Παντού αρλεκίνοι… και δεν γελάει κανείς

Λίγες σειρές πρόλογος: Να γράψεις πάλι τα ίδια; Να παραπέμψεις σε προηγούμενες αναρτήσεις; Να πεις ότι οι αναρχικοί τα έλεγαν; Τι να πεις και τι να γράψεις όταν έξω κυκλοφορούν αμέτρητες παρωπίδες; Στοιχισμένοι άνθρωποι, κατά κομματικό χρώμα, και μαντρωμένοι σε στάνες.

Μπορεί στο εσωτερικό του Σύριζα να βγαίνει ότι επικρατεί αναβρασμός, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα πνεύματα θα καταλαγιάσουν. Είτε μέσω αποχωρήσεων, είτε μέσω διαγραφών, είτε με δημόσιες δηλώσεις που εκφράζουν διπολική διαταραχή, οι «αντιφρονούντες» θα πάρουν τη θέση που τους αντιστοιχεί. Σε διπολισμό ίσως να οφείλεται και η δήλωση του Τσίπρα για τις διαγραφές: «[…] δεν είναι στην κουλτούρα μου και του κόμματος οι διαγραφές είναι ο διάλογος, η συζήτηση, οι πολιτικές αποφάσεις και τα συλλογικά όργανα καταστατικό δεν προβλέπει ότι πρόεδρος διαγράφει υπάρχουν όργανα είναι μακριά από μένα αυτή η κουλτούρα». Οπότε έχουμε και λέμε ότι η διαγραφή δεν υπάρχει στην κουλτούρα του κόμματος, ο πρόεδρος δεν διαγράφει αλλά υπάρχουν αρμόδια όργανα που το κάνουν, έτσι οι διαγραφές δεν υπάρχουν, αλλά συγχρόνως υπάρχουν.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΑΝΤΡΙ; – ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ ΚΟΛΟΚΥΝΘΟΠΙΤΤΑ…

Η καθεστωτική προπαγάνδα προκειμένου να προστατέψει ως κόρην οφθαλμού το γελοίο υπαλληλάκι της τρόικας που ακούει στο όνομα Τσίπρας, στοχοποιεί ως υπεύθυνους τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου κ.α., οι οποίοι, μάλιστα, εγκαλούνται για την «επικείμενη ανταρσία» και καλούνται να μείνουν στην «άκρη» για να σωθεί ο τόπος.

Μάλιστα.