«Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αμερικανική κυβέρνηση και τον κύριο Ομπάμα καθώς χωρίς τη δική τους βοήθεια και την επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει το ζήτημα του χρέους ίσως να μην είχαμε πετύχει».
Μ’ αυτά τα λόγια ο αντιπρόεδρος του καθεστώτος Τσίπρα ο «συνετός», «νηφάλιος» και «σοβαρός» Γ. Δραγασάκης προσκύνησε δημοσίως τις ΗΠΑ για την «διαμεσολάβηση» τους, την οποία χαρακτήρισε μάλιστα «ιστορικό γεγονός». Να σημειώσουμε εδώ ότι οι ευχαριστίες προς τις ΗΠΑ έχουν μία μακραίωνα ιστορία, όπου εκτός από τον Δραγασάκη, είχαμε τόσο τον Σημίτη, όσο και τις πρόσφατες γονυκλισίες του Παυλόπουλου.
Θα θυμίσουμε ότι ο Δραγασάκης πριν την συμμετοχή του στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξ. Ζολώτα (22 Νοεμβρίου 1989) στην οποία κατέλαβε την θέση τού αναπληρωτή υπουργού εθνικής οικονομίας, υπήρξε επικεφαλής και συντονιστής του Οικονομικού Τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ενώ οι στενοί του συνεργάτες υπήρξαν τρανταχτά ονόματα εκείνη την εποχή, αλλά και αργότερα, που στελέχωναν πολυεθνικές, μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τράπεζες.
Ο Δραγασάκης στην συνέχεια υπήρξε επικεφαλής των «ανανεωτών» του ΚΚΕ, διεκδίκησε ακόμη και την διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος του Χαρίλαου Φλωράκη στις 27 Φλεβάρη του 1991 (13ο Συνέδριο), την οποία και έχασε μόλις με τρεις ψήφους διαφορά από την Αλέκα Παπαρήγα, αφού ο ίδιος έλαβε 54 ψήφους και η Παπαρήγα 57.
Υποστηρικτές του τότε υπήρξαν μεταξύ άλλων ο Παναγιωτάκης Λαφαζάνης, ο Μίμης Ανδρουλάκης και η Μαρία Δαμανάκη. Ο Δραγασάκης μετά από αυτήν την ψηφοφορία, παραμένει για έξι μήνες στο ΚΚΕ και αμέσως μετά «μετακομίζει» στο ΣΥΝ, αφού δεν ευοδώθηκε η επικράτηση της συγκεκριμένης γκορμπατσωφικής τάσης του κόμματος που προέβλεπε την υιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης.
Είναι αλήθεια ότι ο Δραγασάκης και οι όμοιοι του καθ’ όλη την διάρκεια των πεντάμηνων «σκληρών διαπραγματεύσεων» έσταζαν μέλι, όταν με την οιαδήποτε αφορμή αναφέρονταν σε δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων, συνήθως σχετικές με το ζήτημα του χρέους.
Τελικά, βέβαια, το ερώτημα είναι τι θεωρείται «πραξικόπημα», πόσα «πραξικοπήματα» εν τέλει έχουν γίνει, από ποιους και με ποιες συνέπειες.
Είναι πραξικόπημα ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου και βασισμένο στην εξαπάτηση, ναι ή όχι; Είναι μήπως διπλός και τριπλός πραξικοπηματίας εκείνος, που σύμφωνα με τις δήθεν δημοκρατικές του πεποιθήσεις, προτάσσει το ΟΧΙ εξαπατώντας πλήθος ανθρώπων, καθώς εξυπηρετεί με κάθε τρόπο το ΝΑΙ;
Οι ΗΠΑ και το γαλλικό κράτος στέκονται ενάντια στο πραξικόπημα του γερμανικού, ενώ συμμετέχουν μέχρι τα μπούνια στην συγγραφή της «πραξικοπηματικής» συμφωνίας;
Είναι δυνατόν, ενώ η καθεστωτική προπαγάνδα αγγίζει εδώ και πέντε μήνες τον πιο ολοφάνερο ολοκληρωτισμό να προσπαθεί εκ νέου να χειραγωγήσει μιλώντας για πραξικόπημα αυτή την φορά εις βάρος ποιανών, των ΗΠΑ μήπως;;;
Τι άλλο να προσθέσει κάποιος; Μήπως εκείνο το ανεκδιήγητο που εκστόμισε ο Καμμένος, ότι υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση; Συμπληρώνοντας, μάλιστα, πως υπάρχει σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης και γι’ αυτό θα πρέπει να την στηρίξουμε να φέρει σε πέρας την (με «εκβιαστικό τρόπο» συναφθείσα) συμφωνία!!
Και για όσους δεν κατάλαβαν. Μας είπε πως, κέντρα που δεν θέλουν τους Συριζανελέητους, προσπαθούν με πραξικοπηματικό τρόπο να ανατρέψουν αυτήν την «σκληρή» και «ανένδοτη» κυβέρνηση για να βάλουν μία δική τους. Το ζήτημα είναι πόσο περισσότερο κακή και πόσο πιο ενδοτική στις ορέξεις των τοκογλύφων θα ήταν η άλλη κυβέρνηση;
Το παραμύθι της ηρωικής υπεράσπισης του «αγωνιστή» Τσίπρα, συμπορεύεται με τα αντίστοιχα περί πραξικοπημάτων που δήθεν θέλουν να τον ανατρέψουν, όπως και με το παραμύθι της ευεργετικής βοήθειας των ΗΠΑ.
Αυτά ακούν και διαβάζουν οι αμερικανοί «φίλοι» και πνίγονται στα δάκρυα, από τα πολλά γέλια. Επειδή όλοι γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν ήρωες και αγωνιστές μέσα στον αποπνικτικό και μολυσμένο χώρο της ενοποιημένης κυριαρχίας. Εκείνοι που υπάρχουν είναι απλά υπάλληλοι που υπηρετούν τα συμφέροντά της συνολικά και των επί μέρους μερίδων της ειδικότερα. Διατηρούν ακόμα την διαφορετική πολιτική ταμπέλα, επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο είναι πιο εύκολη η εξαπάτηση των υπηκόων. Άλλωστε, οι δουλοπρεπείς ευχαριστίες που εκπέμπονται προς τις ΗΠΑ από καιρού εις καιρόν και η ξεδιάντροπη υποστήριξη του «εκβιαζόμενου αγωνιστή» (τι αντίφαση κι αυτή!) από τους υπόλοιπους κομματάρχες είναι ένα ακόμα δείγμα των όσων προαναφέρθηκαν.
Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι για γέλια. Καθόλου, μα καθόλου…
Anarchy press gr 