Εδώ σφυρί καλεί δρεπάνι!

Μες την αχλή του ορυμαγδού κι έπειτα από καιρό ομολογουμένως, να σου κι ο κυρ Αλέκος, επανεμφανίζεται με «δήλωση-καταδίκη» για τον Αλέξη Symphonix, τον ΝΑΙ σε όλα (κι ακόμη περισσότερα κι απίθωσε και λίγα ακόμη, αν μπορείς, στην καμπούρα μας μπάρμπα…). Κι όποιος αφελώς θεωρήσει την «παρέμβαση» Αλαβάνου έναν ακόμη σκελετό εκ της αριστερής «ντουλάπας» εξερχόμενο, πλανάται πλάνην οικτρά. Η γριά σταλινική αλεπού τα ’χει ακόμη «τετρακόσια». Για τούτο ίδρυσε, άμα τη αποχωρήσει του από την Κουμουνδούρου, «μονοθεματικό» κομματίδιον, με παντιέρα την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στην δραχμή, το παντελώς άγνωστο στους περισσοτέρους «Σχέδιο Βήτα» (που φλερτάρει περιστασιακώς με το ΕΠΑΜ του Καζάκη).

Και για να μην θεωρηθεί το άνωθι ως η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, παραθέτουμε την εξής φράση από την «κοσμοϊστορική» του δήλωση: Δεν πρέπει να αφήσουμε να σφραγισθεί κι ως η ημέρα μιας ιστορικής ατίμωσης της αριστεράς, φτάνει όλες και όλοι οι έντιμοι μαχητές του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ενοχές αλλά με διάθεση αναστοχασμού, να συμμετάσχουν στους κοινούς αγώνες ενάντια στη συμφωνία και ενάντια σε όσους επέλεξαν θέση στην απέναντι όχθη μαζί με τις άλλες μνημονιακές προσωπικότητες και κόμματα στα πλαίσια μιας πλαστής και καταστροφικής δήθεν «εθνικής ενότητας».

Τι θέλει να πει, λοιπόν, ο ποιητής; Για ποίους τις «αγωνιστικές» καμπάνες κρούει; Μήπως για τους «εξωφρενίτες» υπουργούς, βουλευτές και λοιπούς ακροβάτες της αριστερής πλατφόρμας; Όπερ έδει δείξαι, λοιπόν.

Ας ξεκαθαρίσουμε. Είναι ηλίου φαεινότερον πως το εγχώριο πολιτικό σύστημα, για να διατηρήσει τον κοινωνικό έλεγχο, χρειάζεται μονίμως την ύπαρξη ενός αριστερού κόμματος-αποκόμματος, το οποίο θα αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην όποια κυβερνώσα εξουσία, την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και, βεβαίως, τον λεγόμενο «χώρο». Μια φορά και τον κακό τους τον καιρό το λέγανε ΚΚΕ εσωτερικού, έπειτα Συνασπισμό, και τελευταίως ΣΥΡΙΖΑ (τον παλιό ντε, με τις συνιστώσες!). Ακόμη, λοιπόν, κι αν –που πολύ αμφιβάλουμε– ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να διατηρήσει την ύπαρξή του, τα πολιτικά του πλοκάμια στους κοινωνικούς αγώνες θα ’ναι κοντά, ανεμικά, έως κι ανύπαρκτα. Αυτό το ξέρουν τόσο οι εν Ελλάδι κρατιστές, όσο και οι Νεοταξίτες προϊστάμενοί τους. Η κοινωνική οργή μοιάζει με βόμβα, μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με τα δεδομένα που συνθέτουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό στο εκεί και στο τότε, όντας ουκ ολίγες φορές σε θέση να «προσφέρει» ολονύκτιους εφιάλτες στους κρατούντες. Αν όμως η πολιτική ελέγξει με επιτυχία τον πυροκροτητή της –που ενδεχομένως τον αποτελούν ακόμη και μια χούφτα άνθρωποι–, τότε η βόμβα γίνεται τόσο επικίνδυνη, όσο μια λεγεώνα λούτρινα αρκουδάκια.

Εδώ σφυρί καλεί δρεπάνι, λοιπόν, Στρατουλολαφαζαναίοι και λοιποί σφογγοκωλάριοι της αριστερής πλατφόρμας, του εκπίπτοντος συριζαϊκού γεωργικού ελκυστήρος (και μη χειρότερα). Όχι άλλη «ιστορική ατίμωση για την αριστερά», λέει ο Αλέκος. Ναι, αυτός που ξαμόλησε τον πρόεδρα του δεκαπενταμελούς στον μείζονα πολιτικό στίβο να κόψει και να ράψει, να τρίξει τους λευκούς του οδόντες στους άρπαγες της διεθνούς τοκογλυφίας. Άντε, αφού το ξέρουμε, τον αγαπάτε τον Αλεκούκο, πολλούς δε μέχρι που σας «σπούδασε» πολιτικώς. Ψέματα; Α, ναι! Έτσι για την ιστορία, στα οδοφράγματα του Χημείου, τον Μάη του ’85, τον Γλέζο και τον Κύρκο τον Φυσαρμόνικα έστειλε ο Ανδρέας –ασχέτως αν οι αγωνιζόμενοι τους ξαπόστειλαν, τότε, στα τσακίδια–, δεν έσπευσε ο ίδιος. Κι όπως έλεγε σοφώς κι ο αρχαίος ποιητής Φωκυλίδης, Μισῶ τὸν ἄνδρα τὸν διπλοῦν πεφυκότα, χρηστὸν λόγοισι, πολέμιον δὲ τοῖς τρόποις [1]!

Σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1]Μισώ τον διπρόσωπο που είναι αγαθός στα λόγια, αλλά εχθρικός στις πράξεις.