Στις 8-5-2015 στην κοινοβουλευτική πρεμιέρα της «Ώρας του Πρωθυπουργού», ο Τσίπρας σε ερώτηση του Νίκου Νικολόπουλου των ΑΝΕΛ, για το θέμα της διαπλοκής και των ΜΜΕ, έκανε την ακόλουθη βαρύγδουπη πολιτική δήλωση που τάραξε συθέμελη την επάρατη «διαπλοκή»:
«Όταν ανοίγεις μία κόντρα, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να φτάσεις μέχρι τέλους. Εάν δεν έχεις αυτή την πρόθεση ή τη δύναμη, μη το κάνεις. Εμείς λοιπόν ξεκινάμε τον πόλεμο και λέμε ξεκάθαρα: Θα πάμε μέχρι τέλους. Ανεξαρτήτως εκβιασμών, ισχύος των αντιπάλων και πολεμικής. Το αμαρτωλό τρίγωνο Πολιτικής – Τραπεζών – Καναλαρχών θα γκρεμιστεί».
Έχουμε επανειλημμένα τοποθετηθεί για τις εν λόγω μπαρουφάρες του Τσίπρα, αλλά ο πειρασμός να επανέλθουμε είναι μεγάλος, καθώς με μεγάλη συγκίνηση βλέπουμε την περιβόητη «διαπλοκή» να λυγίζει από το «σθένος» του καταλληλότερου εφαρμοστή του τρίτου μνημονίου.
Διαβάσαμε, λοιπόν, στην Καθημερινή της Κυριακής, μεταξύ άλλων, από τον διευθυντή σύνταξης (Παπαχελάς) τα εξής:
«Η μεταπολίτευση παρήγαγε πολλά ταμπού και τοτέμ. Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο του νεκροθάφτη τους. Ήδη έχει ενταφιάσει μερικά. Ποιος, για παράδειγμα, θα τολμούσε πριν από μερικά χρόνια να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς με τον τρόπο που το έχει κάνει ο ίδιος και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του; Η τύχη του θα ήταν δεδομένη… Θα μπορούσατε επίσης να σκεφθείτε μία κυβέρνηση, και μάλιστα αριστερή, να συνυπογράφει την ιδιωτικοποίηση δεκατεσσάρων αεροδρομίων; Με μία γερμανική εταιρεία; Να δύο ταμπού που φαίνεται να σπάνε, ο άλογος αντιαμερικανισμός και η ταύτιση των ιδιωτικοποιήσεων με το περιώνυμο ξεπούλημα των ασημικών. Έχουμε, δόξα τω Θεώ, πολλά ακόμη ταμπού να ενταφιάσουμε για να γίνουμε μία κανονική χώρα. Ένας φίλος λέει ότι αυτό θα συμβεί την ημέρα, που θα έχουμε εκπροσώπους εταιρειών να κάνουν «Ημέρα Καριέρας» (ή ακόμη καλύτερα Carreer Day) στο Πολυτεχνείο. Γεγονός είναι ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί και κάνει πράγματα, που δεν θα τολμούσε να αγγίξει καμία κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή είναι φρέσκοι στην εξουσία. Ίσως πάλι να έχει να κάνει με το γεγονός ότι το αριστερό κομμάτι του νεοελληνικού μυαλού αρνείται να καταλάβει μερικά πράγματα. Είναι, όμως, εντυπωσιακό. Με τα μισά από αυτά που έχει συμφωνήσει ο κ. Τσίπρας από το καλοκαίρι θα καιγόταν η Αθήνα τις επόμενες ημέρες. Μάλλον, όμως, δεν θα κουνηθεί… κουνούπι. Οι παλαιοί πολιτικοί νιώθουν να τους πνίγει το δίκιο. Δίκαιο ή άδικο, έτσι έχει η κατάσταση. Η αριστερά και ο λαϊκισμός έχουν ασυλία, ακόμη και όταν παραβιάζουν τα δικά τους άγια των αγίων».
«Νεκροθάφτης», λοιπόν, ο Τσίπρας. Θα συμφωνήσουμε απολύτως. Η «διαπλοκή» ζητωκραυγάζει ήδη τα πρώτα επινίκια, τον χρίζει ως τον καταλληλότερο διαχειριστή της «συνέχειας», του αναγνωρίζει τον ιστορικό ρόλο να θάψει οριστικά και αμετάκλητα τον «αντιαμερικανισμό» και τις αριστερές «αντιρρήσεις» περί «εκποίησης των δημόσιων ασημικών» και πόσα ακόμα… Γιατί είναι μόνος που μπορεί… Και τα σκυλιά δεμένα. Ξέρει ο «νεκροθάφτης» απ’ αυτά. Άλλωστε, τι είδους «νεκροθάφτης» της διαπλοκής θα γίνει αν πρώτα δεν την γευτεί μέχρι το μεδούλι; Το ίδιο έκαναν και οι προκάτοχοί του. «Νεκροθάφτης», επομένως, με αβανταδόρο την Γιάννα Αγγελοπούλου και το Ίδρυμα Κλίντον. Και να σκεφτεί κάποιος ότι αυτά είναι τα εμφανή δείγματα της «μη»-διαπλοκής του νεώτερου ευνοουμένου της κυριαρχίας. Όσο για τα αφανή, που θα δουν το φώς (ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον), ας μη βιαζόμαστε. Πρέπει, πρώτα, να γίνουν οι απαραίτητες ρυθμίσεις!
Πάντως, εκτός από τον Παπαχελά, έχουμε και τον έτερος πυλώνα της «διαπλοκής», ο οποίος ενθουσιασμένος από το «νέο» καθεστώς, προσέρχεται προσφέροντας «λιβάνι» και τεμενάδες. Πρόκειται για τον «θεόπνευστο» Ψυχάρη (του Βήματος, και τέως «πολυχρονεμένο» διοικητή του αγίου όρους):
«Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί! Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο γίνεται φανερό ότι ο σημερινός πρωθυπουργός βαδίζει επί τα ίχνη του Ανδρέα Παπανδρέου. Η πολιτική ιδεολογία τους προκύπτει συγγενής, η μαχητικότητα μοιάζει κοινό χαρακτηριστικό τους, οι στρατηγικές κινήσεις και ο ιδιόμορφος τακτικισμός τείνουν να καταλήξουν στο σύνθημα «τι Ανδρέας, τι Αλέξης»…! Είχαν κοινή αφετηρία, τον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Πλαισιώθηκαν από ιστορικά πρόσωπα της αντιδεξιάς παρατάξεως. Διακήρυξαν την πολιτική Αλλαγή σε βάθος, φτάνοντας τα όρια της ανατροπής. Το ΠαΣοΚ σχεδόν αμέσως με την ίδρυσή του έδωσε δείγματα των μονίμων προβλημάτων εσωστρέφειας, χαρακτηριστικής στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Ο Α. Παπανδρέου δεν δίστασε να εκκαθαρίσει το κόμμα του από στελέχη που σήκωσαν κεφάλι. Η νικηφόρος πορεία του ΠαΣοΚ στηρίχτηκε στη σιδηρά πειθαρχία. που επέβαλλε ο ηγέτης του σε όλους, από τον τελευταίο συνεργάτη του έως και τους βουλευτές του, οι οποίοι εισήρχοντο στην αίθουσα του Κοινοβουλίου εφ’ ενός ζυγού! Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει φτάσει βέβαια σε τέτοιο σημείο πειθαρχίας, αλλά τις οίδε τι τέξεται η επιούσα! Πάντως η πρώτη «εκκαθάριση» έγινε με την αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη ενώ την τελευταία στιγμή απετράπη (ορισμένοι λένε ανεβλήθη) η αποχώρηση 53 διαφωνούντων. Οι ομοιότητες μεταξύ ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανείς και στις εξαγγελίες τους. Εθνική Ανεξαρτησία με ταυτόχρονη παραμονή στο ΝΑΤΟ είναι το σύνθημα των δύο κομμάτων, που τελικά μένουν σταθερά προσηλωμένα στη Δύση (άλλωστε γι’ αυτό οι οπαδοί του ΠαΣοΚ μεταναστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ!). Τα δύο κόμματα στηρίζουν την πολιτική τους σε φιλολαϊκές εξαγγελίες, οι οποίες συχνά καθυστερούν, για να μείνουν τελικά ανεκπλήρωτα οράματα. Δεν χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις για τη συγγένεια των δύο κομμάτων. Ο λαός, οι πολίτες που ψηφίζουν άλλοτε από ‘δώ και άλλοτε από ‘κει, είναι προφανώς ευχαριστημένοι γιατί το κόμμα που πλειοψηφεί κινείται ήδη στους δρόμους που οδηγούν στην Κεντροαριστερά».
Το «συγκρότημα» (ένα είναι το «συγκρότημα») παραδίδει την ιστορία της «ευρύτερης αριστεράς» στον Τσίπρα. Δεν είναι δα και μικρή εκδούλευση. Για όσο πάει, με όρους που ήδη έχουν συμφωνηθεί. Ο Ψυχάρης όπως και κάθε ανάλογο κουμάσι του φυράματος αλλά και της διαχρονικής του θέσης στην εγχώρια εξουσιαστική ελίτ δεν δίνει φυσικά ούτε νερό του «αγγέλου» του χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς συμφωνίες κυρίως κάτω από το τραπέζι. Το «λιβάνισμα» του μ’ άλλα λόγια δεν είναι δωρεάν. Κοστίζει και μάλιστα ακριβά. Και οι στιγμές άλλωστε δεν είναι τυχαίες.
Η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση-«εξυγίανση» των τραπεζών όπως είναι γνωστόν είναι δρομολογημένη με απόλυτη ακρίβεια από το τρίτο μνημόνιο με στόχο τον απόλυτο έλεγχο των εγχώριων τραπεζών στο γαλλογερμανικό κυρίως χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που επίσης θα ελέγξει απόλυτα όχι μόνο τις χρεωμένες, αλλά παρ’ όλα αυτά στρατηγικής σημασίας ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά και όσες εξαρτούν το όποιο μέλλον τους από τραπεζικά δάνεια, που αναμένουν να λάβουν όταν «σταθεροποιηθεί» η κατάσταση για να επιβιώσουν.
Το παιχνίδι θ’ ανοίξει σύντομα και οι καρχαρίες που μυρίζονται «αίμα» φαίνεται ότι είναι ήδη ιδιαίτερα πεινασμένοι…
Anarchy press gr 