Σ’ αυτές τις εκλογές, ίσως να είναι περιττή κάθε αντί-εκλογική εκδήλωση. Οι ίδιοι οι πολιτικοί κι οι διαφημίσεις τους λειτουργούν από μόνες τους αντί-εκλογικά. Μάλιστα, θα λέγαμε ότι κατορθώνουν να αποδείξουν αυτό που τόσες φορές οι αναρχικοί το φανερώνουν κατάμουτρα, αλλά λίγοι τους πιστεύουν· τη γελοιότητα και την σήψη της πολιτικής. Ο ένας μιλάει σε αλβανόπουλα που παίζουν μπάλα, ο άλλος φτιάχνει «ντοκυμαντέρ»-οπερέττες για την ανεργία, ο τρίτος, βάζει τον κάθε πικραμένο Λουδοβίκο να δηλώνει Το ποτάμι είναι εγώ.
Κι όσο οι πολιτικοί τους σύμβουλοι παίζουν με τις δυνατότητες του σουρεαλισμού, η «συνεργάτις» του ΣΥΡΙΖΑ Ραχήλ Μακρή θέλει να επεκτείνει τα όρια του θεάτρου του παραλόγου, με την διάσημη πλέον ατάκα της για το τύπωμα 100 δισ. ευρώ, κατηγορώντας ως άσχετους όσους τόλμησαν να γελάσουν με την ατάκα της. Σαν αντίβαρο όλων αυτών, ο Βούδας της Ραφήνας, στήνοντας μάλλον ένα πιο σαιξπηρικό σκηνικό (τύπου Μάκβεθ, ας πούμε) με τα πιστά γερολαμόγια του να τον περιμένουν απλωμένα, να φαίνονται πολλά και ακμαία. Κι αυτός τους είδε κι έφυγε, σπεύδοντας να δηλώσει «να μη σας κρατώ απ’ τον αγώνα σας» (sic!).
Οπότε, αυτές οι εκλογές είναι από μόνες τους αντί-εκλογικές. Τι θα μπορούσε να προσθέσει κανείς; Δε θα ήταν περιττολογία να πει για το ψέμα της πολιτικής, για την απύθμενη βλακεία των ψηφοφόρων, που επιμένουν ότι κάτι θα αλλάξει με ένα πουκάμισο αδειανό, ένα ψηφοθηρικό ψηφοδέλτιο; Δε θα ήταν, από μια άποψη, πλεονασμός να μιλήσει κανείς ότι όχι μόνο στο εδώ και στο τώρα, που η Ελλάδα είναι μια μικρή βίδα στην παγκόσμια μηχανή, αλλά και πάντοτε και παντού οι εκλογές αναδείκνυαν τους κυβερνήτες;
Ας μην πολυλογήσω, λοιπόν, κι εγώ, ο καημένος ο Πόντιξ, κι ας γυρίσω στο πιθάρι μου, απολαμβάνοντας τον ήλιο, αφού έδιωξα με την ουρίτσα μου όσους μου τον κρύβουν.
ΥΓ: Αν και το κείμενο αφορά όλα τα κόμματα, πώς να αντισταθεί κανείς σε μια τέτοια φωτογραφία;
Πόντιξ ο Σισσύφιος
Anarchy press gr 