Ἐσφαλμένως, νομίζομεν, παρωμοίασάν τινες τοὺς ἡμετέρους κομματάρχας πρὸς ἀρχηγοὺς λῃστρικῶν συμμοριών. Τὸ πταῖσμα αὐτῶν εἶναι ὅτι ἐδημιούργησαν τὰς συμμορίας· σήμερον ὅμως, ἀντὶ νὰ εἶναι ἀρχηγοὶ αὐτῶν, κατήντησαν ἁπλοῖ μεσῖται, διὰ τῶν ὁποίων αἱ συμμορίαι αὗται διαπραγματεύονται πρὸς τὸ ἔθνος τὰ λύτρα ἀνθ᾿ ὧν συγκατανεύουσι νὰ παραχωρήσωσιν αὐτῷ ἀσφάλειαν ζωῆς καὶ περιουσίας. Τὰ λύτρα ταῦτα καλοῦνται κατ᾿ εὐφημισμὸν προϋπολογισμός. Ἀπόδειξις ὅμως τοῦ ἀληθοῦς αὐτῶν χαρακτῆρος εἶναι ἡ δουλικὴ εὐπείθεια μεθ᾿ ἧς ὁλόκληρος ἡ Βουλή, σιγώσης τῆς ἀντιπολιτεύσεως, σπεύδει νὰ τὰ καταβάλῃ ἄνευ συζητήσεως εἰς τὸν εἰσπράκτορα τῆς κατισχυούσης συμμορίας, καλῶς γνωρίζουσα ὅτι πᾶσα ἀντίστασις ἢ ἀπόπειρα ἐλαττώσεως αὐτῶν ἤθελε τιμωρηθῇ δι᾿ ἀναστατώσεως τὴν ἐπιοῦσαν. (Εμμανουήλ Ροΐδης, από το τελευταίο άρθρο της σατιρικής του εφημερίδας Ἀσμοδαῖος)
Το πλήθος κατευθύνεται στα ΑΤΜ, στα super-market, στις κάλπες του δημοψηφίσματος. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η ίδια η πράξη και η παθητική φωνή, δηλαδή το κατευθύνεται. Κατευθύνεται εκεί που του δείχνει το δάχτυλο της κυριαρχίας. Το δάχτυλο αναπαράγεται μέσα σε αλληλοκαθρεπτιζόμενα είδωλα και δεν είναι εμφανές σε ποιον ανήκει το χέρι που υποδεικνύει την κίνηση. Το πλήθος εμπεριέχει τα άτομα και τα πνίγει στη ροή του. Οι προσωπικές ιστορίες ξεπηδούν για μια στιγμή κι ύστερα χάνονται στο πολυπληθές ποτάμι της λήθης. Που πηγαίνουν όλοι αυτοί; Τι αποζητούν πια; Πόσο κρατάει η αγωνία τους; Συνέχεια