Αμερικάνικος κρατισμός: Εκατόν πενήντα και πλέον χρόνια ανθρωποσφαγών, καταπίεσης κι ελέγχου

Εντελώς εμπιστευτικά… σχεδόν κάθε πόλεμος θα ήταν ευπρόσδεκτός. Νομίζω πως αυτή η χώρα χρειάζεται έναν πόλεμο… Θίοντορ Ρούσβελτ (1897)

Θα λέγαμε πως για τους περισσότερους ιστορικούς είναι παραδεκτό ότι η είσοδος των ΗΠΑ στην πρώτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή σηματοδοτεί και την «επίσημη» έξοδό της από την λεγόμενη πολιτική εσωστρέφεια. Ως εκ τούτου, ο Γούντροου Γουίλσον,[1] καθώς και το σύνολο της οικονομικής ελίτ, επιθυμούσαν διακαώς την άμεση ανάμειξη της αμερικανικής κρατικής μηχανής στο ευρωπαϊκό γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Όπερ έδει δείξαι. Ο κύβος λοιπόν ερρίφθη∙ το πολιτικό σκυρόδεμα για την θεμελίωση της λεγόμενης Pax Americana, του ρόλου δηλαδή των ΗΠΑ ως παγκόσμιου αστυνόμου, είχε είδη καλουπωθεί. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή: δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ, Ρουάντα, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν κι όσο για τα πραξικοπήματα, την άμεση ή έμμεση στήριξη σε απανταχού δικτατορίες και την εν γένει άσκηση ελέγχου ουκ έστιν αριθμός.