Με αφορμή την πρόσφατη αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία που πραγματοποιήθηκε ως «αντί-» στην ετήσια επετειακή συγκέντρωση της επιτροπής εθνικής μνήμης που τελεί υπό την αιγίδα της χρυσής αυγής, αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο σε σχέση με τις «αντιφασιστικές κινητοποιήσεις» που έγιναν πριν από ενάμισυ χρόνο στην Καλαμάτα με αφορμή την ανακοίνωση για την διοργάνωση ακροδεξιού φεστιβάλ νεολαίας, το οποίο, εν τέλει, απαγορεύτηκε από τις τοπικές αρχές.
Αν και υπάρχει αρκετή χρονική απόσταση από αυτό το συμβάν, το βέβαιο είναι πως η λογική του ετεροκαθορισμού εξακολουθεί να κυριαρχεί και συνδυάζεται με διάφορου τύπου αποπροσανατολισμούς. Βεβαίως στην τελευταία αυτή κινητοποίηση διαπιστώνεται ότι η αντιφασιστική δράση κινήθηκε ομοθυμαδόν μέσα στα κοινά αποδεκτά όρια, χωρίς «παρεκτροπές». Δεν υπήρξαν αλυσίδες μπάτσων που θα απέκλειαν τα «ανεπιθύμητα τμήματα» της πορείας, η οποία δεν χρειάστηκε να υπερβεί τις παρατεταγμένες κλούβες μπροστά από τις οποίες δεν υπήρχαν αλυσίδες μπάτσων. Αυτοί βρίσκονταν πίσω από τις κλούβες χωρίς να εμποδίζουν όποιον ήθελε να περιδιαβεί ρεμβάζοντας στα πέριξ…
Υπήρξαν, βεβαίως, κάποια γραψίματα πάνω στις κλούβες με μικρές φιάλες ψεκασμού μαύρου χρώματος… έτσι για το ονόρε και με συνακόλουθη λήψη φωτογραφιών προς δημοσίευση.
Επρόκειτο για μια πορεία όπου, ομού μετά των αριστερών, λέγεται ότι συμμετείχαν και αναρχικοί καθώς και η νεολαία του κυβερνώντος κόμματος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε εφαρμογή στην πράξη του νέου ιστορικού συμβιβασμού, είναι γεγονός!
Το πολιτικό καθήκον εξετελέσθη με την ολοκλήρωση αυτής της ευπειθούς πορείας που κατέληξε στα Προπύλαια και ανέστειλε το… τσάκισμα του φασισμού για το μέλλον. Άλλωστε τα ήθη της νέας διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων παρέχουν ανεκτικότητα αρκεί να μην υπερβαίνονται τα εσκαμμένα. Κι όποιος κατάλαβε, καλώς κατάλαβε…
Μία επισήμανση: Τόσον το κείμενο αυτό, όσον και άλλα αναλόγου περιεχομένου και τρόπου σκέψης, δεν απευθύνονται προς εκείνους που έχουν «πεισθεί», αποδεχθεί και εφαρμόζουν σε επίπεδο πολιτικής αυτή την ιδεολογική παράμετρο της εξουσιαστικής ιδεολογίας που φέρει την ταμπέλα «αντιφασισμός», αλλά όσους βρίσκονται σε αναζήτηση μιας ουσιαστικής θεώρησης,σκέψης και δράσης, πέρα από πολιτικές, πολιτικάντζες, κινήματα και ιστορικούς συμβιβασμούς.
Η.Α.
Τα αντιφασιστικά καραβάνια και οι «χρήσιμες» σιωπές
Στο άρθρο με τίτλο «Και εγένετο φεστιβάλ νεολαίας», [ΕΔΩ] περιγράφεται η πολιτική αδιαφορία των «προοδευτικών φορέων» της πόλης της Καλαμάτας (αριστερών, αντιφασιστών και λοιπών δημοκρατών) επί σειράν ετών στην ακροδεξιά χρυσή αυγή, στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, αρκετά αρνητικά σχόλια γράφτηκαν για αυτό το κείμενο σε κινηματικό μέσο, καθώς αντιφασίστες και λοιποί αναρχιστές δεν έχασαν την ευκαιρία να περιγράψουν τον «αντιφασιστικό αγώνα» που αναπτύσσουν όλα αυτά τα χρόνια στην περιοχή και όχι μόνο.
Είναι απορίας άξιον, πώς στην ετυμολογική προέλευση της λέξης «αντιφασισμός», δεν είναι ορατή η προβληματική του όρου, αφού σαν έννοια ετεροκαθορίζεται από τις πράξεις και τον λόγο αυτού που παίρνει μια πρωτοβουλία (στη προκειμένη περίπτωση των ακροδεξιών). Ο ετεροκαθορισμός αυτός, καταλύει την ανεξαρτησία του λόγου και της πράξης και έρχεται σε αντίθεση με τον αυτοκαθορισμό της αναρχικής άποψης και δράσης.[1] Και για να το πούμε πιο απλά, ο δημοκρατικός αντιφασιστικός αγώνας δεν έχει σε καμιά περίπτωση αναρχική απελευθερωτική προοπτική.
Αν επιχειρήσουμε μια ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στη Μεσσηνία, θα βγάλουμε κάποια σύντομα συμπεράσματα που θα εκθέσουν όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες για την κατάληξη που θα έχει ο όποιος αντιφασιστικός αγώνας διεξάγεται «σε κάθε γειτονιά». Η Μεσσηνία σε μεγάλο ποσοστό διατηρεί μία παραδοσιακά δεξιά ιδεολογική ρότα με αρκετές ακροδεξιές τάσεις. Δεν παύει, επίσης, να είναι και ο τόπος καταγωγής του τωρινού πρωθυπουργού Σαμαρά και μια εκλογική περιφέρεια μείζονος σημασίας για τον ίδιο. Σε αυτό το εκλογικό μαγαζάκι, η ΝΔ δεν θέλει να έχει απώλειες (45 χιλιάδες ψηφοφόροι στις τελευταίες εκλογές) και δυσκολεύεται να παραχωρήσει την εκλογική της πελατεία στην από τα δεξιά θεωρούμενη απειλή, με ενδεχόμενες απώλειες των τριών βουλευτικών της εδρών. Από την άλλη, έχουμε και το Συριζα που σίγουρα δεν θα αρνούνταν καμιά «αγανακτισμένη» ψήφο που θα μπορούσε να επιστρέψει στο μαντρί αυτού που λένε «συνταγματικό τόξο». Η βουλευτική έδρα της χρυσής αυγής είναι δέλεαρ και για τους δυο σε μια περιφέρεια όπου αντιστοιχούν 5 στο σύνολο έδρες. Έτσι, από τη μια έχουμε το δεξιό γενικό γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Δυτικής Πελοποννήσου, Μανώλη Αγγελάκα να ανακοινώνει την απαγόρευση εκδηλώσεων στο χώρο του πάρκου του λιμενικού και από την άλλη τον Συριζα και τις κινηματικές συνιστώσες του να καλούν σε πορεία, νομιμοποιώντας πολιτικά αυτήν την απόφαση (που, άλλωστε, ήταν αναμενόμενη) με την συγκέντρωση και πορεία στην πόλη της Καλαμάτας των αντιφασιστών, εκφράζοντας την… απέχθεια της τοπικής κοινωνίας. Η πλήρης πολιτική αλληλοκάλυψη. Υπερβολές; Δε νομίζω…
Στην αντιφασιστική πορεία που καλέστηκε (20 Ιουλίου) συμμετείχαν 1.500 με 2.000 άτομα που περιελάμβαναν ντόπιους, από γύρω πόλεις, την Αθήνα, αλλά και άλλα μέρη. Ο αντιφασισμός ξεδίπλωσε την κατά παραγγελία «μεγαλοπρέπεια» του, αφού ένα άλλο περιστατικό που συνέβη λίγες μέρες αργότερα την επιβεβαιώνει. Στις 30 Ιουλίου, ο δήμαρχος Καλαμάτας ισοπεδώνει ένα καταυλισμό τσιγγάνων, όπου διέμεναν πάνω από 10 οικογένειες για 30 περίπου χρόνια. Το οικόπεδο ανήκει στο Δήμο και το σκηνικό είχε απ’ όλα τα καλά …ΜΑΤ, μπουλντόζες και μπόλικη νομιμότητα. Ο υπουργός δημόσιας τάξης είχε επισκεφτεί την πόλη ένα μήνα νωρίτερα, διατυμπανίζοντας την πάταξη της παραβατικότητας των τσιγγάνων (για την ιστορία οι ορδές της δημόσιας τάξης κατά την επιστροφή τους στην Αθήνα, δεν άφησαν τσιγγάνικο καταυλισμό ήσυχο από την Καλαμάτα έως την Κόρινθο). Ακροδεξιά ατζέντα, θα λέγαμε, για να κρατηθούν οι όποιοι δεξιοί ψηφοφόροι στο μαντρί της ΝΔ. Αυτό, όμως, που κάνει εντύπωση, είναι ότι δεν μαζεύτηκε κανένας κινηματίας αντιρατσιστής και αντιφασίστας να αντισταθεί σε αυτήν την άκρως ρατσιστική πράξη του δήμου. Προφανώς, από τη μεριά της η ΝΔ συνεπέστατη στα πολιτικά της σχέδια, άνοιξε την αγκαλιά της προς τα δεξιά. Ο Συριζα, από την άλλη, δεν είχε την πολυτέλεια για ρήξη με την τοπική κοινωνία, χτίζοντας το ενιαίο κόμμα, της νομιμότητας και της «νοικοκυροσύνης». Ίσως για αυτό και η τοπική οργάνωση του ακόμα να βγάλει μια ανακοίνωση για το θέμα… Αν αυτό δεν είναι μερικότητα στη δράση, αν αυτό δεν είναι a la carte αντιφασισμός, τότε τι είναι;
Σε τέτοια πολιτικά τερτίπια, καθένας, που θέλει να αποκαλείται αναρχικός, δεν είναι δυνατό να αναγνωρίζει τον εαυτό του ως συμμετέχοντα, αφού η αναρχική άποψη δεν χωρά, ούτε συνεπάγεται την διασφάλιση των δημοκρατικών διαδικασιών. Άλλωστε, το κράτος συντηρείται από τις δημοκρατικές δυνάμεις, τα πολιτικά κόμματα, που κύριος λόγος ύπαρξής τους είναι να διαφυλάξουν την εξουσία γενικότερα, αλλά και την εξουσία τους ειδικότερα.
Την σημασία που έχει η περιοχή της Μεσσηνίας για την ΝΔ, και την πίεση που δέχεται από τα δεξιά της, μπορεί να την δείξει άλλο ένα περιστατικό που συνέβη στη περιοχή στα μέσα Αυγούστου. Ο βουλευτής της χρυσής αυγής της Μεσσηνίας έκανε πρόταση στο δήμο Οιχαλίας να αναλάβει το κόμμα του την αποπεράτωση του μνημείου του Μελιγαλά, με τη συνεργασία της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου και φυσικά όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία. Ο δήμαρχος παρέπεμψε το αίτημα στο δημοτικό συμβούλιο όπου καταψηφίστηκε (όχι ομόφωνα) αλλά και μετά από πιέσεις της πρώην δημάρχου, η οποία φημολογείται ως η επόμενη δήμαρχος Καλαμάτας με την ΝΔ. Μάλλον δεν είναι τυχαία η πίεση που ασκούν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στη χρυσή αυγή και σίγουρα είναι καθαρά πολιτική και όχι ιδεολογική…
Βέβαια, φεύγοντας από τα συγκεκριμένα περιστατικά της περιοχής της Μεσσηνίας τον προηγούμενο μήνα, έχουμε αρκετά περιστατικά που αποδεικνύουν, ότι ο αντιφασισμός και η σύμπραξη αυτοπροσδιοριζόμενων αναρχικών με αριστερές κινηματικές δημοκρατικές δυνάμεις, αποτελούν τροχοπέδη στην αναρχική απελευθερωτική δράση.
Ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, στα γεγονότα του παλιού Εφετείου Αθηνών στη οδό Σωκράτους. Εκείνες τις μέρες, διεξαγόταν στο Λαγονήσι, συνάντηση της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που χωρίς καμιά συνομωσιολογική διάθεση, αποτελεί το όργανο που ορίζει τους κανόνες για την ενοποίηση της παγκόσμιας κυριαρχίας (δεν είναι σύμπτωση το ότι έγινε στην Ελλάδα, ένα χρόνο πριν το Μνημόνιο). Για άλλη μια φορά, ο κόσμος που κινητοποιήθηκε ξοπίσω από κάπου 40 χαμένους του ακροδεξιού και πατριωτικού χώρου, δεν ήταν παρών σε καμιά κινητοποίηση κατά της παρουσία των Μπίλντεμπεργκ. Η συγκεκριμένη συνάντηση τους στο Λαγονήσι ήταν, αναμφισβήτητα, πιο σημαντικό γεγονός για αντιπαράθεση με το κράτος και την κυριαρχία, ειδικά μετά το Δεκέμβρη του 2008, αλλά δυστυχώς ο δυναμισμός της εξέγερσης με το άρτια οργανωμένο πολιτικό παιχνίδι …των κινημάτων και της οικολογίας, κατευθύνθηκε σε δρόμους αντιφασιστικής μπουρδολογίας και ενδυνάμωσης της ισορροπίας των τάσεων του εκλογικά ορισμένου κοινωνικού χώρου, για αυτό που ερχόταν.
Για να έρθουμε, όμως, στο άμεσα πρόσφατα παρελθόν. Στις 18 Ιούλιου, (σημείωση: του 2013) επισκέφθηκε την Αθήνα ο γερμανός υπουργός οικονομικών Σόιμπλε. Ακολούθησε μια-δυο μέρες μετά η επίσκεψη του αμερικανού υπουργού Οικονομικών Λιού. Κατά την επίσκεψη Σόϊμπλε το υπουργείο δημοσίας τάξεως απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας καθώς και σ’ όλο το μήκος της διαδρομής από και προς το αεροδρόμιο. Φυσικά κανένα κίνημα, δεν κάλεσε οποιουδήποτε είδους συγκέντρωση, πορεία ή κινητοποίηση, σε κανένα σημείο κατά τη διάρκεια της παραμονής του.
Παρ’ όλα αυτά, κινητοποίησαν άτομα για τις 20 Ιουλίου στην αντιφασιστική πορεία της Καλαμάτας. Ο Σύριζα, εκείνες τις μέρες, πριν τις επισκέψεις των υπουργών, είχε δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα, αναφερόμενος και πάλι στο θέμα του φεστιβάλ των ακροδεξιών στην Καλαμάτα, με ερώτηση στο κοινοβούλιο για τηλεφωνική απειλή του τοπικού βουλευτή της χρυσής αυγής Κουκούτση σε μέλη της Ανοιχτής Συνέλευσης της πόλης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην ανακοίνωση του Σύριζα για την επίσκεψη Σόιμπλε έθεσε απλά το «περισπούδαστο» δίλλημα: μνημόνιο ή δημοκρατία;.
Γράφοντας τα παραπάνω, δεν θέλουμε να φανεί, ότι εκ του ασφαλούς προσπαθούμε να κρίνουμε με υπεροψία την οποία κατάληξη που κάποια γεγονότα ενδέχεται να έχουν ή τα συμπεράσματα που είναι δυνατόν να εξαχθούν. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να μας εμποδίσει από το να αναδείξουμε τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια που διαρκώς εξελίσσονται κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, με την όποια αντιφασιστική ιδιότητα.
Όπως, επίσης, δεν γίνεται να αφήνουμε ασχολίαστη αυτή την πολιτική μέθοδο που προβάλει και χρησιμοποιεί τις κινήσεις ακροδεξιών, φασιστικών ή ναζιστικών ομάδων, με στόχο την αντιπαραβολή τους με την δημοκρατία και την μερικοποίηση της κοινωνικής πρακτικής αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η δημοκρατία, όπως και ο φασισμός, είναι τρόποι άσκησης της εξουσίας και έχουν τον ίδιο σκοπό: να υποτάσσουν τους καταπιεσμένους. Η πηγή και των δυο, δεν είναι άλλη από το Κράτος. Ο αντιφασιστικός αγώνας, με τις όποιες δράσεις του, έχει αποδειχθεί ότι προσφέρει, κατά κανόνα, ένα πλεονέκτημα στους κρατικούς σχεδιασμούς, αφού η γενικότητα του όρου μπορεί να υποθάλψει ευαισθητοποιημένους δημοκράτες σε όλο το φάσμα του «συνταγματικού τόξου» από την αριστερά έως και τη δεξιά. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ο αποπροσανατολισμός από το όλο, τον αγώνα ενάντια στο κράτος, στη μερικότητα του παραπλανητικού αγώνα ενάντια σε ένα στοιχείο του.
Επισημαίνουμε την άποψη των απανταχού κινηματιών που ζητούν από το κράτος να απαγορεύσει τις εκδηλώσεις των ακροδεξιών, καθώς και την κατάργηση δια νόμου, κομμάτων και γραφείων, αποδεχόμενοι τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους. Άραγε, έχουν ποτέ αναρωτηθεί, τί θα προκύψει όταν το κράτος σταματήσει να χρησιμοποιεί τους ακροδεξιούς, άλλα θα έχουν νομιμοποιηθεί οι κατασταλτικές ενέργειές του κατά παντός «ανεπιθύμητου», βάσει ποιων τις απαιτήσεις θα έχει γίνει αυτό; Σίγουρα, όχι των αναρχικών.
Π.
[1] (βλέπε και το σχετικό άρθρο: Αντιφασιστικές Εμμονές, ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ. 92, Μάρτιος 2010, δημοσιευμένο και στο anarchy.gr)
(Δημοσιεύτηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 130, Σεπτέμβριος 2013)
Anarchy press gr 