Anarchy press gr
Την Πέμπτη 2 Απριλίου θα συζητηθεί το θέμα: ΕΞΟΥΣΙΑ, ΙΕΡΑΡΧΙΑ, ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
(προσδιορισμός και διερεύνηση επί της ουσίας των εννοιών).
Η συζήτηση αυτή είναι η δεύτερη της σειράς του 3ου κύκλου συζητήσεων της Αναρχικής Αρχειοθήκης Αθήνας και θα πραγματοποιηθεί στις 6:30μμ σε αίθουσα του κτιρίου Γκίνη του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Θα προηγηθεί προβολή
Στο πλαίσιο αυτού του κύκλου θα ακολουθήσουν δύο ακόμη συζητήσεις:
Δώδεκα άτομα συνελήφθησαν από την Εθνική Αστυνομία για συμμετοχή στην Grupos Anarquistas Coordinados (GAC). Οι συλλήψεις έγιναν χθες σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Παλένθια, Γρανάδα, στα πλαίσια της επιχείρησης «Piñata» και οι συλληφθέντες κατηγορούνται ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικό σκοπό, και για διάπραξη κακουργημάτων σε σχέση με σαμποτάζ και τοποθέτηση εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών.
Έχουν γίνει έρευνες σε 17 χώρους από τους μπάτσους, κατά τις οποίες άλλα 14 άτομα συνελήφθησαν για αντίσταση.
Οι συλλήψεις έγιναν σε σπίτια, καταλήψεις και στέκια.
Η φοιτήτρια από το Κεμπέκ που δέχθηκε δακρυγόνο στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της πορείας ενάντια στη λιτότητα την Πέμπτη 26/3 προτίθεται να κινηθεί νομικά εναντίον του μπάτσου που το έριξε.
Η 18χρονη Naomi Tremblay-Trudeau υπέστη σοβαρά τραύματα στο πηγούνι και το στόμο όταν οι μπάτσοι προσπάθησαν να εμποδίσουν μια ομάδα φοιτητών να προελάσει προς το Κυνοβούλιο.
Η ρίψη έγινε από πολύ κοντινό σημείο. Άγνωστο αν η νομική διαδικασία αποφέρει τίποτα, καθώς «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει…»
Τρεις από τις πιο ξεχωριστές επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνα είναι ο Mazzini (1808-1872), ο Proudhon (1809-1865) και ο Bakunin (1814-1876). Και οι τρεις ήταν ουσιαστικά «άνθρωποι της επανάστασης του 1848». Οι τρεις τους ήταν όμοιοι ως προς την αεικίνητη τόλμη και την ευγενή φιλοδοξία. Αλλά, ο Ιταλός ήταν ο εκλεπτυσμένος και παθιασμένος ιδεαλιστής, ο Γάλλος ο απτόητος φιλόσοφος και ο Ρώσος το εύρωστο άτομο της συνεχούς δράσης, «το θαλασσοπούλι των καταιγίδων» ή «ο καλόγερος της εκκλησίας της επανάστασης», όπως τον χαρακτήρισε το 1852 ο ρώσος επαναστάτης Alexander Hertzen.
Ο Bakunin, λοιπόν, ένας από τους πιο σημαντικούς αναρχικούς του 19ου αιώνα, γεννήθηκε στο Πριαμούκινο κοντά στο Tβερ (σημερινή ονομασία Καλίνιν), το 1814. Προερχόμενος από αριστοκρατική ρωσική οικογένεια, προετοιμάστηκε για τη στρατιωτική θητεία του στην Αγία Πετρούπολη. Ήδη από τότε χρόνια έχει την άποψη ότι οι στρατιώτες είναι δουλοπάροικοι, που δωροδοκήθηκαν με τις αμοιβές και τα δώρα, για να καταστείλουν τους δουλοπάροικους συντρόφους τους. Η σχολή του πυροβολικού, στην οποία κατατάχτηκε το 1828, κατακλυσμένη από βυσματίες αριστοκράτες, είχε τη μεγαλύτερη ελευθερία στη σκέψη και την έρευνα από οποιοδήποτε άλλο τομέα του στρατού. Έτσι, ο Bakunin στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Το 1832 γίνεται αξιωματικός, αλλά, μη αντέχοντας τον τρόπο ζωής στο στρατό, παραιτείται.
Δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που εργάζονται σε πολυτελή ξενοδοχεία στις Μαλβίδες απειλούνται με απέλαση αν προχωρήσουν στην πραγματοποίηση διαδήλωσης ενάντια στη βία και τις διακρίσεις εναντίον τους.
Η πορεία έχει προγραμματιστεί μετά από μια σειρά επιθέσεων σε μετανάστες, πολλοί απ’ τους οποίους εργάζονται σε πολυτελή ξενοδοχεία εξυπηρετώντας τους δυτικούς τουρίστες.
Τον αγέρα τώρα πώς θα τον
Κάνουμε βιομηχανία;
Νίκος Καρούζος, Μονολεκτισμοί και ολιγόλεκτα (12)
Σε έναν κόσμο που αφ’ ενός αρνείται να γεράσει και αφ’ ετέρου έχει επενδύσει στις απολαύσεις, τι πιο αναμενόμενο να εφευρεθεί η σοκολάτα που «σιδερώνει» το δέρμα και κάνει τις γυναίκες να δείχνουν 20 με 30 χρόνια νεότερες. Το τερπνόν μετά του παρανοϊκού. Γιατί μια 60χρονη γυναίκα πρέπει να δείχνει 30; Μα για να είναι «μάχιμη», όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Να συνεχίζει να νιώθει και να είναι ικανή να διαχειριστεί το ρόλο που της όρισε η κυριαρχία να ζήσει και να πεθάνει ως αντικείμενο του φανταχτερού πόθου. Συνέχεια
Διαδήλωση ενάντια στη λιτότητα έλαβε χώρα προχθές στο Μόντρεαλ, κατά τη διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν συγκρούσεις ανάμεσα στους μπάτσους και «κάποιους διαδηλωτές».
Δύο άτομα αναμένεται να κατηγορηθούν για κατηγορίες για επίθεση ενάντια σε αστυνομικό, και άλλα δύο για επίθεση με όπλο ενάντια σε αστυνομικό. Συνέχεια
Έχει γραφτεί πολλές φορές. Έχει αναφερθεί και έχει τονιστεί σε πάρα πολλές συζητήσεις: Η πολιτική είναι ένα διαφθορείο ανθρώπων, όπου οι ιδέες χάνουν την σημασία τους. Είναι ένας τρόπος για να χάνεται η υπαρκτή ή ψευδεπίγραφη αξιοπιστία ατόμων, ομάδων και κοινωνικών κατηγοριών. Όποιος ασκεί πολιτική σύντομα θα κατρακυλήσει στα έσχατα σημεία ενός κατήφορου όπου ενυπάρχει δυσώδης βόρβορος. Όποιος ανέχεται την πολιτική πολύ σύντομα θα ταυτιστεί με την δυσωδία. Θα ανέχεται τα ψέμματα, την εξαπάτηση, την κοροϊδία…
«Για τον αμερικανό ήρωα-τέρας υπάρχει ανακούφιση: Κάθε εξήντα σελίδες ο παράδεισος επί γης επανέρχεται και ο μασκοφόρος σωτήρας μετατρέπεται σε έναν ωχρό πολίτη. Ενώ ο Ηρακλής, κατά τα φαινόμενα, θα καίγεται στους αιώνες των αιώνων». [J. M. Coetzee «Σκοτεινές χώρες»]
Αυτή η πόλη, η κάθε πόλη, μια πόλη και όλες μαζί, όσες φορές και να καούν, πάλι θα στέκουν ολοζώντανες μπροστά μας. Η ιδιοφυία της εξουσίας βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητα της να νεκρανασταίνει όσα οι αγωνιζόμενοι γκρεμίζουν. Η πόλη ωστόσο δεν είναι τα ντουβάρια της, αλλά το εξουσιαστικό πλέγμα που διατρέχει τα σπλάχνα της. Είμαστε σαν τον Ηρακλή, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να πολεμά αλλιώς. Ο Ηρακλής έχει ακόμη το όπλο του, ανυποψίαστος για όσα το τέρας μπορεί να καταφέρει ερήμην του. Αυτό μόνο ξέρει να χρησιμοποιεί. Έχει τον πέτρινό του πέλεκυ –που γίνεται απ’ τον πολιτισμό σιδερένιος- για ν’ αποκεφαλίζει την Λερναία Ύδρα και μετά να καίει τις ρίζες, όλες μαζί, γρήγορα. Πριν ξαναγεννηθούν. Και σε αυτό δεν είναι μόνος, τον βοηθάει η φιλία να τα καταφέρει. Μας κάνει εντύπωση, που ο Ηρακλής, ένας άγριος, δεν επιστρέφει τελικά στη φύση, παρά μόνο για να πεθάνει. Και το τέλος του έρχεται με τις γητειές του πολιτισμού, που του φυλάει μια θέση στον παράδεισο των θεών. Και τι να τον κάνει ο Ηρακλής αυτόν τον παράδεισο; Πολύ βολικό τέλος δεν είναι αυτό; Αν το σκεφτούμε όλοι τον ξεγελάνε, τον βάζουν να βγάλει το φίδι από την τρύπα και τελικά εξορίζεται από τον όφι του πολιτισμού. Όχι, ο Ηρακλής στα αλήθεια δεν δέχτηκε αυτόν τον πολιτισμένο θεϊκό παράδεισο, τι δουλειά είχε εκεί; Αποφάσισε να επιστρέφει διαρκώς και να επανέρχεται. Πετάει από πάνω του τον χιτώνα του Νέσσου και αφήνει και το ίδιο του το δέρμα. Είναι όλος σάρκα και οστά. Είναι μόνο σάρκα και οστά, ξέρει ότι έτσι μόνο αόρατος μπορείς να προχωράς, να βλέπεις φαντάσματα στο μυαλό των ανθρώπων, να ακούς βοή στη φωνή τους, μέχρι να ακούσεις και να πλησιάσεις τον ψίθυρο. Εκεί βρίσκονται όλα. Εκεί όλα λέγονται πάλι και πάλι και συνεχίζουν να λέγονται από αυτί σε καρδιά.
Όταν τον περασμένο Αύγουστο πληροφορηθήκαμε την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης, φάνηκε μια διαφορετική προσέγγιση της διαχειριστικής εξουσίας πάνω σε ζητήματα που άπτονται της αρχαιολογίας. Και αυτό, διότι στον ελλαδικό χώρο μέχρι σήμερα, οι ανασκαφές δεν είχαν αρκετή δημοσιότητα με πρωτοσέλιδα, καθημερινές αναφορές στις εφημερίδες, στους ιστοτόπους και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Με το πέρας των ανασκαφών ξεκινούσε το «εθνικό αφήγημα» και το «μεγαλειώδες των ελλήνων». Στην παρούσα ανασκαφή ταιριάζει, πιστεύουμε, η παροιμία «ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη (Αλέκο!) τον εβγάλαμε». Δεν εννοούμε ασφαλώς ότι σε προγενέστερες ανασκαφές δεν υπήρξε δημοσιότητα, αλλά ότι στην παρούσα η ένταση της δημοσιότητας και η επίσκεψη του πρωθυπουργού σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαφορετικής επικοινωνιακής διαχείρισης τέτοιων γεγονότων. Συνέχεια
Διαδήλωση ενάντια στη λιτότητα έλαβε χώρα χθες στη Μαδρίτη, με το όνομα «Ημέρα Αξιοπρέπειας». Κατά τη διάρκεια των πορειών σημειώθηκαν επιθέσεις σε κρατικά και οικονομικά κτίρια, στήθηκαν οδοφράγματα και έπεσαν φωτοβολίδες. Οι μπάτσοι επενέβησαν και συνέλαβαν αρκετά άτομα. Συνέχεια
Ένα λεωφορείο της Google δέχθηκε επίθεση με μπογιές στην πόλη Όκλαντ, στη συνοικία Temescal το πρωί της Πέμπτης 19/3. Στο διαδίκτυο αναρτήθηκε μια ανακοίνωση γι’ αυτή την πράξη στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται: Συνέχεια
Στην καπιταλιστική αμερική, λέγεται ότι, δεν σε ρωτάνε τι δουλειά κάνεις αλλά πόσα παίρνεις. Η ζωή των κατοίκων σε μεγάλο βαθμό περιστρέφεται γύρω από το χρήμα και οι αναφορές στην οικονομία είναι πάμπολλες. Αργήσαμε αλλά εν τέλει, η ελλάδα έγινε αμερική, οι οικονομικοί όροι μπήκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο σε επίπεδο πανεπιστημιακό. Ας όψονται αι βουλαί των αρχόντων…
Αλλά, εν τέλει, τί είναι οικονομία; Ετυμολογικά προέρχεται από το οίκος+νέμω και αφορά τη διαχείριση των καταστάσεων στα πλαίσια ενός νοικοκυριού. Η έννοια του νοικοκυριού έχει μεγαλύτερη και πολύμορφη σημασία, απ’ ότι συνήθως πιστεύεται. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία μπορούμε να ορίσουμε ως οικονομία: ένα σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν και λαμβάνουν αποφάσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν τα αναγκαία μέσα για τη διαβίωσή τους. Σήμερα αυτός ο ορισμός φαντάζει παρμένος και δοσμένος σε μια άλλη εποχή. Διότι ούτε σύνολα ανθρώπων αλληλεπιδρούν, ούτε αυτά λαμβάνουν αποφάσεις και φυσικά δεν εξασφαλίζουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους. Στην ύπαρξη και λειτουργία του κράτους υπάρχουν στεγανά που δεν διαφοροποιούνται με την πάροδο του χρόνου (άσκηση εξουσίας/πολιτικής, επιβολή φόρων κλπ) αλλά αντίθετα μπορούμε να πούμε ότι ενισχύονται. Αν, όμως, πιστέψουμε τους πρόσφατους και σύγχρονους διαχειριστές κρατών και τραπεζών, οικονομία είναι, έτσι όπως βιώνεται σήμερα, η δημοσιονομική πειθαρχία, ο περιορισμός του κράτους στην οικονομία, η ρευστότητα των τραπεζών. Η οικονομία τους δεν έχει σχέση με τη διαχείριση των φυσικών πόρων αλλά με τη διαχείριση χαρτοφυλακίων, ομολόγων, μετοχών, «κρίσεων» και «πτωχεύσεων».
Τo ελληνικό κράτος δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που «πτωχεύει». Έχουν ακολουθήσει και άλλες πτωχεύσεις, κυρίως κατά το 19ο αι. Παρουσιάζει, πράγματι, ενδιαφέρον να δούμε τις συνθήκες και τις αντιδράσεις κρατών και οργανισμών που υπήρχαν κατά την περίοδο των τότε «πτωχεύσεων». Τον τρόπο που έδρασαν οι πιστωτές, όπου εμφανίζονται πολλές ομοιότητες με τη παρούσα κατάσταση. Η «πτώχευση» που θα μας απασχολήσει κυρίως είναι εκείνη του 1893, με την συνακόλουθη εμπλοκή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) το 1898. Σύμφωνα με την Σοφία Λαζαρέτου, (Από την πτώχευση στην ύφεση, εκδ. Gutenberg,2013) με τον όρο «Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο» εννοούμε τον έλεγχο της διαχείρισης των οικονομικών του κράτους, των εσόδων και των δαπανών του από μια πολυμερή επιτροπή εκπροσώπων των διεθνών δανειστών του με σκοπό την εξασφάλιση της αποπληρωμής των ξένων δανείων. Η επιβολή του ΔΟΕ στην ελλάδα το 1898 δεν αποτέλεσε μοναδική περίπτωση οικονομικού ελέγχου στην εγχώρια και διεθνή οικονομική ιστορία. Είχαν προηγηθεί τα παραδείγματα της σύστασης τριμερούς επιτροπής από γαλλία, γερμανία, ιταλία μετά τη πτώχευση της τυνησίας το 1869, της αιγύπτου το 1876 και της οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1881. Η τελευταία είχε κηρύξει στάση πληρωμών το 1876, αλλά εν τέλει εισήλθε στο Συμβούλιο για τη Διαχείριση του Οθωμανικού Χρέους. Στον ελλαδικό χώρο η πρώτη φορά που συστήθηκε επιτροπή διεθνούς ελέγχου ήταν τον Φεβρουάριο του 1857. Με μοχλό πίεσης την παρουσία στρατευμάτων από Βρετανία και Γαλλία, δημιουργήθηκε ειδική επιτροπή ελέγχου και υπόδειξης μέτρων για την αποπληρωμή του ληξιπρόθεσμου χρέους. Ιστορικά, η αρνητική απόφαση μιας χώρας σχετικά με την αποπληρωμή των υποχρεώσεων της λαμβάνει δυο μορφές: αθέτηση ή επαναδιαπραγμάτευση. Η επαναδιαπραγμάτευση αποτέλεσε το πιο συνηθισμένο γεγονός κινδύνου πτώχευσης χώρας μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, ενώ πριν από αυτόν συνηθέστερη ήταν η αθέτηση πληρωμών. Ο λόγος αυτής της διαφοροποίησης είναι οι τράπεζες. Πριν από τον πόλεμο τα κράτη δανείζονταν μέσω της έκδοσης ομολογιακών δανείων, ενώ μετά μέσω τραπεζικού δανεισμού. Όμως η Σοφία Λαζαρέτου θέτει το ερώτημα: Γιατί οι πτωχευμένες χώρες σχεδόν πάντοτε αποπλήρωναν τα χρέη τους; Για να απαντήσει παρακάτω: Η ιστορική εμπειρία του 19ου αι. παρέχει πλούσια παραδείγματα (…)η απειλή του μόνιμου αποκλεισμού από τις διεθνείς χρηματαγορές(…), μέσω άμεσων οικονομικών κυρώσεων και ναυτικών αποκλεισμών, όπως η «διπλωματία των κανονιοφόρων». Και συνεχίζει: Η μείωση αυτή (ενν. του διμερούς εμπορίου) ήταν εξαιρετικά σημαντική και μακροχρόνια όταν η πτώχευση συνοδευόταν από εξαιρετικά αυστηρές κυρώσεις, όπως ο έλεγχος της εσωτερικής πολιτικής από τους δανειστές ή στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις, με σκοπό τον παραδειγματισμό των άλλων υπερχρεωμένων χωρών και τη συμμόρφωση προς αποφυγή μελλοντικών περιστατικών πτώχευσης (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας). Στην εποχή του Χρυσού Κανόνα, η «τιμωρία» της χώρας με πτώχευση ήταν υπερβολικά βαριά ενώ ο συμβιβασμός σχεδόν πάντοτε συνοδευόταν από τη σύσταση με νόμο μιας διεθνούς επιτροπής οικονομικού ελέγχου. Είναι ξεκάθαρο και σαφές, λοιπόν, ότι ο παραδειγματισμός και η τιμωρία δεν είναι ούτε μια νέα εφαρμογή ούτε εμφανίζεται επιλεκτικά. Ανέκαθεν οι πιστώτριες χώρες ασκούσαν την ίδια απαρέγκλιτη πολιτική και κανένας εξουσιαστής δεν μπορεί να εμφανίζεται και να δηλώνει ότι τα «μνημόνια» του 2010 είναι πρωτοφανή στην οικονομική ιστορία. Το αντίθετο μάλιστα. Όπως ο φερόμενος ως σημερινός παραδειγματισμός των άλλων υπερχρεωμένων χωρών δεν είναι μια «γερμανική επίδειξη ηγεμονίας» αλλά μια βαθύτατη κυρίαρχη κρατική στάση που έρχεται από παλιά και συνεχίζεται. Η οικονομική ιστορία των δανειστών έχει να επιδείξει πολλά πρόσωπα τύπου Σόυμπλε ή Μέρκελ, ανέκαθεν υπήρχαν και θα υπάρχουν, όσο υπάρχουν εξουσιαστικές σχέσεις.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε το περιβάλλον και τις ομοιότητες που προβάλλουν οι «πτωχεύσεις» του 1893 και 2010 του ελληνικού κράτους. Ασφαλώς και τότε οι κρατικές οντότητες ήταν διαφορετικών ταχυτήτων με τις ισχυρές/κέντρο να ορίζουν και τις αδύναμες/περιφέρεια να ακολουθούν. Οι χώρες στην περιφέρεια του συστήματος, αποφασίζοντας την σύνδεσή τους με μια λέσχη ισχυρών οικονομιών νομισματικής σταθερότητας, υιοθετούν το κοινά αποδεκτό από τη λέσχη νομισματικό μέσο που θα τους εξασφαλίσει άνετη πρόσβαση σε φθηνά δανειακά κεφάλαια. Αυτό φυσικά δεν γίνεται χωρίς κόστος, αφού επιβάλλουν αυστηρά προγράμματα εσωτερικής υποτίμησης, κάτι που εφαρμόστηκε και προ του 1893 και προ του 2010. Επί πλέον, η δεκαετία του 1880 μπορεί να χαρακτηριστεί ως περίοδος ευφορίας, με υπερβάλλουσα διεθνή ρευστότητα, που επέτρεψε την άνετη και φθηνή χρηματοδότηση. Οι πιστώτριες χώρες παρείχαν αφειδώς κεφάλαια διεθνώς με χαμηλά επιτόκια, συχνά χωρίς εγγυήσεις, τροφοδοτώντας μια «φούσκα» ομολόγων, μετοχών και γης. Ακριβώς η ίδια πολιτική εφαρμόστηκε εντός και εκτός ελλαδικού χώρου και κατά τη τελευταία σύγχρονη περίοδο (μετά-Μάαστριχτ εποχή), ίδια «πετυχημένη» συνταγή θα μπορούσε να πει κάποιος. Που ταυτόχρονα παρουσιάζει και άλλες ομοιότητες όπως ότι το 1890 είχαμε τη πτώχευση της Αργεντινής, το 1891 της Πορτογαλίας, υποτίμηση δολαρίου και τραπεζική κρίση και πανικό σε Αυστραλία και Ιταλία την περίοδο 1892-93. Ένα επί πλέον κοινό χαρακτηριστικό είναι και η καταβολή πάγιας ετήσιας δόσης των 39,6εκ. δραχμών για τριάντα χρόνια στους πιστωτές του 1898 ενώ σήμερα έχει οριστεί ένα σύστημα σταθερών ετήσιων πληρωμών περίπου 9 δισ. από το 2016 έως το 2046.
Οι διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους κατά τη πτώχευση του 1893 κράτησαν με τους δανειστές πέντε χρόνια. Κάθε φορά που κατέληγαν σε αδιέξοδο, ξεκινούσαν πάλι έπειτα από πρωτοβουλία της πτωχευμένης χώρας, αλλά από δυσμενέστερη αφετηρία. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 ήταν απόρροια της «διπλωματίας των κανονιοφόρων», που κατέληξε στην εκδίκαση πολεμικών αποζημιώσεων στην τουρκία και στην εφαρμογή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Μετά και την διεξοδική καταγραφή των κοινών στοιχείων που υπάρχουν μεταξύ των «πτωχεύσεων» 1898 και 2010, δεν υπάρχει χώρος ούτε για συνωμοσιολογίες ούτε για τυχαιότητες καταστάσεων αλλά για πιστή εφαρμογή διαχρονικά βασικών αρχών διεθνών οικονομικών σχέσεων μεταξύ κρατών. Οι εποχές μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και σε ζητήματα οικονομίας και διαχείρισης, αλλά παρ’ όλα αυτά οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού δεν έχουν αλλάξει.
Εάν, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος πιστεύει ότι του ταιριάζει να στέκεται μπροστά στην τηλεόραση και να κρέμεται από τα χείλη του κάθε Τσίπρα και του κάθε Βαρουφάκη, για το πόσο, ή μη, μάγκες εμφανίστηκαν στους «ευρωπαίους», και πόσο καλοί διαπραγματευτές είναι, τότε ο κατήφορος δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ένας κατήφορος που οδηγεί στη θλίψη της εναπόθεσης «ελπίδας», με τις «ανάσες αξιοπρέπειας» να συν-γελούν με τις «ανάσες ελευθερίας». Μια θλίψη που γίνεται μεγαλύτερη όταν αναλογιζόμαστε το πόσο απλά, ήρεμα και όμορφα ζούσαν κάποτε οι άνθρωποι. Χωρίς να εξωραΐζονται οι καταστάσεις, αλλά μελετώντας τον τρόπο που σκέφτονταν και δρούσαν οι άνθρωποι στις προ-εξουσιαστικές κοινωνίες, μπορούμε να δούμε ποια είναι η πραγματική οικονομία. Ποιοί ήταν οι πραγματικοί οικονομολόγοι και διαχειριστές των φυσικών πόρων της σπάνιδος. Μια διαχείριση, που για να είμαστε ακριβείς, έφτανε στα πλαίσια της κοινότητας μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες, παρ’ ότι εντασσόταν στην επικράτεια ενός κράτους. Χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η κεντρική εξουσία ενίσχυσε το θεσμό των κοινοτήτων, καθώς αυτό διευκόλυνε τη συγκέντρωση των φόρων, μπορούμε να πούμε ότι ο βαθμός διείσδυσης του κράτους ποίκιλλε μεταξύ γεωγραφικών περιοχών. Στο πλαίσιο της οικονομικής και παραγωγικής λειτουργίας της κοινότητας, τα μέλη της προσπαθούσαν με τα μέσα που διέθεταν να τιθασεύσουν τα στοιχεία της φύσης και ν’ αξιοποιήσουν το φυσικό περιβάλλον, το οποίο τους περιέβαλε. Έτσι, συνεργάζονται και αναπτύσσονται κοινωνικές σχέσεις, καλλιεργώντας ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους και η αλληλεγγύη να είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των σχέσεων που τους ενώνουν.
Αλλά εάν οι κοινότητες παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον σίγουρα μεγαλύτερα διδάγματα μπορούμε να λάβουμε από τις κυνηγετικές-τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες, οι οποίες διαθέτουν οικονομίες βασισμένες στην άμεση, κυρίως, απόδοση. Η ισότητα μεταξύ των μελών γίνεται πράξη με την πρόσβαση όλων στους φυσικούς πόρους, μέσα από διαδικασίες που εμποδίζουν την αποταμίευση και τη συσσώρευση και επιβάλλουν το μοίρασμα. Ο Τζέημς Γούντμπερν ταξινομεί τις κυνηγετικές-συλλεκτικές κοινωνίες σε δυο μεγάλες κατηγορίες: στα συστήματα άμεσης απόδοσης και στα μακροπρόθεσμης απόδοσης. Στην πρώτη, οι συλλέκτες καταναλώνουν τα τρόφιμα που συγκεντρώνουν την ίδια μέρα ή χωρίς πρόγραμμα στη διάρκεια των επόμενων ημερών. Στη δεύτερη κατηγορία υπάρχουν έντονα συνθήκες αποθήκευσης καθώς και αναγνώρισης δικαιωμάτων πάνω σε ορισμένα προσφιλή μέσα. Συγκρίνοντας τις δυο κατηγορίες, στην πρώτη εμφανίζονται οι εξισωτικές κοινωνίες, αν και με διαφορετική ένταση και εύρος. Σε αυτές τις κοινωνίες οι άνθρωποι δεν απολαμβάνουν δικαιώματα αποκλειστικής χρήσης πάνω στα εδάφη και τους φυσικούς πόρους. Καθένας έχει άμεση πρόσβαση σε τροφή, νερό και εργαλεία, με το μοίρασμα του κρέατος να είναι υποχρεωτικό. Οι κοινωνίες αυτές διακρίνονται από την έλλειψη προσώπων εξουσίας και την ύπαρξη ισοτιμίας μεταξύ των δυο συζύγων/συντρόφων. Να τονίσουμε εδώ ότι και τα μέλη κοινωνιών άμεσης απόδοσης ενδέχεται να αποθηκεύσουν ορισμένα είδη που είναι εποχικά, αλλά αυτό γίνεται σε μικρή κλίμακα και επί πλέον είναι κάτι που δεν τους αρέσει. Προτιμούν το μοίρασμα από τη συσσώρευση. Η κοινωνικότητα βασίζεται στο μοίρασμα και επ’ ουδενί στη συσσώρευση που αποδοκιμάζεται. Απαιτώντας από τους ανθρώπους να μοιράζονται περισσότερο από ότι το να παράγουν περισσότερο, προβάλλοντας μια άλλη ηθική.
Δεν είναι ούτε κυνηγοί χρήματος ούτε κυνηγοί αποπληρωμής φόρων και χαρατσιών αλλά συλλέκτες της τροφής, της ύψιστης αξίας που αυτή έχει για την επιβίωση αλλά και για την υγεία των ανθρώπων. Η συλλογική αυτή δράση δημιουργεί ισότιμες σχέσεις μεταξύ των μελών, μεταξύ των συζύγων. Οι παρατηρούμενες από ανθρωπολόγους και σήμερα ομάδες ανθρώπων που ζουν με αυτά τα χαρακτηριστικά, έχουν να μας προσφέρουν απτά παραδείγματα και καταστάσεις συμπεριφοράς. Το πως επιλύουν τα προβλήματα από φυσικά γεγονότα, την προσαρμοστικότητα τους και την ευστροφία τους σε σχέση με τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή. Αλλά, όπως έχουμε ξαναπεί η μελέτη και ανάλυση αυτών δεν γίνεται για να κοπιαριστούν ιδέες και εφαρμογές, που έτσι και αλλιώς δεν μπορούν δια της αντιγραφής να έχουν την οποιαδήποτε τύχη. Αλλά για να αντλούνται τα χρήσιμα εκείνα συμπεράσματα που μας βοηθούν να φτιάχνουμε το μονοπάτι προς την ελευθερία, πατώντας όσο το δυνατόν λιγότερα αγκάθια. Δεν χρειαζόμαστε για να ζήσουμε τη περιττή γνώση των PSI, των σπρέντς, των δομημένων ομολόγων και λοιπών άλλων κατασκευασμάτων, αλλά την απλότητα της κοινότητας με τον πλούτο των σχέσεων που αναπτύσσονται.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Πηγές:
Από την πτώχευση στην ύφεση, Σοφία Λαζαρέτου, εκδ. Gutenberg, 2013.
Κοινωνίες Μοιράσματος, Πολιτειακές εκδόσεις
Τρεις αστυνομικοί τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις με ιθαγενείς στο Corinto (Cauca) της Κολομβίας.
Πράκτορες της Υπηρεσίας Ελέγχου Αλκοόλ (Alcoholic Beverage Control) συνέλαβαν χθες τον 20χρονο Martese Johnson έξω από μια παμπ του Charlottesville. Βίντεο και φωτογραφίες τον απεικονίζουν χτυπημένο μέσα στα αίματα μετά από λίγο… Συνέχεια
Κατά τη διάρκεια μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα εγκαίνια των νέων εγκαταστάσεων της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) στη Φρανκφούρτη, ξέσπασαν σφοδρές συγκρούσεις. Πολλά περιπολικά πυρπολήθηκαν από ομάδες διαδηλωτών. Ένας μπάτσος τραυματίστηκε από πέτρες κοντά στην όπερα Alte Oper. Συνέχεια
Την Παρασκευή 27/2, στο χωριό Kothariya της πόλης RAJKOT, έγινε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στις ελλείψεις νερού. Οι κάτοικοι, κυρίως γυναίκες, διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη πόσιμου νερού έκλεισαν το δρόμο για αρκετές ώρες.
Οι μπάτσοι επενέβησαν να ελέγξουν την κατάσταση. Περίπου 7 άτομα τραυματίστηκαν. Συνέχεια
«Ψευδείς αφηγήσεις έχουν ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι ψευδείς ειδήσεις με τις πολλαπλές μορφές τους –αφελείς φήμες, οργανωμένα ψεύδη, μύθοι– γεμίζουν τον βίο της ανθρωπότητας. Πώς γεννιούνται; Από ποια στοιχεία αντλούν την υπόστασή τους; Πώς διαδίδονται και γιγαντώνονται καθώς μεταδίδονται στόμα με στόμα ή από γραπτό σε γραπτό; Δεν υπάρχει άλλο ερώτημα που ν’ αξίζει τόσο να παθιαστεί μαζί του ο άνθρωπος που αρέσκεται να σκέπτεται την ιστορία».
Marc Bloch, Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου, Σκέψεις ενός ιστορικού
Μια φιλιππινέζικη παροιμία λέει ότι είναι πιο εύκολο να σταματήσεις ένα ποτάμι παρά τις φήμες. Οι φήμες έχουν το «προνόμιο» να αναπαράγονται γρήγορα, είτε είναι ψευδείς, είτε αληθείς, είτε μεταφέρουν με υπερβολικό, αλλά «αθώο» τρόπο ένα μέρος της πραγματικότητας, είτε φλερτάρουν με τον μύθο, είτε χρησιμοποιούνται συστηματικά για να εμπεδώσουν το οργανωμένο ψεύδος.
Εμάς θα μας απασχολήσει κυρίως η τελευταία περίπτωση.
Πότε, όμως, οι φήμες και μάλιστα οι ψευδείς έρχονται για «να μείνουν για πάντα»; Σε ποιες περιπτώσεις η επαγγελία της έλευσης της «νέας» εξουσίας παρουσιάζεται σχεδόν σαν ένα κοσμογονικό γεγονός, αναπόδραστο πεπρωμένο για τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι είναι πλέον απλά υποχρεωμένοι να υποκλιθούν και να συστρατευθούν μαζί της;
Φωτιά ξέσπασε το βράδυ του Σαββάτου 28/2 σε εγκαταστάσεις των φυλακών ανηλίκων Silver State Academy στη Νεβάδα, όπου κρατούνται ανήλικοι 14-17 ετών.
Αναταραχή είχε ξεσπάσει και το Δεκέμβριο στο ίδιο «σωφρονιστικό κατάστημα». Συνέχεια
Σύμφωνα με ΜΜΕ, μόνο δύο «υπάλληλοι» των φυλακών έπρεπε να αντιμετωπίσουν 59 κρατούμενους που στασίασαν για 9 ώρες στις φυλακές HMP Oakwood στις 28/2.
Οι κρατούμενοι προκάλεσαν ζημιές αξίας 171.000 λιρών στη σούπερ αυτή φυλακή των 160 εκ. λιρών. Συνέχεια
Anarchy press gr 