Αυτό που με πνίγει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο είναι ο φόβος της εσωτερικής αποκτήνωσης. … δεν έχω τον παραμικρό φόβο για τις σφαίρες και τις οβίδες … φοβάμαι μήπως χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα, στον ίδιο μου τον εαυτό, στο καλό που υπάρχει στον κόσμο. [Φραντς Μπλούμφελντ, οπλίτης του Γερμανικού αυτοκρατορικού στρατού, 14 Οκτώβρη 1914 (δυτικό μέτωπο)]
Πώς να το περιγράψει κανείς; Ποιες λέξεις να διαλέξει; … Ξαφνικά, σαν μια θεατρική αυλαία να είχε σηκωθεί μπροστά μας, το πεδίο της μάχης εμφανίστηκε σε όλη του τη φρίκη. Γερμανικά πτώματα, εδώ, στην άκρη του δρόμου, εκεί, μέσα στις χαράδρες και στα χωράφια, πτώματα μαυριδερά, πρασινωπά, αποσυντεθειμένα, γύρω από τα οποία κάτω από τον ήλιο του Σεπτεμβρίου βουίζουν σμήνη μύγες, πτώματα ανδρών που είχαν πάρει περίεργες στάσεις, με τα γόνατα λυγισμένα στον αέρα ή το χέρι στηριγμένο στα πλάγια του χαρακώματος, πτώματα αλόγων, πιο λυπηρά ακόμη από τα πτώματα των ανδρών, με τα σπλάχνα σκορπισμένα στο έδαφος… [Ρενέ Γιακόμπ, οπλίτης του Γαλλικού στρατού, 1915 (δυτικό μέτωπο)]
Anarchy press gr 