερση που άφησε πίσω της 44 νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές περίπου 1.000.000.000 δολαρίων. Σε πολλές περιπτώσεις, η αστυνομία του Los Angeles δεν μπορούσε να σταματήσει τους εξεγερμένους.
Ο κυβερνήτης της California, διέταξε την Εθνοφρουρά να βοηθήσει την τοπική αστυνομία. Την 1η Μάη 1992, ο Πρόεδρος Bush υπέγραψε την Εκτελεστική Εντολή 12804 με την οποία ο ομοσπονδιακός στρατός διατασσόταν να βοηθήσει την εθνοφρουρά και την τοπική αστυνομία. Η επιχείρηση Garden Plot τέθηκε σε εφαρμογή. Συμμετείχαν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του L.A., το FBI, η Υπηρεσία Διαχείρισης Επειγόντων της πόλης και το γραφείο του Σερίφη.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να θέσει σ’ εφαρμογή το Garden Plot αν υπάρξει σοβαρή κοινωνική αναστάτωση ή κάποια οικονομική καταστροφή τέτοιου μεγέθους που θα επιφέρει αποτελέσματα, τα οποία δε θα μπορούσαν να διαχειριστούν οι τοπικές και πολιτειακές αρχές.
Στην περίπτωση της «Κατεπείγουσας Εθνικής Ανάγκης», ο Πρόεδρος αφού κήρυττε στρατιωτικό νόμο, θα έδινε στη FEMA την δικαιοδοσία να αναλάβει τον έλεγχο της πολιτικής δομής των Η.Π.Α., αναστέλλοντας το Σύνταγμα και τον Χάρτη των Δικαιωμάτων. Το Κογκρέσο δεν θα μπορούσε να ασκήσει τον παραμικρό έλεγχο στις ενέργειες του Προέδρου ή της FEMA για 6 μήνες ή μέχρι να ανακληθεί ο στρατιωτικός νόμος. Η Εκτελεστική Εντολή που τα επιτρέπει αυτά είναι η υπ’ αριθ. 12919. Μαζί με την εντολή του Υπουργείου Άμυνας 3025.12, η FEMA μπορεί να φυλακίσει ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορούν επίσης να τους χρησιμοποιήσουν για «κοινωνική εργασία» υπό την καθοδήγηση του Υπουργείου Άμυνας αλλά υπό την επίβλεψη του FBI.
Εξ άλλου, η τροποποίηση του Σχεδίου Δράσης της FEMA τον Ιούνιο του 1999 αναφέρει την επιχείρηση Garden Plot.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 160-190 στρατόπεδα στις Η.Π.Α. το καθένα με δυνατότητα στέγασης από 10.000-300.000 ανθρώπους. Τα περισσότερα βρίσκονται σε στρατιωτικές βάσεις ή βάσεις που δεν χρησιμοποιούνται πια από τον στρατό. Ελάχιστες πληροφορίες βρίσκονται στην διάθεση του κοινού και ο λόγος είναι ο φόβος για τις αντιδράσεις που θα προκύψουν όταν γίνουν γνωστά περισσότερα δεδομένα. Οι υπάρχουσες λίστες είναι ασαφείς, παλιές και ελλιπείς.
Υπάρχουν φωτογραφίες για το στρατόπεδο Grayling στο Michigan, το Fort Dix στο New Jersey και το στρατόπεδο στο Αεροδρόμιο Will Rogers στην Oklahoma. Πολλές φωτογραφίες, που έχουν τραβηχτεί, δείχνουν τεράστιες εκτάσεις περιφραγμένες με συρματόπλεγμα. Έχουν επίσης φωτισμό και πύργους ελέγχου γύρω-γύρω. Καταλαβαίνουμε βέβαια, ότι οι εκτάσεις αυτές δεν προορίζονται για κοπάδια καθώς τα βόδια και οι αγελάδες δεν σκαρφαλώνουν σε συρματοπλέγματα ούτε χρειάζονται πύργους ελέγχου.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ CABLE SPLICER
Η Επιχείρηση αυτή είναι σχέδιο του Υπουργείου Άμυνας και ξεκίνησε όταν ο Ronald Reagan ήταν κυβερνήτης της California. Ο Reagan ζήτησε από τον επικεφαλής της πολιτειακής εθνοφρουράς να αναπτύξει ένα σχέδιο που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση σε περιόδους αναταραχής. Προαπαιτούνταν ως αναγκαία συνθήκη η κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Σκοπός της επιχείρησης αυτής ήταν να νομιμοποιήσει τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις διαδηλωτών και ακτιβιστών κατά την περίοδο του Βιετνάμ. Αρχικά, παρουσιάστηκε σαν ένα πρόγραμμα προστασίας των πολιτών από ταραχές. Κάποιοι απ’ τους στόχους του ήταν:
1) Να εμποδίσει τις διαδηλώσεις
2) Να απομονώσει και να αδρανοποιήσει τα ηγετικά στελέχη της επανάστασης
3) Να διαλύει με κάθε τρόπο τις διαδηλώσεις
4) Να είναι νομιμοφανείς όλες οι ενέργειες της αστυνομίας
5) Να μη μπορεί ο κατηγορούμενος να χρησιμοποιήσει κανένα προπαγανδιστικό υλικό
6) Να μη μπορεί να διεκδικήσει καμιά απολύτως αποζημίωση από την αστυνομία, σε περίπτωση αθώωσής του.
Τρία διαφορετικά σενάρια δικαιολογούσαν την εφαρμογή του Cable Splicer και την τελική ανάληψη των κυβερνητικών λειτουργιών σε επείγουσα περίπτωση. Τα σενάρια είναι:
Α) Η αστυνομία συλλαμβάνει κάποιον και ξαφνικά ακούγεται ένας πυροβολισμός. Απειλούνται κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ξεκινούν ταραχές.
Β) Οχήματα της αστυνομίας παγιδεύονται και η ζωή κυβερνητικών αξιωματούχων και αστυνομικών απειλείται άμεσα. Ακολουθούν πολυπληθείς διαδηλώσεις ή άλλου είδους δράσεις και η αστυνομία χάνει τον έλεγχο.
Γ) Ταραχές βρίσκονται σε όξυνση και το πλήθος πρέπει να διαλυθεί πριν ενωθεί με τους ταραξίες και την κατάσταση δε μπορούν να ελέγξουν ούτε η αστυνομία ούτε η Εθνοφρουρά.
— «Υπάρχει ακόμα και σήμερα το Cable Splicer»;
— «Ναι!», είναι η απάντηση.
Μετά από ένα συνέδριο αξιωματούχων στο Wayne του Michigan στις 16 Σεπτέμβρη 1999, ρώτησαν – έναν υπαστυνόμο του Τμήματος Διαχείρισης Επειγόντων Καταστάσεων της αστυνομίας του Michigan, αν γνώριζε την συγκεκριμένη επιχείρηση. Θυμωμένος και νευρικός απάντησε καταφατικά. Ρωτήθηκε επίσης, γιατί αυτοκόλλητα είχαν τοποθετηθεί σε διάφορες πινακίδες στους δρόμους, με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσαν να διαβαστούν ως κώδικας και αν κάποιος που ήξερε να τον διαβάσει θα τον οδηγούσε σε αστυνομικά τμήματα ή/και φυλακές. Μουρμούρισε μια μπερδεμένη απάντηση, λέγοντας ότι ήταν απλά bar codes που εξηγούσαν την σημασία μιας φθαρμένης άρα δυσνόητης πινακίδας. Το πρόβλημα στην απάντησή του, είναι ότι αρκετές φθαρμένες πινακίδες δεν έχουν τέτοια αυτοκόλλητα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Πριν το 1878, δεν ήταν ασυνήθιστο οι τοπικές αρχές να ζητάνε την βοήθεια του στρατού για την επιβολή του νόμου. Μετά το τέλος του Εμφυλίου, οι νότιες πολιτείες σταμάτησαν αυτήν την πρακτική επικαλούμενες ακρότητες και κατάχρηση εξουσίας από τον στρατό. Το 1878, το Κογκρέσο ψήφισε ένα νόμο (Posse Comitatus Act) [45η Σύγκληση του Κογκρέσου, 2η Συνεδρίαση, Κεφάλαιο 263 Παράγραφος 15: «Από την στιγμή της ψήφισης αυτού του νόμου, δεν θα καθίσταται νόμιμη η χρησιμοποίηση οποιουδήποτε τμήματος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών με σκοπό την εκτέλεση των νόμων, παρά μόνο σε περιπτώσεις τέτοιες και κάτω από συνθήκες όπου η χρήση αυτής της εξουσίας θα παραχωρείται από το Σύνταγμα ή το Κογκρέσο…» Εγκρίθηκε την 18η Ιουνίου 1878], σύμφωνα με την οποία θα σταματούσε η επέμβαση του ομοσπονδιακού στρατού σε ζητήματα επιβολής του νόμου στους πολίτες.
Σήμερα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με τις διατάξεις του Υπουργείου Άμυνας, τις εκτελεστικές εντολές και τους ομοσπονδιακούς νόμους έχει αυξήσει κατά πολύ την δικαιοδοσία της σε τέτοια ζητήματα, με το πρόσχημα της μη παραβίασης του Posse Comitatus Act. Ουσιαστικά, έχει επιτραπεί στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το Υπουργείο Άμυνας να προμηθεύσουν τον εξοπλισμό, την εκπαίδευση και το προσωπικό, αρκεί κάποιος από τις τοπικές αρχές να κάνει την βρομοδουλειά.
Πολύ χαρακτηριστική περίπτωση είναι το Waco. Όταν μια κυβέρνηση στέλνει τύπους που ενεργούν όπως τους καπνίσει χωρίς καμιά εις βάρος τους συνέπεια σαν το FBI και τους Nightstalkers (νυχτερινούς διώκτες), είναι αναπόφευκτο να συμβούν τραγωδίες σαν αυτές του Waco και του Ruby Ridge.
Στο Waco, οι κύριοι αυτοί φέρουν την ευθύνη για τον θάνατο 80 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων 23 παιδιά. Και δεν κόστισε τίποτα στην Γενική Εισαγγελέα Janet Reno ν’ αναλάβει την ευθύνη, καθώς ήξερε ότι δεν είχε ν’ ανησυχεί για τίποτα.
Οι τοπικές αρχές ζητούν την βοήθεια του FBI και της FEMA, σε καταστάσεις που δε μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν. Σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου, την επίβλεψη του ομοσπονδιακού στρατού έχουν το FBI και η FEMA. Αν υπάρξει «Κατεπείγουσα Εθνική Ανάγκη» –πραγματική ή κατασκευασμένη– ο Πρόεδρος μέσω της Εκτελεστικής Εντολής 12919 κηρύσσει στρατιωτικό νόμο και ο ομοσπονδιακός στρατός επεμβαίνει ανεξαρτήτως προηγούμενου αιτήματος των τοπικών αρχών. Η FEMA αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τις κυβερνητικές λειτουργίες, το Σύνταγμα αναστέλλεται και έχουμε έτσι μια ωραιότατη στρατιωτική δικτατορία. Αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο, εξυπακούεται ότι θα υπάρξουν αναταραχές και εξεγέρσεις και τότε θα εφαρμοστούν οι επιχειρήσεις Garden Plot και Cable Splicer.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι όταν ο Πρόεδρος παραδώσει την διακυβέρνηση στην FEMA, παραβιάζει απροκάλυπτα την παράγραφο 4 του άρθρου 4 του Συντάγματος των Η.Π.Α.:
«Η Ομοσπονδία οφείλει να εγγυάται στην κάθε Πολιτεία αυτής της Ενώσεως μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης και να προστατεύει την κάθε μια από οποιαδήποτε εισβολή και με την σύμφωνη γνώμη του Νομοθετικού ή του Εκτελεστικού Σώματος (όταν το Νομοθετικό δε μπορεί να συγκληθεί), εναντίον εγχώριας βίας».
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Ας δούμε τέλος την Εκτελεστική Εντολή 11000 (16 Φεβρουαρίου 1962) όπου γίνεται Ανάθεση Επειγουσών Καταστάσεων στον Υπουργό Εργασίας Η ακόλουθη παράγραφος (no 1) μπαίνει σε εφαρμογή όταν ενεργοποιηθεί η εκτελεστική εντολή 12919.
«Ο Υπουργός Εργασίας εντέλλεται να σχεδιάσει και να αναπτύξει προγράμματα ετοιμότητας, τα οποία θα περιλαμβάνουν μετακινήσεις εργατικού δυναμικού, αποτελεσματικότερη χρησιμοποίηση περιορισμένου εργατικού δυναμικού συμπεριλαμβανομένου του εξειδικευμένου προσωπικού, παγίωση των ημερομισθίων, εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, έρευνα, διευθέτηση των εργασιακών σχέσεων. Αυτά τα προγράμματα θα πρέπει να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν, ώστε να δημιουργήσουν μια κατάσταση ετοιμότητας που προκύπτει υπό συνθήκες Κατεπείγουσας Εθνικής Ανάγκης, συμπεριλαμβανομένης και επίθεσης εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».
Όλα πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται για να κινηθεί απρόσκοπτα ο μηχανισμός της πλήρους καταστολής και τρομοκρατίας!
Carl Jensen
Anarchy press gr 