ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΣΤΟΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΧΩΡΟ

Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η θρησκεία γενικότερα (και η χριστιανική ορθοδοξία ειδικότερα) παρέμειναν ο μοναδικός παράγοντας που συνέδεε με το παρελθόν τη νέα διαμορφούμενη πολιτική κατάσταση στον βαλκανικό χώρο. Η θρησκεία μεταβάλλεται σε «εθνική ταυτότητα» που αντιδιαστέλλεται με τις άλλες γειτονικές θρησκείες, αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία των εθνών-κρατών και την καλλιέργεια του μίσους μεταξύ των ανθρώπων (με τη διάχυση εθνικιστικών ιδεολογημάτων). Αυτή η κατάληξη είναι αποτέλεσμα της ίδιας της στάσης των χωρικών. Είναι αυτοί, που από τη μία με τις εξεγέρσεις τους «ταρακουνούν» την οθωμανική εξουσία (χαρακτηριστικά παραδείγματα η εξέγερση της Ερζεγοβίνης το 1875 που προκαλείται από την κακή σοδειά και την κατοπινή κακομεταχείριση των αγροτών από τους στρατιώτες που συνοδεύουν τους φοροεισπράκτορες και η αγροτική εξέγερση του 1907 στη Ρουμανία, εναντίον των Εβραίων εμπόρων που μισθώνουν γαιοκτησίες στη Μολδαβία, ενώ οι ντόπιοι κολλήγοι έχουν φτάσει στην εξαθλίωση, που καταστέλλεται με τη βοήθεια του ρουμανικού στρατού και στοιχίζει τη ζωή σε έντεκα χιλιάδες ανθρώπους). Από την άλλη, όμως, «γαντζωμένοι» στην εκκλησία δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις για τον χωρισμό των «Βαλκανίων» με «εθνοτικά» κριτήρια. Βέβαια, αυτή η προσήλωση οφείλεται, ως ενός σημείου, στο ρόλο της θρησκείας κατά την οθωμανική κυριαρχία, και πως από αυτή εξαρτάται η ζωή αυτών των ανθρώπων. Το γιατί, ακολουθεί παρακάτω…