Σήμερα αποφασίσαμε να διαλογιστούμε πάνω σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο φιλοσοφικό, μεταφυσικό –και όχι μόνο– ζήτημα. Η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε προκύπτει από την αδυναμία μας, όπως διαγνώσαμε, να καταλάβουμε μέχρι πρότινος τους γίγαντες παρόμοιων ζητημάτων που κάνουν τον κόπο, να μεταδώσουν σε εμάς τους κοινούς θνητούς ολίγη από την σοφία τους.
«Πρέπει να πούμε στο λαό μας ότι θα εφαρμόσουμε μνημόνιο όποια κι αν είναι η συμφωνία», δήλωσε σήμερα ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος, προσθέτοντας ότι «πάμε στην τελική ευθεία με την χειρότερη δημόσια εικόνα για το ελληνικό ζήτημα» τονίζοντας επίσης ότι «Ακόμη και ο κ. Ρέντσι κάλεσε χθες την κυβέρνησή μας να καταργήσει τις πρόωρες συντάξεις με το επιχείρημα ότι «εγώ τις κατάργησα για τους Ιταλούς δεν μπορώ να στηρίζω των Ελλήνων». Συνεπώς πρέπει σε αυτή τη φάση, που βρισκόμαστε με εντιμότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό να πούμε στο λαό μας ότι θα εφαρμόσουμε μνημόνιο, όποια κι αν είναι η συμφωνία».
Ο Αλέξης νούμερο δύο (τυχαίο;;;) ομολόγησε ακόμη ότι «οι επιλογές που μας δόθηκαν στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη ήταν ή συμφωνία στη βάση του μνημονίου ή ρήξη», ωστόσο τόνισε ότι «τη ρήξη και η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μας που μάχεται την απέκλεισε». Και για όποιον δεν κατάλαβε ακόμη ο κυρ κοτζάμ αντιπρόεδρος της βουλής ξεκαθαρίζει ότι «Υπ’ αυτή την έννοια όποια συμφωνία και να έρθει είτε είναι η δική μας είτε είναι του κ. Γιούνκερ είτε είναι μια ενδιάμεση που θα προσεγγίζει του κ. Γιούνκερ, δηλαδή των θεσμών, η κυβέρνηση θα πάρει επώδυνα μέτρα, θα εφαρμόσει μέτρα που ποτέ στην ιστορία της η Αριστερά δεν έχει εφαρμόσει».
Παίρνοντας μια ανάσα από την ζαλάδα που μας προκάλεσε ο ίλιγγος της τρομερής «αποκάλυψης», σχεδόν τρεκλίζοντας και τρέμοντας στο άκουσμα αυτών των τρομερών λέξεων περιμέναμε κάποιο σχόλιο κατά του αναιδούς αυτού ανθρώπου, που σφετερίστηκε το αξίωμα που του παραχωρήθηκε από τον παγκόσμιο ηγέτη Αλέξιο τον Πρώτο.
Μα τίποτα, τίποτα δεν ακολούθησε. Δηλαδή σκεφτήκαμε τόλμησε να πει αυτά τα ανομολόγητα ότι όχι μόνο θα εφαρμόσουν μνημόνιο, αλλά ότι θα πρέπει να το πουν και στο λαό; Τόλμησε ακόμη και μάλιστα σε τέτοιους τόνους και τέτοιο (κατηγορηματικό) ύφος να διαβεβαιώσει ότι τα περί ρήξης ήταν απλά μπαλαφάρες, αφού τα μέτρα σε κάθε περίπτωση θα είναι δήθεν αδιανόητα για την αριστερά; Τόλμησε να καρφώσει τον τρισμέγιστο, τον κολοσσιαίο Αλέξιο;
Ξαφνικά μια λάμψη διέσχισε το σκοτεινό ουρανό της σκέψης μας. Όλα φωτίστηκαν. Θυμηθήκαμε εκείνο το ψιλολαμόγιο, συγνώμη τον αξιοσέβαστο ευρωβουλευτή Παπαδημούλη, που ήδη από τις 17 Μαρτίου ελάλησε με τις σάλπιγγες του ρεαλισμού: «Ας μιλήσουμε με ρεαλισμό. Σήμερα είμαστε μόνοι μας. Και στους 19 της Ευρωζώνης και στους 29 της ΕΕ. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ των πολιτικών που θέλουν τέλος της λιτότητας και στροφή στην ανάπτυξη. Πρέπει να περάσουμε τον κάβο. Αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να μείνει και πρέπει να εμπιστευτούμε τον Τσίπρα».
Αυτές οι λέξεις οι συμπονετικές και παρηγορίας του Παπα-δημούλη έδρασαν ως σταγόνα βάλσαμου στην πληγή που μας άνοιξε ο Μητρο-πούλος. Και μετά;
Μετά ήρθε μπροστά μας απ’ ευθείας το όραμα το μεγάλου ηγέτη Τσίπρα όπως το διατύπωσε ενώπιον «θεού και ανθρώπων» στις 3 Ιουνίου: «Με μεγάλη χαρά ανταποκρίθηκα θετικά για να συζητήσουμε πάνω στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, να του εξηγήσω (του Γιούνγκερ) ότι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο οι θεσμοί και κυρίως η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης να προσχωρήσει στον ρεαλισμό πάνω στον οποίο κινείται εδώ και τρεις μήνες η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματευόμενη τα δίκαια του ελληνικού λαού προς όφελος μίας ενωμένης Ευρώπης που σήμερα είναι αναγκαία για τους λαούς όσο ποτέ. Χρειαζόμαστε την ενότητα, πρέπει να αποφύγουμε την διαίρεση, είμαι βέβαιος ότι η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης θα κάνει αυτό που πρέπει, θα προσχωρήσει στον ρεαλισμό».
Η ουράνια επιγραφή ήταν πια μπρος στα μάτια μας, μπορούμε σχεδόν να την ψηλαφίσουμε. Και μετά όλοι ξύπνησαν από την δυνατή σφαλιάρα και πρώτος πρώτος ο Τσίπρας που την άρπαξε σαν τον Χατζατζάρη όταν διαλαλούσε δουλικά «Ακούσατε, ακούσατε, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί…»…