Θύτες και θύματα: ο έρωτας στους χρόνους της μιζέριας

Οι τάσεις μιας κοινωνίας δε δύνανται να είναι αυθόρμητες, όταν προκαθορίζονται κι ελέγχονται ως συμπεριφορές από το βασικό ιστό που την συνέχει, την ίδια την εξουσία. Η κυριαρχία έχει καταφέρει να μοιάζει απαραίτητη, να καλλιεργεί το αίσθημα ότι είναι αναντικατάστατη κι ότι χωρίς αυτήν οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν σε κίνδυνο. Σ’ αυτό τη βοηθούν, μεταξύ άλλων, τα επιθυμητά κι ανεπιθύμητα πρότυπα συμπεριφοράς. Σε περιόδους που γίνεται θελκτική η πολεμική ως τρόπος ζωής, όπου τα άκρα –οφείλουν να– συγκρούονται και οι αντιθέσεις πολώνονται, γίνεται επιβεβλημένη η καλλιέργεια συμπεριφορών, που τείνουν είτε στο ρόλο του θύτη είτε σε αυτόν του θύματος.