Συμπληρώθηκαν τριάντα ολόκληρα χρόνια από την ένοπλη συμπλοκή στην περιοχή του Γκύζη στις 15 Μαΐου 1985 κατά την οποία έπεσε νεκρός ο Χρήστος Τσουτσουβής, ένας αλησμόνητος μαχητής που αφιέρωσε τη ζωή του για την πανανθρώπινη ελευθερία.
Μετά από τόσα χρόνια πολλές είναι οι εμπειρίες που έχουν συσσωρευτεί, πολλά είναι εκείνα που έχουν κατανοηθεί, αλλά επίσης αρκετά είναι τα όσα έχουν σκόπιμα διαστρεβλωθεί για να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες με τις οποίες ο Χρήστος Τσουτσουβής δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να συμφωνήσει.
Φέτος, λοιπόν, ανατρέχοντας σε άλλες στιγμές όπου η αγνότητα (καθαρότητα) απόψεων και πρακτικών δεν είχε παραμερισθεί, όπως συμβαίνει στις μέρες που βιώνουμε, διαπιστώνουμε την ασυμβίβαστη, την αταλάντευτη στάση, που οφείλει να τηρεί όποιος χωρίς σκοπιμότητες και υστεροβουλίες αναλαμβάνει να ακολουθήσει τον δρόμο του ένοπλου αγώνα.
Ανεξάρτητα από τις αρνητικές πλευρές που έχει η επιλογή του ένοπλου αγώνα ως μέσου, (η βίαιη δράση, –όχι ως δομημένη κατάσταση, αλλά ως περιστασιακό μέσο του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα– είναι δυνατόν, εφ’ όσον κριθεί αναπόφευκτη και αναγκαία, να αποτελέσει μία ουσιαστική συμβολή στην αναρχική προοπτική), δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ήθος και την λαμπρή προσωπικότητα ορισμένων συμμετασχόντων σε τέτοιες δραστηριότητες, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται αναντίρρητα ο Χρήστος Τσουτσουβής.
Με κανένα τρόπο δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι υπήρξε ή υπάρχει κάποιο αντιμπατσικό περιεχόμενο στην συμπλοκή στου Γκύζη. Απλά και καθοριστικά, οι εκπρόσωποι δύο αντιμαχομένων πλευρών, του κρατισμού και της ελευθερίας, βρέθηκαν αντιμέτωποι. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η ουσία και αυτό έχει προεξάρχουσα σημασία.
Ρομφαίος
Αποτίοντας φόρο τιμής στον αλησμόνητο μαχητή αναδημοσιεύουμε ενδεικτικό απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο 50ο φύλλο της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τον Μάϊο του 2006.
Άλλες δημοσιεύσεις υπάρχουν ΕΔΩ και ΕΔΩ
… Η ένοπλη συμπλοκή στου Γκύζη στις 15 Μάη του 1985 έχει σημαδέψει την πορεία των κοινωνικών αγώνων, επιβεβαιώνοντας τη σημασία της πολύμορφης κοινωνικής αντικρατικής δράσης. Ο χαμός του κοινωνικού αγωνιστή ανάδειξε πολλές πλευρές της προσωπικότητάς του, αλλά, κυρίως, αυτό που συνηθίζεται να λέγεται ΗΘΟΣ και που αντιπαραβάλλεται με τη ηθική. Γιατί ηθική είναι ένα σύνολο από κανόνες και περιορισμούς, που επιβάλλονται από την εξουσία και τον πολιτισμό. Είναι συμπλήρωμα των μέσων καταναγκασμού, που αποδυναμώνουν, αλλοιώνουν και προσπαθούν να καθυποτάξουν την ανθρώπινη φύση. Ενώ το ήθος είναι όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν οι άνθρωποι στις μεταξύ τους σχέσεις και οι ανθρώπινες κοινότητες και μέσα σε συνθήκες ελευθερίας, αλληλοσεβασμού, ισότητας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Αυτή η διαμόρφωση είναι που, ακόμα και μέσα στις συνθήκες της αναπτυγμένης βαρβαρότητας της κυριαρχίας, ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τους εξουσιαστές, τους εκμεταλλευόμενους από τους εκμεταλλευτές, τα ανθρωποειδή από τους ανθρώπους, αυτούς που αγωνίζονται για την πανανθρώπινη ελευθερία από τα υποτελή ανθρωπάρια που εξυμνούν στα φανερά ή κρυφά τις «αρετές» της εξουσίας.
Είναι αλήθεια πως ο Τσουτσουβής δεν μέτρησε τις ποινές, που θα του επέβαλλαν οι εξουσιαστές του, για να διαλέξει την βολικότερη. Επειδή, ήξερε πολύ καλά πως οι εχθροί της ελευθερίας δεν σέβονται την ανθρώπινη οντότητα, την κάθε οντότητα. Προσπαθούν να βασανίσουν, να εξευτελίσουν, να κουρελιάσουν.
ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ. Η ελευθερία, όπως και η αναρχία, κερδίζονται βήμα το βήμα, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, χθες, σήμερα, αύριο. Δεν μετριούνται με το ζύγι ενός μπακάλη και δεν εξαρτώνται από τις ποινές, τις οποίες απειλεί να επιβάλει το κράτος στους υπηκόους – παραβάτες. Η ελευθερία και η αναρχία δεν έρχονται με διαφημιστικές καμπάνιες και ανέξοδες δράσεις. Κι όσοι συμβιβάζονται για μια θέση κι ένα χώρο, έχουν απεμπολήσει αντί πινακίου φακής τα πρωτοτόκιά τους.
……. ……. …….
Επιθέσεις, πάθος, σύγκρουση, βία στη βία της εξουσίας…
Για να ’ρθουν μετά οι «γνωστικοί» να δείξουν το «λάθος», να «σουλουπώσουν», να προσπαθήσουν να εμφανίσουν τους αγωνιζόμενους σαν τα μούτρα τους: κακομοίρηδες που φαντάζουν σπουδαίοι, παρ’ ότι ξεπούλησαν τον αυτοσεβασμό τους και τους διπλανούς τους, για να γλυτώσουν μερικές μέρες, ώρες ή και μήνες φυλακής. Γλυτώνοντας ή νομίζοντας πως γλύτωσαν; Ποιος ξέρει;
Παραδίπλα σ’ αυτούς, οι περιφερόμενοι ψευτόμαγκες και λογάδες, που προσπαθούσαν (κι ακόμα προσπαθούν) να εξαφανίσουν θησαυρούς εμπειρίας και κοινωνικής δράσης, προβάλλοντας φαντασιώσεις αγωνιστικότητας, «μισαδάκια» και ιδεολογικά απολιθώματα επαναστατικής παραφιλολογίας, Νετσαγεφικού τύπου και Μακιαβελικής έμπνευσης. Ο Τσουτσουβής δεν ήταν ούτε Μακιαβελιστής, ούτε Νετσαγιεφικός, επειδή βίωνε την αντιπαλότητα κράτους – κοινωνίας με ουσιαστικό κι απελευθερωτικό τρόπο και ήξερε πώς το να εξομοιωθεί με τους εξουσιαστές και τους τυχοδιώκτες καλοπερασάκηδες, θα ’ταν σαν να αρνιόταν τη δράση και την ύπαρξη του. Γι’ αυτό και τα πολέμησε όλα αυτά.
Εικοσιένα χρόνια που έφεραν εξεγέρσεις, συγκρούσεις, καταλήψεις, νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους. Γεγονότα που μόνο τη χαρά της ζωής και το πάθος για λευτεριά δείχνουν. Κι ας παραληρούν οι συμβιβασμένοι και οι δειλοί παριστάνοντας τους καταφερτζήδες. Ο πόνος, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι ξυλοδαρμοί δεν ήρθαν σαν κάποιο αντίτιμο που πρέπει να πληρωθεί, αλλά σαν περίσσευμα ζωής και ανθρωπινότητας, που αψηφά την τυραννία, την κάθε εξουσία.
Αυτά τα χρόνια δεν τα έζησε ο Χρήστος Τσουτσουβής. Έβαζε, όμως, πολλά κομμάτια από τον εαυτό του για να έρθουν όλ’ αυτά και στο τέλος έβαλε και την ίδια την ύπαρξη του.
ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ. Τι θα καταλάβουν οι φτωχοί; Πολλά, όλα έως και το ΤΙΠΟΤΑ.
Κι όμως. Αυτό το φαινομενικό ΤΙΠΟΤΑ έδειξε πως τα περιέχει ΟΛΑ, στις 15 Μάη του 1985.
Το έχουμε ξαναγράψει: Η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν χρειάζεται ήρωες, ούτε ειδικά κομάντο, αλλά τη συμβολή καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων, με τις ιδιαιτερότητες και τις εκφρασμένες δυνατότητες, που μπορεί να καταθέσει έμπρακτα ο καθένας κι όλοι από κοινού.
Παρ’ όλα αυτά, οι διαφορετικότητες δεν λείπουν. Αυτές είναι που κάνουν ξεχωριστή τη συμβολή του καθενός στην κοινωνική απελευθερωτική διεργασία. Ο ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗΣ από τα 19 του χρόνια, στη διάρκεια της δικτατορίας, αποφάσισε να βρεθεί μαζί με όσους αντιστέκονταν στην τυραννία.
Μετά το 1974, συνέχισε να δραστηριοποιείται σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και με όλα τα μέσα, που ο κοινωνικός πόλεμος έχει αναδείξει σαν χρήσιμα και αποτελεσματικά, για την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας ελεύθερης πραγματικότητας, χωρίς κάποιου είδους εξουσία.
Τα όσα συκοφαντικά διαδόθηκαν ή γράφτηκαν μετά το θάνατό του έσβησαν και χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Γιατί πολύ απλά δεν μπόρεσαν να σταθούν πουθενά. Αυτή είναι η κατάληξη που έχουν οι συκοφαντίες που εκτοξεύονται από διάφορες εξουσιαστικές ιδεοληψίες. Όμοια θα είναι και η τύχη των ρυπαροτήτων που εξαπολύονται ενάντια στις κοινωνικές συγκρούσεις, αλλά και όλων αυτών που διαστρεβλώνουν, συκοφαντούν και συγκροτούν μια απερίγραπτη κλίκα θλιβερών αρνητών της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η σημασία όλης αυτής της αναφοράς μας, δεν σκοπεύει σε μια κατάθεση γεγονότων από μια τυπική ή ιστορική σκοπιά. Είναι μια συμβολή στον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λησμονιά που θέλουν να επιβάλουν το κράτος και τα όργανα του, αλλά και οι ποικίλοι τεχνικοί των εξουσιαστικών μεθοδεύσεων και μόνιμοι πολέμιοι της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Η δράση και στάση του Τσουτσουβή αποτελούν συστατικά των πολύμορφων κοινωνικών αγώνων για την πανανθρώπινη ελευθερία. Μια στάση και δράση που αντιπαρατέθηκε στο τυχάρπαστο και πλανόδιο περιβάλλον των πραματευτάδων που ξεπουλούν και ξεπουλιούνται, κατασκευάζοντας ασκέρια αδαών και αναλώσιμων.
Κι όλα αυτά με την γνώση και την βεβαιότητα, που προσδίδει η εμπειρία, πως δεν αρκεί ένας στείρος αγώνας. Είναι απαραίτητος ο κοινωνικός αγώνας, αυτός που συνοδεύεται με όλα εκείνα τα συστατικά, που τον εντάσσουν στις αναρχικές απελευθερωτικές διεργασίες.
Υπάρχουν πολλά που αναδεικνύουν το ασυμβίβαστο, το αδιάλλακτο ενός κοινωνικού αγωνιστή (κι όχι ενός αποστεωμένου επαναστάτη), αλλά περισσότερο απ’ όλα είναι ο τρόπος που πεθαίνει.
Το να υπερασπιζόμαστε τη μνήμη αγωνιστών και συντρόφων, που έπεσαν στον κοινωνικό πόλεμο σημαίνει πως δεν ξεχνάμε και δεν αποκηρύσσουμε τη δράση τους, αλλά κυρίως πως δυναμώνουμε και διατηρούμε την δική μας αδιάλλακτη και αταλάντευτη αντικρατική διαδρομή.
Μια διαδρομή ΕΝΑΝΤΙΑ στις μολυσματικές και αποσυνθετικές παρεμβολές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος και προ πάντων ΕΝΑΝΤΙΑ στο κράτος και σε κάθε εξουσία, όντας απόλυτα βέβαιοι πως η μνήμη παραμένει ανυπέρβλητη απέναντι στις φθισικές σκιές της λήθης…
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 