«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, με τόνο μάλλον επιτιμητικό, αυτό σημαίνει αυτό ακριβώς που διάλεξα να σημαίνει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το ερώτημα είναι, είπε η Αλίκη, αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Το ερώτημα είναι, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, ποιος θα είναι ο κυρίαρχος. Αυτό είναι όλο». (Λιουίς Κάρολ, Μέσα από τον Καθρέπτη)
«Όποιος έχει έγκαιρα προειδοποιηθεί,
έχει τον χρόνο και για να προετοιμαστεί». (Ουίνστον Τσώρτσιλ)
Tα μνημονιακά «σκιάχτρα» μεταμορφώθηκαν πια σε μνημονιακά είδωλα. Τα πέπλα έπεσαν. Η παράσταση ολοκληρώθηκε. Η αριστερή σκηνοθεσία εξασφάλισε ένα άφωνο «κοινό», που υποκλίθηκε και εν συνεχεία υποτάχθηκε στον (αριστερό) μεγάλο Αδελφό, παραζαλισμένο από ένα ανηλεή βομβαρδισμό απίστευτου ψεύδους και εξαπάτησης.
Όλα φαίνεται να δουλεύουν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Το «κοινό» καλείται εκ νέου να δεχθεί το νέο σφράγισμα της υποταγής του, να ζητωκραυγάσει τις συνθήκες εθελοδουλείας. Τα σημάδια της κοινωνικής συντριβής αυτή την φορά μοιάζουν τόσο έντονα όσο και η ικανοποίηση των κυρίαρχων για την επιτυχία τους. Μια επιτυχία που μεγαλώνει και αυξάνεται όσο επιδεικνύεται από τους δεσμώτες μας το πραγματικό τρόπαιο: η καταστολή ενός ατίθασου κοινωνικού χώρου, ενός κοινωνικού χώρου μαθημένου να αντιστέκεται, να πολεμά, πολλές φορές για ίδιον όφελος, άλλες τόσες γιατί μια παράδοση ανυποταξίας, έστω και μέσα από σοβαρές στρεβλώσεις, οδηγούσε ξανά και ξανά στον ίδιο δρόμο: να μην σκύβουμε το κεφάλι.
Anarchy press gr 