Δίχως ίσκιο

Το ξέρεις πως βρίσκομαι εδώ όλη μέρα, είτε στέκομαι στο ίδιο σημείο και μουδιάζουν τα πέλματά μου είτε πηγαινοέρχομαι κουβαλώντας, με τον ιδρώτα να μ’ αποχαιρετά, σχηματίζοντας πρωτότυπα σχήματα και φόρμες στην κάθοδο του. Έτσι έχουν τα πράγματα, από καταβολής κόσμου. Από την χρονιά του πρώτου χάλκινου Αδάμ, αν έχεις ακουστά. Από τούδε και στο εξής, οι προπάτορές μου σέρνουν την μοίρα τους στον εξευτελισμό με κάθε τρόπο. Ναι, ας πούμε πως ήμουν εκεί, κάθε φορά, έστω και νοερά∙ στις θίνες της Γκίζας, στο πλάτωμα της Βαβυλώνας, στον λεπτό αέρα της Ακρόπολης.