Ο «νέος» Τσίπρας είναι πλέον φανερά ο «άνθρωπος τους», τον ευλογεί και τον νουθετεί καθημερινά και παντοιοτρόπως η ντόπια πολιτική και οικονομική ελίτ, τον «κουρδίζει» νυχθημερόν η τρόικα. Τον χρειάζονται «τώρα» περισσότερο από «χθες». Θα «κουβαλήσει» το νέο μνημόνιο, θα συνεχίσει να κρατάει την μπαγκέτα της πιο άθλιας καθεστωτικής προπαγάνδας των λεγόμενων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Δουλεύει και θα δουλέψει ακόμη πιο εντατικά για το συμφέρον όλων των «συνεταίρων». Είναι το πρόσωπο που εξακολουθεί να εκφράζει την «τελική γέφυρα», ώστε το «τελειωμένο πολιτικό σύστημα» να δώσει την θέση του στο «καινούργιο» με την «αλλαγή γενιάς στις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων», με την εξασφάλιση ενός πειστικού «νέου αφηγήματος».
Είχαμε διαβλέψει ότι η πτώση του νέου καθεστώτος θα μοιάζει με καρπούζι, που πέφτει από ουρανοξύστη. Μέχρι τότε το καθεστώς θα σκληραίνει γιατί αυτό ακριβώς απαιτεί η στήριξή του, γιατί αυτό ακριβώς αποτελεί ένα εκ των βασικών προαπαιτούμενων της πλήρους επιβολής των σχεδιασμών, που αποφασίστηκαν. Και για να εξηγούμαστε, η κυριαρχική πρόθεση πλήρους επιβολής δεν αναιρείται από την ελεγχόμενη «παρέκκλιση» από ορισμένους οικονομικούς στόχους, που όλοι γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να επιτευχθούν, αλλά από την ασφυκτική εποπτεία που τέθηκε ως απαράβατος όρος.
Χαρακτηριστική είναι η πρόβλεψη της συμφωνίας με την Ευρωζώνη για την συγκρότηση ανεξάρτητου φορέα που θα ονομάζεται «Δημοσιονομικό Συμβούλιο» που θα εποπτεύει την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. Το Συμβούλιο αυτό οφείλει σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στην συμφωνία να έχει απόλυτη ανεξαρτησία από την Κυβέρνηση, αντίστοιχη του επιπέδου της ΕΛΣΤΑΤ (!) και να εποπτεύει «ex ante» την υλοποίηση των νόμων που έχουν ψηφισθεί. Δηλαδή με άλλο λόγια μιλάνε για την επιβολή ενός εποπτικού οργάνου το οποίο από το καταστατικό του θα δεσμεύεται με τον προκαταβολικό έλεγχο στο κυβερνητικό έργο.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ απαντώντας σε σχετική ερώτηση αν ο Τσίπρας συμφώνησε σε αυτό που οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ υποτίθεται ότι απέρριψαν με το δημοψήφισμα, δήλωσε:
«Πρέπει ψύχραιμα να διαπιστώσω ότι ο κ. Τσίπρας, τον οποίο είχα προειδοποιήσει πριν από το δημοψήφισμα, δεν επιβλήθηκε. Είχα πει πριν από το δημοψήφισμα ότι η ελληνική διαπραγματευτική θέση δεν θα βελτιωθεί, αλλά θα γίνει πιο δύσκολη – και έγινε. Η κυβέρνηση Τσίπρα δέχθηκε τα πάντα, όλα όσα τους είχαμε προτείνει πριν από εβδομάδες, πριν από το δημοψήφισμα. Δεν βελτίωσε την κατάσταση των Ελλήνων, αλλά η συνολική συμφωνία είναι θετική, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη».
Στην ανακοίνωσή μας σχετικά με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είχαμε ευθέως μιλήσει για την εθελοδουλεία του ΟΧΙ και την εθελοδουλεία του ΝΑΙ. Μετέπειτα με κείμενα μας εξηγήσαμε, επίσης, πώς ο Τσίπρας στοίχισε «πίσω» του και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ για να παραδώσει επιστρέφοντας από τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» το περιβόητο νέο τρίτο μνημόνιο. Ο Τσίπρας, λοιπόν, δεν «πέφτει»… Μπορεί να είναι κατ’ επιταγήν «σπάταλος», όσον αφορά το περιβόητο «κεφάλαιο» της «ηθικής υπεροχής» της αριστεράς –με το οποίο προπαγάνδιζε το συνάφι του ότι είναι εφοδιασμένος– αλλά ακόμη δεν «πέφτει». Αυτό θα το αποφασίσουν τα αφεντικά του, δηλαδή τον ακριβή χρόνο, τις ακριβείς συνθήκες, και βέβαια τους σχετικούς πολιτικούς συσχετισμούς που θα σχεδιαστούν και θα καλύπτουν την «επόμενη ημέρα».
Σύμφωνα με τον Αλέξη Παπαχελά ο Τσίπρας:
«Μετακινούμενος προς το κέντρο και αξιοποιώντας πολλούς σοβαρούς ανθρώπους με αριστερές ευαισθησίες έχει μια ευκαιρία, που δεν θα κρατήσει όμως πολύ. Είναι, άλλωστε, ο μόνος πολιτικός ηγέτης που μπορεί να πείσει ένα τμήμα των ψηφοφόρων του ΟΧΙ να στηρίξει την προσπάθεια για την παραμονή στο ευρώ. Το ιδεατό σενάριο θα ήταν προφανώς μια κυβέρνηση διετίας, που θα απαρτιζόταν από πολιτικούς και τεχνοκράτες. Χωρίς σαφή χρονικό ορίζοντα και τεχνοκρατική επάρκεια δύσκολα θα ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι.» (Αλέξης Παπαχελάς, Καθημερινή 14-7-2015, Το Μπιγκ Μπανγκ και ο Τσίπρας)
Μ’ άλλα λόγια ο Τσίπρας (με το καμτσίκι φυσικά στο χέρι) είναι εκείνος που θα υποχρεώσει το υποζύγιο, να σύρει το κάρο με το βαρύ φορτίο. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: μπορεί να πείσει «ένα τμήμα των ψηφοφόρων του ΟΧΙ να στηρίζει την προσπάθεια…». Ο ειδικοί της εξουσίας το γνωρίζουν καλά. Οι τεχνοκράτες δεν φτάνουν· είναι απαραίτητοι, αλλά δεν επαρκούν ώστε η επιβολή να είναι ικανοποιητική στον κοινωνικό χώρο. Η λεγόμενη διαπλοκή των ΜΜΕ και μάλιστα περιφανείς εκπρόσωποί της όπως ο εν λόγω δημοσιογράφος στηρίζουν την παραμονή Τσίπρα στο «τιμόνι», αναγνωρίζοντάς τον μάλιστα σαν τον αδιαφιλονίκητο πολιτικό ηγέτη, τον «καταλληλότερο», για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Σημίτη, για να διαχειριστεί τα «πράγματα» στο εσωτερικό.
«Καμμία συμφωνία δεν θα υλοποιηθεί επιτυχώς χωρίς «ιδιοκτησία» από την πλευρά της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Όποιος σκέφτεται, για παράδειγμα, να εφεύρει μία κυβέρνηση τεχνοκρατών για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» και να τρώει το… ξύλο που θέλουν να αποφύγουν οι πολιτικοί, καλό είναι να το ξανασκεφθεί καλά. Οι τεχνοκράτες χρειάζονται στη διοίκηση και την υλοποίηση projects, όχι για να λειτουργούν ως χρήσιμα αλεξικέραυνα.
Κάθε συμφωνία θέλει δημοκρατική νομιμοποίηση είτε με εκλογές είτε, ναι, με δημοψήφισμα. Μόνο έτσι θα την πάρει πάνω της και ο λαός και το πολιτικό σύστημα. Αλλιώς κάθε κρυφό συμφέρον, κάθε ισχυρή συντεχνία, θα στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Το τελευταίο δημοψήφισμα ήταν μία προφανής και αποτυχημένη πολιτική απάτη. Το επόμενο μπορεί, όμως, να είναι ωμά ειλικρινές. Αυτή είναι η συμφωνία για τα επόμενα τρία χρόνια, ή πάμε στη δραχμή. Και ο λαός ξέρει πια την αλήθεια και μπορεί να αποφασίσει ποιον δρόμο επιλέγει. (13-7-2015 Α. Παπαχελάς, Καθημερινή).
Τα πολιτικά «αλεξικέραυνα», λοιπόν, δεν αντικαθίστανται από τεχνοκράτες, τουλάχιστον όχι για πολύ. Ο θρυμματισμένος κοινωνικός χώρος πρέπει να ελεγχθεί σε μια νέα βάση. Εδώ ακριβώς έγκειται η χρησιμότητα του νέου καθεστώτος Τσίπρα-Καμμένου, όπως επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει.
Και κάτι ακόμη ο φανατισμός είναι μια ντόπα που διαρκεί πολύ, γι’ αυτό και οι παρενέργειές της είναι ανυπολόγιστες. Οι φανατισμένοι οπαδοί του καθεστώτος είναι δύσκολο να δεχθούν ότι εξαπατήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Θα παραμείνουν «πιστοί», ενώ η «τυφλότητά» και η κομματική πειθαρχία θα βαδίζουν χέρι χέρι.
Σημαντικά, επίσης, τμήματα του πληθυσμού, είτε έχουν ψηφίσει ΝΑΙ, είτε έχουν ψηφίσει ΟΧΙ βρίσκονται ακόμη σε κατάσταση «σοκ και δέους» λόγω των κλειστών τραπεζικών καταστημάτων –που έχουν ως συνέπεια την δέσμευση των λιγοστών κατά κύριο λόγο καταθέσεών τους– των συνεχιζόμενων απολύσεων με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, αλλά και το φάσμα της πλήρους εξαθλίωσης των συνταξιούχων.
Ας θαυμάσουμε, όμως, δια στόματος Τσίπρα την συνέχεια της καθεστωτικής προπαγάνδας, που αφορά, πλέον, την επιβολή ενός σκληρότατου μνημονίου.
«Βρεθήκαμε μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις, σε σκληρά διλήμματα, πήραμε την ευθύνη της απόφασης προκειμένου να αποτρέψουμε την υλοποίηση των πιο ακραίων επιδιώξεων των πιο ακραίων συντηρητικών κύκλων στην ΕΕ. Η συμφωνία είναι δύσκολη, όμως αποτρέψαμε την επιδίωξη για μεταφορά της δημόσιας περιουσίας στο εξωτερικό, αποτρέψαμε το σχέδιο της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας και την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σχέδιο το οποίο είχε, μέχρι τη λεπτομέρειά του, το τελευταίο διάστημα σχεδιαστεί στην εντέλεια και είχε αρχίσει να υλοποιείται. Τέλος, καταφέραμε σε αυτή τη σκληρή μάχη να κερδίσουμε την αναδόμηση, την αναδιάρθρωση του χρέους. Και μια βέβαιη χρηματοδότηση για το μεσοπρόθεσμο διάστημα. Γνωρίζαμε ότι δεν θα ήταν μια εύκολη υπόθεση, έχουμε αφήσει όμως μια σημαντική παρακαταθήκη πίσω μας. Μια σημαντική παρακαταθήκη για την αναγκαία αλλαγή σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να αγωνίζεται και εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε προκειμένου να μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στην ανάπτυξη, να ξανακερδίσουμε τη χαμένη εθνική μας κυριαρχία. Τη λαϊκή μας κυριαρχία την κερδίσαμε, το μήνυμα της δημοκρατίας, το μήνυμα της αξιοπρέπειας το στείλαμε σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη».
Στην συνέχεια παραθέτουμε ένα απόσπασμα της ομιλίας του Γ. Ιωαννίδη μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ στις 14 Φεβρουαρίου του 1945, δύο μόλις ημέρες μετά την συμφωνία της Βάρκιζας. Οι κραυγαλέες ομοιότητές του με την δικαιολόγηση της «συμφωνίας» εκ μέρους του μεγάλου «τιμονιέρη» Τσίπρα (τρομάρα του…) βρίσκονται στην κρίση του καθενός.
«Ήταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία. […] Είναι αλήθεια πως ορισμένα σημεία θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία του όλου ζητήματος. Η συναισθηματικότητα δεν μπορεί να καθορίζει την πολιτική μας. Η πραγματικότητα και η ακριβής εκτίμηση των δυνάμεών μας καθορίζει την πολιτική μας. […] Η σημερινή συμφωνία είναι αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης. Δεν πρέπει να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμφωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τη συμφωνία απαισιόδοξα, αλλά να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η συμφωνία να αποβεί προς όφελός μας. […] Είχαμε και έχουμε σωστή πολιτική, αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να την εφαρμόσουμε. Αν αύριο αλλάξουν οι συνθήκες θα νικήσουμε».
Όσοι, λοιπόν, ψάχνουν ακόμη για «λάθη» –και τότε και τώρα– ας ξανακοιταχτούν με ειλικρίνεια στον καθρέπτη και θα διαπιστώσουν με ευκολία ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ούτε και τώρα ίχνος λάθους.
Και όπως είπε και ο ύψιστος αντι-μνημονιακός χάρτινος ήρωας Βαρουφάκης σε μία ομιλία του στο Bloomberg στις 24.4.2015: «Αλλά, επιτρέψτε μου να είμαι πολύ ακριβής σε αυτό: Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάθε είδους συμβιβασμούς, αλλά όχι να συμβιβαστούμε».
Αποθεώστε τους…
Anarchy press gr 